கதையல்ல ....நிஜம்!

நமது வகுப்பறை மாணவரும், 

ஜப்பானில் பொருள் ஈட்டிக் கொண்டிருப்பவருமான 

நெப்போலியன் ஞானப் பிரகாசம் அவர்களின் எழில் மிகு தோற்றம்.

ஜப்பானில் இந்த ஜாம்பவான் வசிக்கும் இடம். 

டோக்கியோவின் வடக்குப் பகுதியில் உள்ள saitama prefecture

அவருக்கான டைட்டில் சாங்:

   “மைனர் மைனர்தான் இது ஜப்பான் மைனர்தான்
        இவர் ஸ்டைலுக்கேத்த ஊரு டோக்கியோ ஒன்னுதான்”

இன்றைய வாரமலரை அவருடைய ஆக்கம் ஒன்று அலங்கரிக்கிறது. வெளி நாட்டில் வசிக்கும் தமிழர்கள், அந்த நாட்டு மக்களிடம் 

எப்படி நடந்துகொண்டால், அவர்களின் அன்பைப் பெறலாம் 

என்பதை அழகாகச் சொல்லியிருக்கிறார். 

படித்துப் பாருங்கள்.

------------------------------------------------------------------------------------

மைனர் வசிக்கும் சைதாமா ஊரின் ஒரு தோற்றம்

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 Over to his posting
+++++++++++++++++++++++++++++
கதையல்ல ....நிஜம்!

  "மணி ஐந்து ஆயிடுச்சு..இப்போ கிளம்பினால் இருட்டுறதுக்குள்ளே போயிட்டு வந்துரலாம்.."என்று நினைத்தபடியே தூக்கம் களைந்து  படுக்கையில் இருந்து எழுந்து சோம்பல் முறித்தபோது,   வானம் கொஞ்சம் இருட்டத் துவங்கியிருந்தது..ஒரு வேளை மேக மூட்டமாயிருக்குமோ?..பால்கனி ஸ்க்ரீனை விளக்கி எட்டிப் பார்த்தேன்..வெளியில் எங்குமே சூரியனின்
சுவடே தெரியவில்லை..

ஆனாலும் நல்ல சிலுசிலுவென காற்று கூலாக அடிக்கிறது..A /C யை அணைத்துவிட்டு அடுப்பிலே கொஞ்சம் பாலைக் காய வைத்துவிட்டு ஒரு காக்காய்க் குளியலைப் போட ஷவரைத் திருகினால்,  சில்லென்று தண்ணீர் நெஞ்சில் அடிக்க உடல் வெடவெடத்தது.. இது ஒரு தொல்லை.. ஒவ்வொரு தடவையும் இது மறந்தே போகுது..ஹாட் வாட்டர் டப், கூல் வாட்டர் டப் இரண்டையுமே  திறந்து உடம்புக்கு இதமான சூட்டில் வைத்துக் கொள்ளவில்லை என்றால் இப்படித்தான்..

ஷாம்பூ வழவழப்பு  இல்லாத அளவுக்கு ஆசைதீர ஷவர்  தண்ணீரைத்  தலையில் இறக்கி ஒரு வழியாகக் குளியலை முடித்துத் தலையைத் துவட்டிய வண்ணம் பாத்ரூமை விட்டு வெளியில் வந்தபோது,  அடுப்பில் வைத்த பால் பொங்கி வழியும் நிலையில் கடைசி நொடியில். .வெகு வேகமாக ஓடிப்போய் ஸ்டவ்வை அனைத்தேன். சே..இது ஒரு தொல்லை..இந்த எலெக்ட்ரிக் ஸ்டவ் எப்போமே தலைவலிதான். ஆர்டினரி காஸ் ஸ்டவ்வை விட ஸ்லோ என்பதாலே எவ்வளவு நேரம் ஆகுமென்பது  மனதிலே பதிவதில்லை.

இந்த அபார்ட்மென்ட் மானேஜ்மென்ட் ஆளுங்க காஸ் ஸ்டவ் என்றால்
புகையைக்  கிளப்பும் என்று  ஒரு கான்செப்ட்டைத் திங்க் பண்ணி நமக்கு
மண்டைக் குடைச்சலைக்  குடுத்துட்டானுங்க.. Bachelor  லைஃபிலே சொந்த சமையல் ஒரு இம்சைதான்..

அந்த STAR என்று ரெயின்போ கலர் லெட்டெரிங்  பண்ணின ப்ளாக் கலர் டி ஷர்ட்டைப் போட்டுக் கொண்டு,  மாட்சிங் பார்த்து,  கிரே கலர் கமோப்லேஜ்  பிரிண்டட் காஸுவல் ட்ரவுசர்லே புகுந்து,  வாட்சை கட்டிக் கொண்டு, மணியைப் பார்த்தபோது 5 .45 ஐ தாண்டி விட்டிருந்தது..இன்னும் காய வைத்த பால் அப்படியே..வேக,  வேகமாக நெஸ்கபே இன்ஸ்டன்ட் காப்பியைக் கலந்து குடித்து முடித்து, சாக்ஸ் கட்ஷூ சகிதம் வெளியில் வந்து ரூமைப் பூட்டியபின்பு தான் i Podஐ  எடுத்து வைக்காதது ஞாபகம் வந்தது..

மறுபடி கதவைத்  திறந்து ராக்கில்  தேடி , அங்கே இல்லாமல்  தலையணைக்குக் கீழே  இருந்து எடுத்து,   பாக்கெட்டில் சொருகியபோது
தான்   கண்ணில் பட்டது டேபிளில் இருந்த  ரொம்ப அவசியமான ஐட்டம்.. செல்போன்..ஆஹா.. i Podஐ  மறந்தது  நல்லதாகப் போச்சு..இல்லேன்னா
அங்கே  போய்  ஒரு வேலையும் ஆகாது..செல்போனை எடுத்துப்
பாக்கெட்டில் சொருகிய படியே ரூமைப்  பூட்டிக்கொண்டு,  வாட்சைப்
பார்க்க மணி ஆறைக் கடந்து விட்டிருந்தது..

எப்படிப்  பார்த்தாலும்,  என்ன வேகமாக் கிளம்பினாலும் பிளான் பண்ணின நேரத்துக்கு ஒரு பத்து நிமிஷமாவுது முன்னாடி கிளம்பிறனும்னு
எப்பவுமே நினைக்கிறதுதான்..ஆனா நடக்கிறதோ இப்படித்தான்..

6 மணி 9 நிமிஷத்துக்கு ஒரு பஸ்

என் வீட்டிற்குப்  பக்கத்தில் உள்ள  பஸ் ஸ்டாண்டில் வந்து நிற்கும்.
ரயில்வே ஸ்டேஷன் போறகின்ற பஸ் அது. அதை விட்டா அடுத்த
பஸ் ஏழு  மணிக்குத் தான். பிடிச்சிறலாமா? வேகவேகமா
நடையைக் கட்டினேன்..வாட்சைப் பார்க்கும்படி மனசு  சொல்கிறது..
வேண்டாம் .டென்சனாகும் என்று..அதே மனசு எச்சரிக்கிறது...

பஸ் ஸ்டாண்டை  நெருங்கும் போது, 100 மீட்டர் தூரத்திலே  அந்த பஸ் வருவது  தெரிகிறது.. இன்னிக்கு ஒரே அத்தலெடிக்தான்..நூறு மீட்டர்கள்
தானே - ஓட முடியாதா என்ன?  ஓடி வர்றதைப் பார்த்தாலுமே  நிறுத்த மாட்டான்..ஜப்பானீஸ்ன்னா சும்மாவா? அவன் டைம் அவனுக்கு..லேட்டா வந்தது  நானில்லே..என்ன பண்றது.. எங்க ஊர்லே பஸ் நிக்காமப் போச்சுன்னா அடுத்த நாள் டிரைவருக்கு இருக்கு இல்லே ஆப்பு..இப்படியே பழகிப் போயாச்சு..வேற வழி..ஓடு..வேகமா ஓடு..

அப்பாடா..மூச்சிரைக்க ஓடி   ஒரு வழியா ஸ்பாட்டுக்கு வந்தாச்சு..பஸ்சுலேயும் ஏறியாச்சு..இப்பத்தான் இந்த சந்தேகம்..இந்த பஸ் ரயில்வே ஸ்டேஷன் போறதுதானா? அவசரத்துலே ஜப்பானீஸ் கான்ஜி எழுத்துலே எழுதியிருந்ததைப் படிக்க மறந்துட்டோமே? (படிச்சிருந்தால் மட்டும் அப்பிடியே புரிஞ்சுடுமா என்ன?)

சரி...வெக்கத்தை எல்லாம் பார்த்தா முடியுமா? டிரைவர் கிட்டே போய் கேட்டால் அவர் ஒரு பதிலை சொன்னார்..ஒரு குத்துமதிப்பாப் புரிஞ்சுக்கிட்டு

(நான் கேட்டது அவருக்குப் புரிஞ்சுருக்கணும்..அவரு சொன்னது எனக்குப் புரிஞ்சுருக்கணும்..ரெண்டுமே தகராறுதான்..இருந்தாலும் கடவுள் மேல பாரத்தைப் போட்டு எப்படியும் போயிச் சேர்ந்துருவோம்ன்னு) ஒரு நம்பிக்கைலே ஒரு காலி சீட்லே உட்கார்ந்தேன்..

ஒரு பெரிய சாதனையைச் செய்ததுபோல ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டபடி சுத்தி முத்திலும் நோட்டம் விட்டேன்..

அங்க எனக்கு சைடிலே ஒரு பொண்ணு 4 சின்னப் பசங்களை வெச்சுக்கிட்டு படாத பாடு  பட்டுக் கொண்டிருந்தது..செம சூட்டியான பசங்க. நாலு பேருக்குமே கிட்டத்தட்ட  ஒரே வயசு போலத்தான் தோணுது. எப்படி? ஒரே பிரசவத்துலே இருக்குமோ? ச்சே..ச்சே..என் புத்தி ஏன் இப்பிடி போகுது?

ஒரு  வேளை ட்வின்ஸா இருந்து ரெண்டு அட்டெம்ப்ட்லே நடந்திருக்குமோ? இந்த ஆராய்ச்சி இப்போ ரொம்ப முக்கியம்..ஆஹா.அந்த பொண்ணு, அந்தம்மா வேற நான் விட்ட லுக்குக்கு எதிர் லுக் விட லேசாத் தலையைக் குனிஞ்சி வெச்சேன்..(ரொம்பத்தான் மரியாதை..) ஜப்பான்காரங்களுக்கு முன்னாடி குனிஞ்சு  மரியாதை செஞ்சிட்டாப் போதும்; உச்சி குளிர்ந்திடும்..பின்னாடி எப்படி வேணும்னாலும் பேசிட்டுப் போகலாம்..இந்த ஒரே ஃபார்முலாவை  வெச்சித்தான் வெளிநாட்டு ஆளுங்க பாதிப்பேரு இங்க காலத்தை ஒட்டுறாங்க...

பஸ் ஓடுறதே தெரியலை..அதுக்குள்ளே ரெண்டு மூணு ஸ்டாப்பிங் வேற போயிடுச்சு..ரயில்வே ஸ்டேஷன்ன்னா கொஞ்சம் பழக்கப்பட்ட ஏரியா..அதுனாலே இறங்குறது ஒண்ணும் அவ்வளவு பிரச்சினையா இருக்காதுன்னு நினைக்கிறேன்..எதுக்கும் இங்கேருந்து எத்தினியாவுது ஸ்டாப்பிங்குன்னு யாரையாவுது கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்குறது நல்லதில்லே?

போற வரைக்கும் கொஞ்சம் பொறுமையாத்தான் இருந்தா என்னா?..]

சரி..இருக்கவே இருக்கு iPod ..ஹெட் செட்டை எடுத்து மாட்டி என் கலேக்சன்லே தேடி

'ஒரே நாள் உனை நான் நிலாவில் பார்த்தது.....' பாட்டைக் கேட்டு முடித்தபோது சற்று வெளிப்பக்கம் பார்த்து தெரிந்த பில்டிங்குகள் ஏதும் தென்படுகிறதான்னு வேற ஒரு குய்க் க்ளான்ஸ்..இந்தக் கவனச் சிதறலால்  அடித்த பாட்டுலே கொஞ்சம் ஓடிப் போயிருந்தது..'ஊரு சனம் தூங்கிடிச்சு..ஊதக்காத்தும் அடிச்சுருச்சு..' பாட்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தது..நானும் ரொம்ப நாளா நினைக்கிறேன்..இந்தப் பாட்டும் இதுக்கு முதல்லே ஓடுன பாட்டுக்கும் கொஞ்சம் கூட சம்பந்தமே இல்லியே..இது வேற சீரீஸ்..அது வேற சீரீஸ்..எல்லா ஆர்டரையும் மாத்தணும்..80 GB iPod லே

வேணுங்குறதை எத்துறதே பெரும் பாடு..flv போர்மட்லே டவுன்லோட் ஆனத mp4 க்கு மாத்துறதுக்குள்ளே தாவு தீர்ந்துடும்..ஏதோ iPod  வாங்கின புதுசுலே ஒரு ஸ்பிரிட்லே 24 GB க்கு மேல ஏத்தியாச்சு..இதையெல்லாம் புடிச்சதை சரியா ஒழுங்கா பிரிச்சு  பண்ணனும்ன்னுதான் நானும் நினைச்சுக்கிட்டே இருக்கேன்..எங்க? இதுக்கெல்லாம் நேரம் கிடைக்குது..

ஆஹா..வாட்சைப் பார்த்தால் மணி ஏழை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது...சரி..டிரைவெர் கிட்டவே  கேட்டுட வேண்டியதுதான்..இன்னும் இரண்டே ஸ்டாப்பிங்குகள்தான்.. ஸ்டேஷன்லேருந்து என் வீட்டுக்குத் திரும்ப வர லாஸ்ட் பஸ் எத்தினி மணிக்குன்னு கேட்டேன்..9.30 க்குன்னாரு..

அதுக்குள்ளே  திரும்பிட முடியுமா? நாளைக்கும் நாளன்னிக்குமே லீவுதான்..இருந்தாலும்..சரி..பார்ப்போம்..

(எனக்கு லீவு..சரி..உங்களுக்கு? இப்பிடியே பஸ்சுலே போயி அங்க நடந்த கதையை சொல்லி முடிக்குறதுக்குள்ளே ஒரு வாரம் ஆயிடும் போலருக்கே.. சரி.. இன்னைக்கு இத்தோட முடிச்சுக்குவோமா?)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

வாரமலரின்  இரண்டாவது பகுதி!

எல்லாம் அவன் செயல்!

என் தந்தையார் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்.  டாரீராமகிருஷ்ண‌  பரமஹம்சர், சுவாமி விவேகானந்தர், அன்னை சாராதாமணி தேவியார், ம‌ஹாக‌வி பார‌தியார், ம‌ஹாத்மா காந்தி, ரமண மஹரிஷி, திருக்கோவிலூர் ஞானான‌ந்த சுவாமிகள், வ‌ட‌கும‌ரை அப்ப‌ண்ண‌ சுவாமிக‌ள் இன்னும் பல‌ யோகிய‌ரிட‌ம் ஈடுபாடு. இவ‌ர்களைப் ப‌ற்றிம‌ட்டுமே எப்போதும் பேசிக்கொண்டு இருப்பார்.

மேடையிலும் பேசும் திற‌ன் பெற்ற‌வ‌ர்.ம‌ஹாக‌வியின் பாட‌ல்க‌ளை ஒலி பெருக்கி இல்லாம‌ல் ஆயிர‌க்க‌ண‌க்கான‌ ம‌க்க‌ள் கேட்க்கும் வண்ண‌‌ம் ஓங்கிய‌ குர‌லில் உண‌ர்ச்சி கொப்ப‌ளிக்க‌ப் பாடும் திற‌மை பெற்ற‌வ‌ர்.அம‌ர‌ர் க‌ல்கி, மூதறிஞர் ராஜாஜி ஆகியவர்களின் கைகளால் உருவாக்கப்பட்டவர்.

சிறிய வயதில் எஙக‌ளுக்கு ம‌ஹாக‌வியின் புதிய‌ ஆத்திசூடியைப் போதித்தார்.பொருளுடன் மனப்பாடம் செய்தோம். அதில் "சோதிட‌ம் த‌னை இகழ்" என்று வரும். வீட்டில் ஜாதகம், கிரஹம், பஞ்சாங்கம் என்ற பேச்சே இருக்காது. (இந்த இடத்தில் நாங்கள் அந்தணர்கள் என்பதைக் கூறிக் கொள்கிறேன். ஏன்? ஏனெனில் அந்தணர்கள்தான் அதிகம் சோதிடம் பற்றிப் பேசக்கூடியவர்கள். நாள் நட்சத்திரம் பார்க்கக் கூடியவர்கள்.)எங்கள் வீடு மட்டும் அக்ர‌ஹார‌த்தில் வித்தியாச‌மாக‌ இருக்கும்.

சேல‌ம் அர‌சுக்க‌ல்லூரியில் (முன்ன‌ர் முனிசிப‌ல் க‌ல்லுரி) வேதிய‌லில் (கெமிஸ்டிரி) இள‌ங்க‌‌லை முத‌ல் வ‌குப்பில் தேறி மேட்டூரில் 'கெம்பிளாஸ்ட்' என்ற‌ க‌ம்பெ‌னியில் ஆய்வ‌க‌த்தில் வேதிய‌லாள‌ராக ‌(கெமிஸ்ட்)ப‌ணியில் சேர்ந்தேன். ரூ300/=மாத‌ச் ச‌ம்ப‌ள‌ம்.அப்போது இர‌வுப் ப‌ணியும்(ஷிஃப்ட்) உண்டு.தூக்க‌ப் பிரிய‌னான‌ என‌க்கு இர‌வு நேர‌ வேலை பிடிக்க‌வில்லை.

10 முத‌ல் 5 ம‌ணி வ‌ரை உள்ள‌ வெண்ணிற‌ ஆடை வேலையைத் தேட‌த் துவ‌ங்கினேன். வாய்ப்பாக‌ அப்போது ஆயுள் காப்பீட்டுக் க‌ழ‌க‌த்தில் எழுத்த‌ர் ப‌ணிக்கு ஆள் சேர்ப்புத் துவ‌ங்கிய‌து.கோவைப் ப‌குதிக்கு விண்ண‌ப்பித்தேன். ஆங்கில‌த்த்ல் அதிக‌ ம‌திப்பெண் இருந்த‌தால் தேர்வு இல்லாம‌ல் நேர‌டியாக‌ நேர்முக‌த் தேர்வுக்கு அழைத்தார்க‌ள்.அப்போது க‌ள்ளிக்கோட்டையும் கோவைப்ப‌குதியைச் சார்ந்து இருந்த‌து. கேர‌ளாவில் இருந்து ஆண்க‌ளும் பெண்க‌ளூம் நூற்றுக்க‌ண‌க்கில் நேர்முக‌த்தேர்வுக்கு வ‌ந்தார்க‌ள்.அவ‌ர்க‌ள் அனைவ‌ரும் முதுக‌லைப் ப‌ட்ட‌தாரிக‌ள். நானோ இள‌‌ங்க‌‌லை ம‌ட்டுமே வைத்துள்ளேன்.என‌க்கே கொஞ்ச‌ம் அவ‌ ந‌ம்பிக்கையாக‌ இருந்த‌து.

நேர்முக‌த்தில் என்னென்ன‌ கேட்க்க‌ப்ப‌டும் என்று வெளியில் பெரிய‌ ப‌ட்டிம‌ன்ற‌மே ந‌ட‌ந்து கொண்டு இருந்த‌து.
எல் ஐ சி ப‌ற்றிய‌ அனைத்து செய்திக‌ளும் அல‌ச‌ப்ப‌ட்ட‌ன‌.

என் முறை வ‌ந்த‌து.என்னைப்ப‌ற்றிய‌ அடையாள‌ங்க‌ள் ச‌ம்ப‌ந்த‌ப்ப‌ட்ட‌ கேள்விக‌ளுக்குப் பின்ன‌ர் ஓர் அதிகாரி கேட்டார்: "உங்க‌‌ள் த‌ந்தை என்ன‌ வேலை செய்கிறார்?"

நான்: "அவ‌ர் ஒரு சுத‌ந்திர‌ப் போராட்ட வீர‌ர். காந்தீய‌ நிர்மாண‌த் திட்ட‌ ஊழிய‌ர்"

அதிகாரி: "உங்க‌ள் த‌ந்தை‌யார் அவ‌ருடைய‌ எந்த‌ வ‌ய‌தில் போராட்ட‌த்தில்  சேர்ந்தார் என்று அறிவீர்க‌ளா?"

நான்: "சுமார் 16 வ‌ய‌து இருக்க‌லாம்‌"

அதிகாரி: "அக்கால‌த்தில் அவ்வ‌ள‌வு சிறிய‌ வ‌ய‌திலேயே நாட்டுப் ப‌ற்றோடு இளை‌ஞ‌ர்க‌ள் இருந்துள்ளார்க‌ள். இக்கால‌ இளைஞ‌ர்க‌ளுக்கு ஏன் நாட்டுப்ப‌ற்று குறைவாக‌ உள்ள‌து?"

நான்: "அவ‌ர்க‌ளுக்குக் கிடைத்த‌து போல் உத்த‌ம‌ர் காந்தி எங்க‌ளுக்குத் தலைவ‌ராக‌க் கிடைக்க‌வில்லையே!"
பெரிதாக‌ச் சிரித்துவிட்டு போக‌ச் சொல்லி விட்டார்க‌ள்.

ச‌ரி ஊத்திக்கொண்டுவிட்ட‌து என்று எண்ணிக்கொண்டு வெளியில்வ‌ந்தேன்.

வெளியில் ம‌லையாளிக‌ள் சூழ்ந்து கொண்டு "என்ன‌ கேட்டார்க‌ள்?" என்று துளைத்தார்க‌ள். .எல்.ஐ சி ப‌ற்றி எதுவும் கேட்க‌வில்லை என்ற‌வுட‌ன் "போய்க்கோ,போய்க்கோ.. அதெ.." என்கிறார்க‌ள்.

அவ‌ர்க‌ளின் கேலிப்பேச்சால் ம‌ன‌ம் நொந்து  திரும்பினேன்.

ஒரு மாத‌த்தில் முடிவுக‌ள் வெளியாயின‌. 400 பேரைப் ப‌ட்டிய‌லிட்டு இருந்தார்க‌ள்.

அதில் நான் 7வ‌து இட‌ம்! 

கட்டாயம் முதல் சுற்றிலேயே பயிற்சிக்கு அழைக்கப்படுவேன் என்பதை உறுதி செய்து கொண்டு 'கெம்பிளாஸ்டு' வேலையை கொஞ்சம் அவச‌ரப்பட்டு ராஜினாமா செய்துவிட்டேன்.

எதிர்பார்த்தது போலவே ஆணை வந்துவிட்டது.கோவையில் ஜகதீஷ் சந்திரன் என்ற மருத்துவரிடம் உடல் நிலை சரியாக உள்ளது என்பதற்கு சான்று பெற்று சமர்ப்பிக்கப் பணிக்கப்பட்டேன்.

கோவை ராம் நகர் விவேகானந்தா சாலையில் என் சித்தி வீட்டில் இருந்தேன். அடி குழாயில் சித்திக்கு 10 வாளித் தண்ணீர் அடித்துக் கொடுத்துவிட்டு, வேர்வை அடங்கு முன் மருத்துவ சோதனைக்குச் சென்றேன். சோதித்த மருத்துவர்," சரி அறிக்கையை எல் ஐ சி க்கு அனுப்பி விடுகிறேன். போய் வா" என்றார்.ஒருவாரம் ஆயிற்று. 2 வாரம் கடந்தது. தகவல் ஒன்றும் இல்லை. எல் ஐ சி அலுவலகத்தில் விசாரித்தால் முதல் சுற்றுப் பயிற்சி நடந்து கொண்டு இருந்தது. நான் அழைக்கப்படவில்லை. ஏன்? ஏன்? ஏன்?

மெதுவாக விசாரித்தால் மருத்துவர் ஜகதீஷ் சந்திரன் என்னை மருத்துவ‌ சோதனையில் தகுதியற்றவன் என்று சான்று அளித்து விட்டாராம்.அப்படி என்ன உடற்குறை? என் இதயம் 'முணு முணு' என்கிறதாம்.எனக்கு சட் என்று எல்லாம் புரிந்தது. அடிகுழாய் செய்த உபாயம்.ஓய்வு கொடுக்காமல் சோதனைக்கு என் உடலை உட்படுத்தியது என் தவறு என்று புரிந்தது.

நானே என் இதயத்தைப் பற்றிய உண்மை நிலையை அறிய விரும்பினேன்.

ம‌ருத்துவர் ரிதுபர்ணன் என்ற மூத்த இதய நோய் சிறப்பு மருத்துவரை அணுகினேன்.அவர் நன்கு சோதித்து இதயம் பழுதில்லாமல் ஆரோக்யமாக இருக்கிறது என்று சான்று அளித்தார். அதனை எல் ஐ சியில் அளித்தேன்.

சென்னை வரை அனுப்பி,அனுமதி பெற்று 2 வது சுற்றில் பயிற்சிக்குக் கூப்பிடுகிறோம் என்றார்கள். இரண்டாவது சுற்று எப்போது என்று கேட்டால்,

'தெரியாது தெரியாது தெரியாது'என்றார்கள். நொந்து நூலாயிட்டேன். அரசனை நம்பி புருஷனைக் கை விட்ட மாதிரி,இருந்த வேலையை விட்டு விட்டு நடுத்தெருவில் நிற்கும் நிலை.

அப்போது என் பெற்றோர்கள் சென்னையில் என் மூத்த அண்ணன் வீட்டுக்குச் சென்று வசிக்கத் தொடங்கினார்கள்.கோவையில் இருந்து நானும் சென்னை சென்று மைலாப்பூரில் அவர்களோடு  சேர்ந்து கொண்டேன்.

எல் ஐ சியின் மெளனம் என்னை மன அழுத்தத்தில் தள்ளிவிட்டது. சோர்ந்த என்னை உற்சாகத்திற்குக் கொண்டு வர அனைவரும் முயன்றார்கள்.அதன் ஒரு பகுதியாக என் தாயார் "வாடா!பக்கத்தில் உள்ள திருவள்ளுவர் கோவிலில் ஒரு வள்ளூவர் சோதிடம் சொல்கிறார். அவரைக் கேட்போம்" என்றார்கள். நீண்ட வற்புறுத்தலுக்குப் பின்னர் அரை மனதுடன் அம்மாவுடன் சும்மா போனேன்.

இந்த இடத்தில் ஒன்று சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். திருவள்ளுவர் மைலாப்பூர்காரர்.அவருக்கு பல நூற்றாண்டு பழமையான வழிபாட்டில் உள்ள கோவில் உள்ளது. திருவள்ளுவர் வழிபடு தெய்வமாக அபிஷேக ஆராதனை பெற்றுக்கொண்டு அமர்ந்த கோலத்தில் உள்ளார்.

வள்ளுவர் என்ற குலம்தான்  தமிழ்நாட்டில் சோதிடம் சொல்ல அருகதை உள்ளவர்கள்.இன்றளவும் இக்குலம் தாழ்த்தப்பட்டவர்களே! ஊர்க் கோடியில் காலனியில்தான் இப்பவும் வசிக்கிறார்கள்.பல்லாண்டுகளாக கணிதம், வானியல்,எழுத்து அறிந்தவர்கள்.ஏதோ அந்தணர்கள் மற்ற இனத்தாருக்குக் கல்வியை மறுத்தார்கள் என்பது எப்படிப்பட்ட திரிபுவாதம் என்பது வள்ளுவர்களைப் பார்த்தாலே அறிந்து கொள்ளலாம்.

"வள்ளுவர் வாக்குப் பலிக்கும்டா!" என்று சொல்லி அம்மா என்னைத் திருவள்ளுவர் கோவிலுக்குள் அழைத்துச் சென்றார்கள்.அங்கே ஒரு இருட்டு மூலையில் சட்டை அணியாமல் ஒரு கருத்த உருவம் அமர்ந்து இருந்தது. அம்மா அவரிடம் என் ஜாதகத்தைக் கொடுத்தார்கள்.ஒரு அரை நிமிடம் ஜாதகத்தைப்பார்த்தார். உடனே சொன்னார்.: "இந்த வருடம் திருமணம்"

அம்மா:"இப்ப கல்யாணத்திற்கு என்ன அவசரம்?"

வள்ளுவர்: "அப்ப வேலை! இன்ஷுரன்ஸு, வங்கி,வட்டிக்கடை, சீட்டுக்கம்பெனி ஆகிய இடங்களில் கணக்கர் வேலை. அதுதான்
கடைசிவரை சாஸ்வதம் ரொம்ப முன்னேற்றம் கிடையாது. ஆனால்
தன் கடைமையெல்லாம் முடித்து நன்றாக இருப்பார் சுபம்" என்றார்.

அம்மா: "அது சரிதான். வந்த வேலை கை நழுவிவிட்டதே!"

வள்ளுவர்:"ஆர்டர் போட்டாச்சு.தை மாதம் 3ந் தேதி தெற்கே போய்
வேலையில் சேர்ந்து விடுவார்"

அம்மா ரூ2/= தட்சணை கொடுத்தார்கள்.நாங்கள் அவரிடம் சென்றது
மார்கழி மாதக் கடைசியில்.  தை 3 என்பது 16 ஜனவரி ஆகும். 1972ல்
16 ஜனவரி விடுமுறை நாளாகப்போனதால், 17 ஜனவரி,
தை மாதம் 4ந்தேதி கோவையில் எல் ஐ சி யில் சேர்ந்துவிட்டேன்.

வெளிப்பார்வைக்கு படிக்காத பட்டிக்காட்டான் போலத் தோன்றும்
ஒருவரிடம் எவ்வளவு திறமை!

"சோதிடம் தனை இகழ்"என்ற மஹாகவியின் கூற்று சரிதானா என்று என்னை நானே கேட்டுக் கொள்ள ஆரம்பித்தேன்.

முதலில் சோதிடத்தை இகழ்வதில்லை என்று முடிவு செய்தேன். சிறிது சிறிதாகப் படிக்கத் தொடங்கினேன்.

இதுதான் நான் சோதிடத்தை நம்பத்தொடங்கியதின் கதை.

ஆக்கம்: கே.முத்துராமகிருஷ்ணன் (KMRK), தஞ்சாவூர்.
(நமது வகுப்பறையின் மூத்த மாணவர்களில் ஒருவர்)

திரு. கே.முத்துராமகிருஷ்ணன் அவர்களின் எழில்மிகு தோற்றம்

-------------------------------------------------------------------------------------------
அன்புடன்
வாத்தியார்

வாழ்க வளமுடன்!