Kuttik kathai: எப்படியடா கடவுளுக்குத் தெரியும்?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Kuttik kathai: எப்படியடா கடவுளுக்குத் தெரியும்?

சிறுவர்கள் படிக்கும் ஆரம்பப் பள்ளிக்கூட வளாகத்தில் இருக்கும் அரங்கம் அது.

ஒரு நாள் அந்தப் பள்ளிக்கூடத்தின் புரவலர்களில் ஒருவரான சச்சிதானந்த சுவாமிகள், தங்கள் ஆசிரமத்திற்குச் சொந்தமான தோட்டத்தில் விளைந்த ஆப்பிள் பழங்களை மாணவச் செல்வங்களுக்குக் கொடுப்பதற்காக எடுத்துக்கொண்டு வந்திருந்தார். மொத்தம் பத்துக் கூடை ஆப்பிள்கள்.

மேடையில் சாமியார். மேடையின் கீழே ஆப்பிள் பழக் கூடைகள்.

மாணவர்கள் அனைவரும் அங்கே வரவழைக்கப்பட்டார்கள். அவர்களிடம் ஒரு பத்து நொடிகள் இறைவனைப் பற்றி உரை நிகழ்த்திய சாமியார், இறுதியில் சொன்னார்:

“கண்மணிகளா, உங்களுக்குகாக நிறைய ஆப்பிள் பழங்களைக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன். வரிசையில் நின்று ஆளுக்கு ஒரு பழத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். நன்றாகக் கேளுங்கள். ஆளுக்கு ஒரு பழம்தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். திருட்டுத் தனமாக மீண்டும் வரிசையில் வந்து இரண்டாவது பழத்தை எடுக்க ஆசைப் படக்கூடாது. ஒன்று என்றால் ஒன்றுதான். இங்கே இறைவன் நம்முடன் இருக்கிறார். கண்ணுக்குத் தெரியமாட்டார். ஆனாலும் அவர் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். அந்தப் பயம் உங்களுக்கு வேண்டும். ஆகவே
ஆளுக்கு ஒன்றை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்”

நான்கு வரிசைகள் ஏற்படுத்தப் பட்டது. மளமளவென்று மாணவக் கண்மணிகள் மகிழ்வுடன் வரிசையில் நின்று பழங்களை எடுத்துக் கொள்ளத் துவங்கினார்கள்.

அப்போதுதான் அது நடந்தது.

அரங்கத்தின் கடைசி வரிசையில் இருந்த மாணவன் ஒருவன் தன் நண்பனின் காதில் கிசுகிசுத்தான்.

“டேய் சாமியார் வந்த வேனில் கூடை கூடையாக எக்ளேர் மிட்டாய்கள் இருக்கின்றன. வா, போய் ஆளுக்கொரு கை அள்ளிக் கொண்டு வந்து விடுவோம்”

நண்பன் பதில் சொன்னான்:

“நான் வரவில்லை!”

”ஏன்டா?”

“இப்போதுதானே சுவாமிஜி சொன்னார். கடவுள் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார் என்று”

நமுட்டுச் சிரிப்போடு அவன் கேட்டான்: “ கடவுள் இந்த ஹாலில் அல்லவா இருக்கிறார். நாம் வேனில் எடுப்பது, அவருக்கு எப்படித் தெரியப்போகிறது?”


வாழ்க வளமுடன்!