Short Story: சொந்த வீடு

----------------------------------------------------------------------------------------
சிறுகதை: சொந்த வீடு
-----------------------------------------
                
சிங்காரச் சென்னையில் கடந்த இருபத்திரெண்டு ஆண்டுகளாக வசித்துவரும் தெய்வானை ஆச்சிக்கு ஒரு தீராத மனக்குறை உண்டு. சொந்த வீடு ஒன்று இல்லையே என்ற குறைதான் அது.

திருமணமான மூன்றாம் நாள் மாலையும் கழுத்துமாக, அன்புக்கணவனுடன் காரைக்குடியில் இரயில் ஏறி சென்னைக்கு வந்த ஆச்சி, முதலில் குடியிருக்கத் துவங்கியது சென்னை கோவிந்தப்ப நாயக்கன் தெருவில் ஒரு ஸ்டோர் வீட்டில். மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து, அதே செளகார் பேட்டையில், நாராயண மேஸ்திரி தெருவின் விரிவாக்கப் பகுதியான விநாயக மேஸ்திரி தெருவிற்குக் குடிபெயர்ந்த ஆச்சி இன்றுவரை அதே  வீட்டில்தான் குடியிருக்கிறார்கள்.

அதை வீடு என்று சொல்ல முடியாது. பதினைந்திற்குப் பத்தில் ஒரு பெரிய அறை, அதற்கு எதிர் வரிசையில், தனியாக பத்திற்குப் பத்தில் ஒரு  சமையல்  அறை, அவ்வளவுதான். அதே வரிசையில் தனியாக ஒரு குளியலறையும், கழிப்பறையும் உண்டு. அந்தத் தளத்தில் இருக்கும் மற்ற அறைகள் எல்லாம் அரிசி குடோன்களுக்கு வாடகைக்கு விடப் பெற்றுள்ளது.

மேலே உள்ள மற்ற தளங்களில் எல்லாம் மார்வாரிக் குடும்பத்தினர் வசித்து வருகிறார்கள். தீடீரென்று வருபவர்களுக்கு, ஜெய்ப்பூரில் இருப்பது  போன்ற உணர்வு ஏற்படும்.

கட்டட உரிமையாளர் புரசைவாக்கத்தில் இருக்கிறார். இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒருமுறை வாடகைப் பணத்தை வாங்கி வங்கில் போடுவதற்காக  வருவார்.

ஆச்சியின் கணவர் பழநியப்ப அண்ணனுக்கு, அதே ஏரியாவில், ஆண்டர்சன் தெருவில் உள்ள பேப்பர் கடை ஒன்றில் வேலை. மொத்த வியாபாரம். நகரத்தார் ஒருவருக்குச் சொந்தமான ஐந்து கடைகளில் அதுவும் ஒன்று. பத்து காகித ஆலைகளுக்கு விநியோகஸ்தர்கள். கேட்க வேண்டுமா? கொடிகட்டிப் பறக்கும் அளவிற்கு வியாபாரம்.

துவக்கத்தில் குமாஸ்தாவாகச் சேர்ந்த பழநியப்ப அண்ணன், தன் நேர்மை, மற்றும் சுறுசுறுப்பால் பதவி உயர்வு பெற்று, கடையின் மேலாளர்  என்ற அந்தஸ்த்தை எட்டிப் பிடித்திருக்கிறார்.

“எத்தனை நாளைக்குத்தான் இப்படி வாடகை வீட்டில் கஷ்டப்படுவது? நான் என்ன அடையாறில் பங்களா வேண்டுமென்றா ஆசைப் படுகிறேன்? நானூறு சதுர அடியில் சின்னதாக இருந்தாலும், சொந்தமாக ஒரு வீடு இருக்க வேண்டாமா? இந்த கந்தகோட்ட முருகன்  என்றைக்குக் கண்ணைத் திறந்து என்னைப்  பார்க்கப் போகிறான் என்று தெரியவில்லை!” என்று ஆச்சி அடிக்கடி புலம்பலாகச் சொல்லிக்  கண்ணைக் கசக்குவார்.

ஆச்சியின் அன்புக் கணவர் பழநியப்ப செட்டியாருக்கு அது பழகிப் போய்விட்டது.

“போடி புரியாதவளே! வால்டாக்ஸ் ரோட்டில் போய்ப்பார். எத்தனை பேர் பிளாட்பாரத்தில் குடும்பம் நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று  தெரியும். அவர்களெல்லாம் சந்தோஷமாக இல்லையா? சந்தோஷம் என்பது சொத்தில் இல்லை. வீட்டில் இல்லை. நம் மனதில் இருக்கிறது.”

“உங்கள் முதலாளிச் செட்டியாருக்குச் சென்னையில் மட்டும் பதினைந்து வீடுகள் இருக்கின்றன. அவரைப் பார்த்தாவது உங்களுக்கு ஆசை  வர வேண்டாமா? ஆசை வந்தால் அல்லவா மனதில் ஒரு வேகம் வரும். வேகம் வந்தால் அல்லவா அதைச் செயல்படுத்த முடியும்?”

ஆச்சி கடுகடுவென்று பேசினால், செட்டியார் நீட்டி, நிதானமாகப் பேசுவார்.

“தெய்வானை எதையும் குறையாக நினைத்தால், குறையாகவே போய்விடும். எல்லாப் பறவைகளும் ஒரே உயரத்தில் பறக்காது. குருவிக்கென்று  ஒரு உயரம், புறாவிற்கென்று ஒரு உயரம். கழுகிற்கென்று ஒரு உயரம் இருக்கும். ஆகவே நமக்கு விதிக்கப்பட்ட உயரத்தில்தான் நாம் பறக்க  முடியும். அதை நினைவில் வை. நிம்மதியாக இரு. முதலாளிச் செட்டியாரைப் பற்றிச் சொல்கிறாயே, அவருக்கு உள்ள மனக்கவலை என்ன  வென்று தெரியுமா உனக்கு? அவருக்கு இரண்டும் பெண் குழந்தைகள். வீட்டிற்கு ஆண் வாரிசு இல்லையே - தனக்குப் பின்னால்  இந்தத்  தொழிலை யார் முன்நின்று நடத்தப்போகிறார்கள் என்ற கவலை அவருக்கு உண்டு. அதெல்லாம் உனக்கு எங்கே தெரியப்போகிறது?”

“வேண்டும் என்பதற்கு இரண்டு காரணங்களைத்தான் சொல்ல முடியும். ஒன்று தேவை. இன்னொன்று ஆசை. ஆனால் வேண்டாம் என்பதற்கு  நூறு காரணங்களைச் சொல்லலாம். நீங்கள் எதையாவது சொல்லி என் வாயை அடைப்பதே வழக்கமாகிவிட்டது”

“சரி நானும் நீ ஒப்புக்கொள்ளும் விதமாக ஒரே ஒரு காரணத்தைச்  சொல்கிறேன். கையிருப்பு இல்லாததுதான் அந்த ஒரே ஒரு காரணம்.”

அதற்குப் பிறகு ஆச்சி மெளனமாகி விட்டார்கள். பழநியப்ப அண்ணனும் ஈரிழைத் துண்டைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு குளியலறையை  நோக்கி நடந்தார். காலை மணி எட்டாகிவிட்டது. ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் கடையில் இருக்க வேண்டும் 
----------------------------------------------------------------

“உன் உடம்பே உனக்குச் சொந்தமில்லை. நீ என்ன சொத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறாய்?” என்று கவியரசர் கண்ணதாசன் அடிக்கடி சொல்வாராம்.

கண்ணதாசனின் புத்தகங்களை விரும்பிப் படித்து மனதில் ஏற்றி வைத்துள்ளதால், பழநியப்பஅண்ணனுக்கு அந்த சிந்தனை எப்போதும் உண்டு.

“நம் உடம்பே நமக்குச் சொந்தமில்லை. ஒரு நாள் இந்த உடம்பை விட்டு விட்டு நாம் போகப் போகிறோம்” என்பார்

“நாம் என்பது நம்முடைய ஆன்மா. நம்முடைய ஆன்மா, உடம்பு என்னும் வாடகை வீட்டில் குடியிருக்கிறது. ஒவ்வொரு பிறவிக்கும் கடவுள்  கொடுத்தது அந்த வீடு. குடக்கூலி இல்லை. அதாவது மாத வாடகை இல்லை. ஆண்டிற்கு ஒருமுறை வெள்ளையடிக்க வேண்டாம்.  அப்படிப்பட்ட வீடு அது. அதை ஒழுங்காக வைத்திருக்கிறோமா என்றால் - இல்லை! கண்டதையும் தின்று வீட்டின் எல்லாச் சுவர்களும்  தள்ளிக்கொண்டு நிற்கின்றன. விரிசல் விட்டிருக்கின்றது. அத்துடன் சிகரெட், வெற்றிலை பாக்கு, பான்பராக் என்று லாகிரி வஸ்துக்களை எல்லாம் உள்ளே தள்ளி வீட்டின் உட்புறம் நாளுக்குநாள் கெட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. வீட்டுக்காரன் கேட்டால் என்ன சொல்வது? வீட்டுக்காரன்  கேட்க மாட்டான் என்பது சர்வ நிச்சயமாக நமக்குத்
தெரியும். அதனால் எந்தவொரு பயமுமில்லாமல் இருக்கிறோம்!”
என்று அதற்கு விளக்கமும் சொல்வார்.

காரைக்குடி செஞ்சி பகுதியில் அவருக்குப் பொது வீடு ஒன்று இருந்தது. இப்போது இல்லை. அவருக்குத் திருமணமானபோது, வீட்டின்  முகப்புப் பகுதியில் ஒரு பாதி இடிந்து விட்டிருந்தது. முட்டுக்கொடுத்து நிறுத்தி வைத்திருந்தார்கள். பங்கு வீடு. எண்ணிக்கையில் பதின்மூன்று  புள்ளிகள். (குடும்பங்கள்) வம்சாவழி உரிமையில் 24ல் ஒரு பங்கு.

பராமரிக்கும் விஷயத்தில் ஒற்றுமை இல்லாததால், வீட்டை இடித்துத்
தரை மட்டமாக்கிவிட்டு, இடத்தைப் பங்கு வைத்துக்கொண்டார்கள். ஒரு
புண்ணியவான் ஆட்களை வைத்து இடித்துக் கொடுத்ததோடு, எடுத்துக்கொண்ட தேக்கு மரங்களுக்காக, இடிக்கச் செலவு செய்த கூலி
போக இரண்டரை லட்ச ரூபாய் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டுப்போனான்.
அது நடந்து பதினைந்து ஆண்டுகள் இருக்கும். அன்றையத் தேதியில்
அது  ஒரு நல்ல தொகை.

பழநியப்ப அண்ணன் பங்கிற்கு, ஆயிரம் சதுர அடி இடமும், பத்தாயிரம்
ரூபாய் பணமும் கிடைத்தது. இன்று வரை அது அப்படியே உள்ளது.

அந்த இடத்தை விற்றுவிட்டு, சென்னையின் புறநகர்ப் பகுதியில் சின்னதாக ஒரு வீட்டை வாங்கலாம் என்று ஆச்சி சொன்னபோது, அண்ணன் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.

“அந்த இடம் பூர்வீகச் சொத்து. அதை விற்கும் உரிமை நமக்கில்லை.
நமக்கு ஒரு மகன் இருக்கிறான். அவன் தலை எடுத்து, அங்கே ஒரு 
வீட்டைக் கட்டிக்கொள்ளட்டும். கொப்பாத்தாள் அருளால், அது நம் காலத்திலேயே நடந்தால், வயதான காலத்தில், நாம் அங்கே சென்று  தங்கிக்கொள்ளலாம் இப்போது நீ சும்மா இரு. அதை வைத்துக் குழப்பம்
செய்து என்னைச் சிக்கலில் மாட்டிவிடாதே” என்று உறுதியாகச்  சொல்லிவிட்டார்.

என்ன நடந்தது?

ஆண்டவன் சித்தப்படி, அதாவது தலை எழுத்துப்படி எல்லாம் நடந்தது.

---------------------------------------------------------------------------------

நாதஸ்வரம், திருமதி செல்வம் போன்ற தொலைக் காட்சி சீரியல்களில்,
தன் கவலைகளை மறந்து, ஆச்சி முங்கிக் களிக்க இரண்டாண்டுகள்  ஓடிப்போனது.

வாழ்க்கைச் சக்கரத்தின் சுழற்சி அதிசயமானது. கீழே இருக்கும் பகுதி
ஒருநாள் மேலே வரும்.வசந்தகாலம், கோடைகாலம், இலையுதிர்காலம்,  குளிர்காலம் என்று பருவங்களில் மாற்றம் ஏற்படுவதைப் போல, மனித வாழ்க்கையிலும் ஏற்படும்.

அப்படியொரு வசந்தகாலம் ஆச்சியின் வாழ்க்கையிலும் ஏற்பட்டது.

ஆச்சியின் ஒரே மகன் கணேசன் இறையருளாலும், கடை முதலாளி தொடர்ந்து செய்த கல்விக்கட்டண உதவிகளாலும், கிண்டி பொறியியற்
கல்லூரியில் மேல் நிலைப் பொறியாளர் படிப்பைப் படித்து முடித்தான்.

படிப்பை முடிக்க முடிக்கவே அவனுக்கு காம்பஸ் இன்டர்வியூவில்,
அதாவது கல்லூரி வளாக நேர்காணலில் பன்னாட்டு நிறுவனமொன்றில்
நல்ல  வேலை கிடைத்துவிட்டது.

துவக்கத்தில் ஆண்டிற்கு 32 லட்ச ரூபாய்கள் சம்பளம். விசா, பயணச்
சீட்டு, கைச் செலவிற்கு டாலரில் பணம் என்று எல்லாவற்றையும் 
அவர்களே ஏற்பாடு செய்துகொடுத்துவிட்டார்கள்.

முதல் மூன்று மாதம் கலிஃபோர்னியாவில் பயிற்சி. அதற்குப் பிறகு,
தென் கொரியாவில் உள்ள தங்கள் கிளை நிறுவனத்தில் வேலை என்று 
எல்லா உத்தரவுகளையும் கையில் கொடுத்து விட்டார்கள்

ஒரு நல்ல நாளில் பையனும் புறப்பட்டுப் போய்விட்டான்.

ஆச்சிக்கு நிலை கொள்ளாத சந்தோஷம்.

இருக்காதா பின்னே?

                     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

அதற்கு அடுத்து வந்த ஆறு மாத காலத்தில், ஆச்சி அவர்கள் தன் நீண்டநாள் கனவை நனவாக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார்கள். அதாவது  வீடூ ஒன்றை வாங்கும் முயற்சியில் இறங்கினார்கள்.

இன்றைய நிலவரத்தில் நடுத்தரக் குடும்பங்களுக்குத் தனி வீடெல்லாம் சாத்தியமில்லாத நிலையால், ஆச்சி அவர்கள் அடுக்குமாடிக்  குடியிருப்பில் ப்ளாட் ஒன்றைத் தேடத் துவங்கினார்கள்.

ஆச்சிக்கு சென்னையில் மிகவும் பிடித்த பகுதி தியாகராய நகர்தான்.
வடக்கு உஸ்மான் சாலை பகுதி நாதமுனி தெருவில் இரண்டொரு
அடுக்கு  மாடி வளாகங்களைப் பார்த்தார்கள். ஒன்றும் பிடிபடவில்லை.

தாங்கள் தற்போது இருக்கும் செளகார்பேட்டை அல்லது மண்ணடிப்
பகுதியில் பார்க்கலாம் என்று செட்டியார் சொன்னபோது ஆச்சி அவர்கள்  அதற்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. இது மிகவும் நெரிசலான பகுதி. இங்கே கஷ்டப்பட்டது போதும். எங்கள் அத்தை மக்கள் மூவரும்  தி.நகரில்தான் இருக்கிறார்கள். அங்கேதான் பார்க்க வேண்டும் என்று பிடிவாதமாகக்
கூறி விட்டார்.

நடேசன் பூங்கா அருகே, மைலை ரங்கநாதன் தெருவில், புதிதாகக் கட்டப்பெற்றிருந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின், முன்றாவது தளத்தில்
ப்ளாட் ஒன்று அமைந்தது. அந்தக் கட்டடத்தின் முதல் தளத்திலேயே
ப்ளாட் ஒன்று இருந்தாலும் ஆச்சி அவர்கள் மூன்றாவது தளத்தைத்தான் தெரிவு செய்தார்கள். காற்று நன்றாக வரும். கொசுத் தொல்லை
இருக்காது என்று அதற்குக் காரணத்தையும் சொன்னார்கள்.

ஆச்சியின் திருக்குமாரன் வேலைக்குச் சென்ற ஆறாவது மாதம் சொந்த வீட்டுக் கனவு நனவாகியது.

ப்ளாட்டின் விலை பத்திரப் பதிவுச் செலவுடன் சேர்த்து நாற்பது லட்ச ரூபாய்கள். ஆச்சியின் அத்தை மகன் முத்தப்பன், தேசிய வங்கி ஒன்றில்
மேலாளராக இருந்ததால், வங்கி கைகொடுக்க, வீடு கைக்கு வந்தது.
வங்கிக்கு நாலில் ஒரு பங்கு வரம்புத் தொகை கட்ட, ஆச்சி அவர்களின் 
உபரி நகைகளும், ஸ்ரீதனமாக வந்த வெள்ளிச் சாமான்களும் உதவின.

“எனக்கு என்ன பெண் பிள்ளையா இருக்கிறது? இவற்றையெல்லாம் வங்கி லாக்கரில் வைத்து இனிமேலும் எதற்காக காப்பாற்ற வேண்டும்?”  என்று சொல்லி எல்லாவற்றையும் மொத்தமாக விற்றுக் காசாக்கிப் பணத்தை வங்கியில் வீட்டுக் கடனின் வரம்புத் தொகைக்காகச் செலுத்தி  விட்டார்.

ஒரு நல்ல முகூர்த்த நாளில், கணபதி ஹோமம் செய்து, பால் காய்ச்சும் வைபவத்தை வைத்துப் புது ப்ளாட்டில் குடியேறினார்கள்.

விதி வேறுவிதமாகப் பாதை போட்டிருந்தது. அன்றே ஆச்சியின் வாழ்வில் அந்த துக்க சம்பவமும் அரங்கேறியது.

பால் காய்ச்சும் வைபவத்திற்குப் பையன் வரவில்லை. வந்து போனால், பயணச் செலவே ஒரு லட்ச ரூபாய் ஆகுமென்பதால், ஆச்சி அவர்களே
நீ வரவேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டார்கள். நெருங்கிய உறவினர்கள் நண்பர்கள் என்று  மொத்தம் நூறு பேர்கள் வந்து கலந்து கொண்டு
விட்டுப் போனார்கள்.

வந்திருந்த அனைவருக்கும் சரவணபவனில் ஆர்டர் கொடுத்து,
வரவழைத்து, காலைச் சிற்றுண்டியும் மதிய விருந்தும் வழங்கினார்கள்.

வந்திருந்தவர்களெல்லாம் சென்ற பிறகு மாலை நான்கு மணிக்குத்தான்
அது நடந்தது.

வந்திருந்தவர்களில் ஒருவர் கைப்பையை மறந்து வைத்துவிட்டுப் போக,
அது ஆச்சியின் கண்களில் பட, பையைப் பிரித்துப் பார்த்தார்கள்.

உள்ளே நிறையப் பணம் இருந்தது. கீழ்த் தளத்தில் இடது பக்கம் இருக்கும் வீட்டுக்காரர்தான் கடைசியாக வந்தார். கைப்பை அவருடையதாகத்தான் இருக்கும். விசாரித்துக் கொடுத்துவிட்டு வந்துவிடலாம் என்று ஆச்சி
கீழே இறங்கி வரும்போதுதான் அது நடந்தது.

மின்தடை இருந்ததால் லிஃப்ட் வேலை செய்யவில்லை. ஆச்சி படி
வழியாக இறங்க முற்பட்டார்கள்.

ஏதோ நினைப்பில், முதல் படிக்கும் இரண்டாம் படிக்கும் அடுத்தடுத்துக் கால்களை இறக்கிவைக்காமல், வேகத்தில் மூன்றாம் படியில் காலை
வைக்க, ஏற்பட்ட தடுமாற்றத்தில் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது.

தடுமாற்றத்தில் தலை குப்புற விழுந்தவர், அதே வேகத்தில், அசுர
வேகத்தில் படிகளில் சறுக்கிக் கீழ் நோக்கி இறங்கி, வராந்தாவில்
இருந்த  தூணில், தடால் என்ற ஓசையுடன், உச்சந்தலைப் பகுதி மோத
“ஆத்தா” என்ற பலத்த குரலோசையுடனும் விழுந்தார்கள்

விழுந்தார்கள் என்று சொல்வதைவிட, விழுந்து இறந்தார்கள் என்று சொல்வதுதான் சரியா இருக்கும்.

அதற்குப் பிறகு நடந்ததெல்லாம் முக்கியமில்லை. ஆச்சியின் வாழ்க்கைக்குக் காலதேவன் முற்றுப் புள்ளி வைத்துவிட்டான் அவ்வளவுதான்.

ஆச்சிக்குப் பலமாகத்தலையில் அடிபட்டதுடன், அதிர்ச்சியில் ஸ்ட்ரோக்கும் ஏற்பட்டதால் இறந்து விட்டதாக மருத்துவமனைக் குறிப்பில்  எழுதியிருந்தார் கள்.

செட்டியார் மனதளவில் நொறுங்கிப் போயிருந்தார். தகவலறிந்த நெருங்கிய உறவினர்கள் வந்திருந்திருந்து ஆச்சியின் இறுதி யாத்திரைக்கு  வேண்டியதைச் செய்தார்கள்.

கொரியாவில் இருந்து பையன் அடுத்த நாளே வந்திறங்கினான். கண்ணம்மா பேட்டை மின் மாயானத்தில் ஆச்சியின் உடல் அக்கினிக்கு இரையானது.

நான்கு நாட்களில் பழநியப்ப அண்ணன் தன் நிலைக்குத் திரும்பினார்.

“அங்கும் இங்கும் அலைபோலே - தினம்
ஆடிடும் மானிட வாழ்விலே
எங்கே நடக்கும் எது நடக்கும் - அது
எங்கே முடியும் யாரறிவார்?”

என்னும் கவியரசர் கண்ணதாசனின் வைரவரிகள் அவ்வப்போது அவர் மனதிற்குள் வந்து நிழலாடின.

புது வீட்டில் ஒரு நாள் கூடத் தங்கி, படுத்து உறங்காமல் தன் மனைவி காலமானதில் பழநியப்ப அண்ணனுக்கு மிகுந்த வருத்தம்.

அப்போதுதான் ஞானி ஒருவர் சொன்னது நினைவிற்கு வந்தது.

“கடவுளால் உனக்குத் தரப்பட்டதை யாராலும் பறிக்க முடியாது;
கடவுளால் உனக்கு மறுக்கப்பட்டதை யாராலும் தர முடியாது”

“நிதர்சனமான உண்மை. தன் மனைவிக்கு வீடு பாக்கியம் இல்லை போலும். அதனால்தான் காரைக்குடியில் இருந்த பூர்வீக வீடு, அவள் திருமணமாகி
வந்த ஓரிரு ஆண்டுகளிலேயே தரை மட்டமாகிவிட்டது. போராடி இங்கே வாங்கிய வீட்டிலும் அவளால் ஒரு நாள் கூட தங்க  முடியாமல் போய்
விட்டது” என்று பழநியப்ப அண்ணன் சிந்தனை வயப்பட்டார்.

ஆச்சி இறந்து ஒருவாரம் கழித்து, அவருடைய மகன் கொரியாவிற்குப் புறப்பட்ட போது, அவனைக் கட்டிக்கொண்டு அழுது தீர்த்துவிட்டார்.

“அப்பச்சி, உங்கள் வயதிற்கு நீங்கள் அழுகக்கூடாது. எனக்கு ஆறுதல்
சொல்ல வேண்டிய நீங்களே அழுதால் எப்படி?”

“ஆசையாய் வாங்கிய புது வீட்டில் என்னை மட்டும் தனியாக விட்டுவிட்டு அவள் போய் விட்டாளேடா!”

“நீங்கள் தனியாக இருக்கிறீர்கள் என்று யார் சொன்னது?”

“என்னடா சொல்றே?”

“ஆத்தாளும் உங்களோடுதான் இருக்கிறாள். உருவமில்லாத அருவமான நிலையில் உங்களோடுதான் இருக்கிறாள். இந்த வீட்டில்தான் இருக்கிறாள். எந்தப் பெண்ணுமே செய்ய யோசிக்கின்ற காரியத்தை ஆத்தா செய்தார்கள். , நகைகளை விற்று ஆத்மார்த்தமாக இந்த வீட்டை  வாங்கினர்கள். அப்படி  வாங்கிய தன் வீட்டைவிட்டு ஆத்தா ஒரு நாளும் போகமாட்டார்கள். அவர்களுடைய உடம்புதான் போய்விட்டது.  ஆத்மா இங்கேதான்
இருக்கிறது. நமக்குத் துணையாக அது என்றும் இங்கேதான் இருக்கும்.  மனதைத் தளரவிடாமல் இருங்கள்.”

பழநியப்ப அண்ணனின் மனதில் ஒரு தெளிவு பிறந்தது.

“உருவாய், அருவாய், உளதாய், இலதாய்” என்று பல வடிவங்களிலே அதுவும் குறிப்பாக உருவமில்லாத வடிவில் இருக்கக் குமரக்கடவுள்
ஒருவரால்தான் முடியுமா? ஆத்மார்ந்தமான செயல்களில் ஈடுபடும்
மனித ஆன்மாக்களுக்கும் அது சாத்தியமே!

அப்படிபட்ட ஆன்மாக்களைத்தான் ‘குலதெய்வங்கள்’ என்ற பெயரில்
காலம் காலமாக நாம் வணங்கி வருகிறோம்! படையல் போடுகிறோம்.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
- மாத இதழ் ஒன்றிற்காக அடியவன் எழுதிய கதை. நீங்களும் படித்து மகிழ, உங்களுக்காக, இன்று வலையில் ஏற்றியுள்ளேன். படித்து  மகிழ்ந்தவர்கள் ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்கள்
அன்புடன்
வாத்தியார்
19.9.2011
-------------------------------------------------------
நம் வலைப்பூவின் டெம்ப்ளேட்டைத் தவிர மற்றவற்றை எல்லாம் மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். இதுவரை இங்கே எழுதியவைகள் மொத்தம் 925
பதிவுகள் அவற்றில் சைடு பாரில் உள்ள Label எனப்படும் குறிச்சொல் பகுதியை படிப்பதற்கு வசதியாக மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். அந்தப் பணியில் எழுபது சதவிகிதம் முடிந்துள்ளது. மீதமுள்ளவைகள் இரண்டொரு நாளில் முடிந்து விடும்.

நமது வகுப்பறையின் மூத்த மாணாக்கர்களில் ஒருவரும், நமது பேரன்பிற்கும், பெருமதிப்பிற்கும் உரியவருமான திருவாளர் வி.கோபாலன்  அவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, அந்தப் பணிகள் முடியும் முன்பாகவே மீண்டும் பாடங்களைத் துவங்கியுள்ளேன்
----------------------------------------------------------           
வாழ்க வளமுடன்!