Short story சம்பந்தி ஆச்சி

சிறுகதை:  சம்பந்தி ஆச்சி 
-----------------------------                           

“ஆச்சி, அமெரிக்கா போறியாமே?” என்று தன் தம்பி ஏகப்பன் கேட்டதும் கோமதி ஆச்சிக்கு வாயெல்லாம் பல்!

“எப்படீடா உனக்குத் தெரியும்?”

“சன் டிவி. .ஃப்ளாஷ் நியூஸில் பார்த்தேன்”

“விளையாடாமச் சொல்லுடா! யார் சொன்னாக - அயித்தான் சொன்னாகளா?”

“உன்னைக் கேட்காம அல்லது உனக்குத் தெரியாம அயித்தான் எப்படிச் சொல்வாக? உன் சின்ன மகள் உமாகுட்டியை ஸ்பென்சர் பிளாசாவில் பார்த்தேன். அவதான் சொன்னா!”

“ஆமான்டா, அடுத்த திங்கட்கிழமை ப்ளைட். நேற்றுத்தான் டிக்கெட் கன்ஃபர்ம் ஆச்சு! வாங்க வேண்டிய சாமான்லாம் நிறைய இருக்குடா?

நீ கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்றியா?

“உனக்கு கார் ஓட்டுறத்துக்கு ஆள் வேணும். அதானே!”

“ஏன் நான் சேது டிராவல்ஸ் ஆச்சிகிட்ட சொல்லி வண்டி எடுத்துக்க மாட்டேனா? நீ வந்தா செலக்சனுக்கு உதவியா இருக்கும்டா. அதான்
வா’ங்கிறேன்.”

“ஆகா, வந்தாப் போச்சு. அமெரிக்காவில இருந்து திரும்பி வரும்போது அங்கேயுள்ள சாக்கிலேட் குப்பைகளை எல்லாம் அள்ளிக்கிட்டு
வராம, ஏதாவது உருப்படியா வாங்கிக்கிட்டுவா. எனக்கு ஒரு ஐபேட். உன் கணக்கிலே! அதோட அமெரிக்கா போனா என்ன செய்யணும்  தெரியுமா? சாப்பிடற நேரத்தைத்தவிர மற்ற நேரத்தில வாயைத் திறக்காதே!”

“ஏன்டா?”

“நீ ஒன்னும் ஊர் சுத்திப் பாக்கப் போகலை. உன் மகளுக்குப் பிரசவம். உதவிக்காகப் போறே. வார்த்தைக்கு வார்த்தை இங்கே  அய்த்தான்கிட்ட பேசற மாதிரி அங்கே பேசினா, மாப்பிள்ளைக்கு மண்டை காய்ஞ்சு போயிடும். எந்த மாப்பிள்ளைக்கும் மாமியாரையும்,  மாமனாரையும் ஆரம்பத்தில் பிடித்துப்போனதா சரித்திரம் கிடையாது. அதனால வாயை மூடிக்கிட்டு இருக்கிறது நல்லது”

“எனக்கு ஏன்தான் இந்த கெட்ட பெயரோ? நான் வேணும்னா பேசறேன்? ஆனா, எதைப் பேசினாலும் தப்பாப் போகுதுடா? அது ஏன்?”

“ஆங்..அதுதான் பாயின்ட். உனக்கு சம்பந்தம் இல்லாத விஷயத்தில தலையிடாதே! இரண்டாவது யாரும் கேட்கிறதுக்கு முன்னடியே

யோசனை சொல்றேன்னு உனக்குத் தோணுறதை எல்லாம் சொல்லி வைக்காதே! அயித்தான் லூஸ் டாக்ஸே பேச மாட்டார் பார்த்தியா? அது
மாதிரி நீயும் பேசாம - அதாவது லூஸ் டாக் இல்லாமல் இருந்தால் எந்தப் பிரச்சினையும் இருக்காது”

“சந்தடி சாக்கில லூஸ்டாக்ன்னுட்டே...வருத்தமா இருக்குடா?”

“நமக்குள்ள வருத்தம் வந்தா உடனே போய்விடும். மாப்பிள்ளைகிட்டே அது வராம பார்த்துக்க..” என்று சொல்லிக்கொண்டே அவன்  நிற்காமல் கிளம்பிப் போய்விட்டான்.

                            +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

அடுத்த நாள் காலை.

கேட்டுக்கொண்டபடி ஏகப்பன் வந்து நின்றான்.

"ஆச்சி, உங்க வீட்டுக் கார்ல நிறைய சாமானை ஏற்ற முடியாது. அதனால் என் ஃபிரண்டோட டவேரா வண்டியை எடுத்துக்கிட்டு  வந்திருக்கேன். சீக்கிரமா புறப்படு, போகலாம்."

"கொஞ்சம் பொறுடா, பயணத்தில ஒரு மாறுதல் இருக்கு. நான் போகலை. ப்ளேன் டிக்கெட்டைக் கான்சல் செய்ய வேண்டியதுதான்"

"ஏன், என்ன ஆச்சு?"

"நேத்து சாயங்காலம் சாலா வந்திருந்தா.."

"யாரு, வில்லிவாக்கம் விசாலாட்சியா?"

"ஆமா!"

"அந்த ஆச்சி வந்தா, கலக்கிவிட்டுட்டுப் போயிருமே!"

"என்னை மாதிரி எல்லோருக்கும் அவ நல்லதுதான் செய்வா! ஆனா கடைசியில கெட்ட பேருதான் மிஞ்சும்!"

"அந்த ஆச்சி உன் அமெரிக்கப் பயணத்தைப் பத்தி என்ன சொன்னாகன்னு சொல்லு. அதுக்கப்புறம், அது நல்லதா, கெட்டதான்னு நான்  சொல்றேன்"

"கோமதி நீ எதுக்காக இப்பப் போறே? அதான் உன் சம்பந்தி ஆச்சி அங்க போயி மூனு மாசமா டேரா போட்டிருக்கான்னு சொல்றியே,  அவளே பிரசவத்தையும் பார்க்கட்டும், அதுக்கப்புறமும் உக்காந்து பச்சைப் பிள்ளையையும் பாத்துக்கட்டும். இன்னும் மூனு மாசம் கழிச்சு  அவ வந்ததுக்கப்புறம் நீ போங்கிறா”

“ஏனாம்”

“இன்னும் பத்து நாள்ல குழந்தை பிறந்த கையோட மகாராணி மாதிரி அவ்க புறப்பட்டு வந்துட்டாகன்னா - பிறக்கிற பச்சைக் குழந்தையோட நீதான் அவதிப்படணும். அதோட பிரசவ லீவு முடிஞ்சு வேலைக்குப் போகிற உன் மகளுக்கும், மாப்பிள்ளைக்கும் நீதான்  சமைத்துப்போடனும் அப்படீங்கறா”

“அதுக என்ன ஊராவிட்டுப் பிள்ளைகளா? நம்ம வீட்டுப் பிள்ளைகள்தானே? உன் மகளும், மாபிள்ளையும்தானே?  பார்த்தா என்ன தப்பாம்?”

“கொள்ளுக்கு மட்டும் அவ வாயைக்காட்டுவா? கடிவாளத்துக்கு நீ வாயைக் காட்டணுமா? என்கிறாள். எனக்கும் நியாயமாத்தான் தோணுது!”

“எனக்கு ஒன்னும் புரியலை. உங்க மாதிரி வயசான சில ஆச்சிமார்களுக்கே தர்ம நியாயமெல்லாம் தனியா இருக்கு. உனக்குத் தோன்றபடி செய்” என்று சொன்னவன், புறப்பட்டுப் போய்விட்டான்

                         ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
                                  
தன் அலுவலக வேலையாக தில்லிக்குச் சென்றிருந்த கோமதி ஆச்சியின் கணவர் கிருஷ்ணன் செட்டியார், அன்று மாலை திரும்பிவிட்டார். அவர் வந்ததும் வராததுமாக வீட்டிற்குள் நுழைந்த சற்று நேரத்திற்கெல்லாம்,
ஆச்சி தன் முடிவைச் சொன்னவுடன், கோபமே வராத அவருக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.

“உன் முடிவு எனக்கு உசிதமாகப் படவில்லை. திட்டமிட்டபடி நீ புறப்பட்டுச் செல்வதுதான் நல்லது. நம் பெண்ணின் நிலைமையை  நினைத்துப்பார். அவளுக்குத் தர்ம சங்கடத்தை உண்டு பண்ணாதே!”

“இதில் தர்ம சங்கடத்திற்கு  என்ன இருக்கிறது?”

“அவர்கள் கேட்டால் என்ன சொல்லுவாய்?”

“வரமுடியாததற்கு என்ன சொல்ல வேண்டும்? என் உடல் நிலையைச் சொல்லுவேன். எனக்கு சர்க்கரை நோய் இருப்பது அனைவருக்கும்
தெரியும். இப்போது குறைந்த ரத்த அழுத்த நோயும் சேர்ந்து கோண்டுவிட்டது. இரண்டு முறை மயங்கி விழுந்து விட்டேன். டாக்டரிம் காட்டி வைத்தியம் செய்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொல்லுவேன்”

“அது பொய்தானே? சொல்லும் பொய்க்கெல்லாம் தெய்வம் துணைக்கு வராது. அது அப்படியே நடந்துவிட்டால் என்ன செய்வாய்? யார் அவதிப்படுவது? நீ போகவில்லை என்றால், நான் போகிறேன். டிகெட்டை எனக்கு மாத்தி வாங்கச் சொல்லு!”

“நீங்கள் போய் என்ன செய்வீர்கள்? பொம்பிள்ளை செய்ற வேலையை எல்லாம் நீங்கள் செய்ய முடியுமா?”

“வேலையில் பொம்பிள்ளை வேலை, ஆம்பிள்ளை வேலை என்று எதுவும் கிடையாது. ஏன் இங்கே நான் செய்ததில்லையா? அங்கே போய்  என் மகளுக்காக அதைச் செய்கிறேன்”

“ஏன் இடக்காகப் பேசுகிறீர்கள்?”

“நான் ஒன்றும் இடக்காகப் பேசவில்லை. நீதான் எல்லாவற்றையும் புரியாமல் உன் மனம்போனபடி செய்கிறாய். முதலில் போகிறேன் என்று சொன்னாய். விசா, விமானப் பயணச் சீட்டு என்று எல்லாம் வந்த பிறகு, போகவில்லை என்கிறாய். அது இடக்கு இல்லையா? மகளுக்குத்  திருமணம் செய்து கொடுத்ததினால், சம்பந்தி ஆச்சியும் நம் வீட்டுப் பெண்தான். என் தங்கச்சி என்று வைத்துக்கொள். முதலில் உன் தன் முனைப்பை எல்லாம் விட்டொழி. எல்லோரையும் நேசிக்கக் கற்றுக்கொள். நேசமும், பாசமும் இருக்கும் இடத்தில், எந்தப் பிரச்சினையும்  தலை எடுக்காது. எடுத்தாலும் அது பெரிதாகத் தெரியாது. உனக்குப் பிறந்த இடத்தில் சகோதரிகள் இல்லை. வாழ்க்கைப்பட்டு வந்த இடத்தில் நாத்தினார்களும் இல்லை. தன்னிச்சையாக இதுவரை இருந்துவிட்டாய். இனிமேலும் இருக்காதே. உன்னை நீ மாற்றிக்கொள்.
அடி வாங்க வாங்கத்தான் இரும்பு வளைந்து கொடுக்கும். வளையும் இரும்புதான் எல்லா வேலைகளுக்கும் பயன்படும். வயசாக வயசாக
பக்குவம் வரவேண்டும். பக்குவம் வராத மனித வாழ்க்கை கடைசியில் பயன்படாது. உன் முடிவை மாற்றிக்கொள். புறப்பட்டுப்போகிற வழியைப் பார்” என்று முத்தாய்ப்பாய்ச் சொன்னவர் எழுந்து போய்விட்டார்.

ஆச்சிக்குச் செவிட்டில் அறைந்ததைப் போன்று இருந்தது. செட்டியார் சொல்லிவிட்டுச் சென்ற ஒவ்வொரு வார்த்தையும் காதில் திரும்பத்
திரும்ப ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. அதுவும் ’தன்னிச்சை’ என்று அவர் சொன்ன சொல் பலமாக ஒலித்தது.

கோமதி ஆச்சி தன்னிலைக்குவர அரை மணி நேரம் ஆயிற்று.

அதற்குள் வாங்கிய சொல்லடியால் மனம் பக்குவப்பட்டிருந்தது.

அப்புறம்?

அப்புறம் ஒன்றுமில்லை. வாங்கிய பயணச்சீட்டின்படி, ஆச்சி அமெரிக்காவிற்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார்கள்.
-------------------------------------
அடிக்குறிப்பு: அடியவன் எழுதி, 20.7.2012ம் தேதியன்று மாத இதழ் ஒன்றில் வெளிவந்த சிறுகதை. நீங்கள் அனைவரும் படித்து மகிழ அதை  இன்று இங்கே பதிவிட்டுள்ளேன்.

அன்புடன்,
வாத்தியார்

வாழ்க வளமுடன்!
வளர்க நலமுடன்!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++