பெண்ணல்ல நீ எனக்கு!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 சிறுகதைகள் எழுதுவதுதான் எழுத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்ததும், அதிகமாக வசப்பட்டதும் ஆகும்! பத்திரிக்கைகளில் இதுவரை 70 சிறுகதைகள் எழுதியுள்ளேன். தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

எழுதிய கதைகளில் 60 சிறுகதைகள் 3 தொகுதிகளாகத் தொகுக்கப்பெற்றுப் புத்தகங்களாக வெளிவந்துள்ளன.  இன்னும் 20 கதைகள் சேர்ந்தவுடன், அவைகளும் புத்தகமாக வெளிவரும். வட்டார மொழியில் எழுதுவதால், செட்டிநாட்டில் எனக்கு 20,000 வாசகர்கள் உள்ளார்கள். அவர்களை நான் விடமுடியாது. பல பணிகளுக்கு இடையே விடாது அவர்களுக்காக எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

முன்பு நான் எழுதிய கதை ஒன்றை உங்களுக்காக இன்று பதிவிட்டிருக்கிறேன். படித்து மகிழுங்கள். கதையைப் பற்றி உங்கள் கருத்தைச் சொல்லுங்கள்.

அன்புடன்,
வாத்தியார்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

பெண்ணல்ல நீ எனக்கு!

  
       கண்ணிற்குள் நூறு நிலவு தெரிந்தது. காதிற்குள் பத்துப் புல்லாங்குழல்கள் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. மல்லிகைப்பூ மனதிற்குள் காவனம் போட்டு மணம் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. மீனாட்சி மேலான மகிழ்ச்சியில் இருந்தாள்.

       ஏன் இந்த பரவசம்?

       அவள் எம்.எஸ்ஸி. - பயோ டெக்னாலஜி படித்து முடித்தவுடன் தொடங்கிய வரன் தேடும் படலம் ஓராண்டுப் போரட்டத்திற்குப் பிறகு இன்றுதான் நிறைவுற்றது.

        ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்புதான் அவளைப் பெண் பார்த்து மாப்பிள்ளை வீட்டார் சம்மதம் தெரிந்தது, பெண் பார்த்த முறைகளை வாங்கிக் கொண்டு போனார்கள்.

        பரவசத்திற்கு அதுதான் காரணமா? இல்லை, அதைவிட முக்கியமான காரணம் இருக்கிறது!

        மீனாட்சி கறுப்பாக இருப்பாள். கறுப்பு என்றால் சராசரி கறுப்பு தான். ஆனால் களையாகவும், வாளிப்பாகவும் இருப்பாள். முத்துப் போன்ற பற்கள். அளவெடுத்து வைத்தது போன்ற மூக்கு, “சந்திரமுகி” ஜோதிகா போன்று பெரிய பேசும் கண்கள். கவியரசு கண்ணதாசன் சொல்வாரே “பெண்ணின் பார்வை ஒரு கோடி, அது பேசிடும் வார்தை பலகோடி” என்று. அது போன்று பேசும் கண்கள்; நல்ல உயரம் வேறு.

        இதுவரை அந்தக்கறுப்பு நிறமும், உயரமும்தான் அவளுக்கு வினையாக இருந்தது. அவளுடைய திருமணமும் தள்ளிக்கொண்டே போனதற்கு அதுதான் காரணமாகவும் இருந்தது.

        ஆனால் இப்போது மின்னல் வேகத்தில் எல்லாம் நடந்து முடிந்துவிட்டது! மணி அம்மான் மூலம் சொல்லி விட்டது, பேசியது, ஜாதகங்களை, புகைப்படங்களைப் பரிவர்த்தனை செய்து கொண்டது. மீனாட்சி அம்மன் போவிலில் இருவீட்டாரும் மாப்பிளை பெண் பார்க்கும் படலத்தை நிறைவேற்றி வாளி பழங்களைக் கைமாற்றிக் கொண்டது என்று அனைத்தும் நல்லபடியாக நடந்து முடிந்து விட்டது.

        நேரம் வந்துவிட்டால் எல்லாம் தானாக நடக்கும் என்று சொல்கிறார்களே இதைத்தான் அப்படிச் சொல்கிறார்களா?

        மீனாட்சி ஒரு மண்டல காலம் நடையாக நடந்து, தினமும் ஒரு முறை, மனம் உருக, அம்மன் சன்னதியையும், சாமி சன்னதியையும் வலம் வந்ததற்கு நல்ல பலன் கிடைத்து விட்டது! மதுரையில் குடிகொண்டிருக்கும் அந்த மங்கயர்க்கரசி தானாக வந்து காட்சி கொடுத்தா தன் பக்தர்களுக்கு உதவி செய்வாள்? இல்லை, செய்ய வேண்டிய உதவிகளைச் சகமனிதர்கள் மூலமாக அல்லவா செய்வாள் !

        இப்போதும் அப்படித்தான் செய்தாள் போலும்.திருமணச் சேவை இணைய தளத்தில் மூலமாகத்தான் அவளுடைய பெற்றோர்கள் வரனைத் தெரிவு செய்திருந்தாலும், மணி அம்மான்தான் தெய்வம்போல் இருந்து எல்லாவற்றையும் அனுசரணையாகப் பேசித் திருமணத்தை நிச்சயம் செய்து வைத்தார். இரு வீட்டாரும் அவருக்கு மிகவும் தெரிந்த குடும்பங்களாகப் போனதைத் தெய்வ அனுக்கிரஹம் என்றுதானே சொல்ல வேண்டும்!
       
         மாப்பிள்ளையின் பெயர் சோமசுந்தரம். சென்னை இந்தியன் இன்ஸ்டிடூயூட் ஆ•ப் டெக்னாலஜியில் முதுகலைப் பொறியியல் பட்டம் பெற்றவர். மத்திய அரசின் பாதுகாப்பு அமைச்சகத்தில் வேலை. கை நிறையச் சம்பளம். டில்லியில் உள்ள பாதுகாப்பு அமைச்சகத்திற்குச் சொந்தமான பெரிய குடியிருப்பு வளாகத்தில் ஜாகை, பெயர்ப் பொருத்தம் என்று எல்லாமே பிடித்துப் போய்விட்டது.

         ஆனால் எல்லாவற்றையும் விட பிடித்தது; மீனாட்சியின் மனதைக்கிறங்க வைத்தது எல்லாம் அந்தப் பெண் பார்க்கும் நிகழ்ச்சிதான். பெண் பார்க்கும் நிகழ்வில் கூட இப்படியொரு சுவாரசியம் இருக்கும் என்று வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்த பிறகுதான் அவள் உணர்ந்தாள்.
        
         கோவிலுக்குப் போகும் வழியிலேயே அவள் அங்கே எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று வகுப்பு எடுக்காத குறையாக எல்லா விவரங்களையும் சொல்லித்தான் மணி அம்மான் அவளை அவளுடைய பெற்றோர்களுடன் அழைத்துக் கொண்டு போனார்.

          மண்டபத்தில் பத்து நிமிடங்களுக்கு முன்பே வந்து காத்துக் கொண்டிருந்த மாப்பிள்ளை வீட்டாருக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்த கையோடு, மாப்பிள்ளைப் பார்த்து “ அந்த ஊரணி படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து பத்து நிமிடங்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் பேசிப் பார்த்துவிட்டு வாருங்கள் “. என்று இருவரையும் அனுப்பியும் வைத்து விட்டார்.

           மதுரையில் வளர்ந்த பெண்ணல்லவா - தயங்கித்தயங்கி வந்த மீனாட்சி அவன் அமர்ந்த படிக்குக் கீழே ஒரு படி தள்ளி இறங்கி அமர்ந்த நிலையில் புன்னகையோடு அவனுடன் பேசத் தொங்கினாள்.

           “உங்களுக்கு என்னைப் பிடித்திருக்கிறதா”

           “போட்டோவிலிருப்பதைவிட பேரில் நீ நன்றாக இருக்கிறாய் !”

           அவள் வெட்கத்தில் தலை குனிய, தொடர்ந்தவன், “மணி அண்ணன் உன்னைப் பற்றி நிறையச் சொன்னார்கள். யூனிவர்சிட்டி ராங்க் ஹோல்டெர்” என்றார்கள். கல்லூரிக் கவியரங்கம் மேடைகளிலெல்லாம் சிறப்பாகப் பேசிப் பழக்கமுள்ளவள் என்றார்கள். அதைவிட முக்கியமாக ஒன்றைச் சொன்னார்கள். நீ நன்றாகச் சமையல் செய்வாய் என்றார்கள். அதுதான் என்னைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு இங்கே வந்தது !” என்று சொல்லிவிட்டு, அவளைப் பார்த்து மெல்லிய குரலில் புன்னகையோடு கேட்டான்.

           “அது சரி, உனக்கு என்னைப் பிடித்திருக்கிறதா...?”

           “ம்... கொள்ளையாக !”

           “கொள்ளையாகவா...ஏன்?”

           “உங்களுக்கு நல்ல மனசு !”

           “இப்போதுதானே பார்க்கிறாய்; அதற்குள் என் மனசைப்பற்றி எப்படித் தெரியும் ?”

           “இல்லை தெரியும் !”

           “அதுதான் எப்படித் தெரியும் ?”

           “மணி அம்மான் சொன்னார்கள் !”

           “என்ன சொன்னார்கள் ?”        

           “பெண் கறுப்பாக இருந்தால் என்ன - முகம் களையாக இருக்கிறது! நானும் கறுப்புத்தானே - நான் சிவப்பான பெண் தேடுவது எப்படி நியாயமாகும் என்று சொன்னீர்கள் - அந்த உயர்ந்த எண்ணம் எனக்கு பிடித்திருந்தது !”

           “வேறு என்ன சொன்னார்?”

           “புகைப்படத்தைப் பார்த்தவுடன் இவள்தான் பெண் என்று முடிவு செய்துவிட்டேன். கோவிலுக்கு வந்து நேரில் பார்த்தபிறகு எக்காரணத்தைக் கொண்டும் வேண்டாம் என்று சொல்லமாட்டேன். ஆனால் என் தாயாருக்கும் அந்தப் பெண்ணைப் பிடிக்க வேண்டும். ஆகவே அந்தப் பெண் வீட்டில் சொல்லி பதவிசாக நடந்து கொள்ளும்படி சொல்லி வையுங்கள்” என்றும் சொன்னீர்களாம்.

           “பாவி மனிதர் - அதையும் சொல்லிவிட்டாரா?”

           “ஆமாம்” என்று புன்னகைத்தவள் தொடர்ந்து சொன்னாள். “அவ்ர்களிடம் முறை, முறைச்சிட்டை என்று பேரம் எதுவும் பேச வேண்டாம். அவர்கள் விருப்பப்பட்டுக் கொடுப்பதைக் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறார்கள். சரி என்று சொல்லிவிடுங்கள்” என்றும் சொன்னீர்களாம். அதனால் எனக்கு மட்டுமல்ல, என் பெற்றோர்களுக்கும் உங்கள் மேல் அளவில்லாத மதிப்பும், மரியதையும் உண்டாகிவிட்டது”.

           “எனக்கு ஒரு எதிர்பார்ப்பு இருக்கிறது!”

           “என்னவென்று சொல்லுங்கள்”

           “நீ என் தாயாருக்கு எப்போதும் ஒரு நல்ல மருமகளாக நடந்து கொள்ள வேண்டும்.”

           “நிச்சயம் இருப்பேன். காலையில் நெற்றியில் வைக்கும் பொட்டாக, பகலில் காலில் கிடந்து உழைக்கும் செருப்பாக, இரவில் கழுத்தில் இருக்கும் மாலையாக மொத்ததில் உங்களுக்கு ஒரு நல்ல மனைவியாக இருப்பேன்”.

           அதற்குமேல் அவன் பேசவில்லை. கையில் இருந்த பையிலிருந்து, பரிசுப் பெட்டி ஒன்றை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினான்.

           அவன் காலைத்தொட்டு வணங்கிவிட்டு, அதை வாங்கிக் கொண்டாள். அது என்னவென்று கண்களாலேயே கேட்டாள். அவன் “ஊகம் செய்து சொல் பார்கலாம்” என்றான். பார்சலின் அளவைப் பார்த்தால் ப்ட்டுப்புடவை அல்லது சாதனங்களுடன் கூடிய செல்போனாக இருக்கலாம் என்று நினைத்தவள், கேட்கவும் செய்தாள். அவன் “இல்லை” என்றான். “பிரித்துப் பார்க்கட்டுமா” என்றாள். “இங்கே வேண்டாம் - வீட்டில் போய்ப் பார்” என்றான். அதுவரை தாங்காது “தயவு செய்து என்ன வென்று நீங்களே சொல்லுங்கள்” என்றாள்.

           அவன் சொன்னான் “தங்கக் கொலுசுகள்”

           அவள் கண்கள் ஆச்சிரியத்தில் பரந்து விரிந்தன. என்ன தங்கக் கொலுசுகளா...?”

           “ஆமாம்”

           “கொலுசை வெள்ளியில்தான் போட வேண்டும் என்பார்கள். தங்கம் லெட்சுமி கடாட்சம் கொண்டது. ஒட்டியாணம் தவிர, இடைக்குக்கீழே தங்கத்தில் எதுவும் அணியக்கூடாது என்பார்களே!”

           “நோ ப்ராப்ளம். இப்போதைக்கு அப்படியே வைத்துக்கொள். திருமணத்திற்குப் பிறகு மாற்றித் தருகிறேன்”.       

           “வேண்டாம் உங்கள் கையால் எனக்கு முதன் முதலாகக் கொடுத்தது. அப்படியே இருக்கட்டும். நம் முதல் சந்திப்பின் நினைவாக இதை நான் பத்திரமாக வைத்துக் கொள்கிறேன்”.

           “சரி உன் விருப்பம்” என்று சொன்னவன் எழுந்து விட்டான்.

           அதற்குப்பிறகு நடந்ததெல்லாம் முக்கியமில்லை. இருவரும் வந்து மணி அம்மானிடம் தங்கள் சம்மதத்தைத் தெரிவிக்க, மீனாட்சி தன் வருங்கால மாமியார், மாமனாரின் கால்களில் விழுந்து வணங்கி எழ அந்த ஆச்சி, மருமகளாக தன் வீட்டிற்கு வரவிருக்கும் பெண்ணின் கூந்தலில், தான் வாங்கிக் கொண்டு வந்திருந்த மல்லிகைச் சரத்தைச் சூட்டிவிட எல்லாம் இனிதே நடந்து முடிந்தது.

           வீட்டிற்குத் திருப்பிய மீனாட்சி, பரக்கப் பரக்க அந்தப் பரிசுப் பெட்டியைப் பிரித்தபோதுதான் மனம் கவர்ந்த அந்த சுவாரசியம் அறங்கேறியது.

           பெட்டியில் இருந்தது அவன் சொன்னதுபோல தங்கக் கொலுசுகள் அல்ல! இருந்தது வைரப் பூச்சரம். ஐந்து அல்லது ஆறு கேரெட் அளவு இருக்கலாம்; சின்னதும், பெரியதுமான வைரங்களில் பளபளத்தது!

           உடன் நான்கு வரிக் கவிதையோடு சிறிய காகிதச் சீட்டு ஒன்றும் இருந்தது. எடுத்துப் படித்தாள்.

           “பெண்ணல்ல நீ எனக்கு,         
                 வண்ணக் களஞ்சியமே!
            சிந்தும் பனித்துளியே - உன்னைச்
                  சேரும்நாள் வந்ததடி!”

           அடடா! இது மேடைப் பேச்சில் கணவன் மனைவி உறவிற்காக மேற்கோளாகச் சொன்ன திரைப் பாடல் வரிகளல்லவா? இது எப்படி அவருக்குத் தெரிந்தது? அவரும் இந்தப்பாடல் வரிகளின் ஆத்மார்த்தமான ரசிகராக இருக்கக்கூடாதா என்ன?

           கண்களில் நீர் பனிக்க மீனாட்சி, பூச்சரத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். வைரங்கள் தெரியவில்லை. எல்லா வைரங்களிலும் சோமசுந்தரத்தின் முகம்தான் தெரிந்த்து!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
            இது நடந்து இரண்டு மாதங்கள் ஓடிவிட்டன. நினைத்துப் பார்த்தால் எல்லாமே ஆச்சரியமாகத்தான் இருக்கிறது. அவர்கள் இருவரின் திருமணமும் சிறப்பாக நடந்து முடிந்து இன்றோடு பதினைந்து நாட்கள் ஆகிவிட்டன.

           குலதெய்வக் கோவில்கள், குன்றகுடிக் கோவில், கொடைக்கானல் என்று பத்து தினங்கள் பறவைகளாகச் சுற்றித் திரிந்துவிட்டு  இருவரும் டில்லியில் உள்ள தங்கள் குடியிருப்பிற்கு நேற்றுக் காலையில்தான் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

           இரண்டு நாட்கள் பகல் பொழுது முழுவதும் அவ்னுடைய நண்பர்கள். உடன் வேலை பார்ப்பவர்கள். மேலதிகாரிகள் என்று பலர் வந்து திருமணத்தை விசாரித்துவிட்டு வாழ்த்துக் கூறி பரிசுப் பொருள்கள் வழங்கி விட்டுப் போனார்கள். வந்து சென்றவர்களில் இந்திக்காரர்களும் பஞ்சாபிக்காரர்களும் அதிகம்.

           கடந்த ஒரு மணி நேரமாகத்தான் இருவருக்கும் சற்று ஓய்வு கிடைத்தது. ஓடிக்கொண்டிருந்த தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை நிறுத்திவிட்டு மீனாட்சியின் பக்கம் திரும்பிய சோமு, மெல்லிய குரலில் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

           "என்ன மீனா,  வீடெல்லாம் பிடித்திருக்கிறதா?"

           "ம்......மிகவும் பிடித்திருக்கிறது!"

           “ஏன் என்று சொல்லவில்லையே?”

           “நீங்கள் இருந்தால் போதும்.எந்த இடமும் எனக்குப் பிடிக்கும்!”   
        
           “ஓஹோ” என்றவன், அவளைச் சீண்டிப்பார்க்கும் நோக்கத்துடன் கேள்வி ஒன்றைக் கேட்டான்.

        “அஜீத் மாதிரி உயரமாக இருக்கிறேன் என்று சொல்வாயே – கறுப்பாக இல்லாமல், அஜீத் மாதிரி நானும் சிவந்த நிறமாக இருந்திருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும் இல்லையா?”

         இந்தக் கேள்வியைச் சற்றும் எதிர்பார்க்காத அவள் சற்று நிலை குலைந்து போய்விட்டாள். கண்களில் நீர் கோர்த்து விட்டது. உணர்ச்சிப் பிழம்பானவள் பட படவென்று பேசத் துவங்கி விட்டாள்.

            “நிறத்தில் என்ன இருக்கிறது? கணவன் மனைவி அந்யோன்னியம், உணர்வுமயமான உறவுகள் இவைதான் முக்கியம். ஒன்றை மட்டும் நன்றாக நினைவில் வையுங்கள். தன்னைக் கரம் பிடித்தவனின் உயர்ந்த குணம், அன்பாகப் பழகும் நேசம் இவற்றை வைத்துத்தான் ஒரு மனைவி அவனுடைய காலடியில் மயங்கிக் கிடப்பாளே ஒழிய வேறெந்த சக்திக்கும் அவள் மசிய மாட்டாள். நான் உங்களிடம் கொண்டுள்ள மயக்கத்திற்கெல்லாம் காரணம் உங்களுடைய நல்ல குணம்தான். வேறொன்றுமில்லை! ஒருவரை
யொருவர் புரிந்து கொள்ளுதல்தான் கணவன் மனைவி உறவில் முக்கியமானதும், முதன்மையானதும் ஆகும். உங்களைப் பார்க்கும்
முன்பே மணி அம்மான் சொன்னதை வைத்து உங்களை நான் நன்றாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டேன். திருமணத்திற்குப் பிறகு நீங்களும் என்னை நன்றாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டீர்கள். அதனால் வேடிக்கையாகக்கூட இனிமேல் இது போன்று தயவு செய்து பேசாதீர்கள். வீட்டில் எத்தனையோ நவீன  மின் சாதனங்கள் இருந்தாலும் மின்சாரம் இல்லையென்றால் அவையெல்லாம் எப்படிப் பயன் படாதோ அதுபோல கணவன் மனைவி இருவருக்கும் தனித்தனியாக எத்தனை சிறப்புக்கள் இருந்தாலும், புரிந்து கொள்ளுதல் இல்லையென்றால் அந்தச் சிறப்புக்கள் எல்லாம் அடிபட்டுப் போய்விடும்!” என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்தவளுக்கு நா தழுதழுக்கத் தொடங்கியதுடன் கண்களில் இருந்தும் நீர் கசியத் தொடங்கி விட்டது.

      பதறிப் போய்விட்ட சோமு, அன்பான மனம் கொண்ட , அதுவும் எளிதில் உணர்ச்சி வசப்படக்கூடிய இவளை எதற்குப் போய்ச் சீண்டினோம் என்று நினைத்ததோடு, அவளை வாரி அனைத்து முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து சமாதானப் படுத்தினான்.

         “பெண்ணல்ல நீ எனக்கு, வண்ணக் களஞ்சியமே’  என்ற கவிதை வரிகள் அவன் நெஞ்சை நிறைத்தன.

             +++++++++++++++++++++++++++++++++++++
          
       



வாழ்க வளமுடன்!