எப்படி இருந்தவன் இப்படி ஆகிவிட்டேன் பாருங்கள்!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
இன்றைய வாரமலரை இரண்டு கட்டுரைகள் அலங்கரிக்கின்றன. மூத்த மாணவர்களில் ஒருவரின் கட்டுரையும், மாணவி ஒருவரின் கட்டுரையும் அலங்கரிக்கின்றன. படித்து மகிழுங்கள்

அன்புடன்,
வாத்தியார்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
எப்படி இருந்தவன் இப்படி ஆகிவிட்டேன் பாருங்கள்!

சென்ற வாரமலரில், துறவியுடன் என்னுடைய பயண அனுபவத்தினை எழுதியிருந்தேன். அப்போது "ஒரு பணி நிமித்தம் என்னையும் அழைத்துச் சென்றார்கள்" என்று சொல்லியிருந்தேன்.

அது என்ன பணி, அதன் மூலம் என் வாழ்வில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் என்ன என்பதை இப்போது சொல்கிறேன்.

தஞ்சை - திருச்சி நெடுஞ்சாலையில், செங்கிப்பட்டியில் இருந்து 3 கி.மி தூரத்தில் மனையேரிப்பட்டி என்ற குக்கிராமத்தில் அரசு மறுவாழ்வு இல்லம் ஒன்று உள்ளது. அதில் தொழு நோயாளிகளும் பிச்சைக்காரர்களும் அடைக்கலமாகி வாழ்ந்து வ‌ருகின்றனர். இன்றும் அந்த இல்லம் இயங்கி வருகிறது. அந்த இல்லத்தைச் சேர்ந்த நூற்றுக்கணக்கான நபர்கள் நான் குறிப்பிட்ட துறவியின் மடத்து முகவரியைத் தெரிந்து கொண்டு,அவருக்கு உதவி கோரி அஞ்சல் அட்டை அனுப்பி விட்டனர்.

அவரும் அந்த அட்டைகளையெல்லாம், தஞ்சைக்கு மிக அருகில் உள்ள மடமான மதுரைக்கு அனுப்பி அந்த ஏழைகளுக்கு என்ன உதவி செய்யலாம் என ஆலோசனை கூறப் பணித்தார். மதுரை மடத்துத் துறவி எங்கள் குடும்பத்தை நன்கு அறிந்தவர் ஆதலால் மறு வாழ்வு இல்லத்துக்கு நேரில் சென்று ஆய்வு செய்து அறிக்கை சமர்பிக்க எங்க‌ளைப் பணித்தார்.

என்னுடைய மூத்த சகோதரர் முனைவர் கண்ணன் அவர்கள் அப்பணிக்குப் பொறுப்பு ஏற்றுக் கொண்டு மனை யேரிப்பட்டிக்குச் சென்றார். அந்த நிறுவனம் அரசு நிறுவனம் என்பதை அறிந்தார். கட்டட வேலைகள் எல்லாம் முடிந்த நிலையில் இருந்தன. உணவுக்கு அது சிறைத்துறையுடன் இணைக்கப்பட்டு, அங்கிருந்து உணவுப் பண்டங்கள் எல்லாம் கிடைத்து வந்தன. எனவே நிர‌ந்த‌ரப் பணியாக எதுவும் செய்ய வேண்டிய அவசியம் இல்லை. அப்படியே ஏதும் செய்தாலும் அரசு இயந்திரத்தின் அனுமதி போன்ற நடைமுறைகள் தாமதத்தினை ஏற்படுத்தும். எனவே ஏதாவது தற்காலிக உதவி அளித்தால் போதுமானது என்று தன் ஆலோசனையை மதுரைக்கு எழுதினார்.

அது குளிர் காலமானதால் அனைவருக்கும் ஒரு போர்வை இலவசமாகக் கொடுக்கலாம் என்று  முடிவாயிற்று. அதற்கான பணத்தினை பெற்றுக்கொள்ள மதுரை வரச்சொல்லி கேட்டுக் கொண்டார்கள். அந்த மூத்த துறவியும் அச்சமயம் மதுரை வந்து இராஜபாளையம் செல்வார் என்று சொல்லப்பட்டது.

மதுரையிலேயே தானம் பெற்று தொகை அளிக்கப்படும். போதிய தானம் கிடைக்காவிடில் அவருடன் இராஜபாளையம் சென்றால் அங்கு தொகைக்கு ஏற்பாடு செய்து தரப்படும். பெற்று வந்து அந்த சேவையை மனையேரிப் பட்டியில் செய்ய வேண்டும். இதற்காக நான் மதுரை சென்று மூத்த துறவியைச் சந்தித்தேன். மதுரையில் கிடைக்கக்கூடிய தானம் பற்றாமல் இருந்ததால், தன்னுடன் இராஜபாளையம் வருமாறு பணித்தார். அப்படித்தான் அந்தப் பயண‌ம் அமைந்தது.

இராஜபாளையத்தில் சுழற்சங்க மகாநாட்டில் பேசும்போது இந்த வேண்டுகோளை வைத்தார். உடனே தேவையான தொகை சேர்ந்த்துவிட்டது. சுழற்சஙக அமைப்பாளர்கள் முறையாக வரவு வைத்து, என்னுடன் ஒரு நபரையும் அனுப்பி வைத்தார்கள். தஞ்சையில் போர்வைகளை வாங்கி மனையேரிப்பட்டியில் வினியோகம் செய்ய ஏற்பாடு செய்தோம்.

அப்போது, பல கடைகளில் ஏறி இறங்கிய போது, தஞ்சை சர்வோதய சங்கத்தில் புனித மூவரின் படங்களை வாங்கிச் சென்று  பயனாளிகளுக்குக் காண்பிப்போம் என்று நினைத்து படங்களை வாங்கினேன். படத்தினை தினமணி நாளிதழில் சுற்றிக் கொடுத்தார்கள். சுற்றியதாளைப் பிரித்தால் ஓர் இன்ப அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அந்த நாளிதழின் பக்கங்களில் 'ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணரின் வாழ்வும் வாக்கும்' என்ற கட்டுரை வெளியாகி இருந்தது.

அவருடைய செய்தியை எல்லோருக்கும் எடுத்துச் சொல்லப்பட்ட ஆணையாக ஏற்றுக் கொண்டு விட்டேன்.

மதுரைப் பயணத்தின் போது மூத்த துறவியுடன் பேசிய போது ஏற்பட்ட உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடு, அதன் தொடர்ச்சியாக சற்றும் எதிர்பாராத தருணத்தில் 'வாழ்வும் வாக்கும்' கிடைத்தது எல்லாமுமாகச் சேர்ந்து என் வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் போட்டன.

நரசேவையே நாரயணசேவை. மக்கள் சேவையே மகேசன் சேவை. சீவ சேவையே சிவன் சேவை என்பதெல்லாம் தாரக மந்திரமானது.

அலுவலகத்தில் பதவி உயர்வு வேண்டாம் என்றேன்.

வீட்டில் குழந்தைகள், மனைவி உறவினர்களுக்கு அளிக்க வேண்டிய நேரம் தானாகக் குறைந்தது.

சதாநேரமும் சேவை, சேவை என அலைய ஆரம்பித்தேன்.

ஒரு வெளி நோயாளிகளிக்கான மருந்தகத்தை ஆரம்பித்து 8 ஆண்டுகள் மாலைநேரத்தில் நடத்தினேன். ஒரு ரூபாய் ஆஸ்பத்திரி என்ற பெயர். மக்கள் அளித்தனர். வயிற்றுப் போக்கு, சொறி சிரங்கு, பருவகால சுரம் ஆகியவற்றினை எதிர்த்து 5 கிராமங்க‌ளின் குழந்தைகளைக் காத்தோம்.
 
அதே நேரத்தில் எங்கள் பகுதியில் ஒரு தரமான அர‌சு அங்கீகாரம் பெற்ற பள்ளியை நிறுவ ஒரு திட்டத்தை முன் வைத்து ராங்கியம் தெய்வத்திரு ஏ.சுப்ரமணியம் செட்டியார் அவர்களின் ஆதரவினைப் பெற்று  உயர்நிலைப் பள்ளியை நிறுவ ஆவன செய்தேன். 26 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், அந்தப் பள்ளி இன்று மேல் நிலைப் பள்ளியாக விளங்குகிறது.

என் வாழ்வில் சுமார் 10 ஆண்டுகாலங்கள் இந்த சேவைப் "பைத்தியம்" பிடித்து பசி தூக்கம் இன்றி அலைந்தேன்
.
பின்னர் என்ன ஆயிற்று?

ஒரு வேளை என் மனதில் "நான்" என்ற எண்ணம் தலை தூக்கிவிட்டது போலும்! இறையருள் என்னைப் பல சூழல்களில் கொண்டு விட்டு, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எல்லா வேலைகளிலும் இருந்து என்னைப் பின் வாங்க வைத்தது. 'சட்டிசுட்டதா கை விட்டதடா' என்ற நிலை.

அதுவும் நன்மைக்கே என்று மனதைச் சமாதானப் படுத்திக்கொண்டேன்.

சொந்த வேலைகளில் கவனம் செலுத்தினேன். ஒவ்வொருவராகப் பெண்களுக்குத் திருமணம் போன்ற வேலைகள், வீட்டினை விரிவு படுத்திக் கட்டுவது, விட்டுப்போன‌ உறவுக‌ளைப் புதிப்பது என்று என் வாழ்க்கை திசை மாறி விட்டது.

ஆனால் இயற்கையாக என் மனதில் ஊறி விட்ட சேவை மனப்பான்மை மீண்டும், இப்போது, ஓய்வு பெற்ற பின்னர், தலை தூக்குகிறது.

என்ன செய்யலாம்?

இவ்வாக்கத்தைப் படிக்கும் உங்களின் மேலான ஆலோசனைகளை எதிர்பார்க்கிறேன்.

அன்புடன்,  
K. முத்துராமகிருஷ்ணன் (KMRK),
தஞ்சாவூர்
மின்னஞ்சல் முகவரி: kmrk1949@gmail.com

மடத்தில் எடுக்கப்பெற்ற படம். 

ஒலி வாங்கியில் பேசுவது கட்டுரையின் நாயகர்

K. முத்துராமகிருஷ்ணன் (KMRK)

 

கட்டுரையின் நாயகர்  K. முத்துராமகிருஷ்ணன் (KMRK)

அவர்கள் தன் குடும்பத்தாருடன்.

கட்டுரை சம்பந்தப்பட்ட காலத்தில் எடுக்கப்பெற்ற பழைய படம்! 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

2

கர்மவினை என்பது இதுதானா?

அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்பிய ராமுவுக்கு செய்தி காத்துக் கொண்டிருந்தது. செய்தியுடன் காத்திருந்தது, அவனுடைய அன்பு மனைவி பிரியா. வள்ளுவர் போற்றி வகுத்தபடி குண நலன்களை எல்லாம் ஒரு சேரப் பெற்ற அருங்குணமான மனைவி பிரியா.

ராமு வீட்டிற்குவ‌ந்தவுட‌ன், ப்ரியாவின் வாடிய முக‌த்தைப் பார்த்து, “என்ன‌ ந‌ட‌ந்த‌து? ஏன் ஒரு மாதிரியாக இருக்கிறாய்? ந‌மது செல்வ‌ங்க‌ளுக்கு ஏதேனும் உடல்நல‌க் குறைவா?” என்று வின‌வினான்.

அந்த‌ அருங்குண ந‌ங்கை இல்லை என்று கூறினாள் பிற‌கு, "என்ன‌ ந‌ட‌ந்த‌து சொல்லு" என்று கட்டாயப் படுத்திக்கேட்டவுடன் சொன்னாள். “என்ன‌ங்க‌, எங்க‌ ஊர்க்கார‌ர், அதுதான் ப‌க்க‌த்துவீட்டுகார‌ர் வந்து க‌ல்யாண‌ ப‌த்திரிக்கை வைத்துவிட்டு, என்னை க‌ட்டாய‌மா வ‌ர‌ச் சொன்னார். நாம் இருவரும் கட்டாயம் போக வேண்டும்.  என்னுடைய சிறுவ‌யது முதலே அவர்கள் எனக்குத் தெரிந்த‌வ‌ர்க‌ள்”

“இன்னும் ஒருவாரம்தான் இடையில் உள்ளது. பிர‌யாண‌த்திற்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள். அப்ப‌டியே அம்மாவையும் அப்பாவையும் பார்த்த‌ மாத‌ரியும் இருக்கும்” என்றும் கூறினாள்.

“ந‌மது மூத்த‌ பைய‌னைப் ப‌ள்ளியில் சேர்க்க‌ வேண்டும். என‌க்கு அலுவ‌ல‌க‌த்தில் விடுமுறை கிடைக்காது. மேலும் ப‌ணத்தை வீண் செல‌வு செய்யாம‌ல், முக்கியமான செலவுகளை மட்டும் செய்வோம். நம் பிள்ளைகளின் ந‌ல‌னில் அக்க‌றை செலுத்துவோம். போன‌மாத‌ம்தான் ஒரு க‌ல்யாணத்திற்குச் சென்று வ‌ந்தோம் அம்மாவையும் பார்த்துவிட்டு வ‌ந்தோமில்லையா? அடுத்த‌முறை எதேனும் திரும‌ண‌ம் ந‌ட‌ந்தால் அழைத்து  செல்கிறேன்” என்று அவளுடைய கணவர் அன்பாகக் கூறினார்.

அந்த‌ புண்ணிய‌வ‌தி கேட்கவில்லை. வாதம் செய்யத் துவங்கிவிட்டாள். அருங்குணங்கள் எல்லாம் தளர்ந்துவிட்டது.

திரும‌ண‌ நாளும் வ‌ந்த‌து. ராமு வ‌ழ‌க்க‌ம்போலத் தன்னுடைய அலுவ‌லுக்குச் சென்று விட்டார்.

பிரியாவின் மனது குழப்பித்தில் ஆழ்ந்தது. வேத‌னைப் பட்டாள். ஏதோ இழக்கக் கூடாததை இழ‌ந்த‌ சோகத்தில் ஆழ்ந்து விட்டாள். தான் சொல்லியும் தன் கணவர் கேட்கவில்லையே என்ற கோபமும் ஏற்பட்டது. இனிமேல் வாழ்நாளில் திரும‌ண நிக‌ழ்ச்சிகளில் கலந்து கொள்ளும் வாய்ப்பே வராதோ என்றும் கவலை கொள்ளத் துவங்கினாள்.

“ச்சேய், என்ன வாழ்க்கை? இனி இவருடன் வாழ‌க்கூடாது. இப்ப‌டியொரு கணவன் தேவைதானா? பணம், பணம். சிக்கனம் என்கிறாரே ஒழிய மனைவியின் ச‌ந்தோஷ‌த்தைப் பற்றி யோசிக்க மாட்டேன் என்கிறாரே!” என்று எண்ணத் துவங்கினாள்.

“அந்தத் திருமணத்திற்கு எத்தனை பேர் வருவார்கள். அவர்களில் பாதி எனக்குத் தெரிந்தவர்களாக இருப்பார்கள். போக‌வில்லையென்றால் எவ்வ‌ளவு அவ‌மான‌ம்? நாளைக்கு அவர்களைச் சந்திக்க நேர்ந்தால் அவர்கள் என்னை ம‌திப்பார்களா? பேசுவவார்களா?” என்றெல்லாம் எண்ணி வேத‌னையின் உச்சத்திற்கும், குழப்பத்தின் சிகரத்திற்கும் சென்றாள்.

உணர்ச்சிப் பிரவாகத்தில் உடன் ஒரு முடிவிற்கும் வந்தாள். சாதாரண முடிவல்ல அது. அவள் வாழ்வையே சாய்க்கும் முடிவு அது!

தங்கள் வீட்டிற்கு அருகிலுள்ள‌ பாசி படிந்த‌, பாழ‌டைந்த‌, ச‌க‌தி நிறைந்த‌, கிணற்றில் தன் இரண்டு குழ‌ந்தைக‌ளையும் தூக்கி வீசிவிட்டுத் தானும் அதில் பாய்ந்தாள். யாராலும் காப்பாற்ற‌முடிய‌வில்லை. ஒரு வ‌ழியாகத் தேடிப் பார்த்துக் கண்டுபிடித்துத் தூக்கி வ‌ந்து மேலே போட்டாபோது, மூன்று ஜீவன்களின் உயிர் உடலைவிட்டுப் பிரிந்திருந்தது.

தன்னைத் தவிக்க விட்டு விட்டு, இறந்து கிடந்த ம‌னைவி, மற்றும் குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கணவன் தரையில் விழுந்து புரண்டு அழுதான். க‌த‌றினான். சென்ற உயிர்கள் மீண்டு வரவா போகிறது?

இறுதிக் க‌ட‌ன்க‌ள் எல்லாம் முடிந்தன. ராமு மட்டும் இய‌ல்பு நிலைக்கு திரும்ப‌வில்லை. அவனுடைய பெற்றோர்கள், உற்றார், உறவினர்கள் ஒன்று கூடி ராமுவிற்குப் பலவிதங்களில் சமாதானம் சொன்னார்கள். கேட்கும் மன நிலையில் அவன் இல்லை.

அவனுடைய பெற்றோர்கள், எங்களுடன் வந்துவிடு என்று சொன்னதைக் கேட்கவில்லை. வாழ்க்கை இத்துடன் முடிந்து விடாது. இன்னொரு திருமணம் செய்து வைக்கிறோம் வா’ வென்று சொன்னதையும் அவன் தன் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவில்லை.

தொடர்ந்து ஒருவாரம், இறந்தவர்களின் நினைவாகவே இருந்தான். மன அழுத்தம் அவனைச் சிந்திக்க விடவில்லை.

இறுதியில் என்ன ஆயிற்று?

அவனும் அதே பாழடைந்த கிணற்றில் தன் வாழ்க்கையை  முடித்துக் கொண்டான்.

இதை என்னவென்பது? முன் ஜென்மத்துப் பாவம் என்பதா?

அப்படிச் சொன்னால், இந்தப் பிறவியில் தன் அன்புக்கணவனுக்கு மாறாத துக்கத்தையும், மரணத்தையும் கொடுத்துவிட்டுச் சென்ற அந்த  இளம் மனைவிக்கு, அடுத்த ஜென்மம் எப்படி அமையும்?

நீங்களே சொல்லுங்கள்!
...............................................
ஆக்கம்: பெயரைக் குறிப்பிடாத, நமது வகுப்பறை மாணவிகளில் ஒருவர்! அவருக்கு வாழ்த்துக்கள்.

அன்புடன்
வாத்தியார்

வாழ்க வளமுடன்!