கைகள் எத்தனை? கால்கள் எத்தனை?

கைகள் எத்தனை? கால்கள் எத்தனை?

எம்பெருமான் முருகனுக்கு முகம் ஆறு, கைகள் பன்னிரெண்டு, கால்கள் எத்தனை?

வகுப்பறையில் இது என்னுடைய 2,000 மாவது பதிவு. 14.1.2007ல் வகுப்பறை துவங்கப்பெற்றது. அன்றில் இருந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன். 2,000 என்பது வெறும் எண்ணிக்கையல்ல. எனது எண்ணங்கள், அனுபவங்கள் என்று எல்லாம் பல பதிவுகளாக வந்துள்ளன.

இந்தப் பதிவை யாருக்கு அர்ப்பணிக்கலாம் என்று யோசித்துப் பார்த்தேன். அதாவது யாருக்கு டெடிகேட் செய்வது என்று யோசித்துப் பார்த்தேன்.

பண்பலை ரேடியோக்களில் பார்த்தீர்களென்றால், ஒரு அன்பர் புதிதாக வெளிவந்துள்ள ஏதாவது ஒரு மொக்கைப் பாடலைப் போடும்படி கேட்க,
உடனே ரேடியோ ஜாக்கி (அறிவிப்பளர்) இந்தப் பாடலை யாருக்கு டெடிகேட் செய்கிறீர்கள் என்று கேட்க, பதிலாக அந்த அன்பர் சுமார் 20
பெயர்களைக் கூறுகின்றார்.

ஒரு சாதாரண திரைப்படப் பாடலுக்கே இந்தக் கதை என்றால், என்னுடைய 2,000 ஆவது பதிவிற்கு இருக்கக்கூடாதா என்ன?

ஆகவே என்னுடைய இந்தப் பதிவை காலனோடு சென்று விட்டாலும் நமது நினைவில் தங்கியுள்ள வாரியார் சுவாமி அவர்களுக்கு அர்ப்பணிக்கிறேன்.
===============================================================

“கைத்தலம் நிறைகனி, அப்பமொடு அவல்பொரி கப்பிய கரிமுகன் அடிபேணி....” என்று வாரியார் சுவாமிகள் கணீர்க் குரலில் பாடித் தன்னுடைய
ஆன்மிகச் சொற்பொழிவைத் துவங்கியவுடன் அரங்கம் களைகட்டிவிடும்
முன் வரிசையில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு விடுவேன்,

அதெல்லாம் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வுகள். அப்போது நாங்கள் சேலத்தில் இருந்தோம். நான் பள்ளியில் படித்துக்
கொண்டிருந்தேன். சுகவனேஷ்வரர் ஆலய வளாகம் போன்ற இடங்களில் நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறும்.

பெரியபுராணம், கந்தபுராணம், தேவாரம், திருப்புகழ் என்று புகுந்து விளையாடுவார். மாலை ஆறு மணிக்கு ஆரம்பித்தால் இரண்டு மணி
நேரம் சொற்பொழிவு தொடரும். அற்புதமான படிப்பாற்றலும் நினைவாற்றலும் உள்ள மேதை அவர். அருமையாகப் பல குட்டிக்கதைகளையும், உதாரணங்களையும் சொல்வார்.

அவருக்கு நிகர் அவரேதான்!

தொடர்ந்து வாரக்கணக்கில் சொற்பொழிவு நடக்கும். ஒருநாள் பேசியதில் உள்ள செய்தி அடுத்த நாள் உள்ள பிரசங்கத்தில் இருக்காது.

அவருக்கு சமமான நினைவாற்றல் கொண்ட மனிதர் இப்போது கிடைப்பாரா என்றால் சர்வ நிச்சயமாக இல்லை!
------------------------------------------------------------------------------------
மிமிக்கிரி செய்யும் கலைஞர்கள் அவரைப்போல் நான்கு வரிகள் சொல்லி எல்லாவற்றையும் கேலிக்கூத்தாகும் நிகழ்வுகளே இப்போது நடந்து
கொண்டிருக்கின்றது.

நஷ்டம் யாருக்கு என்று யோசித்துப் பார்க்கவேண்டும்!

பல நாத்திக சொற்பொழிவாளர்களும், தங்களுடைய மேடைப் பேச்சுக்களால் தங்கள் நாவன்மையால் இறைவனைப் பழித்துப் பேசி வருகின்றனர்.
அது காலம் காலமாக நடந்து வருகிறது.

இறைவன் இருக்கின்றானா இல்லையா என்ற இருவித சிந்தனை உள்ள இளைஞன் அவர்களுடைய பேச்சுக்களால் குழம்பிப் போய் விடுகிறான்.

ஆனால் ஏதோ ஒரு சக்தி இருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் இந்த உலகம் (பூமி) எப்படி ஒருவித ஒழுங்கோடு இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் என்று நம்பும்
இளைஞன் அந்த நாத்திக உரைகளைப் புறந்தள்ளி விடுவான்.

அது எப்படி உனக்குத் தெரியும் என்கிறீர்களா?

நானும் ஒரு காலத்தில் நாத்திக உரைகளில் மனம் லயித்திருந்தவன்தான்
அதனால்தான் என்னால் அதைச் சொல்ல முடிகிறது!

அந்த லயிப்பு போதையில் இருந்து ஒவ்வொரு முறையும் என்னை மீட்டவர் வாரியார் சுவாமிகள் தான்.

இல்லையென்றால் நான் இந்தப் பதிவைப் பதிந்து கொண்டிருக்க மாட்டேன். கதை கேட்கும் ஆர்வம், கதை சொல்லும் ஆர்வம், பிற்காலத்தில் கதை
எழுதும் ஆர்வம் என்று எல்லாம் வசப்பட்டதற்கு மூல காரணம் வாரியார் சுவாமிகள்தான்! ஆகவே இந்த முக்கியமான பதிவை அவருக்கு
அர்ப்பணிப்பதுதான் நியாயமாகும்.

சரி, அவரைப் பற்றி சில செய்திகளைச் சொல்கிறேன். படித்துப் பாருங்கள்.
------------------------------------------------------------------
திடீரென்று முன் வரிசையில் உள்ள குழந்தைகளை நோக்கி ஏதாவது
கேள்வி ஒன்றைக் கேட்பார். சரியாகப் பதில் சொல்லும் குழந்தையை
மேடைக்கு அழைத்து இரண்டு பழங்களைப் பரிசாகக் கொடுத்து
அனுப்புவார். பரிசு பெற்ற குழந்தைக்கு அவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.

சில சமயம் இளைஞர்களும் பதில் சொல்லிப் பரிசைப் பெறுவதுண்டு.
பரிசு பெற்ற இளைஞனுக்கு மைக்ரோசாஃப்ட் கார்பொரேட் அலுவலகத்
திலேயே வேலை கிடைத்துப் பில்கேட்ஸின் கையால் பணி உத்தரவைப் பெற்ற சந்தோஷம் இருக்கும்.

ஒருநாள் தனது சொற்பொழிவின் நடுவே, திடீரென்று இப்படிக் கேட்டார்.

”எம்பெருமான் முருகனுக்கு முகம் ஆறு, கைகள் பன்னிரெண்டு -
அனைவரும் அறிவோம். கால்களை யாராவது பார்த்திருக்கிறீர்களா?
கால்கள் எத்தனை?” என்று கேட்க அரங்கில் நிசப்தம்

ஒரு பெரியவர் எழுந்து ”கால்கள் இரண்டுதான் சாமி!” என்று சரியான விடையைச் சொல்ல, வாரியார் சுவாமிகள் விடவில்லை.

“கைகள் பன்னிரெண்டு இருக்கும்போது, கால்கள் மட்டும் ஏன் இரண்டு?”

எழுந்தவர் அதற்கு விடை தெரியாமல் முழித்தார்.

இந்தக் காலத்து இளைஞனாக இருந்தால், “How he will walk Swamiji? So his legs are only two!" என்று சிரித்துக் கொண்டே சொல்லியிருப்பான்.
வாரியார் சுவாமிகளும் இப்போது இருந்திருந்தால் அவனுக்கும் அதிரடி யாகப் பதில் சொல்லியிருப்பார்.

“அவன் மயிலை வாகனமாகக் கொண்டவனடா தம்பி, அவன் ஏன் நடக்க வேண்டும்? திருவிளையாடல் படம் பார்க்கவில்லையா நீ?

அனால் அன்று அப்படி ஏதும் நடக்கவில்லை. கிறுக்குத்தனமாக யாரும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

வாரியார் சுவாமிகளே தொடர்ந்து சொன்னார்,”இறைவனைச் சரணடைவதுதான் பக்தியின் உன்னத நிலை. சரணடையவரும்
பக்தன் எந்தக்காலில்  விழுவது என்று தெரியாமல் குழம்பக்கூடாது என்றுதான் கருணை வடிவான ஆறுமுகனுக்குக் கால்கள் இரண்டு!”

என்ன அற்புதமான விளக்கம் பார்த்தீர்களா? அவரைப் பற்றிப் பக்கம்
பக்கமாகச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். இடம், பதிவின் நீளம், மற்றும்
காலத்தின் அருமை கருதி இதை இத்துடன் நிறைவு செய்கிறேன்.

நன்றி ,
வணக்கத்துடன்
வாத்தியார்.

பி.கு: ஒருமுறை வாரியார் சுவாமிகளைத் தனியாகச் சந்தித்து ஆட்டோகிராஃப் வாங்கினேன். “இரை தேடுவதோடு, இறையுந்தேடு” என்று எழுதிக்
கையெழுத்திட்டுக் கொடுத்தார். உங்கள் பார்வைக்காக அதைக் கீழே கொடுத்துள்ளேன்.
========================================================

=============================================================
வாழ்க வளமுடன்!
வளர்க நலமுடன்!