மாணவர் மலர்
இன்றைய மாணவர் மலரை 10 ஆக்கங்கள் அலங்கரிக்கின்றன. அப்படியே கொடுத்துள்ளேன். படித்து மகிழுங்கள்
அன்புடன்
வாத்தியார்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
1
மனதை வருடும் மருத்துவமனை அனுபவங்கள்!
ஆக்கம்: பார்வதி ராமச்சந்திரன், பெங்களூர்
எனக்கு அறுவை சிகிச்சைகள் நடந்த காரணங்கள், அவை சம்பந்தப்பட்ட நடைமுறைச் சிக்கல்கள் போன்றவற்றை பின்னொரு பதிவில் தருகிறேன். இம்முறை, ஆபரேஷன் தியேட்டர் அனுபவங்கள் மட்டும்.
‘நான் முதல் முறை ஆபரேஷன் தியேட்டரைப் பார்த்த போது ’ என்று ஆரம்பிப்பது இயலாது. ஏனென்றால் நான் முதலில் பார்த்ததே(?!!) ஆபரேஷன் தியேட்டர்தான்.
என்னைத் தலைகீழாய் பிடித்துத் தூக்கி, பிருஷ்டத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை வைத்தவரைப் பார்த்து, 'பொறந்ததும் பொறக்காததுமாய் இப்படி அறையறியே' என்று திட்ட நினைத்து இயலாமல் போனதால் ஓவென்று அழுதேன்.
இப்படியாகத்தானே, என் சிசேரியன் ஜனனத்துக்கு டாக்டர் நண்பகலில் குறித்திருந்த முகூர்த்தம் சற்றும் மதிக்கப்படாமல் போய், விடிகாலை யிலேயே, அம்மாவுக்கு வலியெடுத்ததால், கொட்டும் மழையில் டாக்டர் ஓடி வந்து கத்தியோடு இரத்தமோடு என் பூலோகப் பிரவேசத்துக்கு வழி வகுத்தார்.
என் தாத்தாவுக்கு ஆபரேஷன் நடந்த போதுதான் ஆபரேஷன் தியேட்டரை நினைவு தெரிந்து பார்த்தேன். பீதி ததும்பும் கண்களால் பார்த்தது நினைவிருக்கிறது. அப்போது சிறிய வயது.
பின் ஒரு நாளில் எனக்கு ஆபரேஷன் தியேட்டர் செல்ல வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் வந்த போது தான், வழியனுப்புவது வேறு, நாமே போவது வேறு என்பது என் மண்டையில் உறைத்தது. அதுவும் மக்கள் கிளப்பும் பீதி தனி ரகம்.
ஒண்ணு சாம்பிளுக்கு,
'ஆபரேசன் தியேட்டருக்குள்ள நிறைய ஆவி சுத்தும்!!!!. அங்கனக்குள்ள, ஆபரேசன் நடந்தவுக நிறையப் பேரு செத்துப்போயிருப்பாங்கல்ல' என்று என் மீது பேரன்பு கொண்ட வேலைக்காரப் பெண்மணி கிலி கிளப்பியதோடு அல்லாமல், மந்திரித்த கயிறு ஒன்று வாங்கி வந்து என் கையில் கட்டினார். எனக்கு இது வேடிக்கையாக இருந்தாலும் அவளது அன்புக்குக் கட்டுப்பட்டு, கட்டிக்கொண்டேன். கிளம்பும் போது என்னவர் இதைப் பார்த்து கேட்க, நான் காரணம் சொன்னதும் தலையிலடித்துக் கொண்டார்.
முதல் நாள் இரவே அட்மிட்டாகியாயிற்று. ஆபரேஷன் தியேட்டர் பக்கத்தில் பத்துத் தப்படியில் அறை கொடுத்தார்கள். மறு நாள் காலை மூன்று மணி சுமாருக்கு, ஆபரேஷன் தியேட்டருக்குச் செல்ல அலங்கரிக்கும் பெண் மணிகள் இருவர் 'என்ட்ரி' கொடுத்தனர். ஒருவர் செய்த முதல் வேலை, என் கையில் இருந்த கயிறைக் கத்தரித்தது தான்.
ஒருவர் சற்றே பெரிய சைஸ் கீரைக்கட்டு போல் இருக்கும் என் தலைமுடியை இரண்டாகப் பிரித்து, அந்தக்கால நடிகை சரோஜாதேவி தலையில் வைக்கும் பூ மாதிரி உர்ர்ருட்டி பின்னல் போட்டு என்னை ரெட்டை ஜடை அம்முலு வாக்கினார்.
மற்றவர் கவுன் மாட்டி, கைகால்களில் உறை போட்டு, வலையாலான மணிமகுடம் சூட்டி அலங்கரித்து முடித்தார். புறங்கையில் ஓங்கி ரெண்டடி கொடுத்து, நரம்பு தேடி 'வெய்ன் ப்ளான்ட்' சொருகினார். ஒரு பெரிய ஷால் (பொன்னாடை?!!) போர்த்தினார்கள்.
நான் 'உத்தமபுத்திரன்' படத்தில், பட்டாபிஷேகத்திற்காக கொலுமண்டபம் போகும் சிவாஜி பாணியில் .'கண்மணிகாள், போய் வரட்டுமா!!' என்று ஸ்ரீதர் வசனத்தை கண்களால் பேசி விடைபெற்றுகொண்டு, ஜி.இராமநாதன் பின்னணி இசை மனதில் ஒலிக்க நர்ஸூடன் நடந்தேன்.
ஆபரேஷன் தியேட்டர் போனதும் அங்கு நடக்கும் ப்ரொஸீஜரை அங்கு இருக்கும் டாக்டர் விளக்குவார் (இது நடைமுறை). எனக்கு முதல் நாளே என்ன நடக்கும் என்று விலாவாரியாகச் சொல்லப்பட்டிருந்தது (இதுவும் நடைமுறை). இது தெரியாமல், மறு நாள் அதை அங்குள்ள டாக்டர் வேகு வேகென்று தொண்டைத் தண்ணி வத்த 'ரிபீட்டு' செய்யும் போது, முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி, 'நேத்தே சொல்லிட்டாங்க டாக்டர்' என்று உளறி முறை வாங்கினேன்.
அப்புறம் வந்தார் அனஸ்தீஷியா டாக்டர். கைப்பட்டியில் என் பெயரைப் பார்த்து, 'ஹை பார்வதி, ஹௌ ஆ யூ?' என்றார். அசந்தர்ப்பமாகத் தோன்றிய போதும் சிரித்து, 'ஃபைன்' என்றேன். 'ஸே ஒன் டூ த்ரீ' என்றார். சொல்ல ஆரம்பித்து, இரண்டு முடிக்கும் முன் மயக்கத்தில் ஆழ்ந்தேன்.
என் முதல் ஆபரேஷனில் நான் கற்ற பாடங்கள்.
1. ரிப்போர்ட்டுகளோடு, செய்த டெஸ்ட்களின் பில்களைப் பத்திரப்படுத்த வேண்டும் என்பது. அவ்வாறு செய்யாததால் மெடிகல் இன்ஷ்யூரன்ஸ் இருந்தும், கணிசமான தொகையை இழந்தேன். சிலர் அட்மிட் ஆவதற்கு முன் எடுத்த டெஸ்ட்களின் பில்களை ரிப்போர்ட் ஃபைலில் பின் செய்யாமல் புக் மார்க் மாதிரி வைப்பார்கள். அவை காற்றில் பறந்தால் காசும் பறந்துவிடும். ஜாக்கிரதை!!!!.
2. ஒரு ஆபரேஷன் முடிந்ததும், 'ஆச்சு' என்று ரிப்போர்ட்களை பரணில் போடக்கூடாது. அவ்வாறு செய்திருந்தால் பின்னால் வேறொரு ப்ரச்னை வரும்போது டாக்டரிடம் நன்றாக 'வாங்க வேண்டிவரும்'. 'போன ஆபரேஷன்(அது என்னவாக இருந்தாலும்) ரிப்போர்ட் கொண்டாங்க' என்று சொல்லி வைத்த மாதிரி எல்லா டாக்டரும் கேட்பார்கள். அவர்களுக்கு அதில் நிறைய விஷயமிருக்கும். உதாரணமாக, நமக்கு ஒவ்வாத மருந்துகள் குறித்து அவர்கள் கண்டுபிடிக்கலாம்.
3. ஒரு மெடிக்கல் இன்ஷ்யூரன்ஸ் எடுப்பது என்பது இன்றைய காலக் கட்டாயங்களுள் ஒன்று. எடுத்தால் மட்டும் போதாது. அதில் என்னென்ன சிகிச்சைகள் 'கவர்' செய்யப்பட்டிருக்கின்றன முதலிய விவரங்களையும் மறக்காமல் நினைவு கொள்ளுங்கள்.
கிட்டத்தட்ட முதல் ஆபரேஷனைப் பற்றி மறந்து போன நிலையில் மற்றொரு தியேட்டர் பிரவேசத் திருநாள் குறிக்கப்படவேண்டிய நிலை வந்தது. இந்த முறை எனக்கு அவ்வளவு பயமில்லை. முன்கூட்டியே, குறைந்த அளவே மயக்க மருந்து தரப்படும் என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.
முதல் நாளே, கையில் வித வித ஊசிகள் போட்டு, போட்ட இடத்தை வட்டம் கட்டி, 'படம் வரைந்து பாகங்களைக் குறி' ரேஞ்சில் வட்ட, மா(பெரிய) வட்டங்களுக்கு மருந்துகளின் பெயர்களை எழுதினார்கள். எது அலர்ஜி என்று கண்டறிய இந்த டெஸ்ட். நமக்கு அலர்ஜி ஏற்படுத்தும் ஊசி மருந்துகள் மனப்பாடமாயிருப்பது கட்டாயம்.
மறு நாள் அலங்காரமாகி, தியேட்டர் பிரவேசம் முடிந்து, 'மயக்கமென்ன' பாடி ஆகிவிட்டது. திடீரென்று கொஞ்சம் வலியேற்பட்டு, விழித்துக் கொண்டேன். தையல் போடுகிற ஸ்டேஜ் என்று நினைக்கிறேன். பக்கத்தில் ஒரு டாக்டர் ஆபரேஷன் முடிந்த தென்பில், 'யாரு வந்தாலும் விலை வாசி குறையாது' என்று கமென்ட் அடிப்பது காதில் விழுந்தது. சிரமப்பட்டு விழித்தேன். முதலில் எங்கிருக்கிறேன் என்றே தெரியவில்லை. 'அமரதீபம்' சிவாஜி மாதிரி, 'நான் யார், என் பெயர் என்ன' என்று கேட்காத குறை. பின்,, ஆபரேஷன் தியேட்டரில் தான் இருக்கிறேன் என்று அறிந்து கொண்டேன். மெல்ல கஷ்டப்பட்டு வாய் திறந்து, 'டாக்டர், எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் அனஸ்தீஷியா கொடுங்க, நான் முழிச்சுட்டேன்' என, அவர் பதறிப்போனார் பாவம். பின், மீண்டும் ஒரு ஊசி கொடுத்து, 'தூங்கும்மா' என்று சமாதானப்படுத்தினார்.
பிறகு நான் செக்கப்புக்குப் போன போது, அந்த டாக்டர், 'ஏம்மா, மயக்கம் தெளிஞ்சுடுச்சுன்னா தெளிஞ்சுடுச்சுன்னு சொல்வீங்களா, என்னமோ, இன்னும் கொஞ்சம் மயக்க மருந்து கொடுங்கன்னு கடைக்காரர்கிட்ட கால்கிலோ கத்திரிக்கா கொடுங்கன்னு கேக்கற மாதிரி கூலா கேக்கறீங்க' என்று கிண்டலடித்தார்.
அடுத்த முறை எனக்கு ஏற்பட்டது அலாதியான அனுபவம். இது சற்றே பெரிய ஆஸ்பத்திரி. ஆபரேஷன் தியேட்டர் போனதும், ஒரு ஸ்ட்ரெச்சரில் படுக்க வைத்தார்கள். என்னைப் போலவே நாலைந்து பேர் வரிசையில் இருக்கிறோம் என்பது புரிந்தது.
இது தியேட்டரின் முதல் பிரிவு. அடுத்த பிரிவில், யாருக்கு அடுத்தபடியாக ஆபரேஷன் நடக்கப் போகிறதோ அவர் உள்ளே கொண்டு செல்லப்படுவார். அப்புறம் மெயின் தியேட்டர். ஒவ்வொரு பிரிவிலும் நர்ஸ்கள் உண்டு.
இரண்டாவது பிரிவுக்கு வந்தவரை, அனஸ்தீஷியா (ஏற்கெனவே நடந்து கொண்டிருக்கும் ஆபரேஷன் முடியும் நேரத்துக்கு) கொடுத்து உள்ளே அனுப்புவார்கள். எக்கச்சக்க ஆபரேஷன்கள் நடந்து கொண்டிருந்ததால் இந்த ஏற்பாடு. டாக்டர்களும் ஷிஃப்ட் மாறுவார்கள்.
ஆபரேஷன் முதல் நாள் இரவிலிருந்தே 'உண்ணாவிரதம்' இருப்பது ஆபரேஷன் நடைமுறைகளில் ஒன்று என்று தியேட்டர் பிரவேச அனுபவமிருப்பவர்களுக்குத் தெரியும். என் கல்யாண (?!!) குணங்களில் ஒன்று பெரும் மன உளைச்சல், பசி போன்ற நேரங்களில் அடித்துப் போட்டாற்போல் தூங்குவது. 'இடி விழுந்தென்ன, இந்திரன் எழுந்தென்ன' என்று தூங்குவாள் என்பது என் பாட்டியின் கமென்ட்.
அதை வழுவாது ஒட்டி, முதல் பிரிவுக்கு வந்த உடனே அங்கிருந்த பெட்டில் படுத்துத் 'தூக்கம் கண்களைத் தழுவட்டுமே' என்று தூங்கத் துவங்கினேன். சற்று நேரத்தில் ஸ்ட்ரெச்சர் கொண்டு வந்து அதில் படுக்க வைத்து இரண்டாவது பிரிவுக்குக் கொண்டு போனார்கள்.
நான் இரண்டாவது பிரிவுக்கு வந்ததும், டாக்டர் வந்து, என் அனஸ்தீஷியா அனுபவங்கள், இதற்கு முந்திய ஆபரேஷன்களில் கொடுத்தது லோக்கலா, ஓவரால் அனஸ்தீஷியாவா, அலர்ஜிகள் உண்டா, வாந்தி போல பின் விளைவுகள், இருந்திருக்கிறதா என்றெல்லாம் விசாரித்தார்.
ஊசி போடுவாராக்கும் என்று காத்திருந்து அவர் வர நேரமாகவே, தூக்கத்தைத் தொடர்ந்தேன். சற்று நேரத்தில் 'ஆட்டம்' கண்டு விழித்த போது ஆபரேஷன் தியேட்டருக்கு உள்ளே கொண்டுசென்று கொண்டிருந்தார்கள். முதலில் ஆபரேஷன் நடந்து முடிந்திருந்த பேஷன்டை வெளியே கொண்டு வருவதைப் பார்த்து, 'இவங்களுக்கு என்ன ஆபரேஷன் நடந்துச்சு?' என்று நான் வார்டு பாயை வினவ, அவர் பேயறைந்தார் போல் என்னை விரைவாக, ஸ்ட்ரெச்சரை வெளியே தள்ளிக் கொண்டு வந்து, அங்கிருந்த நர்ஸை பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு தாழ்ந்த குரலில் விளாசினார்.
நடந்தது இதுதான். மயக்க மருந்து டாக்டர் வந்து சென்ற போது வெளியே சென்றிருந்த அந்தப் பிரிவு நர்ஸ், திரும்ப வந்த போது நான் தூங்குவதைப் பார்த்து மயக்க மருந்து தந்துவிட்டார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு விட்டார். (எனக்குக் குறட்டை விடும் வழக்கமில்லை. அசையாமல் தூங்குவேன்) . வார்டு பாயிடம், 'அனஸ்தீஷியா கொடுத்தாச்சு, உள்ளே கொண்டு போ' என்றிருக்கிறார்'. அவரும் கொண்டு சென்ற போதுதான் நான் விழித்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். அவ்வளவே.
அப்போது மயக்க ஊசியுடன் டாக்டர் வந்து அவரும், 'உள்ளே ஆபரேஷன் முடிஞ்சுதான்னு செக் பண்ண வேண்டாமா?' என்று நர்ஸைத் தாளிக்க, எல்லோரும் ஏகத்துக்கு என் பக்கம் திரும்பி, 'நீங்க ஏன் தூங்கினீங்க' என்று துவங்க, நான் கூலாக 'சாப்பிடக்கூடாதுன்னு சொன்னீங்க, தூங்க வேணாம்னு சொல்லலியெ' என்று 'அதச் சொல்லலியே' பாணியில் பதிலளித்தேன். இந்த அனுபவத்திற்குப் பிறகு, தியேட்டர் பிரவேசத்தின் போது தூங்குவதைக் கைவிட்டேன்.
இந்த இடத்தில் டாக்டர்களைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை சொல்வது முறை என்று நினைக்கிறேன். எனக்கு ட்ரீட் செய்த எந்த டாக்டர்களும், 'நான் டாக்டர்' என்று நடந்து கொண்டதில்லை. அமைதியாக, 'நான் 'நெட்'டில் பார்க்கும் போது இந்த விஷயம் தெரிய வந்தது, இது எனக்கு அப்ளை ஆகுமா என்று புரியவில்லை. இது நீங்கள் நன்றாக விளக்கக் கூடும் என்பதால் கேட்கிறேன்' என்று நான் கேட்கும் விஷயங்களை, பொறுமையாக, ஒரு ஊசி முதற்கொண்டு, ஏன் போடுகிறோம் என்று விளக்கியிருக்கிறார்கள்.
சில வயதான டாக்டர்கள் கண்டிப்பாக (கடுமையாக அல்ல) இருப்பார்கள். இளம் டாக்டர்கள், நோயாளியை நண்பனாக நினைத்து உரையாடுகிறார்கள்.
ஒரு முறை, நான் ஆபரேஷன் டேபிளில் 'கவுந்தடித்த பறவை' யாக கை கால்கள் கட்டப்பட்டு, (ஸ்டாண்ட் கொடுத்துதான்) இருந்த போது, அடுத்த தியேட்டருக்கு (ஆபரேஷன் தியேட்டர்தாங்க) போன அனஸ்தீஷியா டாக்டர் வரத்தாமதமானது. முதல் நாள் கிருஷ்ண ஜெயந்தி. என்னருகில் இருந்த டாக்டர், 'நீங்க சீடை கொண்டுவந்திருப்பீங்கன்னு நினைச்சாரு, இல்லை ன்னதும் கோவிச்சுட்டுப் போயிட்டாரு' என்று ஜாலியாகக் கிண்டலடித்து மூடை மாற்றினார்.
பொருளாதாரத்தில் பின் தங்கிய நோயாளிகளை, 'இந்த டெஸ்ட் இங்க வேண்டாம், நிறைய செலவாகும், இந்த இடத்தில் போய் எடுத்துட்டு வாங்க' என்று சொல்லி அனுப்பிவிட்டு, பின் அவர்கள் ரிப்போர்ட் கொண்டு வந்ததும், 'இவங்க இப்போதான் இந்த டெஸ்ட் முடிச்சுருக்காங்க, இதை ரிபீட் செய்ய வேண்டாம்' என்று ஆஸ்பத்திரி நிர்வாகத்திடம் சமாளிக்கும் டாக்டர்கள் எனக்குத் தெரியும்.
அது போல, புகுந்த வீட்டில் மனநிலை சரியில்லை என்று சொல்லி, ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்கவென அவர்கள் அழைத்துவந்த ஒரு மருமகளை விசாரித்து, உண்மை அறிந்து, தானே போன் போட்டு அவள் பிறந்த வீட்டுக்குச் சொல்லி, பின் விளைவுகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் அவளைக் காப்பாற்றிய உன்னத மருத்துவரை நான் அறிவேன்.
இறுதியாக ஒரு வார்த்தை. மிகக்குறுகிய மனித வாழ்வில், உறவு, நட்பின் அருமையை உணர்த்தும் அற்புதப் பள்ளிக்கூடம் மருத்துவமனை என்றால் அது மிகையில்லை. வாழ்வில் அனைத்துப் பரிமாணங்களும் நிதர்சனமாகக் காணக்கிடைக்கும் இடம் அது. உப்புப் பெறாத காரணத்துக்காக தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபட்டு மருத்துவமனைக்கு வந்த ஒரு பையன், அங்கும் தன் முயற்சியைத் தொடர, மருத்துவமனையே கூடி நின்று அவனுக்கு அட்வைஸ் செய்தது போன்ற சம்பவங்கள், 'எனக்கென்ன' என்று போகாமல், அடுத்தவரின் பால் அக்கறை கொண்ட நம் மண்ணின் தனித்துவத்தைப் பற்றி என்னை பெருமிதம் கொள்ளச் செய்திருக்கின்றன.
ஒற்றைப் பிள்ளை, கண் எதிரில் விபத்துக்குள்ளாகி, கோமாவில் இருக்கும் போது, மனதில் அத்தனை வேதனையையும் தாங்கிக் கொண்டு, தான் பூஜை செய்த பிரசாதங்களை, அந்த வார்டில் இருந்த நோயாளிகள் அனைவருக்கும் கொண்டு போய்க் கொடுத்து அவர்கள் நலம் பெற வாழ்த்துவதோடு நில்லாமல், டிஸ்சார்ஜ் ஆகி வீட்டுக்குப் போகும் நோயாளிகளைப் பழக்கூடை தந்து வாழ்த்தும் வயதான அம்மா மாதிரி உன்னத மனிதர்கள் கண்முன் நடமாடுவதை அறியும் போது, நாம் தேவையில்லாத நாள்பட்ட குரோதம், வெறுப்பு முதலிய விஷச்செடிகளை மனதிற்குள் வளர்த்து அதற்கு முதல் பலியாவது எவ்வளவு அபத்தம் என்று புரிந்தது.
ஆயிரம் கோடிப் பணம் இருக்கட்டுமே, அன்பான வார்த்தைகள் தரும் மனிதர்கள் நம் பின்னால் இருப்பது தனி பலம். 'இதுதான் வாழ்க்கை' என்று கண்முன் தெரியும் போது, வேண்டாத வெறுப்புகளைக் கழித்து, வாழ்வில் அமைதியையும் நிம்மதியையும் கூட்டுவது நம் கையில் தான்.
நான் கற்ற மருத்துவமனை அனுபவப் பாடங்களில் இதையே முதலாவதாக நினைக்கிறேன்.
ஆஸ்பத்திரியில் இருப்போருக்கு பண உதவி செய்வது மிகப்பலரால் முடியாத காரியம். உடல் உழைப்பால் உதவ முடிவது கூட சிரமமாக இருக்கலாம். நேரமிருப்பின் நேரில் பார்த்துச் சொல்லும் ஒரு ஆறுதல் வார்த்தை, இல்லாவிட்டால் ஒரு போன் காலில் நலம் விசாரிப்பது, நம் உறவு, நட்பு வட்டத்தில் ஒரு பூந்தோட்டத்தையே உருவாக்கும்.
அனைவரும் நோயற்ற வாழ்வும் குறைவற்ற செல்வமும் பெற எல்லாம் வல்ல இறைவனை வேண்டுகிறேன்.
அன்புடன்
பார்வதி இராமச்சந்திரன். பெங்களூரு
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2
Contribution to my nation
ஆக்கம்: கே.முத்துராமகிருஷ்ணன், லால்குடி
என் அம்மான் சேய் (அம்மாஞ்சி) திரு.எஸ். கிருஷ்ணகுமார் அனுப்பிய மின் அஞ்சலை பிரசுரத்திற்கு அப்படியே தருகிறேன்.மொழி மாற்ற நேரமில்லை. மேலும் மொழி பெயர்த்தால் அதில் உள்ள 'வேகம்' போய்விடும் என்றும் தோன்றியது.ஆங்கிலத்தில் இருப்பதால் எல்லா மொழிக்காரர்களும் படித்துப் புரிந்து கொள்ளவும் தோதாக இருக்கும் என்று எண்ணி அப்படியே தருகிறேன்.
ஏனெனில் அதனுடைய கருத்து (யுனிவெர்சல்) உலகளாவியது.
Over to S.Krishnakumar
=============================================
Dear Earthly Siblings !
It was a blessing in disguise for me last month when my motor bike developed a technical snag. I was looking forward to the opportunity to get out of this tiresome peak hour journey's of moving inch by inch driving a vehicle.
I started going by public transports- Bus, Train & Share Auto ( Only by Tata Magic Not by Piaggio). Within few days around May 20th- there was a Petrol price rise- non-availability of Petrol- lot of queues in Petrol Bunks- I was happily zipping past those bunks without any need to wait.
I could save 12 Litres of Petrol at least in this period. My (in) significant contribution towards my nation -
- I am now less polluting
- I could save few dollars for my country- especially when Rupee is shedding tears @Rs.56/ Dollar
- I could shed extra calories from my tummy
- My share towards unwanted expenditure of Govt. has come down
- I have increased my tolerance limit by traveling in Public Transports
I am looking forward to days where I could freely walk on roads with no vehicles ,with everyone around me so happy to walk leisurely in the road without the fear of vehicles, with no vehicles parked on the roads- I don't need to zig zag even in a tiny lane. I don't need to run for my life to cross a road. Every dog could happily run across without being hit.
It is Possible -
When I care for You &
you care for me!
You don't Car for a nearby store
you don't buy a car without a place to store
don't roar your bike my ears are sore
we have nothing left to tore
Don't drive to save time
life is wonderful to lie lame
Please care for Me
I don't want to die on the road.
Best Regards
S. Krishna Kumar
============================================================
பி.கு:
"போன மச்சான் திரும்பி வந்தான் பூமணத்தோட" என்று பாடலாம்.
ஐயாவின் அலைபேசி அழைப்பு, மற்றும் பல நண்பர்களின் அறிவுரைப்படி வகுப்பறையில் தொடர்ந்து எழுத முடிவு செய்துள்ளேன்.
இதில் முக்கியப் பங்கு டெல்லி உமாஜிக்குத்தான். என் ஆக்கங்களில் பலவற்றை நினைவு கூர்ந்து எழுதியிருந்தார்.பல ஆக்கங்களின் தலைப்பை எழுதாமல், கருவின் முக்கியப் பகுதியை/சொற்களைக் கோடிட்டுக் காட்டி எழுதியிருந்தார்.அதிலிருந்து என் எழுத்தும் ஏதோ ஒரு மூலையில் தாக்கங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்று தோன்றியது.மனதில் மகிழ்ச்சி தோன்றியது.
ஒரு படைப்பாளிக்கு வேறு என்ன வேண்டும்?
ஒரு பாராட்டும் வாசகன்/வாசகி
அவர்கள் இருக்கும் வரை என் எழுத்துப் பணி தொடரும்.
நன்றி!
வாழ்க வளமுடன்!
கே. முத்துராமகிருஷ்ணன் (லால்குடி)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3
ஒடிஸி ஆட்டம்
வரைபடம்
வரைந்து அனுப்பியவர்: தேமொழி
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4
(இந்த ஆக்கத்திற்கு ஓவியம் வரைந்து கொடுத்த சகோதரி
தேமொழி அவர்களுக்கு நன்றிகள் .)
மாலைகொடு வீரைய்யா!
ஆக்கம்: தனுசு
வண்டி ஒட்டும் வீரைய்யா!
சண்டிதனம் ஏனைய்யா?
ஒண்டிக்கட்டை நானையா -என்னை
கட்டிக் கொண்டு போய்யா!
முருக்கு மீசை மாமனே!
திறுக்கை மீன் நானாவேன்
திருக்கிக் கொண்டு போவானேன்?
செருக்கு வேண்டாம் கோமானே.
எட்டு பத்து சிங்கக்குட்டி
பெத்துத்தாறேன் புள்ளக்குட்டி -இந்த
வெல்லக்கட்டி சொல்லுறதைக் கேளைய்யா-என்
மயிலக்காளை பொன்னையா! .
விடலைக்கோழி விரட்ட
வேட்டைக்காரன் ஓடாதே!
வெட்கப்பட்டு தப்பாதே
வச்சக்குறி மீளாதே!
கடைசி மாமன் பெண்குட்டி
என்னைவிட சிறுகுட்டி-அவள்
மூனுமாசம் முன்னாடி
முடிஞ்சிதய்யா வளைகாப்பு!
ஓலமிதை கேட்பாய்யா-மனக்
கோலம் கான வருவாய்யா -எங்கள்
வாத்தியார் பெயர் சுப்பையா
அவரிடம் சொல்வேன் உஷாரைய்யா!
தப்புத்தாளம் இல்லையா!-இது
தப்புத்தாண்டா இல்லையா!
ஊரைக்கூட்டி சொல்லையா!
ஊமத்துரை பேசய்யா!
நான் பூத்திருக்கும் ரோஜாப்பூ தோட்டம்-நல்ல
கனியிருக்கும் மாம்பழதோப்பு!-இங்கு
காவக்காரன் இல்லாட்டி -நரி
ஊளையிடும் வாலாட்டி.
காடுகரை காக்கும் வேலய்யா!
அக்கா பொண்ணு முகம் பாரைய்யா!-அதில்
ஏக்கம் ஒரு நூறைய்யா-நல்ல
சாங்கி செய்தி சீக்கிரம் சொல்லைய்யா!
-தனுசு-
------------------------------------------
5
சந்தணம் மணக்கும் என்றாலும் சமையலில் சேர்ப்பதில்லை!
ஆக்கம்: தனுசு
விபத்தே
உனக்கொரு விபத்து வந்து
சேராதா?
உயிரிழக்க மாட்டாயா?
அல்லது
உன் கோரக் கைகால்கள்
அடிப்பட்டு ஊனமாகாதா?
ஏனென்றால்
அதனால்
எங்களுக்கு
விபத்து நேராதல்லவா?
அல்லது
விபத்தின் போது
உன் கொடுரம் குறையுமல்லவா?
எங்கும் இருப்பவன் இறைவன்
என்பது போல்
நீயும் எங்கும் எதிலும்
நீசமற நிறைந்திருக்கிறாய்.!
நீ
பிரதானமாய் சாலையை
தேர்ந்தெடுப்பது ஏன்?
நாங்கள்
சாலை விதிகளை மீறுகிறோம் என்பதாலா?
எங்கள்
பார்வையும் நினைவும்
இரு துருவங்களாகும் போது
நீ
விபத்தில் விருந்தே தந்துவிடுகிறாய்!
எங்கள்
ரோமியோக்கள் வாகனத்தில்
தங்களின் ஜூலியட்டுக்காக
சாலையில் எட்டு போடும் போது
நீ
ஏழரையாய் வந்து விடுகிறாய்
எங்கள்
நடபாதை பாடகர்கள்
ராகலீலையில் சரிகம பாடும்போது
நீ
எமனாய் வந்து எதிர்பாட்டுத் தருகின்றாய்.
எங்கள்
விடலைகள் வளைவை வெற்றிகொள்ள
வேகத்தை விரட்டும் போது
நீ வளையாமால்
உயிரை எடுத்துக்கொள்கிறாய்
எங்கள்
உற்சாகபான ராஜாக்கள்
இருவாகனத் தேரில்
சொர்க்கபுரி தேடும்போது
நீ
தேடி வந்து
தேர் ஏற்றி மாலைபோட்டு விடுகிறாய்.
எங்கள்
பண வசதிக்கு ஏற்ப
ஓடும் ஊர்தியில் ஏறும் அவசரத்தில்
பிசகினால்
நீ
எங்களை
பிண ஊர்தியில் ஏற்றிவிடுகிறாய்.
எங்களுக்கு
உன்னால் உண்டாகும்
வலியும் வேதனையும் விட
எங்கள் குடும்பத்தாருக்கு
நீ
தரும் வலியும் வேதனையும்
அதிகம், அதிகம்.
சந்தணம் மணக்கும் என்பதால்
சமையலில் சேர்ப்பதில்லை!
சாகசம் தெரியும் என்பதால்
சாலையில் செய்யக்கூடாதுதான்.
தங்கத்திற்கு மாற்று உண்டு
எங்கள் அங்கத்திற்கு மாற்று இல்லை!
உறைவை கொடுக்க பலர் உண்டு
ஆனால்
உயிரை கொடுப்பவர் யார்?
வெட்ட வெட்ட முளைக்க
எங்கள் உடல் என்ன வாழையா?
ஒன்று போனால் இன்னொன்று வர
உயிர் என்ன ஒன்பதா?
புரிந்து கொண்டோம்.
சமரசம் ஒன்று செய்துகொள்வோம்!
இனி...
சாலை விதிகளை மதிக்கிறோம்
நீயும் உன் பாசக்கைகளை
விலக்கி கொள்.
உன்னை மதித்தால்
உண்டுவாழ்வு அல்லவா!
-தனுசு-
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
6
வைத்தீஸ்வரன் கோவில்
ஆக்கம்: சரவணன், திருவாரூர்
சிந்துஜாவிற்கு 2 வயது 6 மாதம். திடீரென்று உடலில் மிக அதிக அளவிலான வீக்கம். நீர் பிரிவதில் சிக்கல். உள்ளூரில் வைத்து எவ்வளவோ வைத்தியம் பார்த்தும் பலன் இல்லாமல் தஞ்சாவூரில் உள்ள ஒரு மருத்துவர் சென்னை வள்ளுவர் கோட்டம் பகுதியில் உள்ள சிறப்பு நிபுணரிடம் செல்ல பரிந்துரைத்தார். குழந்தையை தூக்கிக்கொண்டு அதன் பெற்றோர்கள் இரவு முழுவதும் பேருந்தில் பயணம் செய்து காலை 6 மணிக்கே அந்த மருத்துவர் வீட்டின் கதவைத் தட்டுகிறார்கள்.
குறைந்தது 70 வயதாவது இருக்கும் அந்த மருத்துவருக்கு. தூக்கம் போய்விட்டது அவர் கூப்பாடு போடவில்லை. விஷயத்தை கேட்டுவிட்டு குழந்தையின் சுவாசத்தை கவனித்தார்.. பிறகு சில பரிசோதனைகளை எழுதிக்கொடுத்து, அந்த பரிசோதனைக்கூடத்திற்கு செல்லும் வழியைக் காண்பித்ததுடன் வழியில் உள்ள இரண்டு மூன்று ஹோட்டல்களைப் பற்றிக் கூறி அங்கே சாப்பிட்டுவிட்டே போகலாம். 8 மணிக்கு முன்னால் பரிசோதனைக்கூடத்தில் ஆட்கள் இருக்க மாட்டார்கள் என்று அனுப்பி வைத்தார்.
மாலையில்தான் பரிசோதனையின் முடிவுகள் கிடைத்தன. ""தஞ்சாவூர்லேருந்து அந்த டாக்டர் என்கிட்ட அனுப்பினதும் அவரை விட நான் பெரிய டாக்டர்னு நினைச்சுடாதீங்க. அவரே நல்ல டாக்டர்தான். அவருக்கு நோயைப் பத்தி புரியாம அனுப்பலை. ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி ரொம்ப நல்லா தெரிஞ்ச ரெண்டு பேர் கலந்து ஆலோசனை செஞ்சா புதிய கோணத்துல தீர்வு கிடைக்கும்னுதான் அவர் என் பேரை பரிந்துரை செஞ்சிருக்கார்.
குழந்தைக்கு பயப்படுறதுக்கு ஒண்ணும் இல்லை. பெட்ரோல் போட்டா வண்டி ஓடுற மாதிரி புரதச் சத்து மனிதனை இயங்க வைக்கிது. அந்த புரதம் மனிதனோட சிறுநீர்ல 5 முதல் 10 என்ற அளவில்தான் வெளியேறணும். ஆனா இந்த குழந்தைக்கு 150 முதல் 170 வரை வெளியேறுது. அதுதான் இந்த குழந்தைக்கு உடல் முழுவதும் இவ்வளவு மோசமா வீங்குறதுக்கு காரணம். அதோட சிறுநீரகம் உப்பை பிரிக்கிற வேலையை செய்யுறதுக்கும் கஷ்டப்படுது.
சல்லடையில பெரிய ஓட்டை இருந்தா அதுல எதைப் போட்டு சலிச்சாலும் அது எல்லாம் அப்படியே கீழே வர்ற மாதிரி புரோட்டீன் வெளியேறிடுது. இதுக்கு மருந்து கண்டுபிடிக்க மருத்துவத்துறையில ஆராய்ச்சிதான் பண்ணிகிட்டு இருக்காங்க. இந்த பிரச்சனை லட்சத்துல ஒருத்தருக்கு வர்றதே அபூர்வம். புரோட்டீன் வெளியேறுறதை தடுக்க முடியலைன்னா என்ன, அதை அதிகமா குழந்தைக்கு கொடுத்துட வேண்டியதுதான். ஊறுகாய், அப்பளம், சிப்ஸ் இதுமாதிரி உப்பு அதிகமா இருக்குற பண்டத்தை கொடுக்கவே கூடாது. நிலக்கடலை, பயறு இது மாதிரி புரதச்சத்து இருக்குற உணவை அதிகமா கொடுக்கணும். கடலையை வறுத்து கொடுத்தா உப்பு போட்டு திங்க சொல்லும். ஆனா கடலை மிட்டாயா செஞ்சு கொடுக்கலாம். இப்படி புரதத்தை குழந்தைக்கு அதிகமாக சேர்க்க என்ன செய்ய முடியுமோ அதை செய்யுங்க. இப்போ 3 மாசத்துக்கு மருந்து எழுதித் தர்றேன். இது இப்போ இந்த குழந்தைக்கு இருக்குற மோசமான உடல்நிலையை மீட்டு கொண்டு வர்றதுக்கு மட்டும்தான். அப்புறம் மருந்து மாத்திரை தேவையில்லை. சாப்பாட்டில் கட்டுப்பாடு முக்கியம்.
இந்த மாத்திரை, மருந்து சாப்பிட்டும் உடலுக்கு கோளாறுன்னா என்னைத் தேடி வரணும்னு இல்லை. தஞ்சாவூர்ல நீங்க பார்த்த டாக்டர்கிட்டயே ஆலோசனை கேட்கலாம். '' என்று பொறுமையாக அவர் பேசிய விதத்திலேயே குழந்தையின் தாய்க்கு நம்பிக்கை வந்துவிட்டது.இந்த சம்பவம் 2008 பிப்ரவரியில் நடந்தது. உடன் சென்றிருந்த எனக்கு, சென்னையில் இப்படி ஒரு டாக்டரா? என்று வியப்பு. இவருக்கு இயல்பாவே இந்த குணமா? இல்லை...ரொம்ப பாவம் பண்ணி அதனால பெரிய இழப்பு ஏற்பட்ட பிறகு வந்த ஞானோதயமா அப்படின்னு என் மனசுல சந்தேகம் வந்தாலும் அதை கேட்கவில்லை.
அந்த மருத்துவர் கொடுத்த மருந்துகளை கொடுத்துவந்ததுடன் அவர் சொன்னபடி அந்த குழந்தைக்காக குடும்பமே உணவுக்கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துவிட்டது. குழந்தையின் தந்தை, அந்தக் குழந்தையின் ஜென்ம நட்சத்திரத்தன்று வைத்தீஸ்வரன் கோயிலுக்கு சென்று அர்ச்சனை செய்து வந்தார். 6 மாதங்கள் தொடர்ந்து சென்ற அவரிடம், எவ்வளவு நாள் இந்த மாதிரி போவதாக உத்தேசம் என்று கேட்டேன். என் உடலில் தெம்பு இருக்கும் வரை என்றார்.
தினமும் வேலைக்கு செல்வதைப் போல் ஒவ்வொரு மாதமும் அவர் மகளின் ஜென்ம நட்சத்திரத்தன்று குடும்பத்துடன் அல்லது இவர் ஒருவராவது வைத்தீஸ்வரன் கோயிலுக்கு போய் அர்ச்சனை செய்வது வழக்கமாகிப் போனது. புரோட்டீன் வெளியேறுவதை தடுக்க எந்த மருந்தும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை என்று மருத்துவர் சொன்னதைக் கேட்ட அந்த குழந்தையின் தந்தை முழு பாரத்தையும் வைத்தீஸ்வரன் கோயில் சுவாமியின் மீது இறக்கி வைத்துவிட்டார் என்பது மட்டும் எனக்கு புரிந்தது. அதற்காக சாமி பார்த்துக்கொள்ளும் என்று அலட்சியமாகவும் அவர் இருக்கவில்லை. குழந்தையின் சாப்பாட்டு விஷயத்தில் அவர் மனைவியை விட இவர் அக்கறையுடனும் கண்டிப்புடனும் இருப்பதை நான் அறிவேன். அது மாயமா, மந்திரமா என்று எனக்கு புரியவில்லை. கிட்டத்தட்ட மூன்றரை ஆண்டுகளாக குழந்தைக்கு எந்தபிரச்சனையும் இல்லை.
உறவினர் வீட்டிலோ, திருமண இடத்திலோ எளிதில் ஜீரணமாகாத உணவை சாப்பிட்டால் மட்டும் அந்தக்குழந்தைக்கு ஒத்துக்கொள்வதில்லை. இரண்டு மூன்று முறை அவஸ்தைப்பட்ட பின்னர் அந்த விஷயத்திலும் அவர்கள் கவனமாக இருக்கிறார்கள்.
கிட்டத்தட்ட இந்த விஷயத்தை நான் மறந்தே போனேன். இப்போது ஏன் அது என் நினைவில் வந்தது தெரியுமா?
***********************************************************
Bhogar said...
மேற்கொண்டு தனக்கு எதுவும் அறுவை சிகிச்சை நடக்குமோ என்று,
இவன் பயப்படுகிறான்.அகத்தியனை நம்பி வந்ததால்,
இவனுக்கு அந்த துன்பம் ஏற்ப்படாது.
ஒவ்வொரு மாதத்தில் வருகிற,இவனுடைய ஜென்ம நட்ச்சதிரத்தில், வைத்தியனுக்கெல்லாம் வைத்தியனாகிய,வைத்தீஸ்வரன்கோவிலில்,குடி கொண்டுள்ள ஈசனை,வைதீஸ்வரனை,வணங்கி வர வேண்டும்.
மருத்துவமனையில் அறுவை சிகிச்சைக்கு,பணம் இல்லாத ஏழைகளுக்கு,தன்னால் முயன்ற அளவிற்கு,பொருளுதவி செய்து வரவேண்டும்.
இந்த இரண்டு வழிமுறைகளை,வாழ்க்கை முழுவதும் அனுசரித்து வந்தால்,அகத்தியன் அருளால் நலமோடு வாழ்வான். என்று அருள்வாக்கை முடித்தார்.
இந்த அருள்வாக்கை கேட்ட பெரியவர்,சிறிது நேரம் சிலை போல் அமர்ந்து விட்டார்.
தன்னுடைய உடல் சார்ந்த,துன்பத்திற்கெல்லாம், தன் முன் ஜென்ம கர்மவினைகள் தான்,காரணமென்று உணர்ந்து கொண்டதாகவும்,
அகத்தியர் கூறியபடியே,இனி நடப்பதாகவும் உறுதி எடுத்தார்.
அகத்தியரின் ஜீவ நாடியை தனக்கு அறிமுகப்படுத்தியதற்கு,எனக்கு நன்றி கூறினார். அகத்தியர் கூறியபடி நடந்ததால்,அவருக்கு உடலில் எந்த பாதிப்பும் கடைசி வரை வரவில்லை.
இது போல் பல முற்பிறவி அனுபவங்களை,நாடி மூலம் எனது, சொந்த செலவிலே ஆராய்ந்து உள்ளேன்.
இது போல் பலரின் முற்பிறவி கர்மவினை அனுபவங்களை,ஆராய்ந்து பார்த்த பொழுது எனக்கு தெரிந்த உன்மை இது தான்.
''காரணமின்றி இவ்வுலகில் காரியம் எதுவும் நடப்பதில்லை.நாம் இன்று அனுபவிக்கிற இன்பம் துன்பத்திற்கான காரணங்கள்,நம்முடைய முற் பிறவிகளில் உள்ளது''.
ஓம் சரவணபவ நம
********************************************************************
அகத்தியர் சொன்னதாக 20ஆம் தேதி பதிவுக்கு போகர் எழுதிய பின்னூட்டத்தில் படித்ததும் சிந்துஜாவின் தந்தையிடம் ""வைத்தீஸ்வரன் கோயிலுக்கு ஒவ்வொரு மாதமும் குழந்தையின் ஜென்ம நட்சத்திரத்தில் சென்று வணங்கி வரவேண்டும் என்று உங்களுக்கு ஆலோசனை சொன்னது யார்'' என்று கேட்டேன்.
யாரும் சொல்லவில்லை. பொதுவாக வியாதிகளை குணப்படுத்தும் கடவுள் என்ற நம்பிக்கை இருப்பதால் நானாவே வேண்டிக்கொண்டு ஒவ்வொரு மாதமும் சென்று வருகிறேன் என்றார்.
இறைவனின் திருவிளையாடலை நினைத்தால் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. வைத்தீஸ்வரன் கோயில் வாசலில் குடியிருப்பவனுக்கு கூட இப்படி ஜென்ம நட்சத்திரத்தில் சென்று வழிபடவேண்டும் என்ற நினைப்பு வராமல் போயிருக்கலாம். அல்லது யாரும் சொல்லாமல் இருக்கலாம். இரண்டு மூன்று மணி நேரம் பயணம் செய்து அந்த கோயிலுக்கு ஒவ்வொரு மாதமும் சென்று வழிபட வேண்டும் என்று அவர் மனதில் தானாகவே தோன்ற என்ன காரணமாக இருக்கும்?
எனக்கு தெரிந்த காரணம், அந்த குழந்தையின் தந்தை ஒரு சிவாலய அர்ச்சகர். அவர் பிழைப்பிற்காக பல கோயில்களில் பூஜை, ஹோமம், அர்ச்சனை என்று சென்றாலும், வீட்டு வாசலில் உள்ள கோயிலில் வேறு வருமானம் இல்லாமல் இருந்தாலும், கிணற்றில் இருந்து குடத்தின் மூலம் நீர் இறைத்து,
7 லிங்கம் உட்பட எல்லா சாமிகளுக்கும் அபிஷேகம் செய்து வரும் புண்ணியம்தான் அவர் மனதில் இப்படி ஒரு எண்ணம் தோன்றக்காரணமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.
இந்தக் கோயிலுக்கு இப்போ எந்த வருமானமும் இல்லை. திருப்பணி நடைபெற்று வரும் அந்த கோயிலில் கும்பாபிஷேகம் நடந்தால் குறைந்தது
5 ஆயிரம் ரூபாய் சம்பளம் கொடுப்பார்கள். தண்ணீர் பிடிச்சு அபிசேகம் செய்வதற்கும் எல்லா சன்னதியிலும் பைப் போட்டுடுவாங்க. அப்போ உங்கள் அண்ணனை குருக்களாக நியமித்தால் என்ன செய்வீர்கள் என்று சிலர் அவரிடம் கேட்டார்கள். பரவாயில்லை அவரே பூஜை செய்யட்டும். அவரால நிறைய இடங்களுக்கு அலைய முடியாது. நான் நாலு இடத்துக்கு அலைஞ்சு பூஜை செய்ய தயாரா இருக்கேன். அது மட்டுமில்லாம அந்த கோயிலுக்கு சம்பளமா அப்பாவுக்கு வந்த நெல்லை அரைச்சுதான் நாங்க சாப்பிட்டு வளர்ந்துருக்கோம். அப்படி இருக்கும்போது சாமியை பட்டினி போட எனக்கு மனசு வராது. அதனால என்னால முடிஞ்ச அளவு தண்ணீர் இறைச்சு தினமும் அபிஷேகம் செஞ்சுடுவேன் என்றார்.
***********************************************
இது உண்மைச்சம்பவம் என்பதால் குழந்தையின் பெயரை மாற்றியிருக்கிறேன். மற்றவர்களின் பெயர்களையும் குறிப்பிட வில்லை.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
7
கண்ணன் என் காதலன்
ஆக்கம்: புவனேஷ்வர்
பல்லவி:
காதலெ னும்மது வுண்டோம் – கோதையர்
மாதவ னாஞ்சிறு மாமல ரான்மிசை
காதலெ னும்மது வுண்டோம்;
அனுபல்லவி:
ஆதியி லாதியெம் மாயனவ் வேய்துளை
யூதிவ ருங்குழ லாயன ருந்தவர்
ஓதும றைபொரு ளானமு குந்தனின்
கோடிநி லாவொளி சோதிப தம்மிசை
(காதலெனும்)
சரணம்:
போதல்ம றந்தவன் காதலி னால்தரு
போதிநி ழல்துற வோனிகர் ஞானியர்
காதலு டன்னுற வாடிம கிழ்திரு
மாதவ னில்கலந் தேகிடவே யொரு
(காதலெனும்)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
8
மென்பொருள் பொறியாளர்கள் படும் பாடுகள்!
படத்தை அனுப்பியவர்: ஜி.ஆனந்தமுருகன்
படத்தைக் கிளிக்கினால் படம் பெரிதாகத் தெரியும்.
படிப்பதற்கு வசதியாக இருக்கும்!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
9
நகைச்சுவை
பெருமைக்குரிய நமது அடுத்த குடியரசுத் தலைவர்!
படத்தை அனுப்பியவர்: ஜி.ஆனந்த்முருகன்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
10
Humour
Bad news, Good news, and Great news
Sent by S.Sabari Narayanan, Chennai
The day after his wife disappeared in a kayaking accident, an Anchorage man answered his door to find two grim-faced Alaska State Troopers.
"We're sorry Mr. Wilkins, but we have some information about your wife", said one of the troopers.
"Tell me! Did you find her?" Wilkins exclaimed.
The troopers looked at each other. One said, "We have some bad news, some good news, and some really great news. Which would you like to hear first?"
Fearing the worst, the ashen Mr. Wilkins said, "Give me the bad News first."
The trooper said, "I'm sorry to tell you, sir, but this morning we found your wife's body in Kachemak Bay.
"Oh my Gosh," exclaimed Wilkins. Swallowing hard, he asked, "What's the good news?"
The trooper continued, "When we pulled her up, she had 12, twenty-five pound king crabs and 6 good sized Dungeness crabs clinging to her and we feel you are entitled to a share in the catch."
Stunned, Mr. Wilkins demanded, "If that's the good news, then what's the great news?"
The trooper replied, "We're going to pull her up again tomorrow..!!!"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
