Short Story: தெய்வ உத்தரவு

அடியவன் எழுதி, சென்ற மாதம், மாத இதழ் ஒன்றில் வெளியான சிறுகதை ஒன்றை, நீங்கள் அனைவரும் படித்து மகிழ்வதற்காக இன்று  அதை வலை ஏற்றியுள்ளேன். படிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன்!

அன்புடன்
வாத்தியார்
-----------------------------------------------------------------------
சிறுகதை:  தெய்வ உத்தரவு

சென்ற நந்தன வருடம் கார்த்திகை மாதம் திருக்கார்த்திகையன்றுதான் அண்ணாமலை பிறந்தாராம். அதனால் அவருடைய தாயார் சீதை
ஆச்சியும் தன் மகனுக்கு அண்ணாமலை என்று பெயரிட்டாராம்.

இன்னும் நான்கு மாத காலத்தில் அண்ணாமலைக்கு அறுபது வயது நிறைவடையப் போகிறது. அதற்குப் பிறகு அவருடைய பங்காளிகளின்
முகவரிப் புத்தகத்திலும், பணத்திருப்பு ஏட்டிலும் அவருடைய பெயர் அண்ணாமலை செட்டியார் என்று மாறிவிடும்.

அண்ணாமலைக்கு அதெல்லாம் மகிழ்ச்சியைத் தரவில்லை. இப்போதைய பிரச்சினை அறுபது நிறைவு விழாவைக் கொண்டாடுவதா அல்லது வேண்டாமா?

கொண்டாடலாம் என்றால் எங்கே கொண்டாடுவது? சிக்கனமாகக் கொண்டாட வேண்டுமென்றால், அவர் வசிக்கும் ஊரான கும்பகோணத்திற்கு அருகில் உள்ள சுவாமிமலையில் நிகழ்வை வைத்துக்கொள்ளலாம். எப்படியும் ஒரு லட்ச ரூபாய் பணம் வேண்டும். பணத்திற்கு எங்கே போவது?

அவருடைய இரண்டு பெண் குழந்தைகளில், மூத்தவள் சிகப்பிக்கு, மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு செய்த திருமணத்திற்காக வாங்கிய  கடனை இப்போதுதான் அவர் நேர் செய்துள்ளார். அடுத்தவள் சீதாவும், மேல்நிலைப் பட்டப் படிப்பை இந்த ஆண்டு முடித்து விடுவாள். அடுத்த ஆண்டு அவளுக்கு வரன் பார்த்துச் செய்ய வேண்டும்.

அண்ணாமலைக்கே காலசர்ப்ப தோஷம், மற்றும் ராகு திசை என்று 32
வயதிற்கு மேல்தான் திருமணம் ஆனது.  அதனால் வயதான காலத்தில் வீட்டில் கல்யாணம் செய்ய வேண்டிய பெண்ணை வைத்திருக்கும்
நிலைமையும் உள்ளது.

சாந்தி செய்து கொள்ள வேண்டாம் என்று முடிவு செய்திருந்தார். ஆனால் அவருடைய மனைவி ஏகம்மை ஆச்சி விடவில்லை.

“புரியாமல் பேசாதீர்கள். நீங்கள் சஷ்டியப்த பூர்த்தி சாந்தியைச் செய்து கொள்ள வேண்டும். பணம் இல்லையென்ற காரணத்தைக் காட்டாதீர்கள். நான் என் கழுத்தில் கிடக்கும் சங்கிலிகளில் ஒன்றைக் கழற்றித் தருகிறேன். அடகு வைத்து, அதில் கிடைக்கும் பணத்தை  வைத்துச் செய்து கொள்வோம். எங்கள் ஆத்தா வீட்டில் நான்தான் கடைசிப்பெண். வழிச்சு ஊத்தின தோசை என்பார்கள். வாழ்க்கையும்  வழிச்சு ஊத்தினதாக ஆகிவிடக்கூடது. என் ஆத்தாவீட்டு ஜனங்களெல்லாம் எப்போ எப்போ என்று காத்துக் கிடக்கின்றார்கள்”

”அவர்களுக்கெல்லாம் சேலை துணிமணிகள் எடுக்க வேண்டாமா?”

”நீங்கள் சோற்றை மட்டும் நன்றாகப் போட்டால் போதும். கூப்பிடுகிற ஊருக்கு அவர்கள் வருவார்கள்”

”சரி எங்கே வைத்துக்கொள்வது?”

”வைரவன்பட்டியில் வைத்துகொள்வோம். கோவிலும், விடுதியும் சூப்பராக உள்ளன. அதுதானே நம் கோவில்!”

”அங்கே வைத்தால் செலவு இரட்டிப்பாகிவிடும். தாயபிள்ளைகளையும், பங்காளிகளையும் பஸ் வைத்துக் கூட்டிக்கொண்டு போக வேண்டாமா?”

“அதெல்லாம் வேண்டாம். நாம் அழைப்பிதழை மட்டும் கொடுப்போம். வருகிறவர்கள் அவர்களாகவே வந்துவிடுவார்கள்”

”சரி, இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் இருக்கிறது. வழக்கம்போல கும்பேஷ்வரனிடம் பூக்கட்டி உத்தரவு கேட்போம். உத்தரவு  வந்தால்தான் செய்துகொள்ள வேண்டும்.”

”அதெல்லாம் அவர் உத்தரவு தருவார். நான் மங்களாம்பிகையிடமும் மனுப்போடுகிறேன்”

அவர்களுடைய உரையாடல் அத்துடன் முடிந்தது. தன் அலுவலகத்திற்கு நேரமாகிவிட்டதால் அண்ணாமலையும் எழுந்துவிட்டார்.

                                   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

அண்ணாமலை  தீவிர சிவபக்தர். தெய்வ உத்தரவு இல்லாமல் எதையும் செய்யமாட்டார். எல்லா முக்கிய முடிவுகளையும் தெய்வத்திடம்
விட்டுவிடுவார். தெய்வ உத்தரவு, செய்யலாம் என்று வந்தால் செய்வார், வேண்டாம் என்று உத்தரவு வந்தால் செய்யமாட்டார்.

தேர்ந்தெடுப்பதை இறைவனிடம் விட்டுவிடு. உனக்கு எது நல்லதோ அதையே அவர் தெரிவு செய்து கொடுப்பார் என்று தன்னுடைய செயல்களுக்கு அவர் விளக்கமும் கொடுப்பார். அதாவது God always gives the very best to those who leave the choice to Him என்று ஆங்கிலத்திலும் சுருக்கமாகச் சொல்வார்.

அன்று ஆவணி அவிட்டம். பெளர்ணமி திதி. காலையிலேயே ஆதிகும்பேஷ்வரர் கோவிலில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. முப்பதாயிரம்
சதுர அடியில் சோழ மன்னர்களால் ஏழாம் நூற்றண்டில் கட்டப்பெற்ற கோவில். கும்பேஷ்வரனையும் அன்னை மங்களாம்பிகையையும்
வணங்காமல் அண்ணாமலைக்கு அன்றையப் பொழுது துவங்காது.

சாரங்கபாணி கோவில் தெற்குத் தெருவில் தான் அண்ணாமலையின் வீடும் அலுவலகமும் உள்ளது. முன்பக்கம் அலுவலகம். பின்பக்கம்  வீடு. பக்கத்தில்தான் கும்பேஷ்வரன் கோவில். அண்ணாமலை பிறந்து, படித்தது, வளர்ந்தது எல்லாம் கும்பகோணத்தில்தான். கோவிலில் உள்ள
எல்லா அர்ச்சகர்களையும் அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

சுவாமிக்கு அர்ச்சனை செய்து, பிரசாதத்தட்டை, பூக்கட்டில் இரண்டில் ஒன்றுடன் கொண்டு வந்து சுவாமிநாத குருக்கள் கொடுத்தவுடன்,
அண்ணாமலை வாங்கிக்கொண்டு தன் மனைவியிடம் கொடுக்க, அவருடைய மனைவி ஏகம்மை ஆச்சி சற்றுத் தள்ளிச் சென்று, அமர்ந்து, தட்டில் இருந்த பூக்கட்டைப் பரபரப்புடன் பிரித்துப் பார்த்தார். வெள்ளை நிறப் பூக்கள் வந்திருந்தன. ஆச்சி முகம் மலர செட்டியாரிடம்  கூறினார்:

”ஈசன் செய்யலாமென்று உத்தரவு கொடுத்திருக்கிறார்”

அண்ணாமலையின் முகத்தில் கவலை சூழ்ந்தது.

”உத்தரவு கொடுத்திருக்கிறார், சரி, பணத்திற்கு என்ன செய்வதாம்?”

“உத்தரவு கொடுத்தவருக்குப் பணத்தைக் கொடுக்கத் தெரியாதா? அதற்கும் அவரே வழி செய்வார். நம்பிக்கையோடு இருங்கள்”

ஆச்சியின் தெய்வ நம்பிக்கையைப் பார்த்து வியந்த அண்ணாமலை, ஒன்றும் சொல்லாமல் மங்களாம்பிகையையும் வணங்கும் முகமாக அம்மனின் சன்னதியை நோக்கி நடக்கத் துவங்கினார்.

உத்தரவு கொடுத்த இறைவன் பணத்திற்கு வழி செய்தாரா?

செய்யாமல் இருப்பாரா? ஆனால், அற்புதமாகத் தன் பக்தனுக்கு வேறு ஒரு வழியில் அவர் உதவி செய்தார்!

தொடர்ந்து படியுங்கள்
                   
                        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

அன்று மாலை, அண்ணாமலை, காந்தியடிகள் சாலையில் இருக்கும் தன் தாயார் சீதை ஆச்சி அவர்களைப் பார்த்துவரச் சென்றார். அது  வழக்கமாகத் தினமும் அவர் செய்வதென்றாலும், அன்று தன் முகத்தில் கவலை சூழ அவர் சென்றார்.

சீதை ஆச்சிக்கு 82 வயது. அவரது கணவர் ராமநாதன் செட்டியாருக்கு 84 வயது. சொந்த வீடு. இருவரும் அங்கேதான் இருக்கிறார்கள். பெரிய செட்டியாரும் ஆச்சியும் இந்த வயதிலும் ஆரோக்கியமாக, நடை உடையுடன்  இருக்கிறார்கள். ராமநாதன் செட்டியார் ஒரு தனியார் வங்கியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றதுடன் கடந்த 24 வருடங்களாக, இரண்டு, மூன்று நிறுவனங்களுக்கு, நிதி ஆலோசராகப் பணி செய்து கொண்டிருக்கிறார். வீட்டில் கணினி வைத்து, அந்த நிறுவனங்களின் கணக்கு வழக்குகளையும் மேற்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

தினமும் சாயங்காலம் பக்கத்தில் உள்ள கோவில்களுக்கெல்லாம் சென்று விட்டு இரவு எட்டு மணிக்குத்தான் வீட்டிற்குத் திரும்பி வருவார்.
அண்ணாமலை சென்ற நேரத்தில் அவர் வீட்டில் இல்லை.

தன் மகனைப் பார்த்தவுடன், ஃபில்டர் காப்பியைப் போட்டு எடுத்துக் கொண்டு வந்த பெரிய ஆச்சி, மெல்லப் பேச்சுக்கொடுத்தார்.

“என்ன அப்பச்சி, கவலையோடு இருக்கிறாய்?”

அண்ணாமலை தன்னுடைய வீட்டில் முன்தினம் மாலை நடந்ததையும், இன்று காலை கோவிலில் நடந்ததையும் விவரமாகத் தன் தாயாரிடம்
கூறினார்.

தாயார் ஆறுதலாகக் கூறினார்: “செய்துகொள் அப்பச்சி. பணத்தைப் பற்றிக் கவலைப் படாதே! எவ்வளவு செலவாகும் என்று  நினைக்கிறாய்?”

”வைரவன்பட்டியில் செய்துகொண்டால் இரண்டு லட்சம் ஆகும் ஆத்தா?”

“அவ்வளவுதானே! அந்தப் பணத்தை நான் தருகிறேன். நீ யாரிடமும் கேட்க வேண்டாம்!”

“நீ தருகிறாயா? இருந்த பணத்தைத்தான் என் மகள் சிகப்பியின் கல்யாணத்தின் போது கொடுத்து விட்டாயே!”

“ஒரு லட்சம்தானே கொடுத்தேன். சிறுவாடு என்று மற்றவர்கள் கேலி பேசுவார்கள் என்று எந்தப் பெண்ணும் தன் கையில் சேர்த்து  வைத்திருக்கும் பணத்தைச் சொல்வதில்லை. சிக்கனமாக இருந்து அவ்வப்போது சேரும் பணத்தை வங்கியில் போட்டுக்கொண்டே வந்திருக்கிறேன். அந்தப் பணத்தில் இருந்துதான் தருகிறேன் என்று சொல்கிறேன்!”

”இல்லை ஆத்தா, இப்போது வேண்டாம். என் சின்ன மகள் சீதாவின் கல்யாணத்தின் போது கொடுங்கள். இப்போது நான் எப்படியாவது சரி
பண்ணிக்கொள்கிறேன்”

”எப்படிச் சரி பண்ணுவாய்? கடன்தானே வாங்க வேண்டும். அதெல்லாம் செய்யாதே. கையில் வெண்ணையை வைத்துக் கொண்டு நெய்க்கு
எதற்காக அலைய வேண்டும்?”

“உங்கள் பேத்தி சீதாவின் கல்யாணத்துக்கு உதவட்டுமே என்றுதான் சொல்கிறேன்”

“சீதாவின் கல்யாணத்தைப் பற்றி நீ கவலைப் படாதே! முழுச் செலவையும் நான் தருகிறேன்.

அண்ணாமலை திகைத்துப் போய் விட்டார்.

“என்ன ஆத்தா சொல்கிறீர்கள்?”

“சீதா மேல் எனக்கு அலாதிப் பிரியம். அவளுக்கு என் பெயரை
நீ வைத்த காலத்தில் இருந்தே அவள் மீது ஒரு பிரியம். அத்துடன்
அவளும்மிகவும் பாசமானவள். எப்போது என்னைப் பார்த்தாலும்
அப்பத்தா என்று வாஞ்சையுடன் ஓடிவந்து கட்டிக்கொண்டு
விடுவாள். வீடு, தெரு என்று நான் நிற்கும் இடத்தை எல்லாம்
பார்க்க மாட்டாள். நகரத்தார் வீடுகளில், நடுத்தரக் குடும்பங்களில்
முதல் பெண்ணிற்கு எல்லோருமாகச் சேர்ந்து எப்படியாவது
கல்யாணத்தைப்  பண்ணிவிடுவார்கள். இரண்டாவது பெண்ணின் கல்யாணம்தான் தள்ளிக்கொண்டு  போகும். சீதாவின் கல்யாணம்
அப்படிப் போகக்கூடாது என்பதற்காக, அவள் பிறந்த நாள் முதலாகவே வருடத்திற்கு மூன்று அல்லது நான்கு பவுன் காசுகளை வாங்கிச் சேர்த்துக்கொண்டே வந்திருக்கிறேன். என்னுடைய பிறந்த நாளிலும், அவளுடைய பிறந்த நாளிலுமாக அதைச் செய்து வந்தேன். அந்தந்த
வருட விலை நிலவரப்படி தங்கக் காசுகளை வாங்கிச் சேர்த்துக்
கொண்டே வந்ததால், என்னால்  சேர்க்க முடிந்தது. உன் ஆயாவீட்டு
அய்யா அப்படிச் சேர்த்துத்தான் எனக்குத் திருமணம் செய்து
வைத்தாராம். அவர்களிடமிருந்து கற்றுக்கொண்டதுதான் அந்தப்
பழக்கம். இப்போது 120 பவுன் காசுகளுக்கு மேல் சேர்ந்துள்ளது.
இன்றைக்கு அதன் மதிப்பு 25 லட்ச ரூபாய்களாகும். நீ நல்ல
மாப்பிள்ளையாக மட்டும் பார். செலவு மொத்தத்தையும் நான்
பார்த்துக் கொள்கிறேன்.”

தன் தாயார் சொல்லச் சொல்லச் சொல்ல திகைப்பின் எல்லைக்கே அண்ணாமலை சென்று விட்டார்.

நகரத்தார் வீடுகளில், இது போன்று இருக்கும் கெட்டிக்கார ஆச்சிமார்களின் மேன்மையையும், அவர்களுடைய சேமிக்கும்  பழக்கத்தையும் எடுத்துச் சொல்ல வார்த்தைகள் ஏது? என்று நினைத்தவரின் கண்கள் பனித்துவிட்டன.

தன் தாயார் அவருக்கு சாட்சாத் கோவிலில் உறையும் அந்த மங்களாம்பிகை யாகவே காட்சியளித்தார்

சட்டென்று தன் தாயாரின் காலகளில் விழுந்து வணங்கியவர், உணர்ச்சி மேலிட இப்படி சொன்னார்:

”ஆத்தா, இனி நான் எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் பரவாயில்லை. அத்தனை ஜென்மங்களிலும், நீங்கள்தான் எனக்குத் தாயாராக  வரவேண்டும்!”

                              +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                              

வாழ்க வளமுடன்!
வளர்க நலமுடன்!