பக்தியும் மனிதாபிமானமும் ஒன்றா அல்லது வெவ்வேறா?

 மாணவர் மலர்

இன்றைய மாணவர் மலரைப் பத்து ஆக்கங்கள் அலங்கரிக்கின்றன. படித்து மகிழுங்கள். உங்கள் கருத்தைப் பின்னூட்டமிடுங்கள். அதற்கு செலவு ஒன்றுமில்லை. ஆகவே தயக்கமின்றிப் பின்னூட்டமிடுங்கள்.

அன்புடன்

வாத்தியார்

---------------------------------------------------------------------------------------------------
1

 மாற்றம் நிச்சயம் வேண்டுமடா!
ஆக்கம்: தனுசு
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
போனால் போகட்டும் போடா
பழமையை நினைப்பது ஏனடா
சூரியன் மறைந்தால் சூனியம் இல்லையடா
சீக்கிரம்  புலரும் இன்னும் ஒரு பொழுதடா

பூத்த பூ உதிர்ந்தால் என்னடா? புதிதாய்ப் பூக்க
மொட்டு ஒன்று துளிர்த்திருக்கு பாரடா! - கொடியில்
பழுத்த கனி கெட்டால் என்னடா? பழுக்க
பச்சை காய் ஒன்று காத்திருக்கு பாரடா !

குழந்தை வளர்ந்தால் குமரியடா
குமரி பழுத்தால் கிழவியடா
குமரியாவது வளர்ச்சியடா
கிழவியாவது இயற்கையடா .

இரவு முடிந்தால் என்னடா
இன்னொரு பொழுது புலருமடா
விட்டதை நினைப்பது வீனடா
தொட்டதை மீட்டிப் பாரடா.

நேற்றையப் பொழுது நினைவடா - அதைவிட
இன்றையப் பொழுது இனிமையடா
பின்பாதம் விட்டாலே - அடுத்து உன் 
முன்பாதம் செல்லுமடா

பழைமை என்பது பொக்கிஷம்
புதுமை என்பது வேஷம்
வேஷமும் பொக்கிஷமாகும் -அந்த 
பொக்கிஷமும் நமக்கே வேதமாக மாறும் .

சீற்றமின்றி கேளடா - பெரும் 
குற்றம் ஒன்றும் இல்லையடா 
ஏற்றம் என்றும் வேண்டுமென்றால்
மாற்றம் நிச்சயம் வேண்டுமடா!
-தனுசு- 
+++++++++++++++++++++++++++++++++
2

 
பக்தியும் மனிதாபிமானமும் ஒன்றா அல்லது வெவ்வேறா?
ஆக்கம்: வெ.கோபாலன், தஞ்சாவூர்

ஒவ்வொருவர் வாழ்க்கையிலும் பக்தி என்பதைக் குழந்தைப் பிராயத்திலிருந்து நம் மனங்களில் ஊட்டிவிடுகிறார்கள். அனேகமாக எல்லோருடைய வீட்டிலும் சில கடவுளர்களின் படங்கள் மாட்டப்பட்டிருக்கும். அதற்கு தினசரி விளக்கேற்றி, பூக்களைச் சூட்டி, நெற்றியில் திருநீறு, குங்குமம், சந்தனம், ஸ்ரீசூர்ணம் இதில் எதையாவது அணிந்து கொண்டு கண்களை மூடிச் சிறிது நேரம் தியானம் செய்து (அல்லது தனக்கு இன்னன்ன வேண்டுமென்று) கடவுளிடம் முறையிட்டுச் சென்றால் அது பக்தியின் ஒரு அங்கமாகக் கருதப்படுகிறது.

மற்ற சிலர் எந்தக் காரியத்தைச் செய்தாலும் அவ்வப்போது இறைவனை சிந்தை செய்துகொண்டு மானசீகமாக வணங்கிவிட்டுக் காரியங்களைத் தொடங்குவார்கள். சில திருமணங்களில் மணமக்கள் திருமண பந்தத்தில் ஈடுபடும் சடங்கிற்கு முன்பாக உறவினர்கள் மாப்பிள்ளைக்கும், பெண்ணுக்கும் ஒரே மாலையைத் திரும்பத் திரும்ப அணிவித்து அவையைப் பார்த்து, அல்லது ஆகாயத்தை அண்ணாந்து பார்த்து கண்களை மூடி ஏதோ தியானித்துவிட்டு அந்த மாலையை மணப்பெண் அல்லது மாப்பிள்ளை கழுத்தில் அணிவிப்பார்கள்.

கோயிலுக்குப் போனால் பக்தியின் பன்முகப் பரிமாணங்களைப் பார்க்கலாம். ஆலய வழிபாடு என்பது நமது பண்பாட்டில் வழிவழியாக வந்ததொன்று. முதலில் எங்கு செல்ல வேண்டும், எதையெதையெல்லாம் வழிபட வேண்டும் என்கிற முறை இருக்கிறது. சிலர் வழியில் தென்படும் எல்லா தூண்கள், மேடைகள், படிகள் என்று அனைத்தையும் பக்தி சிரத்தையோடு தொட்டுக் கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டு போவார்கள். அதுவும் நம் பண்பாட்டில் வந்த ஒன்றுதான். நமது முன்னோர்கள் கோயிலின் வாயிற்படியிலும், புஷ்கரணி அல்லது திருக்குளப் படிக்கட்டில் தன் உருவத்தை கல்வெட்டில் செதுக்கி வைத்து, அதன்மீது அடியார்கள் பாதங்கள் படவேண்டுமென்று விரும்பியிருக்கிறார்கள்.

சிலர் சாலையில் செல்லும் போது வழியில் தென்படும் ஆலயங்கள் முன்பெல்லாம் கையெடுத்துக் கும்பிட்டுவிட்டுச் செல்வார்கள். அதிலும் பெண்கள் கும்பிடுவது சற்று விசித்திரமாக இருக்கும். அவர்கள் கைகளைக் கூப்பி வணங்குவதில்லை. ஒரு கையால் நெஞ்சில் கைவைத்துவிட்டுப் பின்னர் உதட்டில் முத்தமிடுவதைப் போல தனது வழிபாட்டைச் செய்வார்கள். அது என்ன என்பது தெரியவில்லை. தெரிந்தவர்கள் சொல்லலாம்.

ஆலயங்களில், அதிலும் சாலையோரச் சின்ன கோயில்களில் பக்தர்கள் வரும்போதெல்லாம் அங்கு பூசை செய்யும் மனிதர் ஒரு தட்டில் சிறிது கற்பூரத்தை வைத்து ஏற்றி தீபாராதனை காட்டிவிட்டுப் பின்னர் பக்தர்கள் வரிசைக்கு வந்து அந்த தட்டிலுள்ள விபூதியை எடுத்துக் கொடுக்க, பக்தர்கள் கும்பிட்டு முடிந்து அந்த விபூதி பிரசாதத்தை வாங்கி நெற்றியில் பூசிக்கொள்கிறார்கள்.

சில வசதி படைத்த பெரிய மனிதர்கள் கிராமக் கோயில்களுக்குக் காரில் வரும்போது பூ, பழம், வெற்றிலை பாக்கு, மாலைகள் என்று வாங்கிக் கொண்டு வந்து எல்லா சந்நிதிகளிலும் அர்ச்சனை செய்யச் சொல்லி வணங்கிவிட்டு பக்தி சிரத்தையோடு செல்கிறார்கள். அப்படி பிரபலமான சில கோயில்களில் வரும் மனிதர்களுக்குச் சிறப்பு வரவேற்பினை பூஜை செய்பவர்கள் தருவார்கள். நம்மைப் போல வெறும் கையோடு வந்து தினசரி சுவாமியைக் கும்பிட்டுவிட்டு தட்சணை எதுவும் போடாமல், அவர் கொடுக்கும் விபூதியை வாங்க கைமேல் கைவைத்து பவ்யமாக வாங்கி பூசிக்கொண்டு நகர்ந்துவிடும் நபர்களை அவர்கள் அவ்வளவாக மதிப்பதில்லை.

மிக பிரபலமான ஒரு கோயிலுக்குச் சென்றிருந்தேன். அங்கு சாதாரணமாக உள்ளே செல்வதே முடியாது. அத்தனை கூட்டம் இருக்கும். நான் போன நேரம் அங்கு கூட்டமே இல்லை. தெரியாமல் உள்ளே சென்று சிறப்பு தரிசனம் செய்ய நுழைவுச் சீட்டினை வாங்கிவிட்டேன். அங்கிருந்த ஒருவர் என் கையில் சீட்டு இருப்பதைப் பார்த்து, இன்னும் உள்ளே வந்து தரிசனம் செய்யச் சொல்லி கூப்பிட்டார். அவர் நல்ல மனதைப் பாராட்டிவிட்டு உள்ளே சென்று சிவலிங்கத்தை தரிசனம் செய்துவிட்டு வெளியே வந்து அங்கு உட்கார்ந்துகொண்டு வைசையில் வருபவர்களுக்கு விபூதி கொடுத்தவரை நெருங்கினேன். அவர் தட்டில் பத்து ரூபாய் வைத்தவர்களுக்கு ஒரு பூ, ஒரு விபூதி பொட்டலம் கொடுத்தார். என்னைப் போன்ற வெறும் ஆள் கையை நீட்ட நினைத்தபோது, ஊம் ஊம் தட்சனை என்று உரத்த குரலில் கேட்டார். நான் வேண்டுமென்றே கொடுக்காமல் கையை நீட்டினேன். கையில் ஒன்றும் விழவில்லை, அடி உட்பட. காசு கொடுத்தால்தான் விபூதியா, தெரியவில்லை. அப்படியொரு பக்தி.

அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மார்கழி மாதக் குளிரில் விடியற்காலை நான்கு மணிக்கு வாயிலில் சிலர் ஒன்றுகூடி பஜனைப் பாடல்களை, பக்க வாத்தியங்களோடு பாடிக்கொண்டு வருவார்கள். பனிக்கு பாதுகாப்பாக தலைக்கு மஃப்ளர் அல்லது துண்டு கட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களோடு கோயிலுக்கோ அல்லது பஜனை மடத்துக்கோ சென்றால் சுடச்சுட வெண்பொங்கல் கிடைக்கும்.

இப்போதும் பெரு நகரங்களின் புறநகர்ப் பகுதிகளில் ஆங்காங்கே சிறு கோயில்களை அந்தப் பகுதி மக்களே நிர்வாகம் செய்து வருகிறார்கள். அங்கு வாழும் மக்கள் மிகச் சிறப்பாக விசேஷ நாட்களில் கோயிலில் விழாக்களை நடத்தி, கலை நிகச்சிகள் உட்பட நடத்தி முடிவில் நல்ல பிரசாதம் வழங்குகிறார்கள்.

இப்படி நமது பக்தி என்பது பன்முகப் பரிமாணத்தோடு விதம் விதமாக இருந்தாலும், அடிப்படையில் பக்தி என்பது நம் மனம், வாக்கு, காயம் அனைத்தையும் சர்வ வல்லமை படைத்த இறைவன் முன்பாக அடைக்கலமாக்கி விடுவது என்பதுதான். அப்படிச் செய்யும்போது தனிப்பட்ட வேண்டுதல்கள் என்பது தவிர்க்க முடியாததாகிவிட்டாலும், இறுதியில் இவ்வுலக ஜீவராசிகள் அனைத்தும் துன்பம் நீங்கி இன்புற்று வாழ அருள்புரிவாயாக என்று வேண்டிக் கொள்வதே சிறப்பு.

முன்பெல்லாம் நம் கிராமங்கள், சிறு ஊர்கள் இங்கெல்லாம் ராமர் கோயில், பஜனை மடம் இங்கெல்லாம் விசேஷ நாட்களில் அல்லது வாரத்தில் சில நாட்களில் பஜனை என்பது நடப்பது உண்டு. ஆனால் இப்போதெல்லாம் பெரு நகரங்களில் அந்த பஜனையை மியுசிக் அகாதமி, நாரத கான சபா போன்ற இடங்களில் எப்படி எம்.எஸ்., டி.கே.பட்டம்மாள், மகாராஜபுரம் இவர்கள் கச்சேரிகளைக் கேட்கக் கூடுவார்களோ அப்படி சில பஜனை கோஷ்டியினர் மேடையில் அமர்ந்து பக்க வாத்தியங்களுடன் பாட, கூடியிருக்கும் ஆயிரக்கணக்கானோர் பக்தி பரவசத்துடன் கரங்களைத் தலைக்கு மேலே தூக்கி தாளம் போட்டுக் கொண்டு இரண்டு மணி நேரம் கேட்டு இன்புறுகிறார்கள். இப்படி நவநாகரிக பஜனைகளில் பாடல் அருமையாக அமைந்து விடுகிறது. எல்லோருமே இசையில் தலைசிறந்தவர்களாகவும், நல்ல குரல் வளம் மிக்கவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். கூட்டமாக மேடையில் அமர்ந்து ஒவ்வொரு பாட்டை ஒவ்வொருவர் பாட மற்றவர்கள் எடுத்துப் பாடுவதும் சுகமாகத்தான் இருக்கிறது. இதில் ஒன்றுமட்டும் புரியவில்லை. இவைகள் எல்லாம் பொழுது போக்கா, இசையை ரசிக்கவா, அல்லது பக்தியினாலா?

பெரிய புராணத்தில் பூசலார் நாயனார் புராணம் உண்டு. அதில் பூசலார் ஈசனுக்குக் கோயில் கட்ட விரும்பியும் வசதி இல்லாததால் தன் வீட்டுத் திண்ணையில் தியானத்தில் அமர்ந்துகொண்டு மனத்திற்குள் ஒரு கோயில் கட்டத் தொடங்கினார். சும்மா ஜீ பூம்பா போல நினைத்த மாத்திரத்தில் ஒரு கோயிலை மனதில் கொண்டு வரவில்லை. ஒருவன் கட்டுமானத்துக்கு எத்தனை நாள் மண் தோண்டுவானோ, கற்கள் கொண்டுவருவானோ, பின் கட்டடம் கட்டுவானோ அப்படி ஒவ்வொரு வேலையையும் மனத்தால் செய்து கட்டி முடித்தார். அதே நேரம் பல்லவ மன்னனும் ஒரு கற்கோயில் எழுப்பி அதற்கு குடமுழுக்குக்கு நாளும் குறித்தான். ஒரு அதிசயம், பூசலார் தன் மனக்கோயிலுக்கு குடமுழுக்கு செய்வதாக நினைத்திருந்த அதே நாளில்தான் பல்லவ மன்னனும் நாள் குறித்திருந்தான்.

ஒரு நாள் இரவில் இறைவன் பல்லவ மன்னன் மனதில் தோன்றி, மன்னா! நீ குடமுழுக்கு செய்ய நினைக்கும் நாளில் எம் பக்தன் ஒருவன் கட்டியுள்ள கோயிலுக்கும் குடமுழுக்கு நடக்கிறது. நான் அன்று அங்கு இருப்பேன், நீ வேறொரு நாளில் வைத்துக் கொள் என்றார். விழித்தெழுந்த மன்னனுக்கு அதிசயம். நான் மன்னன், பெரும் கோயில் எழுப்பினேன், ஈசன் இங்கு வராமல் யாரோ கட்டியிருக்கிற கோயிலுக்குப் போகிறாராமே. உடனே அரசன் திருநின்றவூர் எனும் பூசலார் வாழ்ந்த ஊருக்குச் சென்று இங்கு எங்கே கோயில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது என்று வினவினான். மக்கள் அப்படியொரு கோயில் இங்கு கட்டப்படவில்லையே என்றனர்.

அப்போது ஒருவர் சொன்னார், இங்கு பூசலார் என்றொரு அடியார் இருக்கிறார். அவரைக் கேளுங்கள் என்றார். மன்னன் அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்று கேட்க, தூரத்தில் ஒரு குடிசை வாயிலில் கண்களை மூடி அமர்ந்திருந்த பூசலாரைக் காண்பித்தார். அரசன் போய் அவரிடம் ஐயா தாங்கள் கட்டிய கோயில் எங்கே என்றான். ஐயா நான் கல்லையும் மண்ணையும் கொண்டு கோயில் எதுவும் கட்டவில்லையே. என் மனத்தில் மானசீகமாகவல்லவா கோயில் கட்டினேன் என்றார்.

மன்னனுக்கு அதிசயம். நடந்தவற்றை அவரிடம் சொல்லிவிட்டு அவர் காலில் வீழ்ந்தான். பூசலாரின் பக்தியை மெச்சினான்.

இந்த கதை என் நினைவில் அசைபோட சாலையில் நடந்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது உணவு இடைவேளை. ஒரு அலுவலகத்திலிருந்து ஒருவர் வெளியே வந்தார். அவருடன் மற்றொருவர், கையில் பெரிய கூடையைச் சுமந்து கொண்டு வந்தார். இருவரும் ரயில் நிலையத்துக்கு வெளியே, வெயிலிலும், மர நிழலிலும் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டிருக்கும் சிலரை எழுப்பி அவர்கள் கைகளில் தாங்கள் கூடையில் கொண்டு வந்திருந்த உணவுப் பொட்டலங்களைக் கொடுத்தார்கள். அவர்கள் கண்கள் விரிய வாயில் அடைத்துக் கொண்டு தின்றுவிட்டுத் தண்ணீர் என்று கேட்க, கூடையில் இருந்த பாட்டிலில் இருந்து தண்ணீரையும் கொடுத்துவிட்டு அலுவலகத்துக்குத் திரும்பிவிட்டனர்.

யார் ஐயா இது. இப்படியும் ஒரு தர்மமா என்று நீங்கள் நினைப்பவராக இருந்தால், அவரைச் சென்று பார்க்க வேண்டுமென்று விரும்பினால் நீங்கள் லால்குடி வரை போகவேண்டியிருக்கும். போகலாமா?

பக்தி என்பது என்ன மனிதாபிமானம் என்பது என்ன, இரண்டும் ஒன்றா, வெவ்வேறா, பக்திக்கு புறச் செயல்கள் எவை, மனிதாபிமானத்துக்குச் செயல்பாடுகள் எவை. இவ்விரு பக்தியில் குளிர்சாதன வசதியூட்டப்பட்ட ஹாலில் கைதட்டி அனுபவிக்கும் பஜனையா, நட்டநடு வெயில் வேளையில் கூடையைச் சுமந்துகொண்டு சென்று தேவைப்படும் ஏழைகளுக்கு உணவளிப்பதா? எனக்கு உண்மை விளங்கவில்லை. உங்களுக்கு விளங்கினால் சொல்லுங்கள் கேட்கத் தயாராக இருக்கிறேன்.

ஆக்கம்: வெ.கோபாலன், தஞ்சாவூர்
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3

சொல்லடைவா அல்லது சொல்லடையா?
ஆக்கம்: கே.முத்துராமகிருஷ்ணன், லால்குடி

சொல்லடைவு என்பதையே சொல்லடை என்றும் சொல்கிறார்கள்.

"கடுகைத் துளைத்து ஏழ் கடலைப் புகுத்தி குறுகத் தரித்த குறள்."

ஒரு புத்தகம் எழுதி விளங்க வைக்க வேண்டிய ஒரு நுணூக்கமான செய்தியைஓரிரு சொற்களில் அடைத்துப் 'பளிச்' என்று புரிந்து கொள்ளச் செய்வது சொல்லடைவு.

கும்பகோண‌ம் நகரில் நாராயணன் என்பவர் குளத்தில் தவ‌றி விழுந்து இறந்து விட்டார்.இந்த சாவுச் செய்தியை ஊர் முழுதும் சொல்ல சாவோலை எழுதி ஒரு ஆள்காரனிடம் கொடுத்து செய்தி பரப்பச் சொன்னார்கள்.

சாவோலை கூறியது:

"திருக்குடந்தை திருநகர் திருவைணவ திருநாரயண‌ஸ்வாமி,  திருக்குளத்தில்
திருமுழுக்குச் செய்யச் சென்ற போது திருப்படி வழுக்கி திருக்குளத்தில் விழுந்து திருமேனி துறந்து திருவைகுண்டம் திருத்தேர் ஏறி ஏகினார்"

செய்தி பரப்பாளன் இதை அப்படியே இரண்டு இடத்தில் படித்தான்.அதன் பின்னர்சலிப்படைந்தான் மூன்றாவது இடத்தில் இருந்து "கும்பகோணத்துப் பார்ப்பான் குட்டையில் விழுந்து செத்தான்"என்று சுருங்கச் சொல்லி விட்டு விரைந்தான்.

இப்படித்தான் செய்திகளை ஒரு சிறுவாக்கியத்தில் பொருள் செரிவோடு(அர்த்த புஷ்டியுடன்) சொவதுதான் சொல்லடைவு. சொல்லடை அல்லது சொலவடை (அதென்ன ஆமைவடை,மெதுவடை, தவலைவடை, த‌யிர்வடை போல ஒரு வடையா என்னும் சாப்பாட்டுப் பிரியர்கள் பதிவை விட்டு விலகவும்)  என்றும் பேச்சு வழக்கில் கூறுவார்கள்.

"BE BRIEF"  என்பதுதான் சொல்லடைவுகளின் இலக்கணம்.இக்கால பேச்சு வழ்க்கப் படி 'நச்' சென்று சொல்வதுதான் சொல்லடைவு. சொல்+அடைவு=சொல்லடைவு.அடைவு என்பது 'packed'    என்று பொருள் படும்

முன்னர் ஒரு 10 சொல்லடைவுகளை எழுதியுள்ளேன்.இப்போதும் ஒரு சில சொல்லடைவுகளைக் கூறுகிறேன்.
***********************************************************************
ஒரு ஊரில் மூன்று வாழைப்பழ சோம்பேரிகள் இருந்தார்கள். ஊர் சத்திரத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு சத்திரத்து திண்ணையிலேயே உறங்கிக் கொண்டு காலம் கழிப்பார்கள்.இப்படி வழிப் போக்கர்களுக்கான சத்திரத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் உண்டு கொண்டு வேலை ஏதும் செய்யாத மூவரையும் வெளியேற்ற எவ்வளவோ முயற்சி செய்தார் சத்திர நிர்வாகி. ஒன்றும் உதவத‌தால் ஒரு நாள் கோவத்தில் சத்திரத்தையே கொளுத்திவிட்டார்.

சத்திரம் பற்றி எரிவதைப் பார்த்த முதல் சோம்பேரி"அமபலம் வேகுது"என்று சொல்லி விட்டுத் திரும்பிப் படுத்தான்.

இரண்டாம் சோம்பேரி"அதைச் சொல்லுவானேன், வாய்தான் நோவானேன்" என்று கூறிவிட்டு மறு பக்கம் ஒருக்களித்துப் படுத்தான்.

மூன்றாம் சோம்பேரி, "சந்தை இரைச்சலிலே குடியிருந்து கெட்டேனே" என்று அங்கலாய்த்தான்.

இந்த மூன்று கூற்றுக்களையும் சேர்த்து இந்தக் கதையை உள் வாங்கிய சொல்லடைவு மிகவும் பிரபலம்.
‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍************************************************************************
சொல்லடைவுகளைச் சொல்லும் போது ஓரோர் தலைப்பாகக் கொஞ்சம் சொல்லலாம் என்று எண்ணுகிறேன். இந்த வாரம் சோதிடம் பற்றிய சொல்லடைவுகளைக் காண்போமா?

1. ஆகாத வேளையில் பிள்ளை பிறந்தால் பஞ்சாங்கக்காரனை என்ன செய்யும்?

பிள்ளைக்கு ஜாதகம் எழுதச் சொன்னாள் ஒரு தாய். சோதிடனும் எழுதிக் கொடுத்தான்.பையன் ஜாதகம் அவ்வளவு சுவாரஸ்யம் இல்லை. இதைச் சொன்ன பஞ்சாங்கக்காரனை 'நாசமாகப்போ' என்று சாபமிட்டாளாம் தாய்.
அந்த சாபம் பஞ்சாங்கம் சொன்னவனை என்ன செய்யும்?

2.சாகிற வரை வைத்தியன் விடான்.
 செத்தாலும் விடான் பஞ்சாங்கக்காரன்.

உயிரைப் பிழைக்க வைக்கத் தனக்குத் தெரிந்த அனைத்தையும் முயற்சி செய்வான் ஒரு மருத்துவன்.இறந்தபிறகுதான் நிறுத்துவான். சிலசமயம் செய்யும் வைத்தியத்தாலேயே சாவு வந்துவிடும்.(இப்போதெல்லாம் செத்த பிணத்தை வைத்துக்கொண்டு பணம் கற‌க்கிறார்கள்)

செத்தபின்னர் ஆரம்பிகிறது சடங்கு செய்விக்கும் பஞ்சாங்கக்கார அந்தணனின் வேலை.அவன் பிழைப்பு அதில்தான். என்ன செய்ய?

3.பால சோதிடனும் விருத்த வைத்தியனும் நன்று.

பால சோதிடன் காலக் கணக்கை சரியாகப் போடுவான் தவறு இருக்காது.
அது போல உள்ளது உள்ளது போலச் சொல்லி விடுவான். சொற்களில் மறைத்துப் பக்குவமாகச் சொல்ல மாட்டான்.

விருத்த என்றால் வயது முதிர்ந்த என்று பொருள்.வயதான டாக்டர் நிறைய நோயாளிகள் பார்த்துப் பழகியதால் அவருடைய 'டயக்னோசிஸ்' சரியாக இருக்கும்.

4.வைத்தியம், ஜோசியம், சங்கீதம் மந்திரம் தெரியாதவர்கள் இல்லை.

இந்த நான்கும் தெரிந்தவர்களை அறிஞர்களாகப் போற்றும் வழக்கம் இருந்துள்ளது. என‌வே தன்னை அறிவாளியாகக் காட்டிக் கொள்பவர்கள் அனைவரும் இந்த நான்கைப் பற்றி சிறிதாவது தெரிந்து கொண்டிருப்பார்கள்.
தெரியாது என்றால் முட்டாள் பட்டம் கிடைத்துவிடுமே.எனவே எல்லோரும் தனக்குத் தெரியும் என்பார்கள்.

5.பொங்கு சனி போய் மங்கு சனி வந்தது
    மங்கு சனி போய் குங்கு சனி வந்தது

சனி பகவான் மாறி மாறி வந்து கொடுக்கும் கஷ்டத்தைச் சொல்கிறது இது

இனி, அதிகமாக சொல்லடைவு பெற்றவர் சனிபகவானே! அந்தப் பட்டியலைத் தருகிறேன்:

 அஷ்ச்டமத்துச்சனியை வட்டிக்கு வாங்கியதுபோல‌

அஷ்டமத்துச்சனி பிடித்தது புட்டத்துத்துணியும் உரிந்து கொண்டது

அவன் எனக்கு அஷ்டமத்துச் சனி

போன சனியனை தாம்பூலம் வைத்து அழைத்ததுபோல‌

காலைப் பிடித்த சனியன் ஊரைச்சுற்றி அடிக்கும்

அகப்பட்டவனுக்கு அஷ்டமத்துச்சனி;ஓடிப்போனவனுக்கு ஒன்பதில் குரு

சளிபிடித்ததோ சனிபிடித்ததோ.

சூரியனை ராகு பிடித்தது போல என்னைச் சனி பிடித்தது

போன சனியன் போச்சுது என்று இருந்தேன், முடிக்குள் இருந்து கீச் கீச் என்கிறது

ஊரைப் பிடித்த சனி பிள்ளையாரையும் பிடித்தது.
பிள்ளையாரைப் பிடிதத சனி அரச மரத்தையும் பிடிததது

சந்திரனைப் பார்த்த கண்ணுக்கு சனியனைப் பார்த்தது போல.

வாழ்க வளமுடன்!
தொகுத்தோன்: கே.முத்துராமகிருஷ்ணன்(லால்குடி)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4

கைமாறும் கம்பெனிகள்.
ஆக்கம்: மைனர், ஜப்பான்

இருமருங்கிலும் பசுமையான வயல்களினூடே அந்த வேன்  ஊரிலிருந்து கிளம்பி அரைமணிநேரம் கடந்திருந்தது.. திருவாரூர் கடந்து பேரளம்போய்ச் சேர்ந்து அங்கிருந்து திருநள்ளார் போவதுதான் மைலேஜ் கம்மி என்பதுதான்  டிரைவர் கணக்குப் பண்ணிய வழி இருந்தாலும் வண்டி புக் பண்ணிய சின்னவர் போட்ட  ஆர்டரின் படி திருவாரூர் தாண்டி நாகப்பட்டினம் வந்து அங்கிருந்து காரைக்கால் போவது கொஞ்சம் சுத்துதான் என்றாலுமே நேஷனல் ஹைவே ரோடு நல்லா இருக்கும் என்பதால்  இந்த வழியில் போய்க்கொண்டிருந்தார் டிரைவர்.

இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துக்குள் போய்ச் சேர்ந்துவிடலாம் என்பதே அவர்களின் கணக்கு. பதினாலு பேர் அமரக்கூடிய ஃபோர்ட்டீன் சீட்டர் டொயோட்டா கோஸ்ட்டர் வேனில்  ரிக்ளைனிங் சீட்டிலே சாய்ந்தவாறு சுகமாகவே பயணித்த போதிலும் அவர்களுக்குள் மனச்சுமையின் அழுத்தத்தால் சூழல் மிகவும்  இறுக்கமாகவே இருந்தது..

கனவிலும் எதிர்பார்க்காத ஒரு பெரிய மாறுதலால் நிலைகுலைந்து போயிருந்த அந்தப் பதினாலு பேரும் குடும்பமாக திருநள்ளார் போக வேண்டிய சூழல்.

சின்னவர் தான் பேச்சை ஆரம்பித்தார்.

“என்னதான் இருந்தாலும் நீங்க இப்படிப் பண்ணியிருக்கக் கூடாது சித்தப்பா! எங்களை எல்லாம் இந்தக் கதிக்கு ஆளாக்கினது நீங்கதான்.நீங்க போட்ட
திட்டம்தான்.” என அடக்கமுடியாத ஆதங்கத்தை வெளிக் காட்டினார்.

வேகவேகமாய் வேனைக் கடந்து சென்ற தூரத்து வயல்களை வெறித்துப் பார்த்தபடியே சித்தப்பா ஆழ்ந்த மவுனத்தையே பதிலாகக் கொண்டிருந்தார்.

“அவரைக் குத்தம் சொல்றதை நிறுத்து முதல்லே....பேசி ஒண்ணும் ஆகப் போறதில்லே.....மேற்கொண்டு  எதுவும் பேசவேண்டாம்..எல்லாத்துலேயும்
எல்லோருக்குமே பங்கிருக்கு..நீயும் ஒண்ணும் செய்யாமலில்லே..ரீசண்ட்டா சைலன்ட்டா இருந்துட்டதாலே உன் மேல தப்பே இல்லேன்னு ஆகிடுமா?” என்று  அழுகையும் ஆத்திரமுமாய் வேகமாய் பொரிந்த சின்னம்மாவின் கண்களில் தெரிந்த கோபக்கனல் சுட்டெரிக்க, சின்னவர் அப்படியே அடங்கிப் போனார்..

பேச்சுதான் வேகமாக இருந்ததே தவிர அந்த அம்மாவால் பொத்துக் கொண்டு பீறிட்ட அழுகையை அடக்கமுடியாமல் கண்களில் இருந்து பொலபொலவென
கண்ணீர் தாரை தாரையாய்க் கொப்புளித்துக் கொட்டியது, ஆற்றாமையால். சேலைத் தலைப்பை எடுத்து கண்களைத் துடைத்தபடி வாயை அடைத்தபடி கேவிக் கேவி அழுத அவரை ஆறுதலாகத்  தாங்கிப் பிடித்துத் தேற்றும் எண்ணத்துடன் பக்கத்தில் இருந்த பெரியவர் கைகளை அந்த அம்மாவின் கரங்களை இறுகப் பற்றிய வண்ணம் விரல்களால் நீவி விட்டபடியே, “ஏய்..விடு..விடு..இன்னும் எத்தினி நாளைக்குத்தான் அதையே நினைச்சு அழுவே..என்னைத்தானே பேசினான்..

அவன்தான் ஏதோ கோவத்துலே பேசினான்னா நீயும் பதிலுக்குக் கோபப்பட்டுட்டு..” என்று ஆறுதலாக ஏதோ பேச வேண்டுமேயென்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

திரும்பவும் சட்டென்று ஆழ்ந்த மவுனம் அங்கே புகுந்து தன் நங்கீரத்தை ஆழமாகப் பாய்ச்சிக்கொண்டது.உதட்டுக்கு பூட்டு போடும் அளவில்மட்டுமே இருந்தது

அந்த நங்கீரத்தின் பவரெல்லாம். மனத்தில் சுனாமியாய் எழுந்து ஆர்ப்பரித்த வேக அலைகளைத் தாங்கும் சக்தி கொஞ்சமும் அந்த நங்கூரத்துக்கு
இருக்கவில்லை. கோல்ட் பிரேம் போட்ட அந்தக் கண்ணாடியைக் கழட்டாமலே பெரியவர் தன் கனத்த இமைகளை மூடினார்.

அது ஒரு வசந்த காலம்.. நல்லதோர் மாலைப் பொழுதில் நண்பர்களுடன் கிளப்பில் ஜாலியாக அரட்டை அடித்து ரம்மி ஆடிக் கொண்டிருந்தபோதுதான்
ராஜராஜனுக்கு அவரைத் தன் நண்பர் விக்னேஷ் அறிமுகப்படுத்தினார்.

ஏதோ வழக்கமான சந்திப்பு என்று அலட்சியமாக பேசிக் கொண்டிருந்தவர் அந்த பிரமுகர் கிளப்பை விட்டு கிளம்பியதும் அந்த ஆளின் பின்புலத்தைப் பற்றி 
விக்னேஷ் சொல்லக்  கேட்டதும் சற்று அரண்டே போய்விட்டார். ஆமாம், இருபத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன் நடந்த அந்த சந்திப்பு தன் வாழ்க்கையையே  புரட்டிப் போடும் என்று அவர் அன்று வரை கனவிலும் கூட நினைத்ததில்லை.

அந்தப் பிரமுகர் ஒரு மிகப் பெரிய ஃபார்ச்சூன் பைவ் ஹன்ட்ரட் கம்பெனியின் ஏகபோக உரிமையாளர் ஜெயசிம்மன்...பிக் ஷாட். நினைத்ததை முடிக்கும்
அதிசயப் பிறவி.. சராசரிகள் வாழ்க்கையில் கனவாக எண்ணி எண்ணி ஏங்கும் அனைத்தையுமே அனுபவித்து அனுபவித்துச் சிறுவயதிலேயே சலிப்புத்
தட்டிவிட்டது. மது ஒன்றைத் தவிர.

புதிதாய் முளைத்த குடும்பச் சிக்கல்கள்வேறு தலைதூக்க..தனிமரமாகிப் போனார். ஆமாம்..குடியைத் தவிர வேறெல்லாம் அவரைவிட்டுக் காணாமல் போகத் தொடங்கியிருந்தது. இந்தக் காரணங்களால் கம்பெனி நிர்வாகமும் இழுபறியில் இருக்க கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வாழ்க்கையில் பிடிப்பு விடுபட்டுப் போய்க் கொண்டிருந்த காலகட்டத்திலேதான் ராஜராஜனுக்கு இந்த அறிமுகம் கிடைத்தது.

பின்வந்த நாட்களில் கிளப்பிலே அடிக்கடி சந்திப்புகள் நிகழ ராஜராஜனின் கைகளில் இருந்த சீட்டைக் கட்டும் மாயமந்திர வித்தைக்கு அந்த கோமான்
ஜெயசிம்மன் கட்டுண்டு போனார். கோல்ஃப் க்ளப்..டென்னிஸ். சினிமாப் பட ஷூட்டிங் ஸ்பாட்டுகள். சில முன்னணி நடிகைகள் தொடர்பு என்று ராஜராஜன்
இறக்கிய ஒவ்வொரு கார்டுக்கும் ஜெயசிம்மன் கொஞ்சம்கொஞ்சமாகச் சரிய ஒரு கட்டத்தில் ஆட்டத்துக்கு ‘ஸ்கூட்’ விட்டுக் கவிழ்ந்தே போனார்.

நீங்களே தொடர்ந்து ஆடுங்கள் என்று ராஜராஜனையே ஆடச் சொல்லி வேடிக்கை பார்க்கும் அளவுக்கு வந்துவிட, ஒருகட்டத்தில் ராஜராஜன், ஆட்டத்தை  டிக்ளேர் செய்துவிட்டார்.

கம்பெனி நிர்வாகத்துக்கு ராஜராஜன் நுழைந்தபோது கொஞ்சம் மலைப்பாகத்தான் இருந்தது. ஆனாலும் ஜெயசிம்மனின் எழுதபடாத பவர் ஆஃப் அட்டர்னி  என்ற அந்தஸ்து ராஜராஜனுக்குப் புரியுமுன்பே ஜெயசிம்மனின் கம்பெனி போர்டு ஆஃப் டைரக்டர்களுக்கும் ஆடிட்டர்களுக்கும் தெளிவாகப் புரிந்திருக்க  ராஜராஜன் சீஃப் எக்ஸ்ஸிக்யுட்டிவ் ஆஃபிசராக ஆனதும் அதன்பின் மளமளவென அவனின் ஆதிக்க சாம்ராஜ்யம் கம்பெனியில் எல்லையில்லாது  விரிந்தததும்  ஒன்றும் பெரிய கடினமான சாதனையில்லை..

சரியான வாய்ப்புகள் கிடைக்கும் வரை இந்த மனிதன் இதுவரை எங்கிருந்தான் என்று யாருக்குமே தெரிவதில்லை..எல்லோருக்குமே வாழ்வில் அப்படி
வாய்ப்புகள் கிடைத்துவிடுவதுமில்லை. அப்படித்தான் இந்த அசுர வளர்ச்சியை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தது சுற்றுவட்டாரம்.

பெரிய இடத்துப் பிள்ளைகளுக்கே என்று எடுப்பார் கைப்பிள்ளையாக ஒரு தினுசான குணங்கள் இருக்கும். அது ஜெயசிம்மனுக்கும் இருந்தது. சுய உழைப்பு  இல்லாமல் வசதி வாய்ப்புகள் வந்துவிடுவதால் தன் உண்மையாக சுயபலம் என்ன என்பதெல்லாம் இவர்களுக்குத் தெரியாது. வெகு நைச்சியமாக முகஸ்துதி  மகுடி ஊதத் தெரிந்தவன் காட்டில் அடைமழைதான். அது ராஜராஜனுக்குக் கைவந்த கலை. திறமை பலவகை. அதில் இது ஒருவகை.

தலைநகருக்கு வந்து செட்டிலாகுமுன் சொந்த ஊரில் ஜோசியர் குமார்  'உங்க வீட்டுக்காரம்மா ஜாதகத்திலே செவ்வாய் சுக்கிரன் பரிவர்த்தனை ஆகியிருக்கு. அது உங்களை எங்கேயோ உசரத்துக்குக் கொண்டு போகப் போகுது. ஆறாமாதிபதி செவ்வாய் பனிரெண்டாமிடத்தில் பரிவர்த்தனையில் உச்ச பலம் பெற்று  இருப்பதால் எதிரிகளை வென்று வாகை சூடி அடுத்தவனின் யோகத்தை  பறித்து உங்களை அனுபவிக்க வைக்கும் அமைப்பு இது' என்று சொன்னபோது ‘ஏதோ  புகழ்ந்து சொல்லி நம்மிடம் காசுபறிக்கப் ப்ளான் பண்றான், கதையைக் குடுக்குறான் இந்தாளு’ என்று நம்பாத ராஜராஜனுக்கு வாழ்விலே இப்படி எதிர்பாராமல்  வந்தமைந்துவிட்ட வசதி வாய்ப்புகளில் அந்த சோதிடத்தை மறந்து ஒதுக்கிவிடமுடியவில்லை. நம்பாமல் இருந்தும் விடமுடியவில்லை..

           ********************************************************************

அந்தக் கம்பெனி ஒரு வெளிமாநிலத்தவரின் கம்பெனி.

ஃபுட் ப்ராடக்ட் மனுபாக்ச்சரிங் கம்பெனி.. தரமான உணவைத் தன் வாடிக்கையாளர்களுக்குத் தருவதாய் வாக்குறுதியை மனதில் பதியவைத்துக்
வெற்றிக்கொடிகட்டிக் கொண்டிருந்த கம்பெனி அது.. அதில் இந்தக் கம்பெனி 'அல்வா' ரொம்ப ரொம்பப் பிரசித்தம். நிறுவனர் கம்பெனியை நிறுவி 'ஓகோ' என்ற  நிலைக்குக் கொண்டு வந்துவிட்டு 'அம்போ' வென்று மேலே போய்விட்டார்..எடுத்து நடத்தச் சரியான ஆளில்லாது இருந்தபோதுதான்  ஜெயசிம்மனின் பிரசன்னம்.. ஜெயசிம்மனின் கைக்குக் கம்பெனி வந்ததே வேறு தனிக் கதை..

தலைமையிலிருப்போருக்கு யாரோ ஒருவரிடம் திடீரெனத் தோன்றும் அளவுகடந்த அபிமானமும் இனம்புரியாத கவர்ச்சியும் காரணமாய் இந்தக் கம்பெனித் தலைமை ஒருத்தரிடமிருந்து வேறொருத்தருக்கு கைமாறிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் வரலாறு தொடர்வது கண்டு உண்மையில் விசுவாசியாய்க் பதினெட்டு  வயதில் கம்பெனிக்குள் நுழைந்து காலங்காலமாய் உழைத்து உழைத்து ஓடாய்த் தேய்ந்து கொண்டிருக்கும் கம்பெனியின் கடைக் கோடி ஊழியன் ஒவ்வொருவனும் தினமும் கம்பெனி இடைவேளை நேரங்களில் சக ஊழியர்களுடன்  பெரும்பாலும் ஆறாமல் புலம்பிக் கொண்டிருக்கும் விஷயமே இதுதான். FMCG கம்பெனி என்பதால் பலத்த டீலர் நெட்வொர்க் தேவையாக இருந்தது.. கம்பெனி மேலிடத்து ஆட்கள் வெளிமாநிலத்துக்காரர்கள் என்பதால் இந்த  அடிமட்டத்துக் கட்டமைப்பை அமைப்பதில் அதிகமான சிரமங்கள் இருந்ததன..இந்தக் சிரமத்தை அடையாளம் கண்டுகொண்ட ராஜராஜன் சொந்த ஊரில்  படித்துவிட்டு வேலை வெட்டி அமையாமல் சுற்றித் திரிந்த உறவினர் கூட்டத்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கம்பெனி நிர்வாகத்துக்குள் இழுத்தான்..சிறிய  கூட்டமல்ல அது.. வெகுநாட் களாய் வெறியுடன் வேலையில்லாமல் காசுக்கும் வழியில்லாமல் ஏங்கித் தவித்திருந்த கூட்டம்..அந்த வெறி தீப்பொறியாய்ப் பற்றி ஜ்வாலையாய்க் கொழுந்துவிட்டு எரிய ஆரம்பித்தது..கம்பெனி நிர்வாகம் இப்படியாய்ச் சூடுபிடிக்க நாடெங்கிலும் நாளெங்கிலும் வர்த்தகம் மேம்பாடு அடைந்து
படுத்த படுக்கையாய்க் கிடந்த கம்பெனி  ப்ராஃபிட் கர்வேச்சர்  கிராஃப் அப்வார்ட் ட்ரென்ட்டிலே கொஞ்சம்கொஞ்சமாய் எழும்பஆரம்பித்தது..

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் டீலர்ஷிப்புகளை அதிகரித்து வலுவான தமது உறவினர்களுக்கே என்று கவர்ச்சிநிறைந்த திட்டங்களை அறிமுகப்படுத்தி டிவி,லோக்கல்  சான்னல்கள் மூலமும் விளம்பரங்கள் செய்து  மாநிலம் முழுவதும் மாவட்ட வாரியாய் ஒவ்வொரு பெரு ,சிறு , குறு நகரங்கள், வீதிகள், சந்து பொந்துகள்,  இண்டு இடுக்குகள் என்று பெரிய பெரிய விளம்பரங்கள் செய்து  ஏற்கனவே நன்கு பிரபலமாகியிருந்தும் நடுவிலே ஜெயசிம்மனின் போக்கால் சரிவைக் கண்டிருந்த கம்பெனியின் பசுமையான சின்னத்தை மக்களின் மனத்திலே பதியவைப்பதிலே நவநாகரீக யுத்திகள் அனைத்தையும் கையாண்டு வெற்றியும்  பெற்றுவிட்டான்..போட்டி நிறைந்த வியாபாரக் களத்திலே எதிராளிகளை நாடி பிடித்து சாம, பேத, தான தண்ட வகைகளில் எல்லா வகையையும்  சாமர்த்தியமாகக் கையாண்டு எதிரிகளை வீழ்த்தி பல கில்லாடி உள்ளடிவேலைகள் செய்து யாரையும் குறுக்கே வராமல் சுக்கு நூறாய் உடைத்துத் துவம்சம்  செய்து சாதித்துக் காட்டிவிட்டான்.. எங்கிருந் தாவது யாராவது இவனின் ராஜ்ஜியத்துக்கெதிராக புலம்புவதாக செய்தி உளவாளிகள் மூலம் கிடைத்தாலுமே இப்படி  புலம்பும் ஆட்களைக் கூடத் தூக்கிக் கடாசிவிடுவான் ராஜராஜன்.. யாராவது  எதிராக பேச மனதிலே நினைத்தால் கூட அவர்கள் இருக்குமிடம் தெரியாமல் போகப் பண்ணிவிடுவது அவனுக்குப் பொழுதுபோக்காக ஆகியிருந்தது..

நல்ல யோகமான காலகட்டத்தில் கண்மண் தெரிவதில்லை..நெருங்கியவர் சொல்லும் அறிவுரைகள் காதில் ஏறுவதில்லை..'நான் வைத்ததுதான் சட்டம்..நீ
அடிபணிந்து கிட'என்று ஆணவம் போதையாகத் தலைக்கேறி உடலை முறுக்கேற்றி விடுகிறது..துரதிர்ஷ்டவசமாக வெற்றியுடன் கூட்டணி சேர்ந்து இந்த மமதையும் வந்துவிடுவதுதான் வேதனை..இதனை பில்ட்டர் பண்ணி வெற்றிபோதையை மட்டுமே சுவைப்பது பொதுவாக எல்லோருக்கும் கடினம்..இதே  நிலையில்தான் ராஜராஜனும் இருந்தான்.

கம்பெனிக்கு ரா மெட்டேரியல் சப்ளையாரில் இருந்து ஸ்டாஃப் டிஸ்பேட்ச் கம்பெனி, சிஸ்டம் மெயின்டேனன்ஸ் கம்பெனி, லாஜிஸ்டிக்ஸ் ஆபெரேடர்   லொட்டு  லொசுக்கு என்று அத்தினி கஸ்டமர் வகையறாக்களும் இவர் வைத்த ஆட்கள்தான்.

பிசினஸ்டெவெலோப்மென்ட் மானேஜர்ஸ், நெட்வொர்க்கிங் அஸ்ஸோ சியேட்ஸ் என்று ஏரியா வாரியாக இன்சென்டிவ்ஸ்கீம்களை அறிவித்து எதிர் கம்பெனிக் கார ஆட்களையும் தனதாக்கி கமிஷன் அடித்து ரீடைலிங் கடைகளில் தன் சரக்கு மட்டுமே சந்தையில் நிற்கும்படிப் பார்த்து உள்ளடி வேலைகளைச் செய்துவிட்டான்.. ஆங்காங்கே கிரெடிட்டில் சரக்கை இறக்கிவிட்டு மெதுவாக வசூல் என்று ஆரம்பித்து காலகட்டத்துக்குள் கடனைத் திருப்பிக் கட்டாதவர்களின் வட்டியை உயர்த்தி கந்துவட்டியாக்கி ஒரு கட்டத்தில் அவர்களை ஆட்டத்தைவிட்டே கவிழ்த்தி தன் சொந்தங் களையே ஆங்காங்கே கோலோச்ச வைத்தான்.. இந்த இருபத்து ஐந்து வருஷங்களில்  இத்தனையயும் செயல்படுத்த மூளையாய் இருந்து ரகசியக் கூட்டங்கள் நடத்திய தூங்காத இரவுகளின் எண்ணிக்கையே ஒருசில வருஷங்களைத் தாண்டும்.
 
இப்படியான அதிரடி வேலைகளால் ஒவ்வொரு ஐந்தாண்டுக்கும் நடக்கும் நேஷனல் லெவல் காம்பெடிஷன்னிலே கம்பெனியை முதலிடத்துக்கு கொண்டு  வந்துவிட்டிருந்தான்.

இப்படியாக பாதிக்கப்பட்ட மறைமுக எதிராளிகளும் அதிகரிக்க ஒரு கட்டத்தில் ராஜராஜனின் கடைக்கண் பார்வை பட்டுவிட்டாலே கோடீஸ்வரன்தான் என்கிற  அளவிற்கு  இன்ஃப்ளுயென்ஷியலான ஆளாக மிரட்டலுடன் கூடிய அடியாட்கள் சகிதம் வலம் வர ஏக தடபுடலான சாம்ராஜ்யம்தான்..
எதிராளிகள் பயம் வரவர வெகுஜனங்களை நேரிடையாய்ச் சந்திக்கும் பழக்கமும் குறைந்து போக கூண்டுக் கிளியாய் அடைந்து மிருத்யங்க யாகம் நடத்தும்  அளவிற்கு எந்த நேரத்தில் எது வருமோ என்ற பயத்தில் இருந்தாலும் பணபலமும் படைபலமும் கொடுத்த தைரியத்தில் காலத்தை ஓட்ட வேண்டியதாய்ப்  போயிற்று.. இதை காரணமாக்கி  இவன் வளர்த்துவிட்ட  உறவினர் கூட்டம் ஆங்காங்கே குறுநில மன்னர்களாய் வசூல்வேட்டையிலும் பஞ்சாயத்துக்களிலும்  இறங்கி ராஜ்ஜியம் நடத்திக் கொண்டிருந்தது..டீ சென்ட்ரலைசேஷன் ஓஃப் பவர்ஸ் என்ற தத்துவ ரீதியிலே கண்டும் காணாததுமாகவே இருந்து வைப்பது  ராஜராஜனுக்கு வழக்கமாகியிருந்தது.. மொத்தத்தில் இப்படிப் பெரியமனுஷத்தனத்தின் வீச்சு ராஜராஜனின் வாழ்க்கையில் அதிகமாகவே இருந்தது..

இடையிடையே ஆஸ்தான ஜோசியரின் வழிகாட்டலுக்கேற்ப ஆங்காங்கே கோவில்களுக்குப் போக ஆரம்பிக்க அவ்வப்போது நன்கொடை, ஆலயத் திருப்பணி,  யாகங்கள்,திருவிழாக்கள் என்று ஆன்மீக கலாட்டாக்களையும் செய்துவைக்க எங்கு சென்றாலும் பூரண கும்பம் முதல் மரியாதை என்று ஒரே ஏகபோகம்தான்..

சராசரி மக்களை மலைக்கவைத்தே பழகிவிட்ட பணக்காரவர்க்கத்தின் இந்த வகை அணுகுமுறைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ராஜராஜனுக்கும் பழகிப்
போய்விட்டது.. யாருக்கும் எளிதில் கிடைக்காத இந்த சுகபோக ராஜவாழ்க்கை இயல்பிலே வந்தமைந்ததாகவே எண்ணிஅசந்து நிம்மதியாய் சுகபோதையில்
திளைத்துக் கண்ணயர்ந்திருந்தான் ராஜராஜன்.
 
'க்ரீச்'என்று பெரும் சத்தத்துடன் வேன் குலுங்கி நிற்க டிரைவர் போட்ட சடன் ப்ரேக்கில் ஆடிப்போய்க் கண் விழித்தார் பெரியவர் இராசராசன்..வேன் மேலும்
சிலகணங்கள் முன்புறமாய் குலுங்கலைத்  தொடர்ந்தது.

வேனின் குலுக்கலில் அவரது கோல்ட் பிரேம் கண்ணாடி விசிறி எறியப்பட்டு இரண்டு சீட்டுகள் முன்னால் போய் விழுந்திருந்தது..சமாளித்து கையை உயர்த்தி  முன்சீட்டின் மேல் புறத்தைத் தாங்கிப் பிடித்து எழுந்தவர் வேஷ்டி கொஞ்சம் நழுவியிருக்க ஒருமுறை கொஞ்சம் இடுப்பு முடிச்சைத் தளர்த்தி இறுகக் கட்டிக் கொண்டார்..இதே குலுக்கலில் சின்ன மைத்துனரும் தான் கண்டுகொண்டிருந்த கனவு கலைந்திருக்க கண்ணைக் கசக்கியவண்ணம் தன் மீது வந்து விழுந்துகிடந்த  மாமாவின் கண்ணாடியை எடுத்து பவ்வியமாக நீட்ட வாங்கி அணிந்துகொண்டவர் மீண்டும் இருக்கையில் அமர்ந்தார்..பெண்கள் அயர்ந்து தூங்கி  விட்டிருந்தார்கள்.

'டிரைவர்..என்னாச்சுப்பா?'

'ஒண்ணும் இல்லீங்கையா..ஒரு நாய் திடீர்ன்னு குறுக்கே பூந்துடுச்சி..அதான்..'

'சரி..சரி..பார்த்துப் போப்பா'

'சரீங்கையா'

'இன்னும் எவ்வளோ நேரம் ஆகும்?'

'ட்ராபிக்கா இருக்குறதாலே ஒரு இருபது நிமிஷம்..'

'சரி.. பார்த்து மெதுவா ஒட்டு..'

இந்த நாய் மட்டும் குறுக்கே புகாமல் இருந்திருந்தால் இனிமையான நினைவுகளில் மூழ்கிக் கிடந்திருப்பார் இராசராசனார்.(ஆமாம் இப்போதெல்லாம்  எல்லோருமே இராசராசனார் என்றுதான் அழைக்கிறார்கள்.)

இராசராசனாரின் வாழ்க்கையிலும் அதே போல சில ஆட்கள் சமீபத்தில் குறுக்கே புகுந்திருந்தார்கள்.யாரோ ஜெயசிம்மனின் தூரத்து சொந்தமாம்.. இருபத்துஐந்து வருடமாக இல்லாமல் இப்போது என்ன சொந்தம் கொண்டாடப் புதிதாகக் கிளம்பி வந்திருக்கிறார்கள் இவர்கள்.?.ஜெயசிம்மன் ஒண்டிக்கட்டை யாய் கிடந்து அவஸ்தைப் பட்டபோது இவர்களெல்லாம் எங்கே ஓடினார்கள் என்று  தெரியவில்லை..கம்பெனி நல்ல நிலையில் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.. கொள்ளை லாபம் பார்க்கலாம் என்றதும் வந்து சேர்ந்துவிடுகிறார்கள்..இந்த ஜெயசிம்மனுக்கும்  புத்தி எங்கே போச்சு என்று தெரியவில்லை..அவர்கள் சொல்படிக் கேட்டு ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்..கொஞ்சம் கூடப் பழசை யெல்லாம்  நினைச்சுப் பார்க்கவே

இல்லை..என்ன மாயமந்திரம் ஓதினார்களோ என்னவோ கம்பெனிப் பொறுப்பில் இராசராசனாரின்  விசுவாசிகளாய்ப் பார்த்துக் கழட்டித் தூக்கி வெளியில்  எறிந்திருக்கிறார்கள்..கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் நாலாவட்டங்களில் இருந்தும் இதே செய்தியைக்  கேட்டுக் கேட்டு வெறுப்பே தட்டிவிட்டது இராசராசனாருக்கு..ஒரு  கட்டத்தில் குடும்பத்தார் அனைவரையுமே கம்பனியிலிருந்து விலக்கிவிட்டதாகச் சொல்லி சுற்றறிக்கையும் ஆர்டரும் வந்துவிட்டது.

இந்த இருபத்து ஐந்து வருட உழைப்பை இந்தக் குடும்பம் வேறெந்தக் கம்பெனியிலாவது செலவிட்டிருந்தால் இந்நேரம் கம்பெனியே அல்லவா சொந்தமாகி இருந்திருக்கும்..வெறும் அதிகாரப் பதவிகளில் மட்டுமே இருந்துவிட்டு செயல்பட வைத்து உழைப்பைச் சுரண்டி லாபம் பார்த்துவிட்டு இப்போது  கறிவேப்பிலையாக வெளியில் எறிந்திருக்கிறார்கள்..பத்து வருடம் குடியிருந்துவிட்டாலே வாழும் வீட்டிலே உரிமை கோரலாம் என்றெல்லாம் சட்டங்கள்  இருந்தும் இப்படி ப்ரைவேட் கம்பெனியின் குட்வில் மற்றும் நீண்டகால லாபத்திலே பங்குகள் எதுவும் கிடைக்காது என்பது எந்தநிலை

மேல்மட்டமானேஜ்மென்ட் ஆட்களுக்கும் எப்படிப் பொதுவானதோ அதேபோல ஒரு நிலையிலேயே தொடர்ந்து இருந்துவிட்டு இன்று அதுவும் இல்லை ஒரு
ஒரு மண்ணும் இல்லை.. என்று விரட்டப்பட்டுவிட்டதால் சுற்றத்தார் எல்லோரயுமே அவலநிலையில் இழுத்து விட்டுவிட்டார் என்று சின்னவன் கோபப்படுவதில் உள்ள தார்மீக அர்த்தம் புரிந்ததுதான் என்றாலும் ஒன்றுமே செய்யமுடியாமல் இயற்கையின் விளையாட்டு என்று எடுத்துக் கொள்ளவும் முடியாமல் குழம்பிக்  கிடக்கிறார்.. இராசராசன்.

“எது சரி?..எது தவறு?..அவரவருக்கு அவரவர் செய்வது சரி..நான் நல்லவனா?கெட்டவனா?எது நல்லது?எது கெட்டது?இதுநாள் வரை கால் செஞ்சுரி  காலகட்டமாய் இந்த நிலையை ஆதரித்து தொடர் வெற்றியை வழங்கிய மக்கள் சார்ந்த இந்த இயற்கை இன்று திடீரென்று மாறிப் போன மர்மம் என்ன? வெற்றி  தோல்வியின் பக்கம்  நிர்ணயிக்கப் படுவது எந்த அடிப்படையில்?”

என்று எல்லோருக்கும் வரும் வழக்கமான கேள்விகள் இராசராசனார் மனதிலும்..எல்லாம் சனிப் பெயர்ச்சியால் வந்த வினையாம்..குடும்பத்தாரின் சொல்படி  திருநள்ளார் சென்று பிரார்த்தனை செய்துவந்தால் ஏதும் மாற்றம் வருமாம்..வருமா?
ஆக்கம்: மைனர், ஜப்பான்
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 5

"சற்றே இளைப்பாற"
ஆக்கம்: தேமொழி

பந்தலடியில் இருந்து காந்தி ரோடில் வடக்கு நோக்கித் திரும்பி கொஞ்சதூரம்தான் நடந்திருப்பேன்.  சட்டென்று மின்விளக்குகள் அணைந்து தெருவே இருளில் மூழ்கியது.  யாரோ ஒரு அம்மா "நாசமாப் போக, இப்படி சொல்லாம கொள்ளாம கரண்ட்ட எடுத்து உயிர வாங்குரானுவோ, புள்ளைங்க பரிட்சைக்கு படிக்கிறதா வேணாமா?" என்று தமிழ்நாடு மின்சார வாரியத்திற்கு விட்ட சாபம் அசரீரியாகக் கேட்டது.

இரண்டு நாளில் வரும் தோழி வீட்டு திருமணத்தைப் பற்றி எண்ணிக்கொண்டே வந்ததால் சரியாக எங்கிருக்கிறோம் என்று கவனிக்கவில்லை.  வாணக்கார வீதி பக்கத்தில் வந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றியது.  எதிர்பாராமல் இருட்டைப் பார்த்ததும் ஆபத்து என்றால் உதவிக்கு கூப்பிட வசதியாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்தில் எச்சரிக்கையாக கையில் கைபேசியை எடுத்துக் கொண்டேன்.   கைபேசி மணி மாலை 7:33 எனக் காட்டியது.  தெரு முழுவதும் மங்கலாகத் தெரிந்தது.  யாரோ இரண்டு இளவட்டங்கள் நாளைக்கு வெளியாகப் போகும் படம் ஒன்றைப் பற்றிய தீவிர விவாதத்தில் இருந்தவர்கள் என்னைக் கடந்து சென்றார்கள். என்னைப் பார்த்ததும் சிறிது நிதானித்து திரும்பி திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு, குரலைத் தாழ்த்தி பேசிவிட்டு, மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.  கொஞ்ச தூரம் போனவுடன் நின்றுவிட்டார்கள்.

தனியாக வரும் ஆள் கொள்ளை அடிக்கலாம் எனத் திட்டம் போடுகிறார்களோ? எதிர்பாராமல் இருளை சந்திக்க நேர்ந்ததால் நானும் அச்சத்தில் என் பங்குக்கு மின்சார வாரியத்தை மனதில் திட்டினேன்.  என்னையறியாமல் என் கை தோள்பையின் கைப்பிடியை இறுகப் பற்றியது.  மேற்கொண்டு நடந்தால் அவர்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும்.  அவர்கள் நல்லவர்களா? அல்லது இருளைப் பார்த்ததும் அவர்களுக்கு மனதில் கெட்ட எண்ணம் எதுவும் துவங்கி விட்டிருக்குமோ? என எண்ணி என் நடையில் தயக்கம் ஏற்பட்டது.

அப்பொழுது "எங்கம்மா போறீங்க?" என்ற ஆண் குரல் பின்னாலிருந்து கேட்டதும் தூக்கி வாரிப் போட்டது.  அதிர்ச்சியுடன் திரும்பியபொழுது பின்னால் ஒருவர்  லைட்டரை க்ளிக் செய்து சிகரட்டைப்  பற்ற வைத்தபடி இருப்பது தெரிந்தது. லைட்டர் வெளிச்சத்தில் அவர் மிக வயதானவர் என்று தெரிந்தது.  வெள்ளெழுத்து கண்ணாடியும், முற்றிலும் நரைத்த முடியுமாக, வெட வெட என்று ஒடிசலாக, உயரமாக இருந்தார். வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை சட்டை,  கையில் ஒரு கைத்தடி, தோளிலும் ஒரு துண்டு.  வயது அறுபத்தி ஐந்து அல்லது அதற்கு மேலும் இருக்கலாம், புகையை மெதுவாக உள்ளிழுத்தார்.

மற்ற நேரத்தில் நான் எங்கே போகிறேன் என்பது உங்களுக்கு அநாவசியம் என்றோ, இல்லை முறைத்துப் பார்த்து விட்டோ போகும் எனக்கு அவர் துணையாக  வருவாரா என்ற ஆசையில் "இங்கே உள்ளூர் காலேஜ்ல லெக்ச்சரரா இருக்காங்க சித்ரான்னு ஒருத்தங்க அவங்க வீட்டுக்குப் போறேன், திருப்பாற்கடல் தெருவில், லக்ஷ்மி நாராயணா கோயில்தாண்டி கொஞ்ச தூரம் தள்ளி வீடு" என்றேன்.

"அட நம்ம வீட்டு பக்கந்தானா? அப்போ, வாங்க நாம பேசிக்கிட்டே போகலாம்"  என்றார்.  இருவரும் சேர்ந்து அந்த இளவட்டங்களைத் தாண்டி நடந்தோம்.  இருளில் இளவட்டங்களின் முகபாவம் சரியாகத் தெரியவில்லை.  என்னைத் தாக்கலாம் என்று எண்ணியிருந்திருந்தால் அவர்கள் எண்ணத்தில் மண் விழுந்து ஏமாந்து போயிருப்பார்களோ?

தாத்தா மீண்டும் புகையை உள்ளிழுத்தார்.  "யார் வீடும்மா நீங்க? நான் உங்கள இந்தப்  பக்கம் பார்த்ததே இல்லியே" என்றார்.

"நான் சென்னையிலிருந்து வரேன் சார்.  நீடாமங்கலத்தில என் ஃப்ரெண்ட் வீட்டு கல்யாணம், அவ எனக்கு ஒருவகையில தூரத்து சொந்தம்.  அவளும், நானும், இங்க திருப்பாற்கடல் தெருவில இருக்கிற சித்ராவும் ஒண்ணாவே காலேஜ் வரை படிச்சோம்.  அதான் இவளும் நானும் சேர்ந்து அவ வீட்டுக் கல்யாணத்திற்கு போலாம்னு ஒரு பிளான்."

"என்னம்மா வெளியூர்க்காரங்க நீங்க, இப்படி புது ஊருக்கு இருட்டுல தனியா வரலாமா? வண்டி ஏதாச்சும் புடிச்சாவது வரலாமில்ல, வீட்டு அட்ரெஸ்வாது சரியாத் தெரியுமா?"

"இல்லேங்க, வண்டி ஏதும் கிடைக்கல, காத்திருக்கிறதுக்குப் பதில் இருபது நிமிஷம்தானே நடந்திடலாம்னு  நினைச்சேன். அத்தோட பஸ்ல வந்தப்ப கால ஒரே இடத்தில வச்சி நோவு, நடந்தா கொஞ்சம் நல்லா இருக்குமேன்னு தோணிச்சு.  எனக்கு ஊரு புதுசில்லீங்க,  நான் இந்த ஊர்ல கொஞ்ச வருஷம் இருந்திருக்கேன், கான்வெண்ட் ஸ்கூல்லதான் படிச்சேன்.  அப்பதான் சித்ரா ஃப்ரெண்ட்டானா. அப்பாவுக்கு கான்பூர்ல மாற்றலாகிப் போனதும் நானும் அண்ணனும் இங்கே பெரியப்பா வீட்ல தங்கி கொஞ்சநாள் படிச்சோம்."

"அண்ணனா? அவர் எந்த ஸ்கூல்மா? ஃபின்லே ஸ்கூல்லா?"

"இல்ல சார், நேஷனல் ஸ்கூல்,  பங்குனி தேர்த் திருவிழால ஸ்கூல் பிள்ளைங்களோட தேரெல்லாம் இழுத்திருக்கான்"

"ஆமாம் அந்த ஸ்கூல் பிள்ளைங்க தேர் இழுக்கிறது வழக்கம்தான், ஏம்மா நீங்க உங்க பெரியப்பா வீட்ல போய்  தங்கலியா? அவங்க வீடு எங்கிருக்கு?"

"பெரியப்பா போனதற்கு அப்புறம் பெரியம்மா குடும்பத்தோட அவங்க சொந்த ஊர் திருத்துறைப்பூண்டிக்குப் போய்ட்டாங்க,  இப்போ இங்கே யாருமில்ல. காசுக்கார செட்டித் தெருல ஒரு பெரிய வீட்ல இருந்தோம்.  வீட்டு வாசல் இருக்கிறது ஒரு தெருன்னா, கொல்லைபக்கம் இருக்கிறது பின்புறத் தெரு. பின்னாடி கதவ  திறந்தா அப்படியே கல்கி தியேட்டருக்கு  படம் பார்க்கப் போய்டலாம்"

"இப்ப கல்கி தியேட்டருக்குப் பதில் அங்க பெட்ரோல் பங்க்தான்  இருக்கு.  உங்க கான்வெண்ட் ஸ்கூல் ஒரு காலத்தில அங்க பின்புறத் தெருவில் இருக்கிற பழனி ஆண்டவர் தீர்த்த குளம் பக்கம்தான் ஒரு சின்னக் கட்டடித்தில இருந்திச்சு, அது ஐம்பதுகளில். அப்புறம்தான் பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கம் போய்ட்டாங்க."

"ஆமாம் சார் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன்"

பேசிக்கொண்டே யானை வாகன மண்டபம்  தாண்டி, கோவிலையும் தாண்டி வந்து விட்டோம்.  தாத்தா மீண்டும் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து, லைட்டரை கிளுக்கினார்.  சங்கிலித் தொடராக தொடர்ந்து புகைக்கும் பழக்கம் போலிருக்கிறது.  மீண்டும் லைட்டர் வெளிச்சத்தில் அவர் முகம் தெரிந்தது.  அவர் மூக்கு கருடாழ்வார் மூக்கு போலிருந்தது.  எங்கேயோ பார்த்த சாயலும் இருந்தது. அவர் லைட்டர் புராதனக்  கலைப் பொருள் போல அலங்காரத்துடன் இருந்தது.  வெள்ளியில் செய்ததாக இருக்கலாம்.  நான் பார்ப்பதை அவரும் கவனித்தார்.

"என்னம்மா பாக்கறீங்க, சற்றே இளைப்பாற" என்று அந்தக்கால 'சார்மினார் சிகரெட்' விளம்பரம் போல் தன்  கையை ஸ்டைலாக ஆட்டி சொன்னார்.

இப்பொழுது என் கண்கள் கோவில் வரிசையில் இருந்த இருளில் மூழ்கியிருந்த  வீடுகளைப் பார்க்க ஆரம்பித்தது.

"என்ன பாக்கறீங்க? உங்க சித்ரா வீடு இங்க  இல்லை"

"ஆமாம் சார், இன்னம் கொஞ்சம் தூரம் போகணும்"  மீண்டும் என் கண்கள் அந்த பக்கமே போனது.

"என்ன? அப்புறம் என்னம்மா பாக்கறீங்க அங்கே?"

"வந்து ...இந்த வீடுங்களுக்குப் பின்னாடிதான பாமினி ஆறு ஓடுது?"

"ஆமாம்"

"சின்ன வயசில ஸ்கூல்ல பேசிப்பாங்க, இங்க ராத்திரில பேய் துணி தோய்க்கிற சத்தம் கேக்கும்னு," மெதுவாகத் திக்கி திக்கி சொன்னேன்.

தாத்தா சத்தமாகச் சிரித்தார்.  "என்னம்மா பேய்க்கு வேற வேலையில்லையா?  துணி தோய்க்கிறதுதான் வேலையா? படிச்சவங்க நீங்க இப்படி பேய்க்கு பயப்படலாமா?  இப்ப என்னோட வர்றீங்கல்ல, அப்புறம் பாருங்க பேய் பிசாசுக்கெல்லாம் பயப்படலாமா? கூடாதான்னு? உங்களுக்கே நல்லாப் புரியும்", என்று சொன்னவர் அவர் கைத்தடியை உயர்த்தி ஒரு வீட்டை சுட்டிக்  காட்டி இதுதான் நீங்க சொன்ன வீடு இல்லையா?" என்றார்.

அவர் கைத்தடியை உயர்த்தவும் மந்திரம் போட்டது போல் மின்சாரம் வந்து, எங்கும் விளக்குகள் எரிந்து ஒளி வரவும் சரியாக இருந்தது.  அவர் கைத்தடியும் மயில்தலை போன்ற முகப்பு வைத்து அழகாக இருந்தது.  அவருக்கு நன்றியும்,  குட் நைட்டும் சொல்லிவிட்டு கேட்டைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்து அழைப்பு மனியணியை அழுத்தினேன்.

"வா, உமா, வா, வா, நீதான் கரெண்ட் கொண்டு வந்த மகராசியா? ஏன் இவ்வளவு லேட்டு? எதுக்கு நடந்து வர்ற?" என்று மூச்சு விடாமல் கேள்வி கேட்டாள் சித்ரா.  அவள் பெண் செல்வியும், கணவரும் கரெண்ட் வந்ததும் டி. வி. பார்க்க ஓடிவிட்டார்கள்.  கேம் என்ன ஆயிற்றோ என்ற கவலை அவர்களுக்கு.  சித்ராவின் கணவர் சின்னத் திரையில் இருந்து பார்வையைத் திருப்பாமலே "வாங்க" என்றார்.  அவர் வரவேற்றது என்னையா? அல்லது டி. வியில் தோன்றிய கிரிக்கெட் வீரர்களையா என்று குழப்பமாக இருந்தது.

அந்த வீடு மிகப் பழைய வீடு.  சித்ராவிற்கு அவள் பாட்டியிடம் இருந்து பூர்வீக சொத்தாகக் கிடைத்தது.  எப்பொழுதோ பள்ளி நாட்களில் அவள் வீட்டிற்கு வந்த பொழுது பார்த்தது போலவே இப்பொழுதும் இருந்தது.  நான் பெரியப்பா வீட்டில் தங்கி படித்து போல், அவள் தன்  பாட்டியின்  வீட்டில் தங்கி படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.  அவள் பெற்றோர்கள் துபாய்க்குப் போய்விட்டிருந்தார்கள்.  எங்கள் இருவருக்கும் இருந்த  வளர்ப்பு சூழலின்  ஒற்றுமை எங்கள் நட்பை வளர்த்து, கல்லூரி வரை தொடர்ந்து பலப் படுத்தியிருந்தது.  சித்ராவின் தங்கையையும், பாட்டியையையும் தவிர இதுவரை யாரும் அவள் குடும்பத்தில் எனக்குப் பரிச்சயமில்லை.  தாத்தா, பாட்டி மறைவுக்குப் பிறகு, இதே ஊர்க்காரருடன் திருமணமானதால் பாட்டியின் அதே பழங்காலத்து வீட்டினில் நவீன வசதிகள்  செய்து குடியிருக்கிறாள்.

சமையலறையில் அவள் சுட்டுக் கொடுத்த தோசையை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த பொழுது, என்னுடன் அரட்டை அடித்தவண்ணம் நான் வழியில் வாங்கி வந்த இனிப்புகளை சித்ரா சுவைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அரட்டை போதும் தூங்கலாம் என முடிவெடுத்தவுடன், பாத்ரூம் எங்கிருக்கிறது எனக் காட்டிவிட்டு, கூடத்திற்கு பக்கத்திலிருந்த ஒரு அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள்.  அங்கு ஒற்றைப் படுக்கையுடன், அது ஒரு அலுவலக அறை போலவோ,  படிக்கும் அறை போலவோ அல்லது நூலகம் போலவோ இருந்தது.

"செல்வி இன்னைக்கு எங்களோட படுத்துப்பா, இது அவளோட ரூம், நீ இங்கேயே படுத்துக்கோ, நைட்டி ஏதும் வேணுமா?"

"நானே கொண்டு வந்திருக்கிறேன்".
என் தோள் பையை மேஜை மேல் வைத்து நைட்டி ஒன்றை உருவி நாற்காலியில் போட்ட பொழுது மேஜை மேல் பேழை போன்றிருந்த ஒரு மரப் பெட்டியில் அந்த வெள்ளி லைட்டரை மீண்டும் பார்த்தேன். உடனே கையில் எடுத்தேன்.

துணைக்கு வந்த தாத்தா வைத்திருந்தது போலவே இருந்தது.  "சித்ரா இந்த லைட்டர்  ...."  என்று ஆரம்பிக்குமுன், சித்ரா அதை வாங்கி "இது வேலை செய்யாது, பழசு, தாத்தாவோடது, அவருக்கு யாரோ பரிசா கொடுத்தது, அவரோட ஃப்பேவரிட் லைட்டர்"  என்று சொல்லியதுடன் நிற்காமல் அதை கிளிக் செய்து சிகரட் பற்ற வைப்பதுபோல் பாவனை செய்து "சற்றே இளைப்பாற" என்று ஸ்டைலாக சொன்னாள்.  உடனே மகள் ஏதும் தன் செய்கையை  பார்த்து விட்டிருப்பாளோ என்று அவசரமாக கூடத்தையும் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.  அவள் பார்வையைத் தொடர்ந்து சென்ற என் பார்வை கூடத்திற்கு போகும் வாசல் கதவின்  மேல் மாட்டியிருந்த அந்த படத்தைப் பார்த்ததும் நிலை குத்தி நின்றது.

அங்கே அந்த துணைக்கு வந்த தாத்தாவின் படம் நெட்டி மாலை போட்டு, குங்குமப் பொட்டு வைத்து மாட்டப் பட்டிருந்தது.  பக்கத்தில் அந்த மயில்தலை முகப்பு வைத்த கைத்தடியும் அலங்காரமாக வைக்கப் பட்டிருந்தது.

"சித்ரா இது...இது..யார் படம்?" என்றேன் உதறும் கைகளை கட்டுப் படுத்த முடியாமல்.  "செத்துப்போன என் தாத்தா படம், அவர் இருந்த பொழுது இது அவர் ரூம்தான்" என்றாள், அதே கருடாழ்வார் மூக்கு சாயலை உடைய சித்ரா.

"இப்ப என்னோட வர்றீங்கல்ல, அப்புறம் பாருங்க பேய் பிசாசுக்கெல்லாம் பயப்படலாமா? கூடாதான்னு? உங்களுக்கே நல்லாப் புரியும்," என்று தாத்தா சொன்னது மீண்டும் காதில் ஒலிக்க, "பே..பே..பேய்....பே..பே..பேய்"  என்று உடல் உதறலுடன், வாயும் உளற ஆரம்பித்தது எனக்கு.
"ஏய் ...ஏய் என்னாச்சு உனக்கு, என்ன சொல்றே?" என்று சித்ரா என்னை உலுக்கினாள்.

"அம்மாடி,  இந்தால பாரு... என்னாச்சு... என்னாச்சு?" என்று பக்கத்திலிருந்த  வயதான அம்மா உலுக்கவும் கண்விழித்தேன்.  அப்பொழுதான் இன்னமும் பஸ்சில் இருப்பதும், தூங்கியிருப்பதும் புரிந்தது.  தோழி வீட்டுக்  கல்யாணத்திற்கு வந்த வழியில் உள்ள ஊர்மக்கள் திடீரென போராட்டம் நடத்தி பேருந்துகளை நிறுத்திவிட்டார்கள். வால் போன்று நீண்டிருந்த பேருந்துகள் வரிசையில் கடைசியாக நின்றிருந்த எங்கள் வண்டிக்கும் பின்னே, இன்னமும் வால் வளர்ந்து விட்டது போல் மேலும் பல வண்டிகள் இப்பொழுது நிறுத்தப் பட்டிருந்தது.  வாகாக ஒரு மரத்து நிழலில் வண்டி நின்றதால், சிலு சிலுவென்று வீசிய காற்றில் தூங்கியதுடன்  நிறுத்தாமல் கனவு வரை போய் உளறி இப்பொழுது மானம் போகிறது.

மணி என்ன இருக்கும் என கைபேசியை எடுத்து நேரம் பார்த்தேன்.  இந்நேரம் ஊர் போய் சேர்ந்திருக்க வேண்டும்.  இன்னமும் எவ்வளவு நேரம் ஆகுமோ என்ற தவிப்பு வந்தது.  பக்கத்தில் இருந்த அம்மா நான் உளறியதைப் பார்த்து சிரிக்கிராரோ என்ற சந்தேகத்தில் கைபேசியை மெதுவாக திருப்பி அதில் அவர் பிரதிபலிப்பை பார்த்தேன்.  அவர் ஏதோ புத்தகம் படிப்பதில் மூழ்கியிருந்தார்.

யார் யாரோ பெரிய தலைகள் வந்து, ஊர்மக்களை சமாதனம் செய்து, அவர்கள் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்றுவாதாக வாக்குறுதி கொடுத்து ஒரு வழியாகப் போராட்டம் கைவிடப் பட்டது.   வண்டி  மெல்லக் கிளம்பி ஊர் வந்து சேரும் பொழுது சூரியன் மறைந்து தெரு விளக்குகள் ஒளிர ஆரம்பித்தது.  நின்றிருந்த ஒன்றிரண்டு வண்டிகளையும் மற்றவர்கள் பிடித்துவிட, மற்ற ஆட்டோவோ, ரிக்க்ஷாவோ எதுவும் கண்ணில் படவில்லை.

சித்ரா வீட்டிற்கு போகும் வழியில் அவளுக்கு பெரியக்கடைத்தெருவில் இருக்கும் குஞ்சான் செட்டியார் மிட்டாய் கடையில் இருந்து பக்கோடா, பலகாரம் எல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு பிறகு வண்டி பிடித்துக் கொள்ளலாம் என்று நடக்க ஆரம்பித்தேன்.  பலகாரமும் வாங்கியாகிவிட்டது, ஆனால் வழியில் வண்டி எதுவும் கிடைக்கவில்லை.  தொடர்ந்து நடந்து பந்தலடியும் தாண்டி காந்தி ரோட்டில் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தேன்.  சட்டென்று மின்சாரம் நின்றுபோய் விளக்குகள் அணைந்து தெரு இருளில் மூழ்கியது.
ஆக்கம்: தேமொழி
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
6

நண்பனே
சிறுகதை: ஆக்கம்: ஸ்ரீஷோபனா ராஜ்குமார்

பஜ்ஜியின் மணம் வீடெங்கும் கமகமத்தது. அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் மதியம் சாப்பிட்டுவிட்டு தூங்க சென்ற மூர்த்தியை, பார்வதியின் பஜ்ஜியின் மணம் தான் எழுப்பியிருக்கவேண்டும். விழித்தவுடன்லேசாக முகத்தை அலம்பிக் கொண்டு சமையலறையில் போய் நின்றார்.

"ம்ம்ம்...என்ன பாரு ஏதோ சமைக்கிற மாதிரி தெரியுதே?"

"ம்...என்னைப் பார்த்தா எப்படித் தெரியுது - தூங்குறமாதிரியாயிருக்குது?"

"இல்லே...ஏதோ வாசனை வருதேன்னு கேட்டேன்"

பார்வதி பேசாது அமைதியாக இருந்தாள்.

"சரி நான் காத்தாற பால்கனியிலே இருக்கேன், நீ சூடாகாபியும் கூடவே பஜ்ஜியும் எடுத்துட்டு வா"

காபியுடன் பஜ்ஜியையும் மூர்த்திக்குப் பறிமாறினாள் பார்வதி.

"நீ சாப்பிடலையா? இந்தா எடுத்துக்கோ"

"வேண்டாம்..." பார்வதியின் குரலில் எரிச்சல் கலந்திருந்தது.

"இப்போ உன்னோட கோபம் என் மேலயா இல்ல இந்த பஜ்ஜி மேலயா?"

"ம்...பஜ்ஜி மேலயும் அதை சாப்பிடுற ஆளு மேல இன்னும் அதிகமாவே கோபம் வருது"

"இந்த‌ இர‌ண்டுஅப்பிராணிக‌ள் மீது உன‌க்கு எதுக்கு இவ்வ‌ளவு கோபம்?"

""அம்பத்தெட்டு வயசு ஆச்சே, இன்னும் இப்படியா பஜ்ஜியும் சொஜ்ஜியும் சாப்பிடறது?"

"சொஜ்ஜியா? அது எப்படியிருக்கும் நான் சாப்பிட்டதேயில்லையே?"

"ஆ..அது உங்க தலைக்குள்ள இருக்குதே அந்தக் களிமண்ணு மாதிரிதான் இருக்கும்...நான் எவ்வளவு சீரியசாப் பேசிட்டுயிருக்கேன், கவலையேயில்லாம ஜோக் பண்ணுரீங்களா?"என்று எரிச்சலில் கத்தினாள் பார்வதி.

"ஏன் நானும் சீரியசாகத் தானே சொன்னேன், மாடுலேஷனை மாற்றி ட்ரை பண்ணிப் பார்க்கட்டுமா?" 

"ச்சே...திருந்தாத பிறவி" பார்வதி சலித்துக் கொண்டாள்.

அதற்குள் அங்கே யாரோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டு பார்வதி சென்று பார்க்க,மூர்த்தியின் நண்பர் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தார்.

"மூர்த்தி அண்ணனா, வாங்க...வாங்க, உட்காருங்க" என்று லக்ஷ்மணனை வரவேற்றாள் பார்வதி.

"எங்கேமா மூர்த்தி?"

"பால்கனியிலே உட்கார்ந்திருக்கிறார் பாருங்கள், நான் போய் காபி எடுத்துக் கொண்டு வருகிறேன்"

"சரிம்மா...டேய் மூர்த்தி..."

அழைக்கும் குரலை கேட்டு லக்ஷ்மணன்தான் என்று புரிந்து கொண்ட மூர்த்தி தான் கையில் வைத்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த பஜ்ஜி தட்டை எங்கே மறைப்பது  என்று தேடிக் கொண்டிருக்கும்போதே லக்ஷ்மணன் வந்துவிட்டார்.

"என்ன,மூர்த்தி கீழே என்ன தேடுற, எல்லாம் தட்டுலதான் பத்திரமாயிருக்குதே" என்று கிண்டலடித்தார் லக்ஷ்மணன்.

"அது ஒண்ணுமில்லப்பா...எதோ வண்டு ஓடுற மாதிரி தெரிஞ்சுது அதான்"

"அது போகட்டும்,அந்த தட்டுல ஏதோ தெரியுதே?" என்று லக்ஷ்மணன் கேட்கவும் பார்வதி காபியைப் பரிமாறியபடியே, "பாருங்க அண்ணா,இப்படியா இந்த    வயசுலயும் சாப்பிடுவாங்க...நீங்களாவது உங்க ஃபிரெண்டு கிட்ட சொல்லுங்க"

"என்னடா மூர்த்தி இது, நானே உன்னைவாக்கிங் போக கூப்பிட்டுட்டுப் போகலாமான்னு வந்தா, நீ இங்கே ஒரு முனியாண்டி விலாஸை நடத்திக்கிட்டுயிருக்கே?"

"நல்லாக் கேளுங்கண்ணா, வாரத்துல நாலு நாளும் இப்படியே சாப்பிட்டா உடம்பு என்னவாகும்?"

"மூணு நாள் பஜ்ஜியேசாப்பிடாமல் இருந்து அதைத்தான் சரி செஞ்சிடுறேனேடி பாரு...அதை சொல்ல மாட்டியே" என்று சமாளிக்கப் பார்த்தார் மூர்த்தி

"மூர்த்தி, போன வாரம் நான் எடுத்துக் கொண்ட‌ஃபுல் பாடி செக்அப் ரிப்போர்ட்டில் கொழுப்பு அளவு கொஞ்சம் அதிகமாயிருக்குதுன்னு தினமும் என்னை என் பையன் நச்சரிச்சதால இனிமேல் தினமும் வாக்கிங் போக முடிவு பண்ணியிருக்கேன்டா...வா, நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்தே தினமும் வாக்கிங் போகலாம் -

ரிடைர்மென்ட் வாங்கிட்டாலே உடம்பு ரிப்பேரும்ஆகிடுதுலே"

"என்ன வாக்கிங்கா? நானா...வாய்ப்பே இல்லை"

"ம்...நம்பமுடியலையே...நீ என்னோட‌ ஃப்ரெண்டுடா எனக்கு உன்ன பத்தி தெரியாதா...உண்மையை சொல்லு என்ன‌ விஷயம்?" மூர்த்தியின் பேச்சில் சந்தேகம்  தோனித்திருந்தது

"அச்சச்சோ...மேகம் இருட்டுற மாதிரில்ல தெரியுது...நான் மாடியிலே போய் துணியை எடுத்துட்டுவர்றேன்...வர்ற மழை ராத்திரிக்கு மேலே வருதா..ச்சே" என்று  புலம்பியபடியே மாடிப்படியை நோக்கி ஓடினாள் பார்வதி.

"உண்மை தான் மூர்த்தி...நம்மள புரிஞ்சிக்கிட்டவங்ககிட்ட உண்மையை நிச்சயமா மறைக்கவே முடியாது" என்று சோகம் தோய்ந்த குரலில் மேலும் தொடர்ந்தார்  ல‌க்ஷ்ம‌ண‌ன்.

"என் மருமகள் எப்போதும் என்னை ஜாடையாவே திட்டினாலும் ஜடமாவேஇருந்துடனும் என்றே காதே கேட்காத மாதிரி எப்பவுமே இருப்பேன்... ஆனா.. இன்னிக்கு"

"இன்னிக்கு...என்னவாச்சு லக்ஷ்மணா?" கவலையுடன் வினவினார் மூர்த்தி

"மூர்த்தி...என் கண்ணாடியை எங்கேயோ மறந்து வச்சுட்டேன்...எங்கே வச்சேன்னு தேடிட்டு இருக்கும்போது, எனக்காக என் பேத்தியும் சேர்ந்து தேடினாள்.  அப்போ தெரியாம என் கைப்பட்டு ஃப்ளவர்வேஸ் கீழே விழுந்துடுச்சு"

"சரி தெரியாம விழுந்திடுச்சு,அதுக்கா உன் மருமகள் திட்டினாள்?"

"அப்படி ஏதாவது சொல்லி இருந்தாலும் விதியேன்னு கேட்டுட்டுப் போயிடுவேனேடா...என் பையனுக்கு உடனே ஃபோன் போட்டு எனக்கு பைத்தியம்  பிடிச்சிடுச்சுன்னும், வீட்டிலே உள்ள பொருளையெல்லாம் போட்டு உடைச்சதுல என் பேத்தியை நானே காயப்படுத்திட்டேன்னு என்னென்னவோ சொல்லி  இப்ப என் பையன் மனநலஆஸ்பிட்டல்ல என்னை சேர்க்க போறேன்னுசொல்லிட்டான்" என்று அவர் கூறி முடிக்கவும் கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது

"வருத்தப்படாதேலக்ஷ்மணா...இவ்வளவு நடந்திருக்குது, ஏன் வந்ததும் எங்கிட்டேசொல்லல நீ...வா, உடனே போய் உன் பையனை பார்த்து நாலு வார்த்தை  கேட்கணும்"

"வேண்டாம் மூர்த்தி, அவ‌ன் என்னை எடுத்தெரிஞ்சி பேசற மாதிரி உன்னையும் பேசிடுவான்...வேண்டாம் விடு"

"ம்ஹும்...இதை இப்படியே விட்டால் நான் ஒரு நல்ல நண்பனாக கூட இல்லே மனுஷனாக கூட வாழ தகுதியில்லாதவனாகி விடுவேன்"

"பார்த்தியா...இதுக்கு தான் நான் உன்கிட்ட சொல்லவே கூடாதுன்னு இருந்தேன்...ஆனா இப்போ நான் பயந்த மாதிரியே" என்று பதறினார் லக்ஷ்மணன்

"லக்ஷ்மணா, இப்படிப் பெத்தவங்களக் கவனிக்காது விடுறவங்களைத் தண்டிக்கனும்ன்னு சுப்ரீம்கோர்டே தீர்ப்பு சொல்லிருக்கிறது; இன்னும் சொல்லப் போனால்  பராமரிப்புத் தொகையும் கொடுக்க வேண்டும் என்றும் சட்டம் நிறைவேறிருக்கிறது - உனக்கும் இது நல்லாவே தெரியும்தானே?" பொரிந்து தள்ளினார் மூர்த்தி

"தெரியும் மூர்த்தி...ஆனா"என்று இழுத்தார் லக்ஷ்மணன்.

"ஓ...குடும்ப கெளரவம் பற்றி கவலைப்படுறியா?அதை பற்றி உன் பையனேகவலைப்படாமல் தானே உன்னை வீட்டை விட்டு விரட்ட இந்த அளவுக்கு  மோசமான காரியங்களை செய்கிறான்...அப்புறம் நாம மட்டும் ஏன் அவனுக்காக இரக்கப்படனும் சொல்லு"

"இல்லேடா...அவன் செய்யறான்னு அவனை மாதிரி நானும் செய்யறதால எனக்கு தொலைஞ்சு போன என் நிம்மதி நிச்சயம் கிடைக்காது மூர்த்தி"

"நீ,இப்படி பேசறது தான் உன் மருமகள் சொன்னது உண்மையோன்னு நினைக்க தோணுதுஎனக்கு"கோபம்பத்திக்கொண்டு வந்தது மூர்த்திக்கு.

"மூர்த்தி,இப்போ நான் இங்கே வந்தது கூட நான் தங்கறதுக்கு ஒரு வீடு பார்த்து தர முடியுமான்னுகேட்க‌ தான்"அமைதியாகதோனித்ததுலக்ஷ்மணனின் குரல்

"இல்லேலக்ஷ்மணா...நீ எப்பவும் எப்படியிருப்பே,ஆனா உன்னை இப்படி பார்க்க என்னாலமுடியலடா..."சோகத்தில்தோய்ந்திருந்தனமூர்த்தியின் வார்த்தைகள்.

"விடு மூர்த்தி...நான் என் மகனுக்கு ஒரு சுமைதாங்கியாக எப்பவும் இருக்கனும்நினைச்சேன்...ம்...ஆனால் அவன் என்னை சுமையா நினைத்து

இடிதாங்கியாகஇருக்கனும்ன்னு நினைக்கின்றான் போல... உன்னோட வீடு பக்கத்துலஇருக்குற மாதிரி பார்க்க முடியுமா,அப்போ தான் எனக்கு நாளைக்கு
ஏதாவது ஆச்சுன்னா..."

"டேய்...போதும் நிறுத்து உன்னோட உளறல்ல...டிஆர் மாதிரி அடுக்கு மொழியாஅடிக்கிட்டு போகாதே,இது நிஜ வாழ்க்கைக்குஉதவாது…கீழ் போர்ஷன்ல  காலேஜ் பசங்க தான் தங்கிருக்காங்க...இன்னும் ஒரு மாசத்துல காலி செய்திடுவாங்க,அதுவரைக்கும் நீ நம்மவீட்டுல்ல தங்கு"

"ரொம்ப தாங்ஸ் மூர்த்தி...ஆனா இன்னும் ஒரு மாசம் வரைக்கும் எப்படி இங்கே தங்குறதுன்னு"என்று இழுத்தார் லக்ஷ்மணன்

"பார்த்தீயா...நீ இங்கே தங்க ஒத்துக்கமாட்டேன்னுதெரிஞ்சு தான் கீழே போர்ஷன்ல்லஇருந்துக்க சொன்னேன்...நீ என்னன்னா ஒரு மாசம் கூடஇருக்க மாட்டேன்னுசொல்றியே....இதோ பார் லக்ஷ்மணா...நானும் பாருவும்,உன் பையன்,மருமகளை மாதிரி கிடையாது.நீ எப்பவும் என் கூடவே இங்கேயே இருந்தால்  நான் இன்னும் சந்தோஷப்படுவேன்"என்று சொல்லி முடிக்கவும் மாடிக்கு சென்ற பார்வதி கோபத்துடன் நிற்பதை பார்த்தார்.

"ஆமா...என்ன நடக்குது இங்கே...?"கோபத்துடன் பார்வதிநின்று கொண்டிருந்தார்

"பாரு...அது வந்து...லக்ஷ்மணன் ரொம்ப பாவம்மா...அவன் பையன்"

"அதுக்குன்னு?"

"இல்லேம்மா...ஒண்ணும் இல்லை..."என்று இழுத்தார் லக்ஷ்மணன்

மூர்த்தியும்,லக்ஷ்மணனும்பார்வதியின் முகத்தில் தெரிந்த கோபத்தைக் கண்டு சற்று தடுமாறி போனார்கள்

"அதுக்குன்னு...இப்படி தான் வந்தவங்களுக்கு எதுவுமே சாப்பிடவிடாமல் சாப்பிடுறதா"என்று பார்வதி கூறிய பிறகு தான் இருவரும் நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டனர்.

"ஓ...நீ இந்த பஜ்ஜியைசொன்னியா...நான் பயந்துட்டேன்"என்றார் மூர்த்தி

"நான் ஒண்ணும் பஜ்ஜியைசொல்லலை...அதை சாப்பிடுற ஆளை தான் சொல்றேன்"

"ஓ...அப்படியா…ஹிஹிஹி"என்றுநமட்டுக் சிரிப்பு சிரித்தார் மூர்த்தி

"அண்ணா,நான் நீங்க பேசினதை கேட்டுட்டு தான் இருந்தேன்...நான் உங்க குடும்ப விஷயத்துலதலையிடுறதா நினைச்சிக்க வேண்டாம்...அண்ணா,ஏன் நீங்கள்  உங்க உறவுக்காரார்கள் நாலு பேரை கூப்பிட்டு சமாதானம் பேசி பார்த்தா என்ன?"என்று தயக்கத்தோடுகூறினாள் பார்வதி

"இல்லைம்மா...அதுகெல்லாம் காலம் கடந்து போச்சு...நான் எப்போ எந்த ஜென்மத்துல செஞ்ச பாவமோ,இப்போ இந்த பிறவியிலே அனுபவிக் கனும்ன்னு  விதின்னு நினைக்கின்றேன்"என்றுவிரக்தியின்உச்சியில் இருந்த லக்ஷ்மணனின் வார்த்தைகள் மூர்த்திக்குஎரிச்சலடைய செய்தது

"லக்ஷ்மணா...நீ ஒரு முட்டாள்ன்னு இப்படி தான் அடிக்கடி உறுதி படுத்துவியா...நீ அனுபவிக்கிறதுவிதின்னா,அதே மாதிரி விதியை உன் பையனும் அனுபவிக்க வேண்டாம்...இது ஒன்றும் பழிக்குபழி யில்லை...நியாயத்தை தான் கேட்க போகின்றோம்"

"நீங்க கொஞ்சம் நிதானமாபேசுறீங்களா...அவரே நொந்து போயிருக்கிறார்.அவரை போலீஸ்,கோர்ட்டுன்னு சொல்லி குழப்பாதீர்கள்"

"மூர்த்தி...முதல்ல இந்த முடிவை எடுக்க கொஞ்சம் தயங்கினேன்; வருத்தப்பட்டேன்,ஆனால் இப்போ நான் எடுத்த இந்த முடிவு தான் சரியாக இருக்கும் என்று  என் மனதிற்குதோன்றுகிறது"என்றலக்ஷ்மணனின் குரலில் ஒரு புத்துயிர் தெரிந்தது

"ம்...கலியுகத்துல சொந்த பந்தம் பாசங்கள் எல்லாம் பலியாகிடும்ன்னு என் ஆச்சி அடிக்கடி சொல்லுவாங்க...அது இன்னிக்கு சரியாகத் தான் இருக்கு"என்று
புலம்பினார் பார்வதி

"ஆமா...இதே கலியுகத்துல தான்உன் ஆச்சியோடதொல்லைகளைதாங்கிட்டு அவரை கடைசி வரைக்கும் பார்த்துக்கிட்டவர்கள்அனுபவித்தகஷ்டங்களைப் பற்றி  ஏதாவது சொல்கிறாயா,பாரு"

"அதானே பார்த்தேன்,எங்கஉங்களோடஇராமயணத்தை இன்னுமா படிக்க ஆரம்பிக்கலைன்னு...‌எங்க வீட்டு ஆட்களைபற்றிபத்துபேருகிட்ட குறை சொல்லாமல்  தூக்கமே வராதே உங்களுக்கு"என்று பொய் கோபத்துடன் கூறிவிட்டுதிரும்பிக் கொண்டார் பார்வதி

"மூர்த்தி,இத்தனை நாள் கவலைப்பட்டுக்கொண்டே மனதிற்குள் புழுங்கிக்கொண்டேயிருந்து விட்டேன்...இனியாவது உன்னை பார்த்தாவது வாழ்க்கையை வாழ பழகிக்கொள்ளவிரும்ப்கிறேன்...என்னை என் மகன் வேதனைப்படுத்தினாலும்நான் பதிலுக்கு அவனை சிரிக்க வைக்கவே விரும்புகின்றேன்" என்று கூறிய லக்ஷ்மணனின் குரலில் முழுமையான தெளிவு பிறந்திருந்ததைஉணரமுடிந்தது.அந்த முடிவை ஏற்று கொள்வதைப் போலவே மூர்த்தியும்,பார்வதியும் பேசுவதறியாது மெளனமாய் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்
ஆக்கம்: ஸ்ரீஷோபனா ராஜ்குமார்
 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
7

CLEAN YOUR KIDNEYS IN Rs. 1.00 OR EVEN LESS

Years pass by and our kidneys are filtering the blood by removing salt, poison and any unwanted entering our body. With time, the salt accumulates and this needs to undergo cleaning treatments and how are we going to overcome this?

It is very easy, first take a bunch of parsley (MALLI Leaves) KOTHIMBIR (DHANIYA) and wash it clean

Then cut it in small pieces and put it in a pot and pour clean water and boil it for ten minutes and let it cool down and then filter it and pour in a clean bottle and keep it inside refrigerator to cool.

Drink one glass daily and you will notice all salt and other accumulated poison coming out of your kidney by urination also you will be able to notice the difference which you never felt before.

Parsley is known as best cleaning treatment for kidneys and it is natural!

Hope you will forward this to all your loved ones

Visit: www.MumbaiHangOut.Org 

ஆக்கம்: Ananthamurugan.G

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
8

உன்மத்தம் ஆனேனடி சகியே!

ஆக்கம்: ஆலசியம்.கோ, சிங்கப்பூர்

என்மன வானில் உலாவரும் முகிலே! 

தேனூறிய மலரே! வானூரும் நிலவே!

தேமாங்கனி சுவையே! திகட்டா அமுதே!

வானோர் மயங்கும் பேரழகின் பிறப்பே!

கானவர்; கந்தர்வர்; இந்திரர்; சந்திரர்

யாவரும் நினைக் கண்டிலரோ -பிரம்ம

தேவரே தவமிருந்து படைத் தாரோ!

மூவரே வியப்பரே! மூவேந்தர் தடுத்திலரோ!

தாமரைமுகம் கண்டு தவித்திடும் என்மனமே!

‘தா’மரையாய் தாவிக் குத்திடும் இக்கணமே!

மாதுளை இதழில் மாங்கனி ரசமே 

மயங்கிப் போனதென் மனம் உன்வசமே! 

பொய்கையில் நீந்திய கயல்களோ -நின்

மைவிழிகளில் நீந்தி எனை மாயத்ததுவே!

மெல்லிடை காட்டும் நளினமோகநடை  - அதனால்  

வல்லிய கனங்குலை மேலாடை நழுவுமே!

சொல்லிய யாவும் கொஞ்சமே எனச் 

சொல்லியே நோவுது என் நெஞ்சமே! 

சொல்லவும் கூடுமோ? சொல்லுக்குள் அடங்குமோ?

சொல்லாமற் போனால் சொர்க்கமும் விளங்குமோ? 

ஆலிலை மூடிய மேகலை அது

ஆலிங்கனம் செய்யும் நூலிடை - வண்ணப்

பாவாடை தாங்கிடும் நூலாடை அது  

பாலாடை மேனி மூடிய மேலாடை

தழுவுதோ…! இல்லை அது நழுவுதோ…! 

தழுவும் போது இறக்கிறேன் அது

நழுவும் போது மீண்டும் உயிர்கிறேன்!

வேனில் தென்றலும் உன்னை உரசியே  

மேனி சிலிர்த்ததோ? மெல்லிடை நெளிந்ததே! 

காலைப் பரிதியின் கண்களும் கூசியதோ?

கார்முகில் கொண்டே கண்களை மூடியதே!

சோலைக் குயிலும்; சொர்க்கமும் வேண்டிடுமோ?

மாலைநீ வரும்வரை; சோகத்தில் ஆழ்ந்திடுமோ!

அழகினழகே, நினைப் பார்த்து பார்த்து 

அழகு மயில்களின் கண்களும் பூத்ததே! 

பூங்காவனமே பூத்துக் குலுங்குதே! -அது 

பொங்கித் தேனை எங்கும் வார்த்ததே!

அங்கமெல்லாம் சிலிர்த்து நிற்கிறதே -அந்த

அன்னமும் உன்னிடம் ஆசை கொண்டே!

இன்பத்தேன் சுமந்தத் தங்கக்குடமோ! -நீ 

துன்பமில்லா பெருவாழ்வு தரும் அமுதக்கடலோ!

அங்கமெலாம், மின்னும் வைரமோ! – எனை

ஆட்டிப்படைக்கவே வந்த அணங்கோ -இத்தனை 

மேன்மைகளை மேவிய நின்னை அடையவே 

எத்தனை ஜன்மம் தவமிருந் தேனோ!

'நின் பணிமொழி வாலெயிறு ஊறியநீர் 

பாலோடுத்தேன் கலந்ததோ' நானறியேன் -என்

ஊனில் தேனூறுதே; நினதருகே இருக்கையிலே 

வானில் மீனூருதே; நீ கண் சிமிட்டுகையிலே!

இதயம் துடிப்பதை கேட்கிறேன் -ஒரு

இனம் புரியா மயக்கம் ஏனோ? -என்னுள்

இயக்கம் பெறுவதை உணர்கின்றேன் 

உதடுகள் துடிக்கின்றன; உதிரமும் கொதிக்கின்றது

உள்ளம் மட்டும் உயிர்தளிர்ப்ப  உன்மத்தமாகுதே!

அடிப் பெண்ணே! ஆணிப் பொன்னே!

விண்ணின் அதிசயமே! மண்ணின் சொர்க்கமே!

உயிரின் ஓவியமே! என்னுயிரின் இருப்பிடமே!

விதிசெய்த சதியால் அல்ல - என்  

மதி மயங்கி உயிர்கசிய உன் 

கரம் பற்றினேன்  சகியே! 

**************************************************************************************

கவிதையின் கடைசி மூன்று வரிகள் தாம் எனை இக்கவிதைக்குத் தூண்டியது.

அந்த அழகுக் கிறுக்கல் வகுப்பறைப் பின்னூட்டத்தில் உதிர்ந்த முறுவலே!

வரிகளை வார்த்தவருக்கு வண்ணமிகு நன்றிகள்.

சிற்றின்பத் தேரேற்றினேன் வாருங்கள்  இனி 

பேரின்பக்கடலில் நீந்திக் களிப்போம்!

***************************************************************************************

பேற்றைத் தருவாய் பிரம்மபுரப் பிதாவே!

ஆக்கம்: ஆலாசியம்.கோ

தோடணிந்த திருச்செவியுடைய உமையம்மையை 

தோன்றும் யாவிலும் இயக்கமாகி உயிர்பிக்கும்

ஞான்று நல்லுலகுக்கு நலம்தரும் நாயகியினை

இடப்பாகம் கொண்டே; சிவசக்தியாய் - செக்க

சிவந்த ஞானப் பேரொளியாக; அருளென்னும்

குளிர்க் கொட்டும் சூரியனாய்; ஒப்பில்லா வெண் 

குளிர்பிறைதனை முடிவில்லா முடியில் சூடியே

பிரளயத்தில் விளைந்த சாம்பல் என்னும் 

திருவெண்ணீற்றை தளிர் மேனியில் பூசியே

வானுலா வந்தேறும் பேரழகே; பேரின்பக் கடலே

தீதிலா வாழ்வதனை வழங்கி - எனைப்  

பிறப்பில்லா பேறு பெற வைப்பவனே!

தாமரை மலர் அமர்நான்முகனும் 

வீணை கானம் பொழியும் அன்னையவள்

ஞான வல்லியோடு; முன்னைய நாளிலே

தேவ தேவனை! தேவி யொருபாகனை!

நாதனை! நடராசப் பெருமானை! - நல் 

அறக்கடவுளாம்  நந்தியின் மீதேறி வந்தபோது ; 

நான்முகன் தான் விரும்பிய தொழிலாம்

படைத்த லெனும் அருந்தொழிலை தனக்கருள

வேண்டியே வரம் பெற்ற பிரமபுரம்!

பிரம்மனுக்கு வரமளித்து இப்பேரூரில் உறைவோனே! 

பித்தசித்தனே! பெருஞ்ஞானக்கடலே! முக்தனே! ஈசனே!

ஏனிந்தயோசனை தடுத்தாள்வாயெனை அப்பனே! 

திருச்சிற்றம்பலம்.

அன்புடன்,

கோ. ஆலாசியம்,

சிங்கப்பூர். 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

9

26.1.2012 ஞாயிறு அன்று  ஆஸ்திரேலியா சிட்னி முருகன் கோவில் குடமுழுக்கு படு விமர்சையாக நடந்தது. அதில் எடுத்த சில புகைபடங்களை நம் பார்வைக்கு அனுப்பியுள்ளார் வகுப்பறை மாணவர். AL. நடராஜன்

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
10

நகைச்சுவை:

Husband texts to wife on cell..

"Hi, What r u doing Darling?"

Wife: I'm dying..!

Husband jumps with joy but types:

"Sweet Heart, how can I live without U?"

Wife: "U idiot! I'm dying my hair..

"Husband: "Bloody English Language!

-S.சபரி நாராயணன், சென்னை
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

வாழ்க வளமுடன்!