எத்தனை மாமாக்களைப் பார்த்தவர் அவர்?

எத்தனை மாமாக்களைப் பார்த்தவர் அவர்?

1953ஆம் ஆண்டு. மிஸ்ஸியம்மா' எனும் திரைப்படம் வெளிவந்து சக்கை போடு
போட்டுக்கொண்டிருந்த காலம். நாயகன் ஜெமினி கணேசன். நாயகி சாவித்திரி.
இசை ராஜேஷ்வர ராவ். பாடல்கள் எல்லாம் பிரபலம். "பிருந்தாவனமும்
நந்தகுமாரனும் யாவருக்கும் பொது செல்வமன்றோ' என்கின்ற பாடல் பட்டி
தொட்டியெல்லாம் ஒலித்துக்கொண்டிருந்த காலம்.

பட்டிதொட்டியெல்லாம் ஒலித்துக்கொண்டிருந்த பாடல்களை நமது கதையின்
நாயகனும் கேட்டுப் பரவசமடைந்து கொண்டிருந்தான். சுக ஜீவனம். அதனால்
அது அவனுக்குச் சாத்தியமாயிற்று.

நாயகன் என்றால் பெயர் என்ன?

பெயர் இல்லாமலா? அவனுடைய பெயர் முத்தப்பன்.

பின்னாளில் கவியரசர் கண்ணதாசன் அவர்கள் செட்டி நாட்டைப் பற்றி,
"முருகப்பன் இல்லாத வீடும் இல்லை; முத்தப்பன் இல்லாத தெருவுமில்லை" என்று
சிலாகித்துச் சொல்வார். அந்தப் பகுதியில் உள்ளவர்களின் பெயர்கள் எல்லாம்
குன்றில் வாசம் செய்யும் குமரனின் பெயராகவே இருக்கும்.

முருகப்பன், முத்தப்பன், பழநியப்பன், சுப்பிரமணியன், செந்தில்நாதன் என்பதுபோன்ற
பெயர்களே அதிகமாக இருக்கும்.

கவியரசரின் இயற்பெயர் முத்தையா. அதுவும் குமரக் கடவுளின் பெயர்களில் ஒன்றுதான்

நமது நாயகனுக்கு அப்போது வயது 21. பள்ளி இறுதியாண்டுவரை படித்திருந்தான்.
அதுவரை படித்தாலே போதும். அப்போதெல்லாம் சட்டென்று வேலை கிடைத்துவிடும்.

இந்தியன் வங்கி, இந்தியன் ஓவர்ஸீஸ் வங்கி, மதுரை வங்கி (Bank of Madura
தற்போதைய பெயர் ICICI Bank) ஆகிய வங்கிகளின் நிறுவனர்கள், இயக்குனர்கள்,
நிர்வாக இயக்குனர்கள், அதிகாரிகள், குமாஸ்தாக்கள் என்று அத்தனை பேர்களும்
செட்டி நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள். அந்தப் பகுதியில் இருந்து யார் போனாலும் உடனே
வேலை கிடைத்துவிடும். குமாஸ்தாவிற்குச் சம்பளம் நூறு ரூபாய். Sub-staffற்குச்
சம்பளம் 75 ரூபாய். அப்போது அது பெரிய தொகை.

கணவன் மனைவி வெறும் 50 ரூபாயில் குடும்பம் நடத்தலாம். விலைவாசி அந்த
அளவிற்குத்தான் இருந்தது.

சென்னை மொழியில் சொன்னால் நாஷ்டாவை நாலணாவில் முடித்து விடலாம்.
அதாவது காலைப் பலகாரத்தை (Morning Tiffen) 25 பைசாவிற்குள் முடித்துவிடலாம்.

ஆனால் நமது நாயகன் வேலைக்குச் செல்லவில்லை. செல்வந்தர் வீட்டுப் பையன்.
எதற்காக வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும் என்று செல்லவில்லை.

பதினேழு வயதில் படிப்பை முடித்தவனுக்கு, அடுத்த ஆண்டிலேயே திருமணத்தைச்
செய்து வைத்து விட்டார்கள். அவனும் வேறு வேலை இல்லாதாதால், அடுத்தடுத்த
ஆண்டுகளில் இரண்டு குழந்தைகளுக்குத் தந்தையாகிக் குடும்பஸ்தனாகி
விட்டான்.

21வது வயதில்தான் பிரச்சினை ஆரம்பமானது. முதல் மூன்று ஆண்டுகள் வாயை
மூடிக்கொண்டிருந்த அவன் மனைவி, இப்போது நச்சரிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.

எந்த வேலைக்கும் போகாமல் அல்லது எந்தத் தொழிலையும் செய்யாமல் வீட்டில்
சும்மா இருந்தால் எப்படி? மனிதன் கெட்டு விடமாட்டானா? அந்தக் கவலை
அவளுக்கு. அதோடு எத்தனை நாட்களுக்குத்தான் அந்தச் சிற்றூரிலேயே
இருப்பது?

அவளுக்கு, மதுரை, திருச்சி அல்லது சென்னை போன்ற பெரிய ஊர்களில் சென்று
வசிக்க ஆசை. அதனால் அவனை நச்சரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

முத்தப்பனுடன் பிறந்தவர்கள் மூன்று சகோதரர்கள். மூவரும் இளையவர்கள்.
அவர்கள் குடும்பத்திற்கு திருவாரூர் அருகே 100 ஏக்கர் நிலம் இருந்தது. காவேரி
செழிப்பாக ஓடிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. ஆண்டிற்கு முப்போகம். நிலங்களை
நான்கு பகுதிகளாகப் பிரித்து நான்கு பேர்களுக்குக் குத்தகைக்குக் கொடுத்
திருந்தார்கள். குத்தகைக்காரர்களும் அந்தக் கால வழக்கப்படி சத்தியத்திற்குக்
கட்டுப்பட்டுக் குத்தகைப் பணத்தை ஒழுங்காகக் கொடுத்து வந்ததோடு, ஆண்டிற்குப்
பத்து மூட்டை அரிசியையும் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அதோடு உள்ளூரில் இருந்த நான்கு சிறு வீடுகளில் இருந்து மாத வாடகையும்
வந்து கொண்டிருந்தது.

முத்தப்பனுக்குத் திருமணம் முடிந்த கையோடு, அவனுடைய தந்தை குடும்பச்
சொத்தில் அவன் பங்கைப் பிரித்துக் கொடுத்துவிட்டார். வசிக்கும் பெரிய வீட்டுப்
பங்கும் திருவாரூர் நிலமும் பொது. அனுபவப் பாத்தியம் மட்டும். நான்கு
சிறுவீடுகளில் ஒன்றையும், அருகே ராமேஸ்வரம் செல்லும் சாலையில் இருந்த
ஐந்து ஏக்கர் நிலத்தையும் அவன் பெயருக்கு எழுதிக் கொடுத்துவிட்டார்.

மனைவியின் நச்சரிப்புத் தாங்காமல், எதாவது செய்ய வேண்டுமென்று நினைத்த
முத்தப்பன், தன் தந்தையிடம் பேசினான். "எனக்கு வேலைக்குச் செல்ல விருப்பம்
இல்லை. ஏதாவது தொழில் செய்ய விரும்புகிறேன். என்ன தொழில் செய்யலாம்?"
என்று கேட்டான்

"தொழில் செய்வதற்கெல்லாம அனுபவம் வேண்டும். நினைத்தவுடன் நினைத்த
தொழிலைச் செய்ய ஆசைப்படக்கூடாது. ஆகவே எந்தத் தொழிலை அல்லது
வியாபாரத்தை செய்ய விரும்பினாலும், அதில் உள்ள நெளிவு சுழிவுகளைத்
தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆகவே ஒரு வியாபாரியிடம் முதலில் வேலைக்குச்
சேர்ந்து பணியாற்று. அல்லது ஒரு சிறு தொழிற்சாலையில் சேர்ந்து பணியாற்று,
ஒரு ஐந்து அல்லது ஆறு வருட அனுபவங்களுக்குப் பிறகு அதை நீ தனியாகச்
செய்யலாம்"

முருகப்பனுக்கு அதில் விருப்பமில்லை. என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்த
போதுதான் அவனுக்குப் பளீரென்று அவனுடைய தாய் மாமாவின் நினைவு வந்தது.

அவனுடைய மாமா ஜோதிடத்தில் விற்பன்னர். தொழில் முறை ஜோதிடர் அல்ல!
ஜோதிடத்தைக் கற்றுத் தேறியவர் கற்றுத் தெளிந்தவர். அந்தச் சிற்றூர்
மக்களெல்லாம் தங்களுடைய பிரச்சினைகளுக்கு அவரைத்தான் சென்று
பார்ப்பார்கள்.

அவர் பைசாக் கூடப் பணம் வாங்கிக் கொள்ளாமல் வருகிறவர்களுக்கு
இலவசமாகப் பார்த்துச் சொல்வார். வழவழா கொழ கொழா வெல்லாம் இருக்காது.
வெட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டாகப் பேசுவார். ஒரு கேள்விக்கு மேல் பார்த்துப்
பலன் சொல்ல மாட்டார். மீறிக்கேட்டால், பிறகு வாருங்கள் பார்க்கலாம் என்று
கூறி அனுப்பி விடுவார்.

'அடடா, மாமாவைக் கேட்டால் போதுமே' என்று நினைத்தவன், உடனே
செயலில் இறங்கினான்

**********************************************************

காலை மணி ஒன்பது. அவனைப் பார்த்தவுடன் மாமா அன்புடன் வரவேற்றார்.

தான் வந்த விஷயத்தை அவன் சொன்னவுடன், மாமா ஜாதகத்தைக் கையில்
வாங்கிப் பார்த்தார்.

அவர் முன்பே இரண்டொருமுறை பார்த்திருந்தாலும், நடப்பு திசை, நடப்பு
கோள்சாரத்தை வைத்துப் பலன் சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு காகிதத்தில்
குறிப்பெடுத்துக் கொண்டவர், அவனை நோக்கி அதிரடியாகச் சொன்னார்.

"கண்ணா, இன்னும் மூன்று நாட்களில் சனிப்பெயர்ச்சி நடைபெறவுள்ளது.
சனீஷ்வரன் கன்னி ராசியில் இருந்து துலா ராசிக்கு இடம் பெயறுகிறார்.
நீ கேட்டை நட்சத்திரக்காரன். உனக்கு விரையச் சனி ஆரம்பம். நல்ல
நேரத்திற்குத்தான் ஜாதகத்தைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பார்க்க
வந்திருக்கிறாய். பணத்தைப்போட்டு எந்தவிதமான வியாபாரத்தையும் நீ
இப்போது செய்யாதே! உனக்கு இது முதல் சுற்றுச் சனி. அதாவது மங்குசனி.
அதோடு சணீஷ்வரன் ராசிக்குப் பன்னிரெண்டில் சஞ்சாரம் செய்யும் காலம்
நன்மையாக இருக்காது. ஆகவே புது முயற்சி எதுவும் வேண்டாம். முடிந்தால்
வேலைக்குப்போ. இல்லையென்றால், வீட்டில் இப்போது இருப்பதைப்
போலவே சாப்பிட்டுவிட்டு சும்மா இரு. மற்றதை இரண்டரை ஆண்டு காலம்
சென்ற பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம். நான் சொன்னதை நன்றாக நினைவில்
வைத்துக் கொள். தவறினால் விரையச் சனி உன்னைக் கொட்டிக் கவிழ்த்து
விட்டுப் போய் விடும். அதை நினைவில் வை. போய் வா!"

மாமா சொன்னால் அது வேதவாக்கு. அதை மனதில் ஏற்றிக் கொண்டவன்,
அவரை விழுந்து வணங்கி விட்டு வீட்டிற்குத் திரும்பினான்.

மூன்று நாட்கள் சென்றது. சனிப்பெயர்ச்சி அன்று திருநள்ளாறு சென்று,
கூட்டத்தோடு கூட்டமாக சனிக்குளத்தில் முங்கிக் குளித்தெழுந்து,
சனீஷ்வரனையும் திவ்யமாக வணங்கி விட்டுத் திரும்பினான்.

மாமா சொன்னதை அட்சரம் பிசகாமல் கேட்பவன் முத்தப்பன் என்பதால்
சனீஷ்வரன் அவனை விட்டுவிடுவாரா என்ன?

சனீஷ்வரனும் தனக்குள்ள கர்மக் கணக்குப்படி, ஏழரைச் சனிக் கணக்கில்
அவன் பெயரைச் சேர்த்துக் கொண்டு திருநள்ளாறிலிருந்து அவனை அனுப்பி
வைத்தார்.

சனிக் கணக்கும் சென்னை ஆட்டோ மீட்டர் போல ஓட ஆரம்பித்தது.

அவன் மாமாவின் சொற்களை நினைத்துக் கொண்டு, மன உறுதியோடு
இருக்க முடிவு செய்தான்.

எத்தனை மாமாக்களைப் பார்த்தவர் சனீஷ்வரன்? எத்தனை முத்தப்பன்களைப்
பார்த்தவர் சனீஷ்வரன்?

யாரை எப்படிப் பிடிக்க வேண்டும்? யாரை எப்படி மடக்க வேண்டும்?
யாரை எப்படித் துவைக்க வேண்டும்? என்று அறியாதவரா அவர்?

முத்தப்பன் தன் வழியில் செல்ல, முத்தப்பனின் ஆத்மார்த்தமான நண்பன் வடிவில்
வந்து நின்றார் அவர். வந்து நின்றவர் புன்னகைக்கவும் செய்தார்

(தொடரும்)


வாழ்க வளமுடன்!