Short Story - சிறுகதை: எது சொத்து?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Short Story - சிறுகதை: எது சொத்து?

"எப்பொழுதும் எனை எதிர்வேல் காக்க
அடியேன் வதனம் அடைவுள நேரம்
கடுகவே வந்து கனகவேல் காக்க
வரும்பகல் தன்னில் வச்ரவேல் காக்க
அரையிருள் தன்னில் அணையவேல் காக்க"

சுந்தரி ஆச்சி மனமுருகப் பாடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.எதிரில் படுத்த படுக்கையாகக் கண் விழித்துப் பார்க்க முடியாத நிலையில் ஆச்சியின் அப்பச்சி மலையாண்டி செட்டியார்.

பிரம்மாண்டமான வீடு.வீட்டின் மேல் மாடியில் இருந்த அந்தப் பெரிய அறையே மருத்துவ மனையாக மாற்றப்பெற்றிருந்தது. செட்டியாருக்குச் சொட்டுச் சொட்டாகக் குளுகோஸ் டிரிப்ஸ் ஏறிக்கொண்டிருந்தது.

சற்றுத்தள்ளி இருந்த மேஜை மீது மருந்தும், மாத்திரைகளும் கொலு வைத்தாற்போல அடுக்கி வைக்கப் பெற்றிருந்தன.

படுக்கை, படுக்கை விரிப்புக்கள், அறையிலிருந்த மேஜை நாற்காலிகள், சுவர்கள், தரைப் பகுதி,
ஏன் சத்தமில்லாமல் இயங்கிகொண்டிருந்த குளிர்சாதன இயந்திரம் என்று எல்லாமே பளிச்சென்று வெள்ளை நிறத்தில் செட்டியாரின் பணபலத்தைச் சொல்லாமல் சொல்லிக்கொண்டிருந்தன.

செவிலிப் பெண் ஒருத்தி, செட்டியாரின் படுக்கை அருகே அமர்ந்து ஆச்சியின் பாடலில் மெய் மறந்திருந்தாள்.

ஆச்சியின் சகோதரியும் வந்து கலந்து கொண்டு பாட, இப்போது பாட்டு மேலும் சீராக
ஒலித்து கேட்க ஆரம்பித்தது.

"ஏமத்தில் சாமத்தில் எதிர்வேல் காக்க
தாமதம் நீக்கி சதுர்வேல் காக்க
காக்க, காக்க, கனகவேல் காக்க
நோக்க,நோக்க, நொடியில் நோக்க
தாக்க, தாக்க, தடையற தாக்க"

இந்த இடத்தில், செட்டியார் கண்விழித்து,"அண்ணாமலை...."என்று ஏக்கத்துடன் குரல்
கொடுக்கவும், செட்டியாரின் பெரிய மகள் அருகில் சென்று "என்ன அப்பச்சி?" என்று கேட்பதைப் போல் பார்க்கவும், செட்டியார் மெல்லிய குரலில் கேட்டார், "தம்பி வந்திட்டானா ஆத்தா?"

என்ன பதில் சொல்வது என்று ஒரு கணம் திகைத்த மகள்," ஆள் அனுப்பியிருக்கிறோம்...
...வந்துவிடுவான் அப்பச்சி!" என்று பதில் சொன்னார்.

நான்கு பெண் குழந்தைகளுக்குப் பிறகு, காசி, ராமேஸ்வரம்,திருவண்ணாமலை என்று பல
தலங்களில் கடும் பிரார்த்தனைகள் செய்து, தவமிருந்து, பெற்றெடுத்த அவருடைய மகன்,
வாத நோயால் உடலின் பல பகுதிகள் சரியாக இயங்காத நிலையில் - மரணத்தின் விளிம்பில் - இன்றோ, நாளையோ உயிர் போகும் நிலையில் இருக்கும் அவரைக் காண - வருவானா?

யாருக்குத் தெரியும்?

வந்தாலும் வரலாம், வராமல் போனாலும் போகலாம்.

சில விஷயங்களை நாம் முடிவு செய்ய முடியாது.விதிதான் முடிவு செய்யும்.செட்டியார்
25 வருடங்களுக்கு முன்பு விடுதலை எழுதி வாங்கிக்கொண்டு தன் மகனை வீட்டைவிட்டு அனுப்பிய போது அப்படித்தான் சொன்னார். விதி என்பது விதிக்கப்பட்டது. விதிக்கப்பட்டதை
நாம் எப்படி மாற்ற முடியும் என்று அப்போது அதற்கு விளக்கமும் சொன்னார்.

ஆனால் அவருடைய மகன் ரோசக்காரன்.அன்று விடுதலை எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு
வீட்டைவிட்டுப் போனவன் இன்றுவரை திரும்பி வந்து வீட்டில் கால் பதிக்கவில்லை
ஆனால் பாழாய்ப்போன மனசு கேட்கிறதா? எது கிடைக்கவில்லையோ எது
நடக்கவில்லையோ - அதற்குத்தானே இந்த மனசு ஆதங்கப்படும்.

டாக்டர்கள் கைவிட்டும்கூட,மூன்று நாட்களாக மலையாண்டி செட்டியாரின் உயிர்
ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தது. மகன் முகத்தைத் கடைசியாக ஒரு முறை பார்த்தால்தான் அவருடைய ஜீவன் அடங்கும் போலிருந்தது.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
மலையாண்டி செட்டியாருக்கு அபரிதமான செல்வம். திருச்சி கன்டோன் மெண்ட் பகுதில்
இரண்டு ஏக்கர் பரப்பளவில் பண்ணை வீடு போன்ற அமைப்பில் பெரிய வீடு. திருச்சி மாநகரத்திலும், அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளிலும் ஏகப்பட்ட அசையாத சொத்துக்கள்.
அவற்றோடு அசையும் சொத்துக்களாக 25 வழித்தடங்களில் பேருந்துகளும் ஓடிக்கொண்டிருந்தன.

செட்டியார் நினைத்ததெல்லாம் நடந்தது - ஒன்றைத்தவிர.

தான் நினைத்தபடி தன் அருமை மகன் அண்ணாமலையை மட்டும் அவரால் வளர்க்க முடியாமல் போய்விட்டது. தடுக்குப் போட்டு உட்காரவைத்து அவனை வளர்க்க ஆசைப்பட்டார். ஆனால் பையன் விட்டத்துக்கு விட்டம் தாவி வளர்ந்தான்.எல்லாம் அவர் மனைவி வள்ளியம்மை ஆச்சி கொடுத்த செல்லம்.

படிப்பைத்தவிர மற்றதெல்லாம் அவன் மண்டையில் நன்றாக ஏறின. நாளொரு சினிமாவும், பொழுதொரு கதைப்புத்தகமாகவும் வளர்ந்தான். 15 வயதிலேயே பைக், கார், பஸ்ஸென்று எல்லாவற்றையும் ஓட்டக் கற்றுக்கொண்டுவிட்டான். தத்தித் தத்தி இளம்நிலை பட்டப் படிப்பு
வரை போனவன், இறுதியாண்டில் ஒழுங்காகத்தேர்வு எழுதி அதை நிறைவு செய்யாத தோடு
'ஜூட்' விட்டு விட்டுக் கையில் இருந்த பணத்தோடு காணாமல் வேறு போய்விட்டான்.
எல்லாம் சேர்க்கை வாசம்

செட்டியார் கவலைப் படவில்லை.எங்கே போகப் போகிறான்.கையிருப்புக் கரைந்தால் தானாக வந்து விடுவான் என்று தைரியமாக இருந்தார்.தேடினால் வெளியே தெரியும் வெட்கக்கேடு
என்று அவனைத்தேடாமல் வேறு இருந்து விட்டார்.

ஆனால் சுமந்து பெற்ற தாயால் அப்படிச் சும்மா இருக்க முடியுமா என்ன? ஆச்சி மனம்
உடைந்து போய் விட்டார்கள்-உண்ணவில்லை, உறங்கவில்லை - கடைசியில் மருத்துவமனையில் அவசர சிகிச்சைப்பிரிவில் சேர்த்து சிகிச்சை அளிக்கும் நிலைமைக்கு
ஆளாகி விட்டார்கள்.

பாரதிராஜாவின் 'பதினாறு வயதினிலே' படம் வந்து சக்கை போடு போட்டுக்கொண்டிருந்த
காலம் அது. அடுத்த பாரதிராஜா தான்தான் என்ற கனவோடு சென்னைக்குப் பறந்து போனவனை, அவ்வளவு பெரிய ஊரில் எங்கேபோய்த் தேடுவது?

ஆச்சி படுத்தவுடன் சீரியஸான செட்டியார் தன்னுடைய பண பலத்தாலும், காவல்துறையில் தமக்கு இருந்த செல்வாக்காலும் இரண்டே நாட்களில் பையனை அமுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு வந்து ஆச்சிமுன் நிறுத்தி விட்டார்.ஆச்சி, தன் மகனைக் கட்டிப்பிடித்து கொண்டு அழுது,
தேக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரைக் கொட்டித் தீர்த்தார்கள்

ஆச்சியின் கண்ணீரில் கரைந்துபோன பையனும் 15 நாட்கள் பக்கத் திலேயே இருந்தான்.
அப்புறம் பழைய குருடி, கதவைத் திறடி கதையாகி விட்டது. சினிமா தாகத்தாலும்,
மோகத்தாலும் தாக்குண்டு இருந்தவன் செய்வதறியாது பித்துப் பிடித்தவன்போல்
ஆகிவிட்டான். வெளியே எங்கும் செல்லாமல் வீட்டிற்குள்ளேயே சுருண்டு படுத்து
விட்டான்.

நிலைமையைச் சரி செய்ய வேறு வழியின்றி, செட்டியார் அவராகவே முன் வந்து சென்னையில் ஒரு பெரிய திரைப்பட இயக்குனரிடம் அவனை உதவியாள ராகச் சேர்த்து விட்டார். சும்மா
சேர்த்து விடாமல் பல உறுதிமொழிகளை வாங்கிக் கொண்டுதான் சேர்த்துவிட்டார்.

அந்த உறுதிமொழிகளில் ஒன்றின்படி அண்ணாமலைக்கும் கால்கட்டுப் போடப்பட்டது., சென்னை வடபழனியில் வீடு ஒன்று வாங்கிக் கொடுக்கப் பெற்றதுடன், சகல வசதிகளுடனும், மனைவியுடனும் அந்த வீட்டில் குடியமர்த்தப் பெற்றான்

கட்டிக்கொடுத்த சோறும், சொல்லிக்கொடுத்த சொல்லும் எத்தனை நாட்களுக்கு வரும்?

இரண்டு ஆண்டுகள் திரைப்பட நுணுக்கங்களையெல்லாம் சிரத்தையாகவும், சிறப்பாகவும் கற்றுக்கொண்ட அண்ணாமலை, தமிழ் நாட்டிலுள்ள திரையரங்குகளின் வெண்திரைகளில் கதை-வசனம்-இயக்கம் என்ற டைட்டில் கார்டுடன் தன் பெயர் வரவேண்டுமென்ற தீராத
ஆசையை நிறை வேற்றிக் கொள்ளும் பொருட்டுச் சொந்தமாகப் படமெடுக்க முனைந்த
போதுதான் பல சோதனைகள் சொல்லிக் கொண்டு வந்தன.

படமெடுக்கத் தங்கள் குடும்பத்தின் குடியரசுத்தலைவரின் மூலம் பிரதம மந்திரிக்கு மனுப்போட்டான். அதாவது தன் ஆத்தா மூலம், அப்பச்சிக்கு மனுப்போட்டான்.முதலில்
மறுத்த அப்பச்சி, தன் அன்பு மனைவியின் வற்புறுத்தலால் - ஒருமுறைதான் - மறுபடியும் கேட்கமாட்டேன் என்று அவனிடம் எழுதி வாங்கிக் கொண்டு, அவன் கேட்ட முப்பது
லட்சத்தை ரொக்கமாகக் கொடுத்தனுப்பினார். அந்தக் கால கட்டத்தில் அது பெரிய தொகை.

அண்ணாமலை எடுத்த படம் நன்றாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் வேறு இரண்டு பெரிய நடிகர்கள் நடித்த படங்கள் வெளியான நேரத்தில் இதுவும் வந்ததால் - வர்த்தக ரீதியில் நன்றாக ஓடவில்லை. திரைப்பட மொழியில் சொன்னால் படம் ஊற்றிக்கொண்டு விட்டது.

அடுத்தடுத்து அண்ணாமலை எடுத்த படங்கள் எல்லாம் படுத்துக் கொள்ள,மூன்றாண்டுகளுக்குள் அறுபது லட்ச ரூபாய்களுக்குமேல் கடனாகிவிட்டது. அரசல் புரசலாக செட்டியாரின் காதிற்கு சில விஷயங்கள் தெரிய வந்தாலும், ஒரு நாள் அவருடைய மருமகள் வந்து அழுது புலம்பிய போதுதான் முழு உண்மைகளும் தெரியவந்தன.

செட்டியார் தன்னுடைய குடும்ப நண்பரும், திருச்சியின் பிரபல வழக்கறிஞருமான முத்துராமன் செட்டியாரை அனுப்பித் தன் மகனுடன் பேசச் சொன்னார். அவன் சினிமா உலகத்திற்கு ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டுத் திரும்பித் திருச்சிக்கு வந்து செட்டிலாவதற்குத் தயாராக இருந்தால்
தான் அவனுடைய கடன் முழுவதையும் அடைத்து விடுவதாகச் சொல்லி அனுப்பினார்.

அதற்கு அண்ணாமல ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. சினிமாவை விட்டு விட்டு வர முடியாது -
அது என் முதல் மனைவி என்று சொல்லிவிட்டான்.

இனிமேல் கைக் காசைப்போட்டோ, கடன் வாங்கியோ ஜென்மத்திற்கும் படம் எடுக்க மாட்டேன். எடிட்டிங் துறையிலோ, அல்லது ஒரு பெரிய கம்பெனியின் கதை இலாகாவிலோ வேலை
செய்து என் பிழைப்பை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன் - என் காலிலேயே நான் நிற்க விரும்புகிறேன் என்று கூறிவிட்டான்.எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது - ஒரு நாள் இந்தத்துறையில் பெரிய
ஆளாக வருவேன் என்றும் சொல்லிவிட்டான்.

குடும்பத்தினர் எல்லோரும் கலந்து பேசி - இப்போது அண்ணாமலைக்கு ஏற்பட்டுள்ள சிக்கலும்
தீர வேண்டும் - எதிர் காலத்திலும் அவனால் பணப்பிரச் சினை வந்து குடும்பச்சொத்துக்கள் பாழாக்கக்கூடாது என்பதற்காக அவனிடம் விடுதலைப் பத்திரம் எழுதி வாங்கிக் கொண்டு அவன் கடன் முழுவதையும் தீர்த்து வைத்தார்கள்.

வீட்டை விட்டு விடுதலை எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு மகன் வெளியேறிப் போன கவலையில்,
தீராத கவலைக்கும் - நோய்க்கும் ஆளாகி வள்ளி ஆச்சி மூன்றே மாதங்களில் இறந்து
விட்டார்கள்

தகவல் தெரிந்து தகனத்திற்கு அண்ணாமலை வந்துவிட்டான்.அதுவும் வீட்டிற்கு வரவில்லை. நேராகச் சுடுகாட்டிற்கே வந்தவன், தன் தலைமுடியை மழித்துக்கொண்டு, தாயாருக்கு இறுதிக் காரியங்களைச் செய்ததோடு, அப்படியே காவேரியில் முக்கி எழுந்து, கட்டியிருந்த ஈர வேட்டியுடனும், தன் மனைவியுடனும் ரயிலேறிச் சென்னைக்குத் திரும்பிப் போய்விட்டான்

அண்ணாமலை குடும்பத்தை விட்டுப் பிரிந்து போன கதைச் சுருக்கம் இதுதான்.

சரி, இப்போது பெரிய செட்டியார் சாகக் கிடக்கின்றாரே, அவனை ஒருமுறை பார்த்து விடத் தவிக்கின்றாரே - அவன் வருவானா?

செட்டியார் அனுதினமும் வணங்கி வந்த ஸ்ரீரெங்கநாதப்பெருமான் அருள் புரியாமற் போய்விடுவாரா என்ன?"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

சாத்தியமில்லாதது எதுவும் இல்லை. கரைப்பவர் கரைத்தால் எதையும் கரைக்க முடியும். அடுத்த நாள் வைகரைப் பொழுதில் செட்டியாரின் ஆத்ம நண்பர் முத்துராமன் செட்டியார் அண்ணாமலையை அழைத்துக்கொண்டு வந்து விட்டார்.

வீட்டிற்குள் நுழைந்த அண்ணாமலை, முத்துராமன் செட்டியார் வழிகாட்ட நேரடியாகத் தன் தந்தையாரின் எதிரில்போய் நின்றான்.

பெரிய செட்டியார் முகம் மலர, மனம் நெகிழ, "வா அப்பச்சி" என்றார் அவரால் எழுந்து உட்கார முடியவில்லை. படுத்தவாறே கையெடுத்துக் கும்பிட்டார். சைகையில் அவனைக் குனியச் சொல்லி அவனுடைய சிரசைத்தொட்டு, ஆசீர்வாதம் செய்தார். அவன் அவருடைய கால்களைத் தொட்டுக் கும்பிட்டுத் தன் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டான்.

உணர்ச்சிவசப்பட்ட பெரிய செட்டியார் தேம்பி அழுக ஆரம்பித்து விட்டார். இருந்தவர்கள்
அவரைத் தேற்றுவதற்குள் அவருக்கு மூச்சுத்திணறல் ஏற்பட்டு உயிர் பிரிந்துவிட்டது.

திருச்சி நகரமே திரண்டிருந்தது. செட்டியாரின் பூதவுடல் நல்ல முறையில் தகனம்

செய்யப்பட்டது.சுற்றத்தாரும்,பங்காளிகளும் உடனிருக்க மற்ற காரியங்களும் தொடர்ந்து நிறைவேறின. செட்டியாரின் ஆத்ம நண்பரும், அவருடைய குடும்ப வழக்கறிஞருமான முத்துராமன் செட்டியார், 100 கோடிக்குமேல் தேறக்கூடிய செட்டியாரின் சொத்துக்களுக்கு
உயில் இருப்பதாகவும் அதை உரியவர்கள் தெரிந்துகொண்டு செல்லுமாறும் சொல்லி, அண்ணாமலை உட்பட பிள்ளைகள் அனைவரையும் நிறுத்திவிட்டார்.

சவண்டியன்று மாலை நான்கு மணிக்குச் செட்டியாரின் பெட்டகம் திறக்கப்பட்டது. அதற்குரிய சாவிகளில் ஒன்று முத்துராமன் செட்டியாரிடமும், மற்றொன்று செட்டியாரின் மூத்த
மகளிடமும் இருந்தது.

மலையாண்டி செட்டியார் மொத்த சொத்துக்களும் தன் மகனையே சேரவேண்டுமென்று பதினெட்டுப் பக்கங்களில் உயில் எழுதிவைத்து விட்டுப் போயிருந்தார்

அதையறிந்த அண்ணாமலை, தீர்க்கமான குரலில் பின்வருமாறு சொன்னான்.

"உயிலில் அப்பச்சி என்னைப் பற்றி மிகவும் உயர்வாக எழுதியிருக் கிறார்கள்.அதைவிட முக்கியமாக என் மீது அசாத்திய நம்பிக்கை உள்ளதாக எழுதியிருக்கிறார்கள். கேட்பதற்கு
மிகவும் சந்தோசமாக இருக்கிறது.25 வயதில் ஒரு தகப்பனாரிடமிருந்து மகனுக்குக் கிடைக்கவேண்டிய சான்றிதழ் எனக்கு 55 வயதில் கிடைத்திருக்கிறது. எனக்கு அது ஒன்றே போதும்.இந்த சொத்துக்கள் எதுவும் எனக்கு வேண்டாம்.பணம்,சொத்தெல்லாம் ஒருவருக்கு
உரிய காலத்தில் கிடைக்கவேண்டும். இல்லையென்றால் கிடைத்தவருக்கு அது மகிழ்ச்சியைத் தராது. ஒரு பெண்ணிற்கு 24 வயதிற்குள் அல்லது மீறிப் போனால் 30 வயதிற் குள் திருமணம் நடைபெறவேண்டும். அதைவிடுத்து அவளுக்கு 50 வயதில் திருமணம் செய்துவைத்தால் அவளுடைய இல்லற வாழ்க்கை எப்படி முழுமை பெறும்? அவளால் எப்படி மகிழ்ச்சியாகக் குடும்பம் நடத்த முடியும்? அதுபோலக் காலம் கடந்து வரும் இந்த சொத்துக்களை அனுபவிப்பதற்கோ அல்லது வைத்திருந்து பெருக்கவோ உரிய வயதை நான் கடந்து
விட்டேன்.மேலும் எனக்குப் பணத்தின் மேல் இருந்த காதலெல்லாம் விடை பெற்றுக் கொண்டுபோய் வெகு நாட்களாகிவிட்டது.தற்போது என்னிடம் இருக்கும் பணமே எனக்குப்
போதும் ஆகவே இந்த சொத்தில் ஒரு இம்மிகூட எனக்கு வேண்டாம்"

அண்ணாமலையின் பேச்சில் அனைவரும் அதிர்ந்துவிட்டார்கள்.உடனிருந்த அவர்கள் பங்காளியும், குடும்ப ஆடிட்டருமான பெரிச்சியப்பன் தான் இடைமறித்துப் பேசினார்.

"சரி தம்பி, நீங்கள் சொல்வது வாஸ்தவம். ஆனால் உயில் உங்கள் பெயருக்கு இருக்கிறது. நீங்கள்தான் எக்ஸிக்யூட்டர்.உங்களுக்கு வேண்டா மென்றால் அவற்றை என்ன செய்ய
வேண்டும் என்று சொல்லுங்கள்."

"அப்பச்சி திருச்சியில் கட்டிவைத்துள்ள வீடுகள் எதையும் விற்க வேண்டாம். தாயார் காலமான பிறகு இத்தனை ஆண்டுகளாக இந்த வீட்டில் இருந்து என் தந்தையாரைப் பார்த்துக் கொண்ட என் மூத்த சகோதரிக்கே இந்த வீட்டைக் கொடுத்து விடுங்கள்.மற்ற வீடுகளையும் ஆளுக்கொன்றாக மற்ற சகோதரிகளுக்கும் கொடுத்து விடுங்கள். தங்க,வைர நகைகளும்,வெள்ளிப்பாத்திரங்களும் ஏராளமாக உள்ளன.அவற்றைப் பேத்திகளுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்து விடுங்கள். குளித்தலை,தொட்டியம் ஆகிய இடங்களில் இருக்கும் நிலபுலன்களைப் பேரர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்து விடுங்கள்.பங்குப் பத்திரங்கள் இன்றைய சந்தை மதிப்பின்படி ரூபாய் அறுபது
கோடிகளுக்குக் குறையாது என்று உயிலில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது - அவற்றை முழுவதுமாக விற்றுவிட்டு வங்கிகளில் உள்ளதாகக் குறிப்பிட்டுள்ள ரூபாய் பத்துக் கோடிகளையும் சேர்த்து தாயார் - தந்தையார் பெயரில் அறக்கட்டளை ஒன்றைத் துவங்கி, அதன் மூலம் காரைக்குடிப் பகுதியில் மூன்று மருத்துவமனைகள் கட்டுவதற்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள். சென்னை ஒன்றும்
அதிக தூரத்தில் இல்லை - வந்து போவதில் சிரமமும்

இல்லை -எப்பொழுது வேண்டுமென்றாலும் கூப்பிடுங்கள் வந்து வேண்டிய கையெழுத்துக்களைப் போட்டுவிட்டுப்

போகிறேன்....." என்று அண்ணாமலை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போது, மாப்பிள்ளைகளில் ஒருவர் குறுக்கிட்டுச் சொன்னார், "செட்டி நாட்டிலேயே உங்கள் அப்பச்சி நினைவாகக் கல்லூரிகளைக் கட்டலாமே"

அண்ணாமலை சற்றுப் புன்னகைத்துவிட்டுச் சொன்னான்.

"அதை ஒரு புண்ணியவான் அற்புதமாகக் காரைக்குடியில் முன்பே செய்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார். மற்ற ஊர்களிலும் படிப்படியாகச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.இப்போதைய தேவை எல்லா வசதிகளுடன் கூடிய பெரிய மருத்துவமனைகள். நான் வந்தவுடன் கவனித்தேன் அப்பச்சிக்காக வீட்டிலுள்ள ஒரு பெரிய ஹாலையே மருத்துவமனையாக மாற்றி இருந்தீர்கள்.இந்த வசதி
எண்ணற்ற குடும்பங்களுக்கும், வயதானவர்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டும் அதனால்தான் மருத்துவமனைகளைக் கட்டச் சொல்கிறேன்.இத்தோடு இந்தக் கூட்டத்தை முடித்துக் கொள்வோம். நடு இரவிற்குள் நான் சென்னைக்குப் போய்ச் சேர வேண்டும். ஆகவே நான் புறப்படுகிறேன். மீண்டும் தேவைப்படும்போது சந்திப்போம். ஒன்றே ஒன்றை மட்டும் சொல்லிக்கொண்டு
உங்கள் அனைவரிடமிருந்தும் நான் விடை பெறுகிறேன். அன்பு, அனுபவம், அனுசரணை இம்மூன்றும்தான் ஒரு மனிதனுக்குக்கிடைக்கும் விலை மதிப்பில் லாத சொத்து. அந்த மூன்றும் எனக்கு கிடைத்தது. என் தாயாரின் மூலம் அளவில்லாத அன்பையும், என் தந்தையார் துணிச்சலுடன் என்னை வெளியே அனுப்பியதன் மூலம் அரிய அனுபவங்களையும், என் மனைவி மூலம் அனுசரணையான குடும்ப வாழ்க்கையையும் நான் பெற்றுள்ளேன்.இந்த ஜென்மத்திற்கு எனக்கு அதுவே போதும்....வருகிறேன்" என்று சொல்லியவன், அருகில் ஸ்டூலின் மீது
தன்னுடைய தாயாரும் தந்தையாரும் சேர்ந்திருந்த படத்தை மட்டும் கையில் எடுத்துக்கொண்டு விருட்டென்று புறப்பட்டு விட்டான்.

மற்ற அனைவரும் செயலற்றுப்போய் நின்றிருந்தார்கள்

=================================================
எப்படி உள்ளது சாமிகளா கதை? உங்கள் கருத்தைச் சொல்லுங்கள்!

அன்புடன்
வாத்தியார்












வாழ்க வளமுடன்!