Short Story எழுபது வயதில் இரண்டாவது திருமணம்

--------------------------------------------------------------------------------------
Short Story எழுபது வயதில் இரண்டாவது திருமணம்
                                            
                  ‘நியூஸ்பேப்பர்’ நாராயணனனைப் பார்த்தவுடன் ‘திக்’ கென்றிருந்தது.

                 அதிகாலை நேரத்தில் வீடு தேடி வருகிறான் என்றால் ஏதாவது முக்கியமான விஷயம் இருக்கும்.

              “வா அப்பச்சி....என்ன செய்தி?” என்றேன் சற்று பயத்துடன்.

              அவன் புன்னகைத்து, என்னுடைய பயத்தை மேலும் அதிகப்படுத்தினான்.

             ‘நியூஸ்பேப்பர்’ என்பது அவனுடைய அடையாளப் பெயர். எங்கள் ஊர் மகாஜனங்கள் எல்லாம் சேர்ந்து அவனுக்கு ஏக மனதாகச் சூட்டிய அடையாளப் பெயர். இரண்டு நாள் ஊருக்குப் போய்விட்டு வந்தால் குறைந்தது எட்டு செய்திகளோடு வருவான். நான்கு நாள் போய்விட்டு வந்தால் பதினைந்து செய்திகளோடு வருவான். குறிப்படுத்துக் கொண்டும் வருவான்.

              செட்டிநாட்டிலேயே இரண்டாவது பெரிய ஊர் எங்கள் ஊர். ஊரில் உள்ள அத்தனை பேர்களின் நல்லது கெட்டது அனைத்தும் அவனுக்குத் தெரியும். விரல்நுனியில் விவரங்கள் எல்லாம் இருக்கும். கார்த்திகை மாதத்தில் ஐந்து முகூர்த்தநாள் என்றால், ஐந்து முகூர்த்த  நாட்களிலும் நடக்க விருக்கும் திருமணங்களை, மாப்பிள்ளை, பெண் வீட்டாரின் விவரத்துடன் பட்டியல் இட்டுச் சொல்வான். யார் யாருக்கு  மணிவிழா நடக்க உள்ளது என்றும் சொல்வான். யார் யார் வீட்டில் திருமணத்திற்குத் தோதாக பெண்கள், பையன்கள் உள்ளார்கள், யாரைப் பிடித்தால் அவர்கள் வீட்டில் மணம் பேசலாம் என்பதையும் சொல்வான். சில வீடுகளில் உள்ள உரசல், புரசல்களை ரகசியமாகச் சொல்வான். சனீஷ்வரனிடம் போர்டிங்பாஸ் வாங்கிக்கொண்டு, கைலாசம், வைகுண்டம் போயிருப்பவர்களைப் பற்றிச் சொல்வான். இப்படிப் பல விஷயங்களைச் சொல்வான்.

           மதுரையில் இருக்கிறான் என்றுதான் பெயர். ஆனால் மாதத்தில் பத்து நாட்கள் ஊரில்தான் இருப்பான். இங்கே இருந்தாலும், காலை எட்டு மணிக்கு வண்டி கட்டிப் புறப்பட்டான் என்றால், அதாவது தன்னுடைய பல்சர் மோட்டார் சைக்கிளில் புறப்பட்டான் என்றால் இரவு ஒன்பது மணிக்குத்தான் தன்னுடைய வீட்டிற்குத் திரும்புவான்.

          பர்த்தாவுக்கு ஏற்ற பதிவிரதை - அதாவது கணவனுக்கு ஏற்ற மனைவி என்று சொல்லுவார்கள். அவன் மனைவியும் அவனைத் தேட  மாட்டாள். இவன் வெளியேறியவுடன்,  அவளும் வீட்டைப் பூட்டிக் கொண்டு கிளம்பி விடுவாள். கோச்சடை முதல் கோரிபாளையம்வரை - ஏன் மாட்டுத்தாவணிவரை உள்ள பகுதிகளில் அவளுக்கு உறவினர்கள், பழக்கமான பெண்மணிகள் என்று ஏகப்பட்ட சிநேகிதங்கள். அண்ணா நகர்,  கே.கே நகர், சொக்கிகுளம் பகுதிகளில் மட்டும் 50 குடும்பங்கள் தெரிந்த குடும்பங்கள் உள்ளன என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்.

         மீண்டும் கேட்டேன், “என்ன அப்பச்சி செய்தி?”   

         “ஏன் நான் வந்தால் செய்திதான் இருக்குமா? வேறு வேலை இருக்காதா?”

         “அப்பச்சி, மணி ஆறரைதான் ஆகிறது. இந்த நேரத்தில் ஒருவன், ஒரு வீட்டிற்குப் போகிறான் என்றால் ஒன்று வராத கடனை வசூல் பண்ணுவதற் காக இருக்கும். அல்லது ஏதாவது துக்கச் செய்தியைச் சொல்வதற்காக இருக்கும். பழநிஅப்பன் அருளால், இன்றையத் தேதிவரை  எனக்குக் கடன் கப்பி இல்லை. அதனால்தான் பயந்துபோய்க் கேட்கிறேன்.”

            “எல்லாம் நல்ல செய்திதான். முதலில் வந்தவனுக்குக் காப்பி கொடு. குடித்துவிட்டுத் தெம்பாகப் பேச வேண்டும்.”

            அப்படியே செய்தேன்.

             என் மனைவி ஞானாம்பாள் கொண்டுவந்து கொடுத்த ஃபில்டர் காஃப்பியை அனு அனுவாகச் சுவைத்துக் குடித்தவன், தன்  கைப்பையில் இருந்து நாளிதழ் ஒன்றை எடுத்து, என் மேஜை மீது வைத்தான். வைத்ததோடு அல்லாமல் அதன் உட்பகுதியில் இருந்த  ‘சிவகங்கை மாவட்டச் செய்திகள்’ பகுதியைத் தனியாகக் கழற்றி என் கையில் கொடுத்துப் பார்க்கச் சொன்னான்.

            செய்திகளை முந்தித்தரும் அந்தப் பத்திரிக்கையில், வலது பக்கம் மூன்றுகாலப் பகுதியைக் கட்டம் கட்டிப் போடப்பட்டிருந்த செய்தி  கண்ணை யும் மனதையும் ஈர்க்கும்படியாக இருந்தது.

                ‘எழுபது வயதில் இரண்டாவது திருமணம்’ என்ற கவர்ச்சியான தலைப்பில் அச்செய்தி வந்திருந்தது. அத்துடன் செய்திக்குச் சுவை சேர்க்கும் விதமாக நாலுக்கு ஆறு அளவில் வண்ணப் புகைப்படம் ஒன்றையும் போட்டிருந்தார்கள்.

                    படத்தைப் பார்த்தவன் அதிர்ந்துபோய் விட்டேன். வாய் அடைத்துப் போய்விட்டது. ஒன்றும் பேசவரவில்லை.

                படத்தில் இருந்தது, என் மதிப்பிற்கும், மரியாதைக்கும் உரிய பெரியவர். சாட்சாத் எங்கள் சின்ன அம்மான் அருணாசலம் செட்டியார். ஒரு தேசிய வங்கியில் தலைமை மேலாளராகப் பணிபுரிந்தவர். பணி ஓய்வு பெற்று பத்து ஆண்டுகள் ஆகிறது. அத்துடன் தன் அன்பு மனைவி   மீனாட்சி ஆச்சியைப் பறிகொடுத்துவிட்டுத் தனி மரமாக நிற்பவர். அவர் கண் எதிரேயே குடல் புற்று நோய் எங்கள் அம்மான்மிண்டியை  அள்ளிக் கொண்டுபோய் விட்டது. அது நடந்து ஒராண்டு ஆகிறது. எவ்வளவோ பணம் செலவழித்துச் சிகிச்சை மேற்கொண்டும் காலதேவனுக்குக் கருணை இல்லாமல் போய்விட்டது.

                  சரி, அதற்காக இப்படியா? அதுவும் இந்த வயதில்?

                 வெளியாகியிருந்த செய்தியில், பெண்ணின் வயது 38 என்று போட்டிருந் தார்கள்.

                 சின்ன அம்மானுக்கு மூன்று பிள்ளைகள். 45 வயதில் மகன். 40 & 42 வயதில் இரண்டு பெண்மக்கள். அவர்களின் குடும்பத்தில் தலா இரண்டு குழந்தைகள் வீதம் மொத்தம் ஆறு பேரன் பேத்திகள் உள்ளார்கள். இந்த நிலையில் இரண்டாவது திருமணமா? அதுவும் தன் சின்ன மகளைவிட இரண்டு வயது குறைவான பெண்ணுடன் திருமணமா? செய்தி மனதைப் பிசைந்தது.

                    நமக்கே இப்படிப் பிசைகிறதே? அவருடைய மூன்று பிள்ளைகளுக்கும் எப்படிப் பிசையும்?

                       மேற்தகவலுக்காக நாராயணனின் வாயைக் கிளறினேன்.

                      “அப்பச்சி, பேப்பர் செய்தி மட்டும்தானா? புலன் விசாரனை மேற்கொண்டிருப்பாயே - அந்தத் தகவல் ஏதாவது உண்டா?”

                        “ஆகா, அது இல்லாமலா? காலை ஆறு மணிக்கு செய்தித்தாளைப் பார்த்தவுடன் ஆடிப் போய்விட்டேன். உனக்கு வேண்டியவர் என்றால் எனக்கும் வேண்டியவர்தானே! திருமணம் முந்தாநாள் வியாழக்கிழமை அதிகாலை நம்ம ஊர் சிவன் கோவிலில் நடந்திருக்கிறது. உங்கள் அம்மான் சைடில் நண்பர்கள், மற்றும் தாய பிள்ளைகள் பத்துப் பேர்கள் வந்திருக்கிறார்கள். பெண் வீட்டுப் பக்கம் உறவினர்கள் பதினைந்து பேர்கள். பத்திரிக்கை நிருபரையும், புகைப்படக்காரரையும் உங்கள் அம்மானே வரவழைத்திருக்கிறார். வந்திருந்த அனைவருக்கும் அன்னலெட்சுமியில் இருந்து வரவழைக்கப்பெற்ற காலைப் பலகாரமும், மற்றும் மதிய உணவும் வழங்கப் பெற்றுள்ளது.. காலை 11 மணிக்கு சார்  பதிவாளர் அலுவலகத்தில் திருமணம் முறைப்படி பதிவு செய்யப்பெற்றுள்ளது. அதற்கு மாலையும் கழுத்துமாக மணமக்கள் சார்பதிவாளர் அலுவலகத்திற்குச் சென்றிருக்கிறார்கள்”

                “பிள்ளைகள்?”

                “மகன் மட்டும் வந்திருந்தானாம். மற்ற இரண்டு பிள்ளைகளும் அமெரிக்காவில் அல்லவா இருக்கிறார்களாம்”

                  “அவன் ஒன்றும் சொல்லவில்லையாமா? எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவில்லையாமா”

                   “சொல்வதற்கு என்ன இருக்கிறது? ஒரே பந்தில் அவனைக் க்ளீன் போல்டாக்கி விட்டாராம் உங்கள் அம்மான். உன் தாயார் இறந்து ஒரு ஆண்டு ஆகிறதே. இங்கே தனி ஆளாக நான் அல்லாடிக் கொண்டிருக்கிறேனே - என்னுடன் சென்னையில் வந்து இருங்கள் அப்பச்சி என்று சொல்ல உனக்கு மனசு வந்ததா? ஒரு வேளைச் சாப்பாடாவது கூப்பிட்டுப் போட்டிருக்கிறாயா? என்று ஒரே போடாகப் போட்டு விட்டாராம்..”

                     சாப்பாட்டுப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வாகத்தான் இந்தக் கல்யாணத்தை அம்மான் செய்து கொண்டிருப்பார் என்பதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. எங்கள் அம்மானைப் பற்றி எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். மிகவும் நேர்மையானவர். ‘லூஸ்டாக்’ கெல்லாம் இல்லாதவர். எதையும் வெட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டாகப் பேசக்கூடியவர். அவர் எதிரில் நின்று பேசவே பலரும் பயப்படுவார்கள். அவர் மீது எனக்கு ஒரு தனி மரியாதை உண்டு. தங்கச்சி மகன், வசதி இல்லாத குடும்பம், என்பதற்காக என்னை அந்தக்காலத்தில் பணம்கட்டி சிதம்பரம் அரசர் கல்லூரியில்,   பொறியியல் படிக்க வைத்தவர். தர்ம சிந்தனை மிக்கவர்.

                 இதற்கு மேல் அவனைக் கிளறுவதில், அர்த்தமில்லை என்பதால், அத்துடன் அந்தச் செய்திக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்து, வேறு தாக்கல்களைக் கொஞ்ச நேரம் பேசிவிட்டு, அவனை அனுப்பிவைத்தேன்.

                    மனம் கனத்தது.

                   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                  அடுத்த நாள் அதிகாலையில் கண்ணப்பா பேருந்தில் ஏறி காரைக்குடிச் சென்றுவிட்டேன். எங்கள் அம்மானின் புதிய வீடு காரைக்குடி புதுப்பேருந்து நிலையத்தின் அருகில் உள்ளது. தொலைபேசி நிலையம் இருக்கும் வீதி. மாத்தூர்கோவில் நிர்வாகம் புதிதாகக் கட்டியுள்ள பாதுகாப்பு பெட்டக வளாகத்திற்கு எதிர்வரிசையில் வீடு.

                  மணி காலை ஏழு. என்னைப் பார்த்தவுடன், செய்தித்தாளைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்த அம்மான், அதை மடக்கி வைத்துவிட்டு, “வா, வீரப்பா!” என்றார்.

               “ஆமாம்” என்று சொல்லிவிட்டு, அவர் எதிரில் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தேன்.
           
                 அங்கே செல்வதற்கு முன், அதாவது நாராயணன் வந்து செய்தியைச் சொல்லி விட்டுப் போன பின்பு, காரைக்குடியில் இருக்கும் என் சகோதரனுக்கு போன் செய்து விசாரித்தேன். அவன் அந்தச் செய்தி உண்மைதான் என்றான். அம்மானுக்கு நிறையப் பங்காளிகள். அவர்கள் யாரும் இந்த விஷயத்தை சீரியசாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லையாம். இரண்டொரு ஆச்சிமார்கள்தான், “இது அடுக்குமா..காலவினை!” என்று  பேசிக் கொள்கிறார்களாம். அம்மானை மிகவும் வருத்தப்பட வைத்தது அவருடைய மருமகள் சாலா அடித்த விமர்சனம்தானாம். “இந்த மனுஷனுக்கு சாப்பாட்டுப் பிரச்சினை என்றால், சமைத்துப்போட ஒரு சமையக்காரனை வேலைக்கு வைத்துக்கொள்ள வேண்டியதுதானே - எதற்காக இரண்டாவது கல்யாணம்? அவருக்கு இன்னும் பெண்ணாசை தீரவில்லை” என்றாளாம். அவள் அப்படித்தான் பேசுவாள். அது   தெரிந்த விஷயம்!

                   முத்துப் பட்டணத்தில் உள்ள பூர்வீக வீட்டில் அம்மானுக்குப் பாதிப்பங்கு, அம்மானுக்குப் பிறகு அது அவர் மகனுக்குத்தான்  சொந்தம். ஆனால் இந்த புதுத் திருமணத்தால், வந்தவளும் பங்குக்கு வருவாளே என்னும் ஆதங்கம் மருமகளுக்கு! ஆனால் எங்கள் அம்மான்  அதைத் தெளிவு செய்துவிட்டாராம். பூர்வீகவீடு மகனுக்கு மட்டும்தானாம். அவர் சுய சம்பாத்தியத்தில், பேருந்து நிலையத்திற்கு எதிரில் கட்டியிருக்கும் வீடு புது மனைவிக்காம்!

                அதெல்லாம் சரிதான். ஒரு மனிதனின் நியாயமான சொந்த விருப்பு, வெறுப்புக் களுக்குக் குறுக்கே நிற்பதற்கு யாருக்கும் உரிமை இல்லை.

                “என்ன கேள்விப்பட்டாயா?” என்று அம்மான் பேச்சைத் துவங்கவும், ஏதாவது பொய் சொல்லிக் குழப்பக்கூடாது என்பதற்காக,   “ஆமாம்” என்றேன்.

                 “என்ன பேசிக்கொள்கிறார்கள்?”

                    “அடுத்தவர்கள் பேசிக்கொள்வதைப் பற்றி நாம் எதற்குக் கவலைப்பட வேண்டும்? நாம் நமக்காகத்தான் வாழ்கிறோம். நமக்கு  நியாயமாகப் படுவதைச் செய்வதற்கு நாம் யாரையும் கேட்க வேண்டிய அவசியமில்லை - என்று நீங்கள் அடிக்கடி சொல்வீர்களே - அதனால் நானும் உங்களைப் போல மற்றவர்களின் விமர்சனங்களை சட்டை செய்வதில்லை. அது தேவையி ல்லாததும் கூட”

            “நீ சொல்வது சரிதான்...” என்றவர், பின் பக்கம் திரும்பி “சாரதா...” என்று குரல் கொடுக்க, அவருடைய புது மனைவி வந்து நிற்க என்னை அறிமுகம் செய்து வைத்தார்கள். அந்தப் பெண் என்னைவிட நான்கு வயது குறைந்தவர் தான். இருந்தாலும் அம்மான் மனைவியல்லவா.    கைகூப்பி வணங்கினேன். அழகாகப் புன்னகை செய்தார்கள். பற்கள் எல்லாம் வரிசையாக இருந்தன. களையான முகம். அந்தக் காலத்து நடிகை  புஷ்பலதாவைப் போல இருந்தார்கள். கையெடுத்துக் கும்பிடக் கூடிய அழகு.

           “எங்கள் இருவருக்கும் காஃபி கொண்டு வா” என்று அம்மான் சொன்னதும் அவர்கள் உள்ளே சென்று விட்டார்கள்.
   
          அவர்கள் சென்றவுடன் எங்கள் அம்மான் முன்கதைச் சுருக்கத்தைச் சொன்னார்கள். உள்ளூர்ப் பெண்தானாம். துணைக்கு ஆயா மட்டும்தானாம். பெற்றோர்கள் இல்லையாம். பேருந்து விபத்தில் ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு போய்ச் சேர்ந்துவிட்டார்களாம். அவர்கள்  இருக்கும்போது இந்தப் பெண்ணிற்கு பல வரன்களைப் பார்த்தும் ஒன்றும் கூடி வரவில்லையாம். மூல நட்சத்திரம் என்று சிலர் ஒதுக்க, எட்டில் சனியும், செவ்வாயும் உள்ளது - கடுமையான மாங்கல்ய தோஷம் என்று பலர் ஒதுக்க வீட்டிலேயே தங்கிப் போய் விட்டாளாம். உறவுகளிலும் யாரும் சொல்லிக்கொள்கிற அளவிற்கு வசதியுடன் இல்லையாம். ஆயாவையும் பேத்தியையும் கண்டுகொள்ள ஆள் இல்லையாம். சுய தொழில்  உதவிக்கு வங்கியில் ஏற்பாடு செய்து பணம் வாங்கித்தரமுடியமா? என்று கேட்டு வந்தபோதுதான் அம்மானுக்குப் பழக்கம் ஆனார்களாம். கடைசியில் அது திருமணத்தில் முடிந்ததாம்.

         ‘உன்னை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன். என்னை நீ பார்த்துக்கொள்’ என்னும் மியூச்சுவல் ஒப்பந்தத்தில் திருமணத்தில் முடிந்ததாம்.    ஆயா உள்ளூரில் பழைய வீட்டில் இருக்கிறாராம். தினமும் ஒருமுறை வந்து போவாராம். பேத்திக்கு ஒரு வாழ்க்கை கிடைத்ததில் அவருக்கு  அளவில்லாத மகிழ்ச்சியாம்!

           எல்லாவற்றையும் சொல்லிக்கொண்டு வந்த அம்மான் கடைசியாகச் சொன்னதைக் கேட்டவுடன் ஆடிப் போய்விட்டேன்.

         “வீரப்பா, வங்கியில் இருந்து ஓய்வு ஊதியத் தொகை மாதம் நாற்பதாயிரம் ரூபாய் வருகிறது. எனக்குப் பிறகு, அந்தத் தொகை நின்று விடக்கூடாது, யாருக்காவது பயன்படட்டும் - இந்தப் பெண்ணிற்குக் கிடைக்கட்டுமே என்றுதான், இவளை நான் மணந்து கொண்டேன். பாதுகாப்பான வாழ்க்கை அவளுக்குக் கிடைத்துள்ளது.. எனக்கும் வயதான காலத்தில் என்னைக் கவனித்துப் பார்த்துக்கொள்ள மற்றும் பேச்சுத் துணைக்கு ஒரு தோழி கிடைத்துள்ளாள். நன்றாகக் கவனி. மனைவியல்ல, தோழி. அவள் விரும்பினால் மட்டுமே தாம்பத்தியம். குழந்தை பிறக்காத பாதுகாப்பான தாம்பத்தியம். அதை எல்லாம் இருவரும் பேசித் தெளிந்துதான் ஒருவரை ஒருவர் மணந்து கொண்டிருக்கிறோம்.”

                 ஏற்ற இறக்கங்களுடன் அவர் சொல்லச் சொல்ல கண்கள் பனித்து விட்டன! என்னவொரு உயர்வான சிந்தனை. உயர்வான நோக்கம்!
 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
    இந்தக் கதைக்கான கரு திருவாளர் KMRK அவர்கள் கொடுத்தது. அதை நினைவுகூர்வதோடு, அவருக்கு என் நன்றியையும் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ஒரு மாத இதழுக்காக எழுதப்பெற்ற கதை இது. இந்த மாத இதழில் அது வெளி வந்துள்ளது. நீங்கள் அனைவரும் படித்து மகிழ உங்களுக்காக இன்று அதை வலை ஏற்றியுள்ளேன்.

அன்புடன்,

வாத்தியார்

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
வாழ்க வளமுடன்!