நீ பாதி நான் பாதி பெண்ணே!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
நீ பாதி நான் பாதி பெண்ணே!
-------------------------------------------------
இன்றைய இளைஞர் மலரை, நமது வகுப்பறை மாணவர் ஒருவரின் ஆக்கம் அலங்கரிக்கிறது. படித்து மகிழுங்கள். பிடித்திருந்தால், அவரை ஊக்கப் படுத்தும் முகமாக ஒரு வார்த்தை சொல்லிவிட்டுச் செல்லுங்கள்

அன்புடன்,
வாத்தியார்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
உட்தலைப்பு: "உடலில் தரமுடியாவிட்டாலும் மனதிலாவது பாதி இடம் தந்தால் இல்லறம் நல்லறமே!".

இது கலியுகம். கலியுகத்தில் என்னென்ன மாற்றங்கள் வரும் என்று அறிந்த நம் முன்னோர்கள் சொல்லி வைத்து விட்டுப் போனவைதான் இன்று நடக்கின்றது. தவசிகள், ஞானிகள், சித்தர்கள் என்று தமது பிறப்பு மற்றும் தவ வலிமையால் மேன்மையுற்றவர்கள் அவர்கள்.

உதாரணமாக ஒன்றைச் சொல்லலாம். இன்று உலகம், மனிதன் வாழ்க்கை உட்பட அனைத்தும் இயந்திரமயமாகி விட்டது. அதை அறிந்திருந்த அவர்கள், இயந்திர உலகத்தில் மனிதன்  மனதை எவ்வாறு கட்டு படுத்தி வாழ வேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள். இறைவனிடத்தில் நமது மனதைச் செலுத்தி வீடு பேறு என்னும் மோட்சம் நிலையை அடைய வேண்டிய வழிமுறைகளையும்  நமக்கு உணர்த்திவிட்டுச் சென்று உள்ளார்கள்.

இன்றையப் பொருளாதாரச் சூழலில் அதற்கு, அதாவது இறைவனிடம் மனதைச் செலுத்துவதற்கு நமக்கு முழு ஆர்வமும் இல்லை, நேரமும் இல்லை என்பதுதான் உண்மை!

சொல்ல வந்த செய்திக்கு வருகிறேன்  .

நமது நாட்டில் உள்ள எண்ணற்ற கோவில்களுக்கு இருவகையான வழிகளில் ஸ்தல புராணம் உண்டு. ஒன்று சித்தாந்தம் மற்றது வேதாந்தம்.

சித்தாந்தம் என்பது நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு ஒத்துப்போன அல்லது ஒத்துப் போகின்ற வழிகளில் இருக்கும். இங்கு தனிநபர் ஆராய்ச்சிக்கு முழு இடம் உண்டு.  

வேதாந்தம் என்பது சித்தாந்தத்தைப் போன்றதுதான். ஆனால் பரம்பரை பரம்பரையாகப் பின்பற்றி வருபவை ஆகும். அங்கு தனி நபர் ஆராய்ச்சிக்கு இடம் இல்லை.

சித்தாந்தத்தைப் பின்பற்றிக் கூறப்படும் ஸ்தல புராணம் ஒன்றைப் பற்றிக் கூற விரும்புகிறேன்.

வாசுதேவநல்லூர் என்னும் நல்லூரின் முற்பெயர் வாசவனூர். அர்த்தநாரீஸ்வரர் ஆலயம் என்னும் புகழ்பெற்ற ஆலயம் அங்கே உள்ளது.

தென்மேற்குத் தமிழகத்தில், மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் சூழ்ந்த ரம்மியமான பகுதியில், அமைந்துள்ள ஊர்   வாசுதேவநல்லூர். பொதிகைமலைச் சாரல் அவ்வப்போது வந்து நம்மை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்திவிட்டுப்போகும்.

வாசுதேவநல்லூரின் கடைப் பகுதியில், முற்காலத்தில், ஒரு பெரும் தவசி, நித்தமும் சிவன் மீதே சிந்தனை வயப்பட்டு சிவபூசை செய்து கொண்டிருந்தார். அவர் இருந்த குடிலின் கிழக்குப் பகுதியில், மக்களின் பயன் பாட்டில் நடைபாதை ஒன்றும் இருந்தது.

ஒரு நாள் பூஜைக்கு வேண்டிய பால் இல்லாமல் போய் விடுகின்றது. அதிகாலைப் பொழுது. தவசி குடிலின் வாயிலில் வந்து நின்று யாராவது பாலுடன் செல்கிறார்களா என்று பார்க்கத் துவங்கினார்.
 
வாசுதேவன் என்னும் பெயர்கொண்ட மாயக் கண்ணனின் மனம் கவர்ந்த ஆயர்குல வழி வந்த பெண்கள், தங்கள் கிராமத்திலிருந்து, கறந்த பாலுடன் பக்கத்தில் உள்ள இடங்களுக்கு அதை விற்கும் பொருட்டுச் செல்வது வழக்கம்.

அவ்வாறு செல்லும் பெண்களிடம், தவசி தன் கோரிக்கையை வைக்க, அவர்கள் கண்டு கொள்ளாமல் சென்று விடுகிறார்கள். கடைசியாக நடந்து வந்த இளம் பெண் ஒருத்தி மட்டும் முன் வந்து அவருக்கு, அவர் நீட்டிய பாத்திரத்தில் பாலை ஊற்றித் தருகின்றாள்.

அன்பிற்கு இலக்கணமான அந்த ஆயர் குலத்து இளம் பெண், பொருள்
ஏதும் வாங்கிக் கொள்ளாமல் தவசியின் பூஜைக்கு வேண்டிய பாலை தந்துவிட்டுச் சென்ற அன்றைய தினம், அவள் கொண்டு சென்ற பால் முழுவதும்  விற்றுத் தீர்ந்து விடுகின்றது. அவளுடைய கிராமத்தில்
இருந்து சென்ற மற்ற பெண்களுக்குக் கொண்டு சென்ற பாலில்
சரிபாதிகூட விற்கவில்லை.

மறுநாளும் வழக்கம் போல பால் விற்க செல்லும் அந்த இளம்பெண், செல்லும் வழியில் நிற்கும் தவசியின் சிவ பூஜைக்கு வேண்டிய பாலைக் கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல, அன்றும் அதுவே நடக்கிறது.

அப்படியே அனுதினமும் அது வாடிக்கையாகி விடுகிறது. ஒவ்வொரு நாளும் அவள் கொண்டு செல்லும் பால் மட்டும் விரைவில் விற்று விடுகின்றது. ஆனால் மற்றவர்களின் பால் மட்டும் மிச்சமாகிவிடுகிறது.

அனுதினமும் நடக்கும் அந்த நிகழ்வை, அவளுடைய கிராமத்துப் பெண்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் சொல்லி வியந்த வண்ணம் அவள் என்ன மாயம் செய்கிறாள் என்பதை அறிய விரும்பினார்கள். ஒரிரு நாட்கள் ஆரம்பம் முதல் அவளின் அனைத்து செயலையும் கண்காணித்தார்கள். தவசிக்குக் காசு வாங்காமல் பால் கொடுத்துவிட்டுச் செல்வது அவர்கள் கண்களையும், மனதையும் உறுத்தியது.

அவளுடைய உடன்பிறப்புக்களிடம் போட்டுக் கொடுத்தார்கள். தவசியுடன், அவளுக்குத் தகாத உறவு இருப்பதாகவும் சொல்லி வைத்தார்கள்.

சந்நியாசியிடம், அதாவது தவசியிடம் தங்கள் சகோதரிக்கு என்ன உறவு என்பதை அறிந்து கொள்ளும் நோக்கத்துடன், மறைமுகமாகச் சென்று, அவளைக் கையும் களவுமாகப் பிடிக்க நினைத்தார்கள் அந்த இளம் நங்கையின் சகோதர்கள்.

அதை அறியாத அந்த ஆயர்குலத்துப் பெண்ணோ எப்பொழுதும் போல சிவ பூஜைக்கு வேண்டிய பாலைச் சந்நியாசியிடம் கொடுக்கும்போது, மறைவாக அவளைத் தொடர்ந்து வந்த அவளுடைய சகோதர்கள், அதைக் கண்ணுற்று, கோபமடைந்ததோடு அரிவாள் கொண்டு அவ்விருவரையும் வெட்டிச் சாய்க்க முற்பட்டார்கள்.

திடுக்கிட்ட சந்நியாசி, அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க ஒடத்துவங்கினார். பால்காரப் பெண்ணோ சகோதரர்களின் செய்கையைக் கண்டு அவளும் சன்னியாசி சென்ற வழியிலேயே தானும் ஓடத்துவங்கினாள்.

சற்று தூரம் ஓடிய சந்நியாசி, காட்டின் துவக்கப் பகுதியில் இருந்த ஒரு பெரிய புளியமரத்தின் பொந்துக்குள் நுழைந்து ஒழிந்து கொண்டார். மரப் பொந்திற்குள் அவர் ஒழிவதைப் பார்த்த பால்காரப் பெண்ணும், சகோதர்களிடம் உண்மையை சொல்லிப் புரியவைப்பது இயலாத காரியம் என்று எண்ணி, தான் வணங்கும் சிவனின் மேல் பாரத்தை போட்டு விட்டு, சந்நியாசியே தஞ்சம் என்று தானும் அந்த புளியமரத்து பொந்துக்குள் சந்நியாசியோடு சென்று ஒழிந்து கொண்டாள்.

இருவரையும் துரத்தி வந்த பால்காரியின் சகோதர்கள், அவர்கள் பொந்திற்குள் நுழைவதைக் கண்ணுற்று, அதன் அருகே, வந்து நின்று வெளியே வரும்படி கோபத்துடன் குரல் கொடுத்தார்கள்.

எந்த பதிலும் இல்லை.

மீண்டும் மீண்டும் குரல் கொடுக்க, எந்தப் பதிலும் வரவில்லை. எந்தச் சலனமும் இல்லை.

புளியமரப் பொந்திற்குள் மறைந்திருப்பவர்களை, அதிரடியாக வெளியே வரவைக்க வேண்டும் என்று எண்ணி, தாங்கள் கொண்டு வந்திருந்த ஆயுதங்களால் பொந்தைப் பிளக்கத் துவங்குகிறார்கள்.

என்ன நடந்தது?

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

V

பொந்தை முழுமையாகப் பிளந்து பார்த்தால், அதிச்சிதான் மிஞ்சியது.

அவர்கள் இருவரையும் அங்கே காணவில்லை!

அடைக்கலம் தேடித் தன்னுடன் வந்தவளுக்குத் தன் மனதிலும் உடம்பிலும் சரிபாதி இடம் தந்து அவளுடன் மாயமாகிவிட்டார் தவ வலிமை மிகுந்த அந்த சிவ சந்நியாசி!

அந்த அதிசயத்தை அறிந்த பொது மக்கள் அந்த இடத்திற்குச் சென்று வழிபாடு  செய்யலாயினர்.

அதை இறைவனின் அதிசயத் திருவிளையாடலாக எண்ணிய அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்த மன்னனும் ஒரு பெரும் கோவிலை எழுப்பி அர்த்தனாரீஷ்வர் சிலையை நிறுவி, கோவிலுக்குக் குடமுழுக்கும் செய்தான். பொன்,  பொருள், நிலம் என்று அக்கோவிலின் பராமரிப்புச் செலவுகளுக்கு வேண்டிய தான தர்மங்களையும் செய்தான்.

அந்தப் பகுதி மக்களும் தங்களால் இயன்ற அளவிற்கு அனைத்து வகையான செல்வங்களையும் அக்கோவிலுக்கு தானமாகத் தந்தனர்.

அக்கோவில் இன்றும் சிறப்பாக இருக்கிறது. மக்களால் வழிபடப் பெறுகிறது.

திருவிழாக்கள் நடக்கும் நாட்களில், சந்நியாசி சிவனை பூஜித்த இடத்திற்கு ஊர் மக்கள், மேளதாளம், வான வேடிக்கை என சகல சாஸ்திர சம்பிராதாயங் களுடன் வந்து முறைப்படி பூஜைகளைச் செய்த பிறகுதான் மற்ற நிகழ்ச்சி களைச் செய்யத் துவங்குவார்கள்.

"சிந்தாமணி நாதர் பிறந்த இடம்!" என்று பெருமையுடன் சொல்லி, அந்த இடத்தில் மண் எடுத்துக்கொண்டு போய்த்தான் ஊர்த் திருவிழாக்களைத் துவங்குவார்கள். காலங்காலமாக நடக்கும் அது இன்றும் தொடர்கிறது என்பது குறிப்பிடப்பட வேண்டியதாகும்.
 
ஊரில் பத்து நாட்கள் திருவிழா விமரிசையாக நடைபெறும். ஊர் மக்கள் அனைவரும் பக்தி மேலோங்க அதில் ஒற்றுமையுடன் கலந்து கொண்டு, மத நல்லிணக்கத்திற்கு எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகிறார்கள்.

இக்கதையின் மூலம் அடியேன் சொல்ல வந்த முக்கியமான செய்தி இதுதான்:

"உடலில் தரமுடியாவிட்டாலும், மனையாளுக்கு மனதிலாவது பாதி இடம் தந்தால் இல்லறம் நல்லறமே!".
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ஆக்கம்: S. கண்ணன். பஹ்ரெய்ன்

ஆக்கத்தைத் தந்த வகுப்பறை மாணவர் கண்ணனின் எழில்மிகு தோற்றம்

வாழ்க வளமுடன்!