இந்தியாவில் மட்டுமே இது நடக்கும்

மாணவர் மலர்!

 இன்றைய மாணவர் மலரை ஐவரின் ஆக்கக்ங்கள் அலங்கரிக்கின்றன!
படித்து  மகிழுங்கள்!

அன்புடன்

வாத்தியார்

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 
பக்தியின் மேன்மை!
ஆக்கம் பார்வதி இராமச்சந்திரன், பெங்களூரு

இறைவன்பால் மனித உயிர்கள் கொண்டுள்ள அன்பே பக்தி. பக்திஏற்படவும், அந்த பக்தி உறுதியாக, நம்பிக்கையோடு இருக்கவும் கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும். ஸ்ரீ நாராயண பட்டத்திரி 'ஸ்ரீமந் நாராயணீயத்தில்', " பக்தி என்பது முழுமையாக இருக்க வேண்டும், அதனை விடுத்து, அந்த பக்தியானது, துயரங்களை நீக்குமா என்று ஆராய்ந்தால், உனது வாக்கான, கீதையும், வேதங்களும், தெருவில் போகும் வழிப்போக்கன் ஒருவன் கூறியது போல் அல்லவா ஆகிவிடும்? என்று குருவாயூரப்பனிடம், முழுமையான பக்தியை வேண்டுகிறார்.

பக்தியைப் பொறுத்தவரை மர்க்கட நியாயம், மார்ஜால நியாயம் என்ற இருவகையைக் கூறுவதுண்டு. மர்க்கடம் என்றால் குரங்கு. குரங்கு மரம் விட்டு மரம் தாவும் போது, குரங்குக்குட்டி தாயை இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருக்கும். குட்டி பிடியை விட்டால் தாய் எதுவும் செய்ய இயலாது. பக்தியில் அகங்கார, மமகாரங்கள் இருந்தால், நான், எனது என்ற எண்ணம் கலந்து பக்தி செய்தால் இந்த நிலை. இதில் இறைவன் அருள் கிடைப்பது கடினம்.

மார்ஜாலம் என்றால் பூனை. பூனை, தன் குட்டியைத் தன் வாயால் கவ்வி, பாதுகாப்பான இடங்களுக்கு மாற்றி வைக்கும். அதே போல், பக்தன் இறைவன் மீது முழுமையான நம்பிக்கை வைத்து, பிறஉயிரையும் தன் உயிர்போல் பாவிக்கும் உயர் நிலை அடையும் போது, பக்தனின் முழுப் பாதுகாப்பையும். இறைவனே எடுத்துக் கொள்கிறான். 'மாம் ஏகம் சரணம் வ்ரஜ' என்பது கீதாசார்யனின் திருவாக்கு. பக்தியின் இவ்விரு வகைகளுக்கும் உதாரணங்களைப் பார்க்கலாம்.

ஆதிசங்கரர் காலத்தில், நமது வைதிக சமயத்தில் இருபெரும் பிரிவுகள் இருந்தன. அவை
1. பூர்வ மீமாம்சை,
2. உத்தர மீமாம்சை என்பன.

பூர்வ மீமாம்சை, மனிதர்களுக்கு, யோகம் ஞானம் போன்றவை தேவையில்லை. பூஜை, ஹோமம், சடங்குகள் மூலம் தேவர்களைத் திருப்தி செய்தால், கோரிய பலன்களைப் பெறலாம் அதுவே போதும் என்ற கருத்துடையது. இதுவே பெரும் செல்வாக்குப் பெற்று விளங்கியது.

'உத்தர மீமாம்சை, இறைவனொருவன் இருக்கிறான். சடங்குகளோடு, யோகம், ஞானம் இவற்றின் மூலமாக, அவனை அடைவதே மனிதப் பிறவியின் பயன் என்ற கருத்துடையது. பூர்வ மீமாம்சை வேதத்தின் 'கர்மகாண்டம்' எனவும் உத்தர மீமாம்சை 'ஞான காண்டம்' எனவும் அறியப்பட்டன.

பூர்வ மீமாம்சையின் முக்கிய குரு, குமாரில பட்டர். இவர் அதன் கொள்கைகளை ஒழுங்குபடுத்தி பிரசாரம் செய்ததால் அது 'பாட்டமதம்' எனவும் பெயர் பெற்றது. அக்காலத்தில் பௌத்தம் பெரும் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்தது. தர்க்கநூல் முறைகளில் அவர்கள் திறமையானவர்களாக விளங்கினர்.அதன் கொள்கைகளை அறிந்து கொண்டுஅவர்களைத் தோற்கடிக்க வேண்டும் என்பதற்காக, அவர்களில் ஒருவனாகச் சேர்ந்து பட்டர் அதன் நுணுக்கங்களைக் கற்றுக்கொண்டார். அப்போது, அவர்கள் தன் மதத்தைக் குறைகூறும் போதெல்லாம், பட்டரின் கண்ணிலிருந்து நீர் பெருகும். அதைப் பார்த்து அவர்கள் சந்தேகப்பட்டுக் கேட்கும் போதெல்லாம், 'ஆனந்தக் கண்ணீர்' என்று பட்டர் சமாளித்தாலும் அவர்கள் சந்தேகம் தீரவில்லை.

ஒருநாள் பட்டரை ,மற்ற பௌத்தர்கள் ஏழாவது மாடிக்குக் கூட்டிபோய் அங்கிருந்து அவரைத் தள்ளி விட்டார்கள். அப்போது அவர், 'வேதங்கள் பிரமாணம் என்பது உண்மையானால் எனக்கு ஒன்றும் நேரக்கூடாது' என்று சூளுரைத்தார். அதன்படி அவருக்கு ஒன்றும் நேரவில்லை. ஆனால், ஒரு சிறு கல் குத்தி அவரின் ஒரு கண் பார்வையிழந்தது. 'எனக்கு ஏன் இந்தக் கதி?' என்று அவர் அரற்றியபோது, ஒரு அசரீரி எழுந்தது. ''குமாரில பட்டா, வேதங்கள் பிரமாணமே என்று நீ கூறியிருந்தால் உனக்கு ஒன்றும் நேர்ந்திருக்காது. மாறாக பிரமாணம் என்பது உண்மையானால் என்று சற்று சந்தேகம் தொனிக்கக் கூறியதால் இவ்வாறு நேர்ந்தது" என்று கூறியது. பக்தியில் சிறு சந்தேகமும் பெரிய இடரைத் தரும்.

இவரைப் பிற்காலத்தில் ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர் வாதில் வென்றார்.

ஆதிசங்கரரின் சீடரான ஸ்ரீ பத்மபாதருக்கு, ஸ்ரீ நரசிம்ம மந்திரம் உபதேசமாகியிருந்தது. அதில் சித்தி அடைய வேண்டி, ஒரு கானகத்தில் தனிமையில் அமர்ந்து அவர் அதை ஜபம் செய்யலானார்.அப்போது அங்கு வந்த ஒரு வேடன் தனிமையில் அவர் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்து, "ஸ்வாமி, கொடும் மிருகங்கள் உலவும் இந்தக் கானகத்தில் இவ்வாறு அமர்ந்திருக்கக் கூடாது, எதற்காக இவ்வாறு அமர்ந்திருக்கிறீர்கள். போய்விடுங்கள்", என்று கூறினான். பத்மபாதரோ, ஒரு வேடனுக்கு எவ்வாறு புரிய வைப்பது என்று நினைத்து, ' நான் ஒரு அதிசய மிருகத்தைத் தேடி வந்திருக்கிறேன். அது இங்கே தான் இருக்கிறது. அதைப் பிடிப்பதற்காக அமர்ந்திருக்கிறேன் என்றார். வேடன் அதிசயித்து, 'இந்தக் கானகத்தில் எனக்குத் தெரியாத மிருகமா? நீங்கள் அடையாளம் சொல்லுங்கள், நான் பிடித்துத் தருகிறேன்' என்றான். அவன் போனால் போதும் என்று பத்மபாதரும், 'சிங்கத் தலையும் மனித உடலும் உள்ள விசித்திர மிருகம் அது ' என்றார்.

வேடன் 'நான் இன்று சூரிய அஸ்தமனத்திற்குள் அதைப் பிடித்து வருகிறேன்' என்று கூறிவிட்டுத் தேடப் புறப்பட்டான். கானகமெங்கும் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. 'அந்தப் பெரியவர் உண்மையைத் தான் கூறுவார்' என்ற நம்பிக்கை அவனுக்கு. ஆதலால் உணவின்றி, நீரும் அருந்தாமல் தேடினான். மாலையும் வந்தது. 'கிடைக்கவில்லை' என்று அந்தப் பெரியவரிடம் எப்படிப் போய்ச் சொல்வேன், அவர் என்மீது நம்பிக்கை வைத்துக் காத்திருப்பாரே!!' என்று வருந்திய அவன், 'அப்படிச் சொல்வதைவிட மரணமே மேல்' என்று காட்டுக்கொடிகளால் கழுத்தை இறுக்கிக் கொள்ள முற்படும் போது, இடி இடிப்பதுபோல் பெருமுழக்கம் கேட்டது. ஆதிமூலமான இறைவன், ஸ்ரீ நரசிம்மர், அவன் முன் தோன்றினார்.

உடனே அவன், " வந்து விட்டாயா, உன்னை எங்கெல்லாம் தேடுவது, உன்னை என்ன செய்கிறேன் பார்!!!, என்று கூறி, கொடிகளால் அவரைக் கட்டினான். 'அன்பெனும் பிடிக்குள் அகப்படும் மலை' யான ஹிரண்ய சம்ஹார மூர்த்தி ,சாதுவாக அவனுக்குக் கட்டுப்பட்டார். அவரை பத்மபாதரிடம் அழைத்துச் சென்று, 'பாருங்கள், பிடித்து விட்டேன். இப்படி மூக்கைப் பொத்திக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தால் எப்படிக் கிடைக்கும்? நான் பிடித்துவிட்டேன். நீங்கள் சொன்ன மிருகம் இதுதானா என்று பாருங்கள்' என்றான். பத்மபாதருக்கு கொடிகளால் கட்டப்பட்டிருக்கும் பகவானைத் தெரியவில்லை. அவர் பிரமித்து நின்றிருந்த போது, நரசிம்மரின் கர்ஜனை கேட்டது. 'முழு நம்பிக்கையுடன் தேடியதால், இவனுக்குக் கட்டுப்பட்டிருக்கிறேன். பக்தியில் சந்தேகம் கூடாது. இவனின் சம்பந்தம் இருந்ததால்தான் என் குரலையாவது கேட்கிறாய், காலம் வரும்போது நான் உனக்குக் காட்சியளிப்பேன் என்று கூறி மறைந்தார். சரணாகத வத்சலனான இறைவன், தன்னையே கதி என்றிருப்போருக்குக் கட்டாயம் அருளுவான்.

ஸ்ரீ நரசிம்மரின் அவதாரத்துக்குக் காரணமே, ஒரு சிறுவனின் பரிபூரண சரணாகதி அல்லவா?.'மார்ஜால நியாயத்'துக்கு மிகச் சிறந்த உதாரணம் பக்தர்களில் சிறந்தவன் என்று போற்றப்படும்பிரகலாதனே.பிரகலாதனின் பெருமையைக் கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர், கம்ப இராமாயணத்தில் இவ்வாறு கூறுகிறார்.

'ஆயவன் தனக்கு அரு மகன், அறிஞரின் அறிஞன்,
தூயர் என்பவர் யாரினும் மறையினும் தூயான்,
நாயகன் தனி ஞானி, நல் அறத்துக்கு நாதன்,
தாயின் மன்னுயிர்க்கு அன்பினன், உளன் ஒரு தக்கோன்

பிரகலாதனின் பரிபூரண சரணாகதி பகவானின் அவதாரத்துக்கே வழிவகுத்தது. அசுர குல வேந்தன் ஹிரண்யகசிபுவின் மகன் பிரகலாதன் கருவிலேயே எட்டெழுத்து மந்திரத்தை முற்றும் உணர்ந்தவன். தன் தந்தையின் நாமத்தையே அனைவரும் உச்சரித்திருந்தபோது, உலகத் தந்தையாகிய ஸ்ரீமந் நாராயணனின் திருநாமத்தின் பால் அளவிலாத பற்றுக் கொண்டிருந்த பிரகலாதன், தன் குருகுலத்தில் நாராயணனின் நாமத்தின் பெருமையைக் கூறுவதை, கம்பர்,

காமம் யாவையும் தருவதும், அப் பதம் கடந்தால்,
சேம வீடு உறச் செய்வதும், செந் தழல் முகந்த
ஓம வேள்வியின் உறு பதம் உய்ப்பதும், ஒருவன்
நாமம்; அன்னது கேள்: நமோ நாராயணாய!

என்று அழகுறக் கூறுகிறார். தன் தந்தை தன்னைப் பல துன்பங்களுக்கு ஆட்படுத்திய போதும் இம்மியும் குறையாத இறைபக்திச் செல்வம் அவனுக்கு . இறுதியில், 'எங்கிருக்கிறான் உன் ஹரி?' என்று தந்தை வினவ, சிறிதும் சந்தேகம் இன்றி,

சாணிலும் உளன்; ஓர் தன்மை, அணுவினைச் சத கூறு இட்ட
கோணினும் உளன்; மா மேருக் குன்றினும் உளன்; இந் நின்ற
தூணினும் உளன்; நீ சொன்ன சொல்லினும் உளன்; இத் தன்மை
காணுதி விரைவின்" என்றான்;

ஸ்ரீ எம்பெருமான், தன் உத்தரீயம்(அங்க வஸ்திரம்) நழுவிக் கீழே விழுவது அறியாமல் பூலோகத்துக்கு விரைந்து வந்த தருணங்கள் இரண்டு. ஒன்று, கஜேந்திரன் என்ற யானையின் குரல் கேட்டு. இரண்டாவது, பிரகலாதனுக்காக.

ஹிரண்யகசிபு விசித்திர வரங்கள் பல பெற்றிருந்தான். தனக்கு, மனிதனாலோ, மிருகத்தாலோ மரணம் ஏற்படக்கூடாது. அது போல், வீட்டின் உள்ளேயோ, வெளியேயோ, பூமியிலோ, ஆகாயத்திலோ, பகலிலோ, இரவிலோ, எந்த வித ஆயுதத்தாலோ மரணம் கூடாது என்பது அவன் வரம்.

இறைவன் வெகுவேகமாக பூலோகம் வந்தார். எந்தத் தூணை அவன் பிளப்பான் என்று அறிந்திருந்தாலும், எல்லாத் தூணிலும் ஆவிர்பவித்தார். கடும் கோபம்,சீற்றம் எல்லாம் சேர்ந்து, ஹிரண்யன் தூணைப் பிளந்த போது, அதைவிட,ஆயிரமாயிரம் மடங்கு ஆற்றலுடன், பெரும் சினமே உருவெடுத்தாற்போல்,

திசை திறந்து, அண்டம் கீறச் சிரித்தது, செங் கண் சீயம்.

ஹிரண்யனோடு போர்புரிந்து வென்றார். அவன் வரத்தின்படி, மனிதனுமல்லாத, மிருகமுமல்லாத நரசிம்ம உருவில், வீட்டின் உள்ளேயும் வெளியேயும் அல்லாத, வாசற்படியில் அமர்ந்து, பூமியிலோ ஆகாயத்திலோ அல்லாமல் தன் மடியில் அவனை வைத்து, பகலும் இரவும் அல்லாத சந்தியாவேளையில் தன் நகங்களையே ஆயுதமாகக் கொண்டு அவனுக்கு முக்தி கொடுத்தருளினார்.பின் கோபம் தணிந்து, பிரகலாதனின் குலத்தினரைக் இனிக் கொல்லுவதில்லை என வரமளித்தார்.

கொல்லேம், இனி உன் குலத்தோரை, குற்றங்கள்
எல்லை இலாதன செய்தாரே என்றாலும்; (கம்ப இராமாயணம்)

அதனாலேயே, பிரகலாதனின் பேரனான, மஹாபலியை, தன் திருவடியைத் தலையில் வைத்து பாதாள உலகத்துக்கு அனுப்பினார்.

மார்ஜால நியாயத்துக்கு இன்னொரு உதாரணத்தையும் பார்க்கலாம்.

அங்கயற்கண்ணியும் ஐயனும் ஆறாறு மாதம் அரசாட்சி செய்யும் அழகுமிகு மதுரை. வரகுண பாண்டியன் அரசாட்சியில் மாதம் மும்மாரி பொழிந்து மக்கள் நல்வாழ்வு வாழ்ந்திருந்த காலத்தில், பொல்லாத வேளை, ஹேமநாத பாகவதர் உருவத்தில் மதுரையில் நுழைந்தது. அரசவையில் தன் இசைமழையைப் பொழிந்து, அதன் காரணமாக‌, மன்னனும் மற்றவரும் இன்புற்றிருந்த போது, ஹேமநாதன், பாண்டிய நாட்டுப் புலவர்களை இசைவாதுக்கு அழைத்தான். தான் தோற்றால், தானும் தன் இசைத் திறமையும் பாண்டியநாட்டுக்கு அடிமை எனவும், வென்றால், பாண்டிய நாடே தனக்கு அடிமை எனவும் பந்தயம் வைத்தான்.

அரசன் திகைத்தான். எனினும் ஒப்புக்கொண்டான். அரசவைப்புலவர்கள் போட்டியிடத் தயங்கியதால், இறையருள் வெல்லட்டும் என்று, புலவர்கள் ஆலோசனைப்படி, இறையருட் செல்வரான, பாணபத்தரை அழைத்து, பாடப் பணித்தான்.

பத்தர், அதிர்ந்தார். அரசவைப்புலவர்கள் இருக்க, இறைவன் முன் பாடும் தன்னை அழைத்ததற்குக் காரணம், புலவர்களின் யோசனையே என அறிந்து வெகுண்டார்.

மந்திரமின்றி என் பெயரை கெடுக்கும்
யாரென்றே தெரியாத
சில "இருச்சாளி காளை"களை
எந்த தந்திரம் கொண்டு அழிப்பது. (நன்றி. கவிஞர் தனுசு.)

என்று கலங்கினார். முடிவில் அரசன் வேண்டுகோள் ஆணையாக மாறவே, ஒப்புக்கொண்டு இருப்பிடம் ஏகினார். இறையருள் ஒன்றே இதிலிருந்து தன்னைக்காக்கும்.

கற்றுணைப் பூட்டியோர் கடலிற் பாய்ச்சினும்
நற்றுணை யாவது நமசிவாயவே
என்று தெளிந்து, திருக்கோவில் சென்று, ஆலவாய் அண்ணலின் சன்னதியின் முன் நின்று, மனங்குமுறி,

சோதியனே சுடர்மிகு ஞான வடிவானவனே
வேதியனே வேதமாக நின்றொளிரும் தூயவனே
தேவி ஒருபாகனே அண்டங்களாயிரம் கடந்த
ஆதி அந்தமில்லா அமுதே!

என் துயர் தீர்த்து வைப்பாய்!! என்று கதறினார்!!!.

அமுதே அறிவே ஆனந்தமே - அடியார்
குமுத மனம் துதிக்கும் கோவே
அமு(மிர்)தம் தரவே ஆலகாலம் உண்டே
குமுதவல்லி தொழும் தேவனே! (நன்றி. கவிஞர். திரு.ஆலாசியம் அவர்கள்)

என் குறை தீர்க்க ஓடோடி வாராயோ என்று பொற்றாமரைக் குளத்துப் படிகளில் அமர்ந்து உருகினார்.

'நின்னருளாங்கதியின்றி மற்றொன்றில்லேன்' என்று பரிபூரண சரணாகதி அடைந்த பக்தனின் குரல் கேட்டு, பனிமலைமேல் வாழும் பரமன், பழந்தமிழ்ச்சங்கம் வைத்து வளர்த்த மதுரை வந்தான்.

சொக்க வைக்கும் அழகுடைய சோமசுந்தரர், பக்தனுக்காக, பழைய ஆடை அணிந்து பிறைச்சந்திரனை அரிவாளாக்கி, தன் இடுப்பில் வைத்து, தேய்ந்த செருப்பணிந்து, பழைய யாழ் ஒன்றை மீட்டியவாறு விறகு சுமந்து வந்ததை, பரஞ்சோதி முனிவர், ' திருவிளையாடற் புராணத்தில்'.

அழுக்கு மூழ்கிய சிதர் அசைத்து அவிர் சடை அமுதம்
ஒழுக்கு வான்மதி வாங்கியே செருகியது ஒப்ப
மழுக்கு கனல் வெள் வாய்க் குயம் வலம் படச் செருகி
இழுக்கு தேய் செருப்பு அருமறை கடந்தான் ஏற்றி.

என்று விவரிக்கிறார். இரவு வரை வீதிகளில் அலைந்து பொழுதைக் கழித்துவிட்டு, இரவானதும் ஹேமநாதன் வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து இறைவன் பாட, அதைக் கேட்ட ஹேமநாதன் அயர்ந்து போய் விசாரிக்க, தான் 'பாணபத்தரி'டம் இசை பயின்றதாகவும், தனக்கு இசை சரிவர வராததால் அவர் சொல்லிக்கொடுக்க மறுத்து விட்டதாகவும் கூறக் கேட்ட ஹேமநாதன், அவரே மறுநாள் தன்னுடன் போட்டியிட்டுப் பாடப் போகிறார் என அறிந்து, தன் இசைத் திறமை முழுவதும் பாண்டிய நாட்டுக்கே அடிமை என்று சாசனம் எழுதிக் கொடுத்து விட்டு இரவுக்கிரவாக ஓடி விடுகிறான்.
நடந்தவை யாவும் தன் கனவில் இறைவன் வந்து சொல்லக் கேட்டு, அரசனிடம் அறிவிக்கிறார் பாண பத்தர். 'நீயே கதி' என்று சரணடைந்த பக்தனுக்காக விறகு சுமந்த இறைவனின் திறம் எண்ணி

தேவனே தேவாதி தேவனே ஆதிமூலனே
மூவரின் அன்னை முழுமுதற் காதலனே
மூவாமருந்தே முப்புரம் அழித்தவனே எப்புறமும்
மேவ எங்கும்நிறை பிரம்மமே! (நன்றி. கவிஞர் திரு. ஆலாசியம்)

உன் திருவருளுக்கு எவ்விதம் நன்றி சொல்வேன்!!! என்று உடலும் உள்ளமும் ஆனந்தமீதுற இறைவனை வணங்கினார்.

முழுமையான பக்தி என்பது இறைவனிடம் நம்மை மனமார ஒப்படைத்தலே. இறைவன் அத்தகைய பக்தியை நமக்கு அருள அவனையே பிரார்த்திப்போம்.

பயின்மதி நீயே பயின்மதிதருதலின்
வெளியும் நீயே வெளியுறநிற்றலின்
தாயும் நீயே சாயைதந்துகத்தலின்
தந்தையும் நீயே முந்திநின்றளித்தலின்

(- தேசிகரின் மும்மணிக்கோவை)

என்று அந்த முழுமுதற் பரப்பிரம்மத்திடம் சரணடைவோம்.

அன்புடன்,

பார்வதி இராமச்சந்திரன்,
பெங்களூரு.
www.aalosanai.blogspot.in
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2

அம்மாஞ்சி
ஆக்கம் கே.முத்துராமகிருஷ்ணன், லால்குடி

'அம்மான் சேய்'(தாய் மாமனின் மகன்)என்பதுதான் பேச்சு வழக்கில் 'அம்மான்ஜி' என்று மாறிவிட்டது.அதற்கு ஓர் அடைமொழியும் கொடுத்து 'அசட்டு அம்மான்ஜி'என்று சொல்வார்கள்.மாமனின் மகன்க‌ள் எல்லாம் இதற்காகவே ஒரு மானநஷ்ட வழக்குத் தொடரலாம். மாமன் மகன் என்றால் என்ன இளக்காரம் பாருங்கள். அத்தை மகனான அத்தான் ஒசத்தி, மாமன் மகன் மட்டமா?

மாமனின் மகளுக்கு 'அம்மங்கார்' என்று பெயர். அய்யங்காருடன் 'ரைமிங்'கா  இருந்தாலும் இது வேறு; அது வேறு!அதுபோலவே அத்தை மகள் அத்தங்கார்.

இதெல்லாம் 'அவாள்,இவாள்' சொல்லாடல். பொதுவில் பெரும்பான்மை சமூகங்களில்  எப்படி இந்த உறவு முறைகள் விளிக்கப்படுகின்றன என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.சொன்னால் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

'இது எதற்கு எங்க‌ளுக்கு? இளைஞர்களான எங்களுக்கு இதில் எல்லாம் அக்கறையில்லை; ஏதோ பழம் பெருச்சாளிகளுக்கான செய்திகள் இவை" என்று ஒதுங்குபவர்களுக்கு 'டாட்டா பை' சொல்லிவிட்டு விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

எனக்கு நான்கு தாய் மாமன்கள். அதில் ஒருவரைப் பற்றி இங்கே  சொல்ல நினைத்தேன். அவருடைய மகனான என் அம்மான்ஜியைப் பற்றியும் சிறிது சொல்வேன். விருப்பமுள்ளவர்கள் தொடருங்கள்.

என் மாமனகள் நால்வரில் இரண்டாவது மாமனைப் பற்றிதான் இந்த ஆக்கம்.

என் சிறு வயது ஆளுமைத் தாக்கங்களில் இந்த மாமனுக்கு முக்கிய இடமுண்டு.

குழந்தையாயிருக்கும் போது என்னுடைய ஒரு லட்சியம் சிதம்பரம் பேருந்து ('கொல்லப் பட இருந்த 35 வயது குழந்தை'என்ற என் ஆக்கம் 24 அக்டோபர் 2010 பார்க்கவும்) ஓட்டுனராகப் போக வேண்டும் என்பதே.அதனால் எப்போதும் பஸ் ஓட்டுவது போல, ஸ்டியரிங்கைக் கைகளில் பிடித்துள்ள பாவனையுடன்  அங்கும் இங்கும் ஓடிக் கொண்டு இருப்பேன்.

அப்படி இருக்கும் போது ஒரு நாள் இரவு வேளையில் எங்க‌ள் இல்லத்திற்கு முன்னர் ஒரு ஃபர்கோ லாரி  'க்ரும் க்ரும் க்ரும்'என்ற உறுமலுடன் வந்து நின்றது.லாரி ஓட்டுனர் இருக்கையில் இருப்பவர் முகவரி விசாரித்தார்.

"வாங்க வாங்க என் அப்பாவின் வீடுதான் அது!"என்று வரவேற்றேன்.

"ஏண்டா உன் அப்பா வீடுதான் என்றால், உனக்குத் தனி ஜாகையோ?" என்ற எகத்தாளக் கேள்வியுடன் லாரியின் உறுமலை நிறுத்தி விட்டுக் கீழே குதித்தார்.

அதற்குள் வெளியில் வந்த அம்மா, "வா வா தோதாத்திரி!செள‌க்கியமா? இது உன் மாமாடா! எனக்கு நேர் அண்ணா" என்றார்கள்.

தோதாத்ரிநாதன் என்ற பெயர் நாங்குநேரி பெருமாள் பெயர். நாங்குநேரி நெல்லை நாகர்கோவில் சாலையில் உள்ள ஒரு வைணவத் தலம். தென்கலை வைணவர்களுக்கு முக்கியமான ஊர்.வானமாமலை என்ற வைணவ மடம் அங்கு உள்ளது.

தன் அண்ணனைக் கண்ட மகிழ்ச்சி அம்மாவுக்கு.எனக்கோ 'அவ்ளோ' பெரிய லாரி வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றது மிகப் பெரிய மகிழ்ச்சி. வெறுங்கையால் ஈ ஓட்டிக்கொண்டு இருந்தவனுக்கு ஈ ஓட்ட கொம்பு கிடைத்தது போன்ற மகிழ்ச்சி.

உண்மையான ஸ்டியரிங்கைப் பிடித்துக்கொண்டு 'ட்ர் ட்ர் ட்ர்' என்று வாயால் ஒலி எழுப்பியபடி 'ஃபீடா' லாரி ஓட்டினேன். லாரிக்குக் கீழே நின்று கொண்டு என் தெரு நண்பர்களெல்லாம் வேடிக்கைப் பார்த்தது எனக்கு ஏகப் பெருமையாக இருந்தது.

அதில் ஒரு நண்பன் வீட்டில் ஃபியட் கார் புதிதாக வாங்கியிருந்தார்கள்.அந்தக் காரை எங்களைத் தொட விட மாட்டான் அவன். 'போடா போடா' என்று விரட்டுவான்.

ஆனைக்கு ஒரு காலம் வந்தால்  பூனைக்கு ஒரு காலம் வராதா? இப்போ என் முறை. அவனைக் குறிப்பாக 'லாரியைத் தொடாதே'என்று சீண்டினேன். நான் சொல்லும் நண்பர்கள் மட்டும் லாரியில் ஏறலாம். நான் 'டூ கா' விட்டுள்ளவர்கள்  லாரியை விட்டுத் தள்ளி நிற்கணும்.சில பேர் உடனே சமாதான ஒப்பந்தம் செய்துகொண்டு 'சேர்த்தி' சொல்லி லாரியில் ஏறி விளையாடினார்கள். ஒரே 'அமளி துமளி'தான்.

'லாரி ஒசத்தியா ஃபியட் கார் ஒசத்தியா' என்ற பட்டிமன்ற‌ம் நடத்தி லாரிதான் எல்லா வகையிலும் ஒசத்தி என்று நானே நடுவராக இருந்து தீர்ப்பளித்தேன்.முக்கியமான வாதம் என்ன வென்றால் லாரியைக்கொண்டு ஃபியட் காரைமோதினால் ஃபியட் கார் அப்பளமாகிவிடும் என்பதுதான்.

மாமா அதிகம் பள்ளிப் படிப்பு இல்லாதவர்.வாத்தியார் பிள்ளை மக்கு அல்லாவா? அது இந்த மாமா விஷயத்தில் நிரூபணம் ஆயிற்று.

அக்கால வழக்கப்படி படிப்பு வராதவர்கள் ராணுவத்தில் சேர்ந்து விடுவார்கள். அப்படி ராணுவத்தில் சேர்ந்த மாமா 'டிரக்' ஒட்டப் பயிற்சி எடுத்து, லைசென்ஸ் பெற்று ராணுவத்தில் டிரக் ஓட்டுனராகப் பணி செய்தார்.ராணுவத்திலிருந்து ஒய்வு பெற்று வந்தவுடன் ஒரு ஃபர்கோ லாரியை வாங்கி ஓட்டத் துவங்கினார். 'ஓனர் கம் டிரைவர்!'

அம்மானுக்கு ஏற்ற அம்மாமி எனக்கு. சீதாலட்சுமி மாமி மாமாவைவிட படிப்புக் குறைந்தவர்கள்.பெரும்பாலும் பள்ளிக்கே அவர்கள் போயிருக்க மாட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

என் வாழ்நாளில் நான் பார்த்த அன்னியோனியமான தம்பதிகள் அவர்கள்.

கணவன் வாயைப் பார்த்துக் கொண்டு மலைத்து நிற்கும் அம்மாமியின் தோற்றம் இன்னும் என் கண்களில் நிற்கிறது.

மாமா முன்னிரவில் வீடு வந்து சேருவார். அம்மாமி அவருக்கு வென்னீரில் குளிக்க உதவியாக இருப்பார்கள்.குளியல் அறையிலேயே தன் பிரதாபங்களை அள்ளி வீச ஆரம்பித்துவிடுவார்.

"சீதே!உன் தாலிபாக்கியம்தான் நான் இன்னிக்கு உயிரோட வந்தது தெரியுமோ?"என்பார்."ஆமாம்! வாளையார் தாண்டல சீதே, நடுரோட்டில் கொம்பன் ஆனை வந்து வழி மறிக்கிறது. நா அப்படியே லாரி ஹெட் லைட்டை அணைச்சிட்டு பதுங்கிட்டேன். தும்பிக்கையை லாரிக்குள்ள விட்டு துழாவறது. ஒரு முட்டு முட்டு முட்டியிருந்தா அப்படியே விறகு லோடோட  லாரி மலையிலிருந்து உருண்டிருக்கும். எதோ உன்னோட தாலி பாக்கியந்தான் நான் தப்பிச்சு வந்திருக்கேன்"

மாமி தாலியை எடுத்து ஒத்திக்கொண்டு ஏகப்பட்ட தொண்டுகள் அவருக்குச் செய்வார்கள். நான் வளர்ந்த பிறகுதான் மாமாவின் டெக்னிக்கை புரிந்து கொண்டேன். என் மனைவியிடம் அந்த டெக்னிக் செல்லுபடியாகவில்லை. அது செல்லுபடியாக மனைவி படிக்காத நபராக இருக்க வேண்டும்.

ஒரு நாள் மாமாவிடம் வசமாக மாட்டிக்கொண்டேன். 'டேய்! 'சீப்டி'என்றால் என்னடா? என்றார். எனக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. '  தெரியலையே'என்றேன். 'இதுகூடத்'தெரியாமல் என்னடா பள்ளிகூடம் படிச்சுக் கிழிக்கிற‌?' என்று போட்டு துளைத்துவிட்டார்.

நீண்ட நேர சீண்டலுக்கு பின்னர் தெரிந்தது அது 'சீ ஃப் டி'  அதாவது கன அடி; 'க்யுபிக் ஃபுட்'

என் அப்பா மாமாவிடம் 'இதுவரை எனக்கு என்னடா செஞ்சு இருக்கீங்க மச்சினன் மாரெல்லாம்?' என்று கேட்டு, மாமா செய்து வந்து கொடுத்த இரண்டு நீள பெஞ்சு (சேர்த்துப் போட்டால் கட்டில்) இதுவரை என் வீட்டில் உள்ளது .அதைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் மாமாவும் அப்பாவும் நினைவுக்கு வருவார்கள்.

மாமவின் மூத்த பிள்ளை பொன்னுச்சாமி. 7 மாதத்தில் பிறந்துவிட்டான். அதனால் அவன் நீண்ட வருடங்கள் சாதாரணக் குழந்தைகளைப்போல வளர்ச்சி அடையவில்லை. என்னைவிட 2 வயதுதான் இளையவன். அவனை வாழை மட்டையில் வைத்து வளர்த்தார்களாம்.

அவனுடைய மிகச்சிறிய உடம்பைப் பார்த்து நான் எலிக்குட்டி என்று பயப்படுவேனாம்.சித்தி சொல்லிச் சொல்லிச் சிரிப்பார்கள்.

அவனுடைய‌ மொழியை அவன் தாயாரை காட்டிலும் என் சித்திதான் நன்கு புரிந்து கொள்வார்கள்.

'அந்தக்கப் பியா சக்கப்பியா ஆஆ ஆ ஆ!"என்றால் சக்கைப்பழம் அதாவது 'பலாப்பழம் வேண்டும்'என்று பொருள்.

'சா பூ செபா' என்றால் 'சாதம் போடு செம்பா'. சித்தியின் பெயர் செம்பா என்ற செண்பகம்.

கோவையில் தண்ணீர் கஷ்ட காலத்தில் தெருவில் தண்ணீர் வண்டி வரும். அதற்கு அறிவிப்பாளர் என் அம்மான் சேய் தான். 'ண்ணி ண்டி'என்று கத்திக்கொண்டு தெரு முழுதும் ஓடுவான் அப்போது உண்மையாகவே அவனும் தண்ணி வண்டியைப் போலவே உடலில் இருந்து  தண்ணீரை இறைத்துக் கொண்டே ஓடுவான்.

இப்போது 60 வயதைக் கடந்து தனியாளாக தன் வயிற்றுப் பாட்டைத் தானே பார்த்து கொண்டு கோவையில் ஓர் அரசு மருத்துவமனையில் எடுபிடியாக இருக்கிறானாம்.

அம்மாஞ்சியைப் பார்க்க ஆசையாக இருக்கிறது. தேடுவதற்கு எனக்கு உடலில் தெம்பு இல்லையே!

வாழ்க வளமுடன்!
ஆக்கம்:கே முத்துராமகிருஷ்ணன்(லால்குடி)  
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3

அம்மனோ சாமியோ!!!
ஆக்கம் தேமொழி

என் சிறு வயதில் ஒரு நாள்... வயது எனக்கு அப்பொழுது என்ன ஒரு எட்டோ அல்லது ஒன்பதோ இருந்திருக்கலாம் என நினைக்கிறேன், சரியாக நினைவில்லை, அந்த நாள் வழக்கம் போல் ஒரு சாதாரண முக்கியத்துவம் இல்லாத நாளாகத்தான் தொடங்கியது.  பள்ளியில் இருந்து திரும்பிய பிறகு வீட்டின் கொல்லைப்புறம் விளையாட ஆரம்பித்தேன்.  உடன் விளையாடியவர்கள் என்னைவிட ஒரு வயது சிறிய தங்கை, ஐந்து வயது சிறிய தம்பி மற்றும்  எங்கள் அண்டை அயல் வீட்டுச் சிறுவர் சிறுமியர் கூட்டம் என ஒரு ஏழெட்டு பேர்.

எங்கள் வீடு தெருவில் கடைசி வீடு.  அதனால் மற்ற வீடுகளை விட வீட்டின் இடதுபுறம் அதிகப்படியான இடம் இருந்தது.  உடன் படிக்கும் தோழர் தோழிகளும் பக்கத்து வீடுகளிலேயே குடியிருந்தது வசதியாகிப் போனது.  பள்ளி முடிந்து திரும்பியவுடன் மீண்டும் ஒன்றுகூடி எங்கள் வீட்டின் குட்டி மைதானத்தில் ஏதாவது விளையாடிக் கொண்டிருப்போம்.  ஒரு சிறிய பள்ளி நடப்பது போல கூச்சலும் களேபரமும் அமர்க்களமாக இருக்கும்.

வழக்கத்திற்கு மாறாக கொல்லைப்புறம் விளையாட சென்றதன் காரணம் அன்று எங்களுடன் விளையாடிய பக்கத்து வீட்டுப் பிள்ளைகளான ராஜேஸ்வரி, ரஞ்சனி மற்றும் ஆனந்த்.  ராஜேஸ்வரி என் வகுப்பு, ரஞ்சனி என் தங்கை வகுப்பு, என் தம்பியும் ஆனந்தும் பள்ளியில் சேரும் வயதைத் தொட்டிருக்கவில்லை.  பக்கத்து வீட்டின் மதில் சுவர் பக்கம் எங்கள் அம்மாவும், பக்கத்து  வீட்டு ராஜேஸ்வரியின் அம்மாவும்  அவரவர் வீட்டில் இருந்தபடி மதில் மேல் சாய்ந்துகொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.  எங்கள் மீதும் ஒரு கண் வைத்துக்கொள்ளும் பொருட்டு அவர்கள் பார்வையில் கொல்லைப்புறத்தில் அன்று  விளையாட விட்டிருந்தார்கள்.

இவர்கள் பேச்சில் வீட்டில் கைவேலைகளுக்கு உதவியாக இருக்கும் முஷீராவும் கலந்து கொண்டார்கள்.  முஷீரா கல்லுரலில் மாவு ஆட்டும் முன் அரிசி களைந்து கொண்டே பேசிக்கொண்டிருக்க, அவர் மகள் தாவணி போட்ட வயதில் இருந்த நூர்ஜஹான் எங்களுடன் விளையாட வந்துவிட்டாள்.  அவசரத் தேவைக்கு அவ்வப்பொழுது நூரை முஷீரா அழைத்து வருவது வழக்கம்தான்.  அன்று நூர் நடன ஆசிரியையாக மாறி எங்களை கொல்லைப்புற படிக்கட்டில் கொலுபொம்மைகள் போல் வரிசைக்கு மூவர் என நிறுத்தி, கலா மாஸ்டர் அவதாரம் எடுத்து நடனம் சொல்லிக் கொடுத்தாள்.

“மாடி வீட்டுப் பொண்ணு ஒரு ஜோடி தேடும் கண்ணு
ஆடி ஆடி நடக்கும்போது அதிருதடா மண்ணு
ஐயயோ வாட் ஷல்  ஐ டூ, டெல் மீ வாட் டு டூ
அமம்ம்மோ  வாட் கேன்  ஐ டூ, ஐயாம் மாட் ஆஃப்ட்டர் யு
கொக்கர கொக்கோ, கொக்கர கொக்கோ, கோ கோ கோ கோ”
என்ற பாடலைப் பாடி ஆடிக் கொண்டிருந்தோம்.

பெரும்பாலும் டுவிஸ்ட்தான். சின்ன பசங்களுக்குப் பல வார்த்தைகள் தெரியாமல் பாடுவதாக பாசாங்கு செய்தாலும், எல்லோருக்கும் "கொக்கர கொக்கோ" மட்டும் நன்றாகத் தெரிந்தது.  அந்த வார்த்தைகள் மட்டும் உற்சாகம் மீறிட உரத்த குரலில் பாடப்பட்டு, சிரிப்பும் கும்மாளமுமாக கொல்லைப்புறம் அதிர்ந்தது.

பேசிகொண்டிருந்த அம்மாக்கள் குழந்தைகள் கூக்குரலினால் பேச்சு தடைபட்டு, கோபத்துடன் எங்களை அடக்க நினைத்தவர்கள் அதை மறந்து எங்கள் ஆட்டத்தைப் பார்த்து ரசிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.  இதன் பிறகு அம்மாக்கள் தங்களுடைய விவாதத்தின் தலைப்பை மாற்றி தங்கள் மழலைப் பட்டாளத்தின் குறும்புகளைப் பற்றிப் பேச ஆரம்பித்தார்கள்.  ராஜேஸ்வரியின் அம்மா அன்று தன் மகள்கள் செய்த குறும்பைப் பற்றி சொன்னவர்கள், இவர்களை குச்சியினால் விளாசினால்தான் அடங்குவார்கள் என்று கூறி  தண்டனையைப் பற்றி எண்ணி தன் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கைக்குப் போனார்கள்.

இதற்குள் நூரு நாங்கள் அனைவரும் சூழ்ந்திருக்க வித்தை காண்பித்தாள்.  அவள் கையில், நடுவில் சிறிய சதுரக் கண்ணாடி வைத்து, பக்கத்திற்கு நான்கு நடிகர் நடிகைகள் படம் அச்சடித்த இரண்டு தாள்கள், நட்சத்திரங்களின் படம் வெளிப்புறம் தெரியுமாறு ஒட்டப்பட்ட ஒரு வித்தை சாமான் இருந்தது.  நாங்கள் ஒவ்வொருவரும் எங்களுக்குப் பிடித்த நட்சத்திரங்களின் பெயராக மஞ்சுளா, ஜெயலலிதா, சிவாஜி, எம்.ஜி. ஆர்., முத்துராமன், வாணிஸ்ரீ, ஜெய்சங்கர், கே. ஆர். விஜயா எனச் சொன்னால், அவள் படத்தாள்களை  லாவகமாக மடித்து கண்ணாடியின் பின்புறம் வைத்து நாங்கள் தேர்ந்தெடுத்த நட்சத்திரம் கண்ணாடி வழியே தெரியும்படி  செய்து எங்களை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருந்தாள்.

மழலைப் பட்டாளம் வித்தையில் மயங்கியிருக்க, ராஜேஸ்வரியின் அம்மா என்னைக் கூபிட்டு "அம்மாடி இங்க வா, மாடில போயி ஒரு வேப்பங்குச்சி ஒடிச்சிட்டு வா, இன்னைக்கு போடுற போடுல, இவளுங்க இனிமே பம்பரமா நான் சொல்றபடி ஆடனும்", என்றார்கள்.  உடனே அம்மா, "ச்சே..வேணாங்க பாவம்" என்று இடை மறித்துவிட்டு, "ஏய், நீ போகாத" என்று தோழிகளுக்குத் தண்டனை வழங்க குச்சி ஒடிப்பதில் இருந்து என்னைத் தடுத்தார்கள்.  ராஜேஸ்வரியின்  அம்மாவோ "நீ போம்மா" என்று என்னைத் தூண்டினார்கள்.

என் கண்களோ நூரின் வித்தையில் இருந்தது.  பாதியில் விட்டுப் போகவோ மனமில்லை.  இருந்தாலும் குச்சி கொண்டு வந்து கொடுத்துவிட்டால் தொந்தரவு இன்றி வித்தை பார்க்கலாம் என்று எண்ணி, பள்ளியில் வந்து இன்னமும் மாற்றாத நீல-வெள்ளைச் சீருடையுடன், மடித்துக் கட்டப்பட்ட இரட்டை சடைகளில் ஒன்று வால் போன்று அவிழ்ந்து தொங்க மாடியை நோக்கி ஓடினேன்.  எங்கள் வீட்டின் முன்புறம் இரு பெரிய வேப்ப மரங்கள் வளர்ந்து, வளைந்து மொட்டைமாடியில் தலைக்கு  மேல் பந்தல் போட்டிருக்கும்.  அதனால் சிறுவயதினரும் சுலபமாக அதை எட்ட முடியும்.

நானும் மொட்டைமாடியின் அறைக்கதவைத் திறந்து சென்று ஒரு குச்சியும் ஒடித்துக் கொண்டு வந்துவிட்டேன்.  ஆனால் மொட்டைமாடிக்கதவை திறப்பதற்கு என்றும் அம்மாவின் சிறப்பு அனுமதி தேவை.  அது நவ்டால், திண்டுக்கல் என்று எந்த ஒரு பூட்டும் போடமுடியாத, சாதாரணக் குமிழ்க் கைப்பிடி வைத்த தாழ்ப்பாள் உள்ள கதவு.  வீட்டில் சிறுபிள்ளைகள் இருப்பதால் அம்மாவிடம் அனுமதி கிடைத்தால் மட்டுமே, அவர்கள் மேற்பார்வையிலோ அல்லது அம்மாவின் நம்பிக்கைக்குரிய  ஆள் என அங்கீகாரம் பெற்றவர் முன்னிலையிலோதான் அந்த சொர்க்க வாசல் திறக்கப்படும்.  ஏதோ ஒரு தர்ம நியாத்திற்குக் கட்டுப்பட்டு நாங்களும் அந்த வயதில் அதைக் கடைபிடித்தோம்.

நான் அவசரமாக திரும்பி வருவதற்குள் வித்தையை முடித்துவிட்டு நூர் தன் அம்மாவிற்கு உதவியாக மாவாட்டப் போய்விட்டிருந்தாள். மற்றவர்களும் வேறு ஏதோ விளையாட ஆரம்பித்துவிட, நான் ஒடித்து வந்த குச்சியை ராஜேஸ்வரியின் அம்மாவிடம் சேர்த்துவிட்டு விளையாட்டில் கலந்துகொண்டேன். அம்மாக்களும் உரையாடல்களைத் தொடர்ந்தார்கள்.  அப்பொழுது திடீரென வார்த்தைகள் குழறிய வண்ணம் பயத்தில் ஒரு கூக்குரல் கேட்டது.  வீட்டின்  பக்கத்தில் உள்ள தெரு தாண்டி அடுத்த வரிசையில் வசிக்கும் லதாவின் அம்மா வானத்தை  நோக்கி கையை விரித்து ஆதிமூலமே எனக் கூப்பாடு போடுவது போல, "ஐயோ புள்ள புள்ள" என்று ஏதோ சொல்ல முயற்சித்தார்கள், ஆனால் பாவம் திகிலில் வார்த்தைகள் கோர்வையாக வரவில்லை. எல்லோரும் அவர் காட்டிய திசையில் நோக்கினால் ...அங்கே என் தம்பி மாடியில்.  மொட்டைமாடியின் பின்புற மற்றும் பக்கவாட்டு கைப்பிடி மதில்சுவர்கள் இணையும் இடத்தில்  உள்ள சமையலறைப் *புகைபோக்கியின் மேல் ஏறி நின்று கொண்டிருந்தான்.

பாவி..எனக்குத் தெரியாமல் என்னைப் பின் தொடர்ந்து வந்து,  எப்படியோ சுவரின் வலையத்தில் வானொலிக்காக நட்டு வைக்கப்பட்ட ஏரியல் கம்பில்  ஏறி, கையகல மதிலிலும் நடந்து, புகைபோக்கியிலும் ஏறி, இமயத்தின் மேல் வெற்றி வாகை சூடி நின்ற கரிகாலன் போல் நின்று கொண்டிருந்தான்.  அவசரம் போலும், ஏனோ கையில் புலிக்கொடியை மட்டும் எடுத்துச் செல்ல மறந்துவிட்டிருந்தான்.  அவன் அங்கு நின்றுகொண்டு விமானத்தில் இருந்தவாறு வெள்ள  சேதத்தைப் பார்வையிடும் அமைச்சர் போல வீட்டின் சுற்றுப்புறத்தைப் பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.  எல்லோருக்கும் அதிர்ச்சி.  அடுத்து என்ன நடக்குமோ, அவன் இன்னமும் நகர்ந்து கீழே விழுந்துவிடுவானோ என அச்சம். இரண்டு பெண்கள் நமக்குப் போதும் என்று அப்பா சொல்ல சொல்லக் கேட்காமல், அம்மா ஆசை ஆசையாக  வேண்டும் என்று மூன்றாவதாகப் பெற்றெடுத்த மகன் அவன்.  அன்று அவன் அவ்வாறு ஒரு 'உயர்ந்த' இடத்தில் இருப்பதைப் பார்த்தும் அம்மாவிற்கு வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தது போல் இருந்திருக்க வேண்டும்.

அம்மா உடனே சமயோசிதமாக, "அவனோட யாரும் பேசாதீங்க, நகரப் பார்த்தான்னா நில்லுன்னு கத்துங்க" என எங்களிடம் சொல்லிவிட்டு, அவன் கவனத்தைக் கவராமல் இருப்பதற்காக வீட்டின் பின் வாசலைத் தவிர்த்து, வீட்டின் பக்கவாட்டில் உள்ள சந்து வழியாக ஓடி, முன்புற வாசல் வழியாக மொட்டைமாடிக்கு பி. டி. உஷா போல ஓடினார்கள்.  ராஜேஸ்வரியின் அம்மா சுலபமாக மதில் ஏறிக் குதிப்பவர்.  எங்கள் வீட்டிற்கு அவர்கள் வழக்கமாக அப்படித்தான் வருவார்கள்.  அவரும் மதிலை லாவகமாத் தாண்டிக்குதித்து உஷாவைத் தொடர்ந்து ஓடும் ஷைனி ஆப்ரஹாம் போல அம்மாவைத் தொடர்ந்தார்கள்.  இதற்குள் லதாவின் அம்மா, குடத்தில் தண்ணீருடன் சென்ற பெண்கள், பூக்காரி, சைக்கிளில் கோலமாவு விற்றவர், கடைக்குப் போகிறவர்கள், சோன்பப்டி வண்டிக்காரர், வீடு திரும்பும் மாணவர்கள் போன்ற பார்வையாளர்கள் என சிறு கூட்டமே பக்கத்துக்கு தெருவில் நின்று அண்ணாந்து தம்பியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மொட்டைமாடியை அடைந்த அம்மா சத்தமில்லாமல் பையப் பைய அடியெடுத்து வைத்து தம்பியை பின்புறமாக நெருங்கினார்கள்.  முதுகுப் பக்கம் எக்ஸ் போல உள்ள சஸ்பெண்டார்  வைத்த  கால்சட்டை மட்டுமே தம்பி அணிந்திருந்தான்.  தம்பியின் கால்சட்டையின் முதுகு வாரை அம்மா கபால் எனப் பிடித்ததுத் தூக்கியதும், அவன் பயத்தில் அந்தரத்தில் நீந்துவது போல் கை கால்களை உதைத்துக் கொண்டு வீரிட்டு அழ ஆரம்பித்தான்.  அதுவரை மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு அசையாமல் இருந்த அனைவரும்,  "நான் அசைந்தால் அசையும் அகிலமெல்லாம்" எனத் தம்பி பாடியது போல் உடனே அசைய ஆரம்பித்தோம்.  தெருவில் போனவர்கள் பிள்ளை பெற்றும் வளர்க்கத் தெரியாத அம்மாவின் துப்புக் கெட்டத்தனத்தை விமரிசித்த வண்ணம் அம்மாவின் மேல் வசை பாடியவாறு கலைந்து சென்றார்கள்.  சிறுவர் சிறுமியர் நாங்களும் வீட்டின் குறுக்கே புழுதி நிறைந்த கால்களுடன் தட தடவென ஓடி மாடியை அடைந்தோம்.

தம்பி எப்படி மாடிக்கு வந்தான்? யார் மொட்டைமாடிக் கதவைத் திறந்தது? என்று அம்மாவின் மூளை துப்புத் துலக்க ஆரம்பித்தது.   அடுத்த வீட்டுப் பிள்ளைகளைத் தண்டிக்க ஒடித்த வேப்பங்குச்சியில் இருந்து உருவிப் போட்ட வேப்பிலைகள் தரையில் சிதறிக் கிடக்க, என்னை சுற்றிலும் என் குற்றத்திற்கான தடயங்களுடன் நான் மலங்க மலங்க விழித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

என் நிலைமையைப் புரிந்து கொண்ட ராஜேஸ்வரியின் அம்மா தவறு தன்மேல் என்று அப்ரூவராக மாறி என்னை அடிக்ககூடாது என்று வேண்டிக் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.  அம்மாவும் மரியாதையின் பொருட்டு சரி ...சரி என்று சொல்லி அவரைச் சமாதானப்படுத்தி அவர் வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தார்கள்.  பின்னர் "அடுத்தவங்கள அடிக்க குச்சி ஒடிக்கிறையா  நீ" என்று கூறி அதே வேப்பமரத்தில் இருந்து குச்சியை ஒடித்து எனக்கு அம்மா பூசை நடத்தினார்கள்.  சாமியாடிக்குதான் வழக்கமாக வேப்பிலை அடிப்பார்கள் என்று கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன்.  அன்று முதன் முறையாக சாமியாடியே வேப்பிலை அடித்தார்.

[* இந்த விளக்கம் புகைபோக்கி என்னவென்று தெரியாத இந்தக்காலத்து எக்சாஸ்ட் விசிறி உபயோகிக்கும் மக்களுக்கு: ஒரு காலத்தில் தமிழகம் விறகு அடுப்பை விடுத்தது மண்ணெண்ணெய், எரிவாயு அடுப்புகளுக்கு மாறிக்கொண்டிருந்தாலும், சமையல் மேடைக்குமேல், மேல் சுவரில் இருந்து மேல் கூரையின் ஒரு ஓட்டை வழியே சமையலறைப் புகையை வெளியேற்ற வடிவமைக்கப்பட்ட கட்டிடக்கலை அமைப்புதான் இந்த புகைபோக்கி என்பது. மொட்டைமாடியில் அது மூன்றடிக்கு  மூன்றடி அல்லது அதற்கும் குறைவான ஒரு மேடைபோல் இருக்கும்.  பக்கவாட்டில் புகை வெளியேற செங்கல் அளவில் பல ஓட்டைகளும் இருக்கும்.  மொட்டைமாடியில் இருந்து, "அம்மா, அம்மா நான் ஐய்யப்பு  பட்டத்த டீல் போட்டு வெட்டிடேன்மா" என்று சமயலறையில் இருக்கும் அம்மாவுடன் அந்த ஓட்டைகள் வழியே கூவித் தொடர்பு கொள்ளமுடியும்.  உடனே அம்மாவும், "எருமை மாடு, எருமை மாடு, எத்தன வாட்டி சொல்றது உனக்கு புகைபோக்கி வழியே கத்தாதேன்னு, இங்க காய்ச்சிற பால்ல கரி உழுவுது பாரு" என்று ஆசீர்வதிப்பதும் அதன் வழியே உடனே கேட்கும்] 


http://youtu.be/YPeqKpTI63E
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4

கடலம்மா!
ஆக்கம் தனுசு

கடல்வாணியே - நீலக்
கடல்வாணியே
என்னை தாலாட்டும் கலைவாணியே
என்றென்றும்  தோள்மீது கைபோட்டு வாநீயே.

சமுத்திரதேவியே என் கருத்தம்மா
கடல்ஜாதி உயிர்களுக்கு தெய்வம் நீயம்மா
உன்னை போற்றவந்தேன்  தனிமையிலே
உன் அழகோ எக்காலமும் தளிர் மயிலே.

நீ அதிகாலையில் அமைதியின் அழகு
அந்திமாலையில் அலையோடு அழகு
நள்ளிரவில் ஆர்ப்பரிப்போடு  அழகு
நெடும் பயணத்தில் நம் நட்பும் அழகு.

கண்விழித்தால் கை நீட்டி அழைப்பவளே
துயில் கொண்டால் தூளியாய் அசைபவளே-உன்னை
நுரையோடு பார்த்தாலும் சலிப்பதில்லை
பெரும் குறையோடு இருந்தாலும் புளிப்பதில்லை

தூதின்றி வருபவளே
துணையாக இருப்பவளே
தெம்மாங்கு  படிப்பவளே
என் கவிதைக்கு அரங்கேற்ற மேடை அமைத்தவளே

நிலவோடு நான்பேச
நின்றென்னை ரசிப்பவளே
விண்மீனை நான் பாட
அலையடித்து ஆட்டம் போட இசையாக சேர்பவளே.

என் கண்பார்த்து களைப்பாற
மீன்குஞ்சை மேய்ப்பவளே
வெண்பாம்பை வரவழைத்து
சுறாவோடு இறாவையும் விளையாட வைப்பவளே

இத்தனை தந்தென்னை காப்பவளே - இனி
எத்துனை நான் இங்கே கேட்பது?
என் உடல் பொருள் ஆவி அத்தனையும்
உன் தடம் அருள் தூவி நிற்பதன்றோ.
.-தனுசு- 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
5

இந்தியாவில் மட்டுமே இது நடக்கும்

ஆக்கம்.ஜி.ஆனந்தமுருகன்

1

2

3

 4

 5

 6

7

 8

9

10

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

வாழ்க வளமுடன்!