மறக்க வேண்டியதும், நினைக்க வேண்டியதும்!

==================================================
 மறக்க வேண்டியதும், நினைக்க வேண்டியதும்!
-----------------------------------------------------------------------------

இன்றைய வாரமலரை மொத்தம் 3 கட்டுரைகள் அலங்கரிக்கின்றன. மூத்த மாணவர்களில் ஒருவரின் கட்டுரையும், வெளிநாட்டில் வசிக்கும் இருவரது கட்டுரைகளும் அலங்கரிக்கின்றன. படித்து மகிழுங்கள்

அன்புடன்,
வாத்தியார்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"அந்தச் சுவர்களில் என்ன எழுதி இருக்கிறது?"

மதுரைப் பாலத்தை எங்கள் மகிழ்வுந்து(கார்)கடந்து கொண்டிருந்தபோது பின் இருக்கையில் இருந்து அந்தப் பெரியவர் கேட்டார். அது நடந்த ஆண்டு 1986.

பெரியவர் என்றா சொன்னேன்? அவர் பெரியவர் மட்டும் அல்ல.புகழ் பெற்ற மிஷன் மற்றும் மடத்தின் தலைமைப் பதவியைத் தன் 90 வயதுக்குப்பின்னர் அடைந்து சிறப்பாக வழி நடத்தி சமாதி நிலையை அடைந்தவர். உலகின் பல நாடுகளுக்கும் பயணம் செய்து நமது நாட்டின் பெருமைகளை வெளிப்படுத்தியவர்.பல தத்துவப் புத்தகங்களை எழுதியவர்.அவர்களுடன் நான் மகிழ்வுந்துப் பயணம் செய்ய வாய்ப்புக் கிடைத்தபோது, அவ‌ர்கள் மடத்தின் உப தலைவராக இருந்தார்கள்.

நாங்கள் மதுரையில் இருந்து இராஜபாளைத்திற்கு மகிழ்வுந்தில் சென்று கொண்டு இருந்தோம்.இராஜபாளையத்தில் சுழற்சங்க மகாநாட்டைத் துவக்கி வைக்க அவர்களுக்கு அழைப்பு. என்னையும் அங்கே வேறு ஒரு பணி நிமித்தம் அழைத்துச்சென்றார்கள்.மகிழ்வுந்தின் முன் இருக்கையில் நானும், ஒரு இளம் பிரம்மச்சாரியும் நெருக்கியடித்து அமர்ந்து இருக்கிறோம்.பின் இருக்கையில் அவர்கள் தனியாக‌ அமர்ந்து மோன நிலையில் இருப்ப‌து போல் மெள‌னமாக‌ப் பயணிக்கிறாகள்.

அப்போதுதான், வைகைப் பால‌த்தின் மீது செல்லும்  போது அந்தக் கேள்வி அவர்களிடமிருந்து வெளிப்பட்டது. உரையாடல் முழுவதும் ஆங்கிலத்தில் நடந்தது.அத்துறவிக்குத் தமிழ் தெரியாது.அவருடைய தாய் மொழி மலையாளமாக இருக்கக்கூடும்.

"அந்தச் சுவர்களில் என்ன எழுதி இருக்கிறது?"

அப்போதுதான் நாங்களும் பாலத்தின் கைப்பிடிச்சுவர்களை கவனித்தோம்.

நாத்திகப் பிரசாரச் சொற்கள் காணப்பட்டன.

பிரம்மச்சாரி பதட்டத்துடன் கூறினார்: "அவர்கள் 'கடவுள் இல்லை;க‌டவுள் இல்லவே இல்லை' என்று எழுதியிருக்கிரார்கள்"

துறவி கேட்கிறார்:"யார் அவர்கள்? நாயக்கரின் கட்சியினரா?"

(இந்த இடத்தில் ஒன்று சொல்லிக் கொள்கிறேன்.அக்காலத்தில் தந்தைப் பெரியாரைக் குறிப்பிடும் போது நாயக்கர் என்று குறிப்பிடும் வழக்கம் புழக்கத்தில் இருந்தது. தவறாக யாரும் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம்.திசை திருப்பும் படி எதுவும் விம்ர்சிக்க வேண்டாம் என்று பணிந்து கேட்டுக் கொள்கிறேன்)

"ஆம்! சுவாமிஜி!"

"வேறு என்ன எழுதியிருக்கிறது?"

நான் கூறினேன்: “கடவுளை மற! மனிதனை நினை!”

"ஓ! மனிதனை நினைக்க ஏன் கடவுளை மறக்க வேண்டும்?" என்று சொல்லிவிட்டு தியானத்தில் ஆழ்ந்து விட்டார் துறவி!

பயணம் தொடர்ந்தது. சற்று நேரம் கழித்துத் துறவி கூறினார்:

"நாயக்கருடன் நாம் ஐம்பது சதம் ஒத்துப் போகிறோம். நம் கொள்கை கடவுளை நினை; மனிதனை நினை."

பயண‌ம் மேலும் தொட‌ர்ந்தது. தியானம் போலத் தோன்றினாலும் துறவி இந்தக் கருத்தையே தியானம் செய்து வருவது போலத் தோன்றியது.

துற‌வி தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொள்கிறது போலப் பேசுகிறார்:

"ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் கடவுள் தானே இருக்கிறார்! ஆகவே மனிதனை நினைத்தால், கடவுளை நினைப்பது போலத்தானே!"

மகிழ்வுந்து வேகம் பிடிக்கிறது.துறவியின் உள்ளமும் கூட வேகம், விவேகம் இரண்டும் பெற்றுப் பயணிக்கிறது.

"நமது சுவாமிஜி (விவேகானந்தர்) நமக்குக் கூறினார், தரித்ர தேவோ பவ!மூர்க தேவோ பவ! நர சேவா, நாராயண சேவா!"

"ஏழையான மனிதக் கடவுளை வணங்கு! அறிவிலியான மனிதக் கடவுளை வணங்கு! மனிதனுக்குச் செய்யும் சேவையே மாதவ‌னுக்குச் செய்யும் சேவை"

துறவி தியானத்தில் ஆழ்ந்து விட்டார். மெளனமாகப் பயணித்தோம்.

எதிர்ப்படும் மனிதர்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் கடவுளைப் பார்ப்பது போல பிரமையாக இருந்தது. நீண்ட நாட்களுக்கு அப்படித் தோன்றியது.

வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் தொடர்ந்து அக்கொள்கையைக் கடைப்பிடிக்க முடியா விட்டாலும், அவ்வப் போது நினைவு படுத்திக்கொண்டு நரசேவை செய்வேன்.

தொடர்ந்த சேவையாக ஏதாவ‌து ஒன்றினை என் மறைவுக்குப் முன்னர் நிறுவ வேண்டும் என்று ஆவல்.

நடப்பதெல்லம் நம் கையிலேயா இருக்கிறது?

ஆகட்டும் பார்க்கலாம்!
- ஆக்கம். K.முத்துராமகிருஷ்ணன் (KMRK), தஞ்சாவூர்
 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

2

----------------------------------------------------------------------------------
ஆக்கம் எண் 2

தலைப்பு: பாலில் செய்த பலகாரம்

தலைப்பை பார்த்துவிட்டு, ஏதோ சமையலைப்பற்றிய குறிப்பு என்று யாரும் நினைக்க வேண்டாம். முழுமையாகப் படித்துவிட்டுச் சொல்லுங்கள்

மேற்குமலைத் தொடர்ச்சி அடிவாரம். ஒரு சின்ன கிராமம். அடியேனின் ஊர். பெற்றோர் இருவருமே ஆசிரியர்ப் பணி செய்பவர்கள். காலம் 1983 ஆம் ஆண்டு. அப்போது எனக்கு எட்டு வயது இருக்கும். நாங்கள் அண்ணன் தம்பி என்று மூன்று பேர்கள். நான் கடைக் குட்டி.

என் அன்னை வழித் தாத்தாவும் அதே கிராமத்தில்தான் இருந்தார். வயது அறுபதிற்கும் மேலாக இருக்கும். எப்பொழுது பார்த்தாலும் ஊர்ப் பிள்ளையார் கோவில் திண்ணையில், தன் வயதொத்தவர்களுடன் அமர்ந்து, தெருவில் போகிறவர்களைப் பிடித்து நக்கலடிக்கத்துவங்கி விடுவார். அதில் ஒரு சந்தோஷம் அவருக்கு. ஒரு நாள் நான் சிக்கிக் கொண்டு விட்டேன்.

தினத்த‌ந்தி நாளிதழைக் கொடுத்துப் படிக்கச் சொன்னார். நானும் செய்திகளை ஒவ்வொன்றாகப் படித்துக் கொண்டே வந்தேன். அவர் மேலபடி, கீழேபடி, அந்தப்பக்கம் படின்னு அறிவுறுத்திக்கொண்டே இருந்தார்.

அப்படிப் படித்துக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில், ஒரு செய்தியின் தலைப்பு வாசகம் என்னைச் சற்றுக் குழப்பியது. எழுத்துக் கூட்டி மனதிற்குள் வாசிக்க முயன்றேன்.

"பா..லி..... ப..ல..கா...ர..ம்" என்று மனதிற்குள் கூட்டிச் சொல்லிக்கொண்டவன், அதுவரை கேள்விப்படாதாக இருக்கிறதே என்றும் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

பத்திரிக்கை, தவறாக எழுத்துப்பிழைகளோடு அச்சிட்டு விட்டது என்று சட்டென்று மனதிற்குள் தோன்ற பிழையுள்ள வார்த்தைகளைத் திருத்தி "பாலில் பல‌காரம் செய்து விட்டனர்" என்று அந்தச் செய்தியை வாசித்து விட்டேன்.  தாத்தாவும் அவரோட உடனிருந்த நண்பர்களும் பயங்கரமாக சிரித்து விட்டார்கள். ஒரு நிமிடம்  நானும் ஆடிப்போய்விட்டேன்.

தாத்தா கோபமாக, "யாருடா ஒனக்கு தமிழ் சொல்லிக்குடுத்த வாத்தியாரு?.... நீயெல்லாம் என்னதான் பள்ளிக் கூடத்துல படிச்சயோன்னு தெரியல" என்று சொல்லிட்டு மறுபடியும் அந்தச் செய்தியை படிக்க சொன்னாரு. நானும் தட்டுத்தடுமாறி அந்த செய்தியை வாசித்துவிட்டு, தப்பித்தேன் பிழைத்தேன் என்று ஓடி வந்துவிட்டேன்.

பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் வரையிலும் தினத்த‌ந்தி பத்திரிக்கை தவறாகவே அந்த சொல்லை அச்சிட்டு விட்டது என நினைத்திருந்தேன். தாத்தாவுக்கு என்ன தெரியுமுன்னு அவர்மேல் கோபமாகவும் இருந்தேன். ஆனால், கல்லூரியில் படித்த காலத்தில்தான் அது ச‌ரியான வார்த்தைதான் என்பது தெரிய வந்தது.

அன்று வாசித்து நான் மட்டிக்கொண்டு விழித்த அந்தச் செய்தி இதுதான்:

"ஈரோட்டில் 10 வயது சிறுமியைப் பாலில் பலகாரம் செய்து விட்டனர். குற்றவாளிகளுக்கு காவல்துறை வலைவீச்சு"

உண்மையான‌ செய்தி உங்க‌ளுக்கே தெரிந்திருக்கும்.

"ஈரோட்டில் 10 வயது சிறுமியைப் பாலிய‌ல் பலாத்காரம் செய்து விட்டனர். குற்றவாளிகளுக்கு காவல்துறை வலைவீச்சு"

அறியாப் பருவம் அது, அறியாமல் இருந்தது நான்தான் என்பதும் புரிந்துவிட்டது. இடையில் ஐந்தாண்டுகளாக மனதில் தங்கியிருந்த கோபத்தை மனதைவிட்டு வெளியேற்றினேன்.

தமிழ் வாழ்க! தாத்தாக்களும் வாழ்க!

ஆக்கம்: ஜவஹர் கோவிந்தராஜ், சிட்னி, ஆஸ்ட்ரேலியா
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

3

--------------------------------------------------------
ஆக்கம் எண் 3

எப்படிப் பிச்சை இடவேண்டும்?

இங்கிலாந்து நாட்டில் வசிக்கும் நான், திடீர் மற்றும் தூரத்து சொந்தங்களால் எப்படி அவதியுற நேர்ததது என்பதை வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்.

இதை எழுதத் தூண்டுகோலாக இருந்தது எது தெரியுமா,? வகுப்பறை பக்திமலரில் வந்த 'இறைவியின் செயல் என்றாகிவிட்ட பின்பு மர்மம் ஏது' என்னும் கட்டுரை.

ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் நடந்த நிகழ்வு ஒன்றை வைத்து எழுதப்பெற்ற கதை அது என்றால், இது தற்காலக் கதை.

சென்ற ஆண்டு ஒரு நாள் மதியம். கைபேசி கிணு கிணுக்க எடுத்துப் பார்த்தால், சென்னை எண் ஒன்றிலிருந்து அழைப்பு.

எடுத்துப் பேசினேன். பேசியவர் தன்னை இன்னாரென்று அறிமுகம் செய்து கொண்டார். பின்னர் சொல்லவந்த செய்தியைச் சொன்னார். அவருடைய மகன் மேற்படிப்பிற்காக இங்கிலாந்திற்கு வரவுள்ளதாகவும், அவன் படிக்கவுள்ள கல்லூரி என் வீட்டிற்கு அருகில் இருப்பதாகவும், கூறியவர், தொடர்ந்து சொன்னார்:

“அவனை ஒரு வாரம் முன்னதாகவே அனுப்பி வைக்கிறோம். அங்கே உள்ள நடைமுறை வாழ்கையைக் கொஞ்சம் சொல்லிக் கொடுங்கள்”

பேச்சு வேண்டுகோளாக இல்லை. உத்தரவாக இருந்தது.

சரி என்றேன். சனி வந்து பிடிக்கப்போவது தெரியாமல்! 

என் கணவரும் சம்மதித்தார். “ஆஹா!! அதற்கென்ன செய்தால் போயிற்று!”

சரி என்று சொன்ன மறு நிமிடத்திலிருந்து எனக்கு நாலா பக்கங்களில் இருந்தும் தொல்லை பேசி அழைப்புகள். நேரம் காலம் இல்லாமல் அவருடைய மூத்த சகோதரி, அவருடைய அன்னை மற்றும் அவருடைய உறவினர் களிடமிருந்து எல்லாம் தொலைபேசி அழைப்புகள் வர ஆரம்பித்தன. நானும் மரியாதை நிமித்தமாகப் பேசிவிட்டு வைத்துவிடுவேன். என்மேல் அக்கறை கொண்டவர்கள் போலப் பேசியவர்கள் எல்லாம் பேசினார்கள்.

எதையும் யாரிடமும் எதிர்பார்க்காத நான் “அம்மாவைப் போல நினைத்துக் கொள்:” என்ற அவர்களுடைய ஜாலவார்த்தைக் குழியிலும் விழுந்தேன்.

தாயற்ற நான். அவர்களின் உள்நோக்கம் அறியாமல் அவர்களுடைய தொல்லை பேசிகளுக்கு மதிப்பும் கொடுத்தேன்.

தேவமகன் வந்திறங்கினான்.

அவனை அழைத்து வந்து, கவனித்து அவனுடைய பெற்றோருக்கு கொடுத்த வாக்கின்படி நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு தேவையான அனைத்தையும் கற்றுகொடுத்து (முதல் வெளிநாட்டு பயணமாம்) பத்து நாட்கள் வைத்திருந்து, பார்த்துப் பார்த்து அவனுக்கு வேண்டியவற்றைச் செய்து கல்லூரி வளாகத்தில் இருந்த விடுதியில் (ஹொஸ்டலில்) கொண்டுபோய் விட்டேன்.

மறுநாளே திரும்பி வந்து விட்டான்.

வந்தவன் இன்னும் பாடம் ஆரம்பிக்கவில்லை என்று சொன்னான். ஒரு வாரம் இருந்துவிட்டுப் பிறகு போகிறேன் என்றும் சொன்னான். இருந்த சமயத்தில் நம் கவனம் எங்கும் சிதறி விடாதபடி தன் மேலேயே இருக்கும்படியும் பார்த்துக் கொண்டான். சொந்த அலுவல்களை மறந்து, கணவரையும், மகளையும் மறந்து அவன் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்து கொடுத்தேன்

தொலைபேசி மூலம் வந்த உத்தரவுகளை நிறைவேற்றுவதே என் வேலையாக இருந்தது,

அந்த சமயத்தில் என்னுடைய போதாத நேரம், என் தந்தையின் உடல்நிலை மோசமாக உள்ள செய்தியும் அவருக்கு உட்னே பைபாஸ் அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமென்ற செய்தியும் வர ஊருக்குக் கிளம்பும்படி ஆயிற்று.

மகளையும், கணவரையும் விட்டுவிட்டுத் தனியாகப் புறப்ப்ட்டுச் செல்ல ஆயத்தமாகிக்கொண்டிருக்கின்ற வேளையில், “உங்கள் தந்தையை உங்கள் சகோதரர்கள் பார்த்து கொள்ளுவார்களே. நீங்கள் அங்கேயே இருந்து தீபாவளியை எங்கள் மகனோடு கொண்டாடுங்கள்” என்று உத்தரவும் வந்தது.

எப்படிச் சொன்னார்கள் தெரியுமா? “இந்தக் காலத்தில் பைபாஸ் சர்ஜெரி ரொம்ப சாதாரணம் அதற்காக நீங்கள் இவ்வளவு தூரம் வரவேண்டுமா? நாங்கள் பார்த்துகொள்கிறோம்”

என் மரமண்டையில் மணியடித்தது.  

அவர்கள் பேச்சைக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாமல், நம் தந்தைதான் நமக்கு முக்கியம் என்று கிளம்பினேன்.

தேவமகன், "நான் வேண்டுமென்றால் இங்கேயே தங்கி உங்கள் மகளைப் பார்த்துக் கொள்ளட்டுமா?” என்று கேட்டான்.

அவன் வேலையை அவன் பார்த்து கொள்வதே பெரியது. அதில் அடுத்தவர்க்கு என்ன அவனுடைய உபச்சாரம் என்று நினைத்தவள், “இல்லை நீ ஹொஸ்டல் சென்று விடு”  என்று சொன்னேன், சரி என்று முகத்தை தூக்கி வைத்துகொண்டு போனான்.

சென்னையில் வந்து இறங்கினேன் பதின்மூன்று மணிநேரம் பிரயாணம் செய்த களைப்பும் உடன் வந்தது.

தந்தையைப் பார்க்க மருத்துவமனைக்குப் போகும் முன்பு, ஒரு 20 நிமிடம் ஓய்வு எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பலாம் என்று நினைத்தபோது, தேவமகன் வீட்டாரிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. கொஞ்சம் கூட இங்கிதம்  இல்லாமல். என்னை பார்க்க வரப்போவதாகச் சொன்னார்கள். 

என் வீட்டாரிடமிருந்து எனக்குத் திட்டுத்தான் மிஞ்சியது. என் மூத்த சகோதரர் என்னைக் கடிந்து கொண்டார். மருத்துவமனைக்குச் சென்று திரும்பினோம்.

இரண்டு மணி நேரத்தில், தீபாவளிக்குத் துணிமணிகளை வாங்கி விடலாம் வா பின்னர் நேரம் கிடைக்காது என்று என் சகோதரர் சொல்லக் கடைக்குக் கிளம்பிச் சென்றோம்.  அரை மணி கூட ஆயிருக்காது. தேவமகன் குடும்பத்தார் எங்கள் வீட்டு வாசலில் நிற்பதாகச் சொன்னார்கள்.

துணிமணிகளை வாங்காமல், அடித்துப்பிடித்துக் கொண்டு வீட்டிற்குத் திரும்பினோம்.

தேவமகனின் பெற்றோர்கள் பேசினார்கள் பாருங்கள். அடடா, அடைமழை தோற்றுப்போகும்.

அத்தனையும் தங்களிள் பிள்ளையைப் பற்றிய புராணம்.

ஒரே பிள்ளை; ஓராயிரம் பக்கப் புராணம்

“மருத்துவமனை செல்ல நேரமாகிவிட்டது” என்று நாங்கள் சொல்லியும், அதைக் காதில் வாங்காமல் தொடர்ந்து பேசினார்கள்.

அவர்களும், அவர் உடன் வந்த அவர்களுடைய உறவினர்களும் அந்த தேவமகனின் பெயரை ராமஜெபம் போன்று செபிக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். இறுதியில், “திரும்பச் செல்லும்போது நீங்கள் ஏர் இந்தியா விமானத்தில்தானே போகிறீர்கள் நாங்கள் எங்கள் மகனுக்குச் சில சாமன்களைத் தருகிறோம் கொண்டு செல்லுங்கள்” என்ற உத்தரவையும் போட்டார்கள்.

“46 கிலோ அளவுதான் அனுமதிப்பார்கள். என்னுடைய உடைமைகளும் இருக்கின்றனவே” என்றதற்கு “சரி நாங்கள் தரும் சாமன்களின் அளவு 23 கிலோவிற்குள் இருக்கும்படியாகப் பார்த்துக்கொள்கிறோம். எடுத்துச் செல்லுங்கள்” என்றார்கள். என்னை வாயைத் திறக்க விடவில்லை.

தொடர்ந்து சொன்னார்கள், “உங்களுகென்ன வாங்க இங்கே என்ன இருக்கிறது? ஏது நேரம்?”

என்னைத் திகைக்க வைத்துவிட்டு, இறுதியாகப் புரப்பட்டுச் சென்று விட்டார்கள். இல்லை பறந்து சென்று விடார்கள்.

நான் போன் செய்து என்னால் அவ்வளவு எடுத்து போக முடியாது என்று கட் அண்ட் ரைட் ஆகச் சொன்னேன் “அப்படியா?” என்று அவர்களுடைய சுருதி இறங்கியது. “சரி புத்தகங்களை மட்டுமாவது எடுத்துசெல்லுங்கள்” என்றார்கள். நானும் சரி என்றேன்,

புத்தகம்தானே என்று. பார்த்தால், வந்து இறங்கியது பாருங்கள் அப்பப்பா! 15  கிலோ அளவில் புத்தகங்கள்.

ஒருவழியாக, விமானம் ஏறியவள், இங்கே வந்து இறங்கினேன்.

விமான நிலையத்தில், கிரீன் சேனல் வழியாக நுழைந்தேன். என்னைத் தடுத்த விமான நிலைய அதிகாரிகள், பையைத் திறக்கச் சொல்லிப் பார்த்தார்கள். 'கை, கால்களில் நடுக்கம். மனதில் பதற்றம்

புத்தகங்களை எடுத்துப் பார்த்தார்கள். முதல் பக்கத்தைத் திறந்து பார்த்தார்கள். அவற்றில் இந்த புத்தகத்தை இந்தியாவை தவிர வேறு எங்கும் உபயோகிக்க கூடாது என்றும், மீறினால் குற்றம் என்றும்  குறிப்பிடப் பட்டிருந்தது. அனைத்து புத்தகமும் அம்பேல்.

என் கணவருக்கு வந்ததே பாருங்கள் கோபம்!

உரலுக்கு ஒரு பக்கம் இடி, மத்தளத்துக்கு இரு பக்கமும் இடி என்பார்களே, அது அரங்கேறியது!

அன்று, அதிலிருந்து ஒன்றைக் கற்றுக்கொண்டேன்!.

பாத்திரம் அறிந்து பிச்சை இட வேண்டும்.
ஆக்கம்: திருமதி. மலர்விழி, இங்கிலாந்து
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


வாழ்க வளமுடன்!