Short Story ஓட்டுநர்

-------------------------------------------------------------------------------------
 சிறுகதை: ஒட்டுநர்

அடியவன் எழுதி, மாத இதழ் ஒன்றில், சென்ற மாதம் வெளிவந்த சிறுகதை ஒன்றை நீங்கள் படித்து மகிழ இன்று வலை ஏற்றியுள்ளேன். அனைவரும் படித்து மகிழுங்கள்.
அன்புடன்
வாத்தியார்
-------------------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------------------
அசையும் சொத்துக்களில்
ஆத்தாளைத்தவிர
அனைத்தையும் பங்கு வைத்துக்கொண்டார்கள்
ஆத்தாளை
வைத்துக்கொள்ள
மாதங்களைப் பங்கு வைத்தார்கள்

என்ற கவிதை வரிகளைப் படித்தவுடன் சாமிநாதன் செட்டியாரின் மனதில் பெரிய தாக்கம் உண்டாயிற்று. அந்த வரிகளிடையே தொக்கி நிற்கும் உண்மையை முழுமையாக அறிந்தவர் அவர். அவருடைய பெரிய அண்ணன் வீட்டிலேயே அது நடந்திருக்கிறது.

நான்காண்டுகளுக்கு முன்பு, அதாவது 2008ஆம் ஆண்டு, சென்னை திருச்சி நெடுஞ்சாலையில், பெரம்பலூருக்கு அருகே ஒரு கனரக லாரிக்காரன் அவருடைய பெரிய அண்ணன் சென்று கொண்டிருந்த காரின் மீது அநியாயமாக மோதி, அவருடைய பெரிய அண்ணனுக்கு அந்த இடத்திலேயே சிவபதவியை வாங்கிக் கொடுத்திருந்தான்.

சிவபதவி அடைந்தவரின் மனைவியின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க, அவருடைய பிள்ளைகள். அவர் பிறந்தசெட்டி நாட்டு கிராமத்தில் விரிவாகக் கேதத்தை நடத்தி முடித்தார்கள்  கேதம் முடியும் வரை அவருடைய பிள்ளைகள் ஒற்றுமையாக இருந்தார்கள். அதுதான் அதிசயம். அந்த அதிசயம் அதற்குப் பிறகு ஒருவாரம் கூட நீடிக்கவில்லை.

கேதம் முடிந்த அன்று, இறந்தவருடைய மகள்கள் மூவரும் தத்தம் வீடுகளுக்குச் சென்ற அடுத்த நாழிகையே, மகன்கள் மூவரும், தங்கள் தாயாரை ஓரம் கட்டிவிட்டு, அவர் கையில் இருந்த சாவிகளைப் பற்றிக்கவலைப் படாமல், தங்கள் அப்பச்சியின் அறையைத் திறந்து, பெட்டகம், பீரோக்கள் என அனைத்தையும் உடைத்துப் பார்த்த்தோடு, அங்கிருந்த அனைத்தையும் அள்ளிக்கொண்டுத் போய் தங்கள் பொறுப்பில் பத்திரப் படுத்தி வைத்துவிட்டார்கள். இடப் பத்திரங்கள், பங்குப் பத்திரங்கள், தங்க, வைர நகைகள், வெள்ளிச்சாமான்கள் என்று இருபது கோடி பெறுமானமுள்ள சொத்துக்களை எல்லாம் பெரிய ஆச்சியின் கண் எதிரிலேயே பறிபோயின. எடுத்துக்கொண்ட மகன்கள் அனைத்தையும் பதுக்கி வைத்துவிட்டார்கள்.

பெண்பிள்ளைகளுக்குப் பாத்தியப்பட்டதை எல்லாம் கொடுக்க வேண்டாமா? என்று கேட்டபோது, அவர்களுக்கெல்லாம் திருமணத்தின்போது நிறையக் கொட்டிக் கொடுத்து செய்தாகி விட்டது. இருந்தாலும் நாங்களாகப் பார்த்து ஏதாவது கொடுப்போம் - பொறுத்திருங்கள் என்று சொல்லி விட்டார்கள்.

தில்லை நகரில் இருந்த வீடு, கண்டோன்மென்ட் வில்லியம்ஸ் சாலையில் இருந்த வீடு, இப்ராஹிம் பூங்கா அருகே இருந்த வணிக வளாகம் என்று திருச்சி மாநகரில் இருந்த தங்கள் குடும்பச் சொத்துக்கள் மூன்றையும் தங்களுக்குள் பங்கு வைத்துக்கொண்டவர்கள், பேட்டவாய்த்தலை அருகில் இருந்த இருபது ஏக்கர் விவசாய பூமியை மட்டும் ஆத்தாளுக்கென்று சொல்லி - அதை விற்றுவரும் பணத்தை ஆத்தாளுக்கென்றே சொன்னவர்கள் - கடைசியில் அப்படி விற்று வந்த பணத்தை, அப்படியே தங்கள் தாயாரிடம் கொடுக்காமல், அதற்குரிய வருமானவரியைக் கட்டிவிட்டு, மீதத்தொகையை வங்கியொன்றில் வைப்பு நிதியாக, தங்கள் பெயரையும் கூட்டாகப் போட்டு வைத்ததோடு, வைப்பு நிதி ரசீதையும் தங்களிடமே வைத்துக்கொண்டு விட்டார்கள்.

பெண்பிள்ளைகளுக்கு ஆளுக்கு இரண்டு லட்ச ரூபாய் இவர்கள் கொடுக்க முன்வந்தபோது, அவர்கள் மூன்று பேரும் வாங்க மறுத்து, நீங்களே வைத்துக்கொள்ளுங்கள் என்று சொன்னதோடு, நீங்கள் பண்ணுகின்ற அக்கிரமத்திற்கு ராங்கியம் கருப்பர் உங்களுக்குக் கூலி கொடுப்பார் என்று சாபம் கொடுத்து விட்டுப் போய்விட்டார்கள். பேச்சு வார்த்தை இல்லாமல் போய்விட்டது.

முதலில் தங்கள் தாயாரை ஆளுக்கு நான்கு மாதம் வைத்துக்கொள்வது என்று முடிவெடுத்தவர்கள். அதைச் செயல் படுத்தவில்லை.செயல்படுத்த முடியவில்லை. வந்தவர்களில் - அதாவது மருமக்கள் மூவரில் இருவர் அதற்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

கடைசியில் ஊரில் உள்ள பெரிய வீட்டிலேயே ஆத்தாவைத் தங்க வைத்துவிட்டார்கள். சமையலுக்கு ஒரு வயதான சமையல்காரரையும், பகலில் துணைக்கு ஒரு அக்காவையும்  ஏற்பாடு செய்தவர்கள், அவர்கள் இருவரும் மாலையில் சென்று விடுவார்கள் என்பதால், இரவில் துணைக்கு உள்ளூர் ஆச்சி ஒருவரைச் சம்பளத்திற்கு ஏறபாடு செய்து உடன் தங்க வைத்தார்கள்.

நடப்பதை எல்லாம் பார்த்துப் பித்துப் பிடித்தது போன்ற நிலைக்கு வந்த தாயாரும், அதிக நாள் உயிர்வாழவில்லை. நோய்வாய்ப்பட்டு, அடுத்துவந்த இரண்டாண்டுகளிலேயே இறந்து போய்விட்டார்கள்!

ராங்கியம் கருப்பர் கூலி கொடுத்தாரா? அது தனிக்கதை - அதை இன்னொரு நாள் பார்ப்போம். இப்போது பிரதானக் கதைக்கு வருகிறேன்.

இதை எல்லாம் நன்கு அறிந்த நம் கதையின் நாயகர் சாமிநாதன் செட்டியார், படித்த கவிதையின் தாக்கத்தில் இருந்து  மீண்டு தன் மனைவி சாரதா ஆச்சியை அழைத்ததோடு, முழுக்கவிதையையும் கொடுத்துப் படி என்றார்.

சேயன்னா தானா
சிவலோகம் சென்றுவிட்டார்
குடும்ப ஒற்றுமையும்
கூடவே சென்றுவிட்டது”

என்று துவங்கும் கவிதையில் நடுவில் வரும் வரிகள் எல்லாம் அசத்தாலாக இருக்கும்.

அசையாத சொத்துக்களில்
நூற்பாலையை மட்டும்
ஏற்பாரில்லை
மற்ற சொத்துக்களுக்கு
மல்லுக் கட்டு”

என்றெல்லாம் வரும்

படித்துவிட்டு, ஒரு புன்னகையோடு, கவிதை வெளியாகியிருந்த புத்தகத்தைத் திருப்பிக்கொடுத்த ஆச்சியிடம், செட்டியார் கேட்டார்.

”என்ன ஒன்றும் சொல்லாமல் திருப்பிக் கொடுக்கிறாய்?”

ஆச்சி மதுரையில் உள்ள பெண்கள் கல்லூரி ஒன்றில் உளவியல் துறை பேராசிரியையாக இருப்பவர். அதனால் வலுவாக ஏதாவது சொல்லுவார் என்று செட்டியார் எதிர்பார்த்தார்.

ஆனால் ஆச்சி அவர்கள், செட்டியார் எதிர்பார்த்திருந்த பதிலைச் சொல்லாமல் வேறு மாதிரியாகப் பதில் சொன்னார்.

“எல்லா வீடுகளுக்கும், எல்லாப் பிள்ளைகளுக்கும் இது பொருந்தும் என்று எடுத்துக் கொள்ள முடியாது! தர்மம் முழுவதுமாக கெட்டுவிட்டதாகச் சொல்ல முடியாது. இன்னும் நல்ல பிள்ளைகள் - தாய் தந்தைகளைப் போற்றும் பிள்ளைகள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். என் தம்பி மக்கள் இருவரும் அமெரிக்காவில் இருந்து தங்கள் பெற்றோர்களுக்கு எத்தனை பணம் அனுப்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களைப் போன்றோர்களை இந்தக் கணக்கில் எப்படிச் சேர்க்கமுடியும்?”

”அவர்கள் விதிவிலக்கு. விதிவிலக்குகளை எல்லாம் உதாரணமாகக் கொள்ள முடியாது. பொதுவாகத்தான் பார்க்க வேண்டும்!”

“சரி, பொதுவாகவே சொல்லுங்கள் - பெற்றோர்கள் வயதான காலத்தில் பிள்ளைகளை நம்பி இருக்கக்கூடாது என்கிறீர்களா?”

“வயதான காலத்தில் தங்கள் கையிருப்பை விட்டுவிடாமல், தங்கள் கட்டுப்பாடிலேயே வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். அதுதான் முக்கியம். அதைத்தான் சொல்ல வந்தேன்”

“பணம் மட்டும் இருந்தால் போதுமா? வயதான காலத்தில் நோய் நொடி வந்தால் என்ன செய்வது? வாதம் வந்து படுத்தால் என்ன செய்வது? ஆதரவிற்கு இரண்டு பேராவது வேண்டாமா? பிள்ளகளைத் தவிர அந்த ஆதரவை நல்லபடியாக வேறு யார் தரமுடியும்?”

“அந்த அதரவைப் பிள்ளைகள் சலிப்பில்லாமல் தருவார்கள் என்பது என்ன நிச்சயம்?”

”சலிப்பு என்பது மனித மனத்தின் ஒரு நிலைப்பாடு. செலுத்தப்படுகின்ற அன்பை வைத்து சமயங்களில் அது தலை காட்டாமல் இருக்கும்.எதுவுமே நிச்சயமில்லாத வாழ்க்கை இது. படுத்தால் அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருப்போம் என்பதற்கு என்ன உத்திரவாதம் இருக்கிறது? நிச்சயம் எங்கே இருக்கிறது? தூங்கையிலே வாங்குகிற காத்து சுழிமாறிப் போனாலும் போச்சு என்பார்கள். ஊருக்கு ஆம்னி பஸ்ஸில் போகிறோம். ஒட்டுனர் யாரென்றே தெரியாது. நம்மைப் பத்திரமாகக் கொண்டுபோய் ஊரில் சேர்ப்பார் என்ற நம்பிக்கையில் தான் பயணிக்கிறோம். அதே நம்பிக்கையை இறைவன் மேல் வையுங்கள். வயதான காலத்தில் எந்தப் பிரச்சினையும் வராமல் அவர் பார்த்துக்கொள்வார். உங்களை நல்ல வழியில் கரை சேர்ப்பார். நமக்கு ஓட்டுனர் அவர்தான். அதாவது நம் வாழ்க்கை என்ற பயணத்திற்கு ஓட்டுனர் அவர்தான். அவரைப் பிரார்த்தனை செய்யுங்கள். தேவையில்லாமல் இது போன்ற நடப்புக்களை எல்லாம் பார்த்துவிட்டு உங்களை நீங்களே குழப்பிக்கொள்ளாதீர்கள். இருக்கிற கொஞ்ச நஞ்ச நிம்மதியும் இப்போதே இல்லாமல் போய்விடும்!”

ஆச்சியின் இந்த அதிரடியான வார்த்தைகளால், செட்டியார் இப்போது வேறு மாதிரியான தாக்கத்திற்கு உள்ளானார். ஆமாம், இவளுக்கு உள்ள தெளிவான சிந்தனை நமக்கு ஏன் இல்லாமல் போய்விட்டது என்பதுதான் அது!

செட்டியாரின் கண்கள் பனித்து விட்டன!

மெல்லிய குரலில் சொன்னார்: “எனக்கு ஓட்டுனர் நீ தான். உனக்குப் பிற்குதான் இறைவன்!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
வாழ்க வளமுடன்!