அனுபவம்: பெரியப்பச்சி

கழுத்திரு - செட்டிநாட்டின் முக்கிய அணிகலன்

-------------------------------------------------------------------------------

அனுபவம்: பெரியப்பச்சி

எங்கள் பெரியப்பச்சி அறிவு ஜீவி. கலா ரசிகர். தீவிர வாசகர்.
கொஞ்சம் முரட்டுத்தனம் இருக்கும். அதிரடியாகப் பேசக்கூடியவர்.
எந்த சபையாக இருந்தாலும் அவர் தனியாகத்தெரிவார். அவரைப்
பற்றிப் பக்கம் பக்கமாக எழுதலாம். கதையின் நீளம் கருதி இரண்டு
சுவையான விஷயங்களை மட்டும் இப்போது சொல்கிறேன்.

பெரியப்பச்சி என்பது அப்பச்சியின் அண்ணனைக் குறிக்கும். அப்பச்சி
என்பது அப்பாவைக் குறிக்கும். டாடி என்று தங்கள் தந்தையைக் கூப்பிட்டுக்
கொண்டிருக்கும், இக்கால இளசுகளுக்காக இதைச் சொல்கிறேன்.

கதை நடந்த காலம் 1921ஆம் ஆண்டு. அப்போது எங்கள் பெரியப்பச்சிக்கு
வயது 18. திருமணமான புதிது. பெரியத்தாவிற்கு வயது 16. இந்த வயதுத்
திருமணம் எல்லாம் அந்தக்காலத்தில் சர்வ சாதாரணம். அப்போதெல்லாம்
ஆறு நாள் கல்யாணம்.

கல்யாணம் முடிந்த கையோடு, எங்கள் பெரியப்பச்சியை வேற’ வைத்து
விட்டார்கள். அதாவது ’வேறாக’ வைத்து விட்டார்கள். இருக்கும் பெரிய
வீட்டிற்குள்ளேயே, சமையல் கட்டு அறை, தங்குவதற்கு அறை, படுக்கை
அறை என்று ஒதுக்கிக் கொடுத்து, தனிக்குடித்தனம் வைத்து
விட்டார்கள். தனியாகச் சமைத்துச் சாப்பிடச் சொல்லிவிட்டார்கள்.
அப்போதுதான் தம்பதியருக்குப் பொறுப்பு வரும் என்பதற்காக அப்படிச்
செய்வார்கள்.

’வேறாக’ வைக்கும் வைபவம் பெரிய விழா போல நடக்கும். ’வேறாக’
வைத்த அடுத்த நாள், எங்கள் பெரியத்தா, காலை ஏழரை மணிக்கு,
காலைப் பலகாரத்தை செய்து, தேக்கு மரவையில் - பாத்திரங்களில்,
அவற்றை எடுத்துக் கொண்டு வந்து, தன் கணவனுக்குப் பறிமாற
ஆரம்பித்தார்கள்.

முகப்புப் பெட்டக சாலையில் இந்தக் காட்சி நடைபெறுகிறது.
அப்போதெல்லாம் ஆண்கள் அடுப்படிக்குச் சென்று சாப்பிடும் பழக்கம்
இல்லை. ஒன்று முகப்பு அறையில், அல்லது பெட்டக சாலையில் அல்லது
வளவு சுற்றுப் பத்தியிலேயே ஆண்கள் அமர்ந்து சாப்பிடுவது வழக்கம்!

என்ன மெனு?

இட்லி, உளுந்து வடை, தேங்காய் சட்னி, சாம்பார்.

எங்கள் பெரியப்பச்சி அப்போதிலிருந்தே சாப்பாட்டு ரசிகர்.

முதலில் வடையைக் கையில் எடுத்துக் கடித்து, ஒரு வாய் சாப்பிட்டவர்,
தன் இளம் மனைவியிடம் பேச்சுக் கொடுத்தார்

’வடைக்கு என்ன அளவு உளுந்து போட்டாய்?”

”ஒரு ஒழக்கு!” இது பெரியத்தாவின் பதில்.

“எல்லா மாவையும் வடையாகச் சுட்டு விட்டாயா?”

“ஆமாம்!”

”எத்தனை வடைகள் வந்தன?”

“பதினாறு வடைகள் வந்தன”

“வந்த வடைகள் எல்லாமே இந்தப் பாத்திரத்தில் இருக்கிறதா?”

“ஆமாம்”.

இந்த இடத்தில் கலவரமாகி, தன் மனைவியிம் முகம் சற்று சிவப்பதைக்
கண்டும் காணமலும், பெரியப்பச்சி தொடர்ந்தார்.

“ இந்தா, அறைச் சாவி, நிலைக்கதவு பலகையில், சன்னக் கயிறும்,
சின்னக் கத்தரிக்கோலும் இருக்கிறது. எடுத்துக் கொண்டு வா?”

எடுத்து கொண்டு வந்தார்.

பெரியப்பச்சி பொறுமையாக, இரண்டு வடைகளைத் தனித் தனியாக,
கயிற்றை சிறு சிறு வளையமாக்கி அதில் கட்டினார். பிறகு மீதம் இருந்த
வடைகளைக் கயிற்றால் கோர்த்து மாலையாக்கினார். எழுந்து
பெரியத்தாவின் காது மடல்களில், வடையைத் தொங்க விட்டுவிட்டு,
வடை மாலையைக் கழுத்தில் அணிவித்து விட்டு, எல்லாம் சரியாக,
பிடிப்புடன் இருக்கிறதா என்று பார்த்தார்.

பிறகு மனைவியின் கையைப் பிடித்து, நடத்திக் கொண்டு போய், வளவு
நடுவாசலில் நிறுத்தி, ”இங்கேயே இந்தக் கோலத்திலேயே ஒரு மணி
நேரம் நில். வளவில் உள்ளவர்கள் அத்தனை பேரும் பார்க்கட்டும்.
அப்போதுதான் புத்திவரும்.”

’’என்ன தப்பு என்று சொன்னால்....பரவாயில்லை!” பெரியத்தாவின்
கண்களில் கண்ணீர் ததும்புகிறது.

“வடையில் அதிகமான உப்பு. வடையைச் சுடுமுன்பாக, மாவின் ஒரு
துளியை வாயில் வைத்து, உப்பு, காரம் சரியாக உள்ளதா என்று பார்க்க
வேண்டாமா? அல்லது ஒரு வடையையைச் சுட்டு எடுத்தவுடன், ஒரு
விள்ளல் கிள்ளி வாயில் போட்டுப் பார்க்க வேண்டாமா?. இனிமேல்
அப்படிச் செய்யக்கூடாது என்பதற்காகத்தான் இந்த வடைமாலை
அலங்காரம். அனைவரும் பார்க்கட்டும்”

சொன்னவர், திரும்பி வந்து, அமர்ந்து இட்லியை எடுத்து சாப்பிட
ஆரம்பித்து விட்டார். அங்கே நடுவாசலில் புது மனைவி, திகைப்பு
மற்றும் கண்ணீருடன், என்ன செய்வது என்று தெரியாத நிலையில்.

இதையெல்லாம் அமைதியாக, பக்கத்து பெட்டக சாலையில் அமர்ந்து
பார்த்துக் கொண்டிருந்த, எங்கள் சின்னைய்யா (cousin grand father)
மெல்லிய குரலில் சொன்னார்:

“டேய், மாணிக்கம், அவள் சின்னப் பெண்ணடா. எல்லாம் ஒரே நாளில்
வந்து விடாது. போகப் போகத் தெரிந்து கொள்வாள். பேசாமல் அவளை,
உள்ளே போகச் சொல்!”

அதன்படியே நடந்தது.

அப்போது, பெண்களுக்கு ஆணாதிக்கம் என்றால் தெரியாது. வாக்கு வாதம்,
மகளிர் காவல் நிலையம், நீதி மன்றம், விவாகரத்து என்று எதுவும் கிடையாது.
பொறுமையின் சிகரங்கள் அவர்கள். எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக் கொண்டார்கள். எங்கள் பெரிய அன்னையார், எங்கள் பெரிய அப்பச்சியை முழுமையாகப் பொறுத்துக் கொண்டார்கள். ஏனென்றால் அவர் கொஞ்சுவதும் முரட்டுத்தனமாக இருக்குமாம்!:-))))))

***************************

அது நடந்து முப்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1951ஆம் ஆண்டு தை
மாதத்தில் ஒரு நன்நாள்.

ஒரு திருமணவைபவம். மணப்பெண் ஒரு நடுத்தரக் குடும்பத்தைச்
சேர்ந்தவள். ஒரு வராகன் சீதனம்.30 பவுன் நகைகள் என்று திருமணத்திற்குத்
தோது பேசியிருந்தார்கள். மொத்த செலவு பத்தாயிரம் ரூபாய்க்குள் வரும்.
அன்றையத் தேதியில் பத்தாயிரம் என்பது இன்றைய மதிப்பில் ஆறு லட்சம்
வரும்.

தோது என்பது இங்கே வரதட்சனையைக் குறிக்கும். ஒரு வராகன் என்பது
சுமார் 3,500 ரூபாய்!

பர்மா நொடித்துப்போன சமயம். பர்மாவிலிருந்து திரும்பி வந்திருந்த
பெண்ணின் தந்தை, பல சிரமங்களுக்கிடையே அந்தத் திருமணத்திற்கு
ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.

முக்கிய நகையான ‘கழுத்திரு’ அவரிடம் இல்லை. திருமணத்தில்
பெண்ணின் கழுத்தில் திருப்பூட்டுவதற்கும், அணிவிப்பதற்கும் அது வேண்டும்.
இல்லாதவர்கள் இரவல் வாங்கிக் கட்டி விட்டு, அடுத்த நாள் திருப்பிக்
கொடுத்து விடுவார்கள்.

மணப்பெண்ணின் தந்தை எங்கள் அப்பத்தா வழி உறவு. அவர் என்
தந்தையை அனுகிக் கேட்க, என் தந்தையாரும், செல்வந்தர் ஒருவர்
வீட்டில் இருந்து, கெட்டிக் கழுத்திரு ஒன்றை இரவல் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தார்.
செல்வந்தர் வீட்டில் 4 அல்லது 5 கழுத்திருக்கள் வைத்திருப்பார்கள், நம்
வீடுகளில் அண்டா, குடங்கள் வைத்திருப்பதைப்போல அவர்கள்
கழுத்திருவை, அதிக எண்ணிக்கையில் வைத்திருப்பார்கள்.
கெட்டிக் கழுத்திரு என்பது 100 பவுன் தங்கத்தில் செய்யப்பெற்றதாகும்.
அன்றைய மதிப்பு எட்டாயிரம் ரூபாய். இன்றைய மதிப்பு 13 லட்ச ரூபாய்.
அதை நினைவில் வையுங்கள்.

என்னுடைய தந்தையார், எங்கள் பெரிய அப்பச்சி மற்றும் அவருடைய
உற்ற நண்பர் ஆகிய மூவரும் அந்தத் திருமணத்திற்குச் சென்றிருந்தார்கள்.

மாலை ஏழு மணிக்கு, பெண் அழைத்துக் கொள்ளும் நிகழ்ச்சி சிறப்பாக
நடந்தேற, வந்திருந்த விருந்தினர்கள் அனைவருக்கும் மாப்பிள்ளை வீட்டில்
இரவு உணவு வழங்கப்பெற்றது.

விருந்து முடிந்து என் தந்தையார், புறப்பட எத்தனிக்கும் போது,
பெண்ணின் தந்தை ஓடி வந்து,“ வீரப்பா, போய் விடாதே, எல்லா
வேலையும் முடிந்து விட்டது. சம்பந்தியிடம் கழுத்திருவை வாங்கிக்
கொண்டு புறப்பட வேண்டியதுதான். நானும் வருகிறேன். துணக்கு
ஆள் வேண்டும். போகிற வழியில், இரவல் கொடுத்தவரிடம் நகையைக்
கொண்டுபோய்த் திருப்பிக் கொடுத்து விட்டுப்போய் விடுவோம்”

என் தந்தையார் சரி’ யென்று சொல்ல, அவர் தன் சம்பந்தி செட்டியாரிடம்
சென்று,” அய்த்தான், நாங்கள் புறப்பட வேண்டும், கழுத்திருவைத் தாருங்கள்.
புறப்படுகிறோம்” என்று சொன்னார்.

அவர் மணவறைக்குள் சென்று, அங்கே இருந்த தன் மனைவிடம் பேச்சுக்
கொடுக்க, அந்த ஆச்சி சொன்னார்கள்: “முறைச் சிட்டையில் திகட்டல்
இருக்கிறது. அதைக் காலையில், பேசிப் பணத்தை வாங்கிக் கொண்ட
பிறகு கழுத்திருவைக் கொடுப்போம். இப்போது இல்லை என்று
சொல்லி அவரை அனுப்பி வையுங்கள்”

“இல்லை என்று எப்படிச் சொல்வது. அது நன்றாகவா இருக்கும்?”

“இல்லை என்று ஏன் சொல்கிறீர்கள்? மாற்றிச் சொல்லுங்கள். இன்று
வெள்ளிக்கிழமை. பெண்பிள்ளைகள் இன்று வேண்டாம் என்று
சொல்கிறார்கள். ஆகவே, நகையை நாளை வந்து வாங்கிக் கொண்டு
போங்கள் என்று சொல்லுங்கள்”

அப்படியே அவரும், வந்து விஷயத்தைச் சொல்ல, பெண்ணின்
தந்தையாருக்குத் திக்’கென்றிருந்து. நேராக வந்து என் தந்தையாரின்
காதில் விஷயத்தைச் சொல்லி, என்ன செய்யலாம் என்று குழம்பியவாறு
கேட்டிருக்கிறார்.

அதைக் கவனித்துவிட்ட எங்கள், பெரியப்பச்சி, “டேய் என்னடா, கிசு, கிசு?
ஒருத்தன் காதை இன்னொருத்தன் கடிக்கிறீர்கள். எதுவாக இருந்தாலும்,
வெளிப்படையாகச் சொல்லுங்கடா” என்று அதட்டவும், இருவரும் அவரிடம்
விஷயத்தைச் சொன்னார்கள்.

ஒரு விநாடி கூட யோசிக்காமல் அவர் பதில் சொன்னார்:” இப்படி கேட்டால்
வராதுடா. நான் கேட்கிறேன் பார், உடனே கொண்டுவந்து கொடுக்கிறானா -
இல்லையா? என்று பாருங்கள்”

அதைச் செயல் படுத்தவும் முனைந்தவர், அருகில் இருந்த ஒரு சிறுவனை
விட்டு, மாப்பிள்ளையின் தந்தையை அழைத்துவரச் சொன்னார். எங்களூரில்,
எங்கள் பெரியப்பச்சியைத் தெரியாதவர்கள் ஒருவர் கூட இருக்க மாட்டார்கள்.
பெரியப்பச்சி கூப்பிடுகிறார் என்று தெரிந்தவுடன், அவரும் விழுந்தடித்துக் கொண்டு வந்து எதிரில் நின்றார்.

“டேய், நாங்கள் வீட்டிற்குக் கிளம்ப வேண்டும். கழுத்திரு என் தம்பி இரவலாக
வாங்கிக் கொடுத்தது. அதைக் கொடுத்தால், எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பி
விடுவோம்”

“அதான் சம்பந்தியிடம் சொன்னேனே அண்ணே!”

“என்ன சொன்னாய்?”

“இன்று வெள்ளிக் கிழமை.ஆகவே நாளை வந்து வாங்கிக் கொண்டு
போங்கள் என்று சொல்லியிருக்கிறேனே....”

அதற்குள் எங்கள் பெரியப்பச்சி இடைமறித்தார்,” என்னடா வெள்ளிக்கிழமை.
நாங்கள் எங்கள் பெண்ணையே வெள்ளிக் கிழமை என்று பாராமல், உங்கள்
வீட்டிற்குக் கூட்டி அனுப்பியிருக்கிறோம். அவளை விட அந்த நகை
உசந்ததா என்ன?”

”இன்று திருப்பிக் கொடுக்கப் பெண்கள் பிரியப் படவில்லை... அதனால்தான்”

“ஒகோ பெண்கள் பிரியப் படவில்லையா? அப்படியென்றால் சரி. நாங்கள்
நால்வர் இருக்கிறோம். எங்களுக்கு இன்னும் ஒரு தம்ளர் சூடாகப் பால்
கொண்டு வரச் சொல். அதோடு உங்கள் பட்டாலையில் நான்கு மெத்தை
விரிக்கச் சொல். நாங்கள் இங்கேயே படுத்துத் தூங்கி விட்டு, அதிகாலையில்
எழுந்தவுடன் நகையை வாங்கிக் கொண்டு போகிறோம்.சரிதானே?” என்று
பெரியப்பச்சி அதிரடியாகக் கேட்கவும், அவரின் முகம் பேயரைந்ததைப் போல
ஆகி விட்டது.

ஓடிச் சென்று, தன் மனைவியைக் கடிந்து கொண்டார்.அதோடு மாணிக்கம்
செட்டியார், படுத்திருந்து விட்டு, அதிகாலையில், நகையை வங்கிக் கொண்டு
போவதாகச் சென்னதையும் சொன்னார். கழுத்திருவைக் கொடுத்தவர்கள்,
படுத்திருந்து, அதிகாலை வாங்கிக் கொண்டு போனால், போனது ஊருக்குள்
தெரிந்தால், அது நமக்கு, அசிங்கம், கேவலம் என்றும் சொன்னார்.

அடுத்த நிமிடம், நகை உரியவர்களிடம் வந்து சேர்ந்தது!

இது உண்மையில் நடந்த கதை. ஒரு விஷயத்தை எப்படிக் கையாள
வேண்டும்? எப்படிப் பேச வேண்டும்? என்பதற்கு உதாரணமாக இந்தக்
கதையை என் தந்தையார் சொல்வார்.

அது என் மனதிலுள்ள ஹார்ட் டிஸ்க்கில் பதியப்பட்டுள்ளது. உங்களுக்காக
அதை இன்று அதை எழுத்தில் வடித்துக் கொடுத்திருக்கிறேன்!

=================================================================
கழுத்து உரு (கழுத்து அணிகலன்). முழுவடிவில் நீங்கள் பார்த்துத்
தெரிந்து கொள்ள படம் ஒன்றைக் கீழே கொடுத்துள்ளேன்

படத்தில் உள்ள பெண்மணி என் தாய் வழிப் பாட்டி. அவர் கழுத்தில் அணிந்திருப்பதுதான் கழுத்துரு. அதன் எடை ஒரு கிலோ தங்கம்.
அவர் காலத்தில் அப்படித்தான் செய்வார்கள். அதைத் தினமும் அணிந்து
கொள்ள மாட்டார்கள். வீட்டில் நடக்கும் திருமண, மணி விழாக்களில்
அணிந்து கொள்வார்கள். இப்போது யாரும் 100 பவுன் அல்லது ஒரு
கிலோ தங்கத்தில் அதைச் செய்வதில்லை. அது 16 பவுன் 21 பவுன் எனும்
அளவில் சுருங்கி விட்டது.

அருகில் இருக்கும் எனது தாத்தா (அய்யா) தன் கழுத்தில் அணிந்திருப்பது
கெளரி சங்கம் எனப்படும் ருத்திராட்ச மாலையாகும். அதன் அடியில்
உள்ள டாலரின் எடை 25 பவுன்கள். அதில் ரிஷப வாகனத்தில்
சிவனும் சக்தியும் சமேதராக அமர்ந்திருக்கும் காட்சி வடிவமைக்கப்
பெற்றிருக்கும்!

உபரித்தகவல்: இந்தப் படம் எடுத்த ஆண்டு 1953 (அக்டோபர்) எங்கள்
தாத்தாவின் மணிவிழாவில் எடுக்கப் பெற்ற படம் அது!

அன்புடன்
வாத்தியார்
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
இடைச் சேர்க்கை!

சகோதரி வல்லிசிம்ஹன் அவர்கள் கேட்டுக் கொண்டதற்கு இணங்க, என் பெரியப்பாவின் படத்தைப் பதிவில் இப்போது சேர்த்துள்ளேன். படத்தில் இடது கோடியில் சிவந்த நிறத்துடன் இருப்பவர் என் பெரியப்பா. வலது கோடியில் சஃபாரி சட்டையுடன் காலமேல் கால்போட்டு அமர்ந்திருப்பவர் எனது தந்தை. நடுவில் அமர்ந்திருப்பவர் எங்கள் நெருங்கிய உறவினரும், கரூர் வெண்ணைமலை பரம்பரை அறங்காவலர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவரும், பெரும் செல்வந்தருமான திருவாளர்.திண்ணப்ப செட்டியார். மற்றும் படத்தில் உள்ள மூவரும் எங்கள் பங்காளிகளே. படம் எடுக்கபெற்ற ஆண்டு 1941. அப்போது என் தந்தையாரின் வயது 20. என் பெரியப்பாவின் வயது. 38

படத்தின் மீது கர்சரை வைத்து, அழுத்தினால், படம் பெரிதாகத் தெரியும்!


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



வாழ்க வளமுடன்!