Short Story மதிப்பும் மரியாதையும்

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Short Story மதிப்பும் மரியாதையும்

பழநியப்ப செட்டியார் இப்படிச் செய்வார் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. அது எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

அதிகாலை நேரம். என் வீட்டின் ஸிட் அவுட்டில் உட்கார்ந்துகொண்டு ‘இந்து’ நாளிதழைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தேன். அந்த நேரத்தில் கார் ஒன்று நுழையும் ஓசை கேட்டுத் தலை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

பழநியப்ப செட்டியாரின் மூத்த புதல்வன் செந்திலும், அவன் மனைவி சேதுக்கரசியும் இறங்கி வந்தவர்கள்- வந்ததும் வராததுமாக அந்தச் செய்தியைத்தான் சொன்னார்கள்.

செட்டியார் தன் மனைவி மக்களுடன் கோபித்துக் கொண்டு போய்
விட்டாராம். போனவர் பெரியநாயக்கன் பாளையத்திலுள்ள
முதியோர் இல்லம் ஒன்றில் சேர்ந்து விட்டாராம். “ இங்கே
இருக்கிறேன். என்னைத் தேடி வந்துமானத்தை வாங்க வேண்டாம் என்பதற்காகத் தகவல் மட்டும் சொல்கிறேன்’ என்றும் சொன்னாராம்.

வந்தவர்களை நோக்கி நான் கேட்டேன்.

“இப்போது நான் என்ன செய்ய வேண்டும்......?”

“அவர்களைத் திரும்ப வீட்டிற்குக் கூட்டிக்கொண்டு வர வேண்டும்- அது உங்களால் தான் முடியும்!”  நம்பிக்கையோடு சொன்னார்கள்.

“சரி, வாருங்கள் போகலாம்” என்று சொல்லி உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு அவர்களோடு கிளம்பி விட்டேன்.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++        
பழநியப்ப செட்டியாருக்கும் எனக்கும் உள்ள நட்பு இளையராஜாவிற்கும் இசைக்கும் உள்ளது போன்று  எதார்த்மார்த்தமானது.

அவருக்கு வயது அறுபத்தைந்து. எனக்கு ஐம்பது. இருந்தாலும் வயது வித்தியாசம் பார்க்காத அப்படியொரு நட்பு.

வாரம் இரண்டு முறையாவது அவர் என்னை வந்து பார்க்காமல்
இருக்க மாட்டார். அவர் எப்போதாவது தன்  மனக் குறைகளைச் சொல்லும்போது நான் சமாதானம் சொல்லி அனுப்பி வைப்பேன்.

“அண்ணே ராஜாவாக இருந்தால் கண்களை மூடிக்கொள்ள வேண்டும்- வேலைக்காரனாக இருந்தால் காதுகளை  மூடிக்கொள்ள வேண்டும்
வயதாகி விட்டால் இரண்டையும் மூடிக்கொள்ள வேண்டும்- 
அப்போதுதான் நிம்மதியாக இருக்கமுடியும்”  என்பேன்.

“ உன்னால் முடியும் முருகப்பா என்னால் முடியவில்லையே! ” என்பார்.

“நீங்கள் அந்தக் காலத்தில் சைக்கிளில் போய்ச் சம்பாதித்ததை உங்கள் பிள்ளைகள் இப்போது காரில்  போய்-செல்போன்களில் பேசிச் சம்பாதிக்கிறார்கள். அவர்கள் செய்யும் செலவுகள் எல்லாம்
அவர்களுக்கு நியாயமாகத் தெரியும். அதுவே உங்களுக்கு வீணானது
எனத் தெரியும். எடுத்துச் சொன்னால் கேட்டுக் கொள்ள  மாட்டார்கள்.
மன வருத்தம்தான் வரும். ஆகவே கண்டு கொள்ளாமல் இருங்கள்”
என்பேன்.

“ இல்லை, முருகப்பா! வயதானால்- அதுவும் வீட்டில் சும்மா
இருந்தால்- மதிப்பும் மரியாதையும் இல்லை- எங்காவது போய்
விட வேண்டும்” என்பார்.

“ எல்லாவற்ரையும் உங்களைக் கேட்டுச் செய்ய வேண்டும்.
நடந்தவற்றை எல்லாம் உங்களிடம் கூற வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கின்றீர்கள். காலத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியில் வேகமான
இன்றைய யுகத்தில்- அதெல்லாம் சாத்தியமில்லை. உங்களுக்கு
பெர்சனலாக ஏதாவது குறை வைத்தார்களா சொல்லுங்கள்?
அதாவது உண்ணும்  உணவு, உடுத்தும் உடைகள், இருக்கும் இடம்-
இதில் ஏதாவது குறையுள்ளதா- சொல்லுங்கள். சரி பண்ணுவோம்”
என்பேன்.

“எந்தச் சூழ்நிலையிலும் உன் சுதந்திரத்தையும், தன்மானத்தையும்
விட்டுக் கொடுக்காதே’ என்று விவேகானந்தர்  கூறியிருப்பதாகச்
சொல்வாயே- அது இரண்டும் இல்லை என்றால் பரவாயில்லை
என்கிறாயா?”

“குற்றம் பார்க்கின் சுற்றம் இல்லை’ யென்று ஒளவையார் சொன்னதையும் சொல்லியிருக்கிறேன். அதை மறந்து  விட்டீர்களே” என்று இடைமறிப்பேன்

“உன்னோடு பேசி வெற்றி பெற முடியாது!” என்று எழுந்து விடுவார்.

பிறகு அடுத்தமுறை வரும்போது சரியாகி விடுவார். இதுதான் நடந்து கொண்டிருந்தது. மன உளைச்சல் அதிகமாகி விட்டதோ என்னவோ- வடிகால் தேடி இப்போது வீட்டைவிட்டு வெளியேறியிருக்கிறார்.

காரில் போகும்போது சிந்தித்துக் கொண்டே போனேன். அவரிடம் இப்போது என்ன பேச வேண்டும்- என்ன  பேசக்கூடாது என்பதைத் தெளிவு படுத்திக் கொண்டேன்.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

பத்து ஏக்கர் பரப்பளவில் அந்த முதியோர் இல்லம் இருந்தது. ஒழுங்காக முறையாகக் கட்டப்பட்ட கட்டிடங்கள். உடன் வந்த இருவரையும் காரிலேயே இருக்கச் சொல்லிவிட்டு நான் மட்டும் உள்ளே போனேன்.

விசாரித்துத் தெரிந்து கொண்டு பழநியப்ப செட்டியாரின் அறைக்குள் நான் சென்ற போது அவர் காலைச் சிற்றுண்டி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்
.
“வா, முருகப்பா,..சாப்பிடுகிறாயா?’ என்றார்

“ இல்லை அண்ணே, நீங்கள் முடித்துவிட்டு வாருங்கள். நான் காத்திருக்கிறேன், என்று கூறிவிட்டுக் கையில்  கொண்டு போயிருந்த நாளிதழில் மூழ்கினேன்.

பத்து நிமிடங்களில் கையைக் கழுவிக் கொண்டு அவர் வந்தார். வந்தவர் சொன்னார். “உன்னை எதிர்பார்த்தேன்!”

“என்ன எதிபார்த்தீர்கள்?’ என்றேன்.

“ எங்கள் வீட்டில் பஞ்சாயத்திற்கு உன்னைத்தான் அனுப்புவார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்” என்றார்.

“நான் அதற்கு வரவில்லை!” என்று அதிரடியாகச் சொன்னேன். நான்
மேலே பேசட்டும் என்று ஒன்றும் பதில் சொல்லாமல் அவர் என்னையே நோக்கினார். அதிரடிப் பேச்சைத் தொடர்ந்தேன்.

“ என்னையும் இங்கே சேர்த்துக் கொள்ளச் சொல்லுங்கள். எவ்வளவு பணம் கட்ட வேண்டும் என்று கேட்டுச் சொல்லுங்கள்”

“ நீ எதற்காகச் சேர வேண்டும்?” அவர் குறுக்கே கேட்டார்.

“ நிரந்தரமாக இல்லை. ஒரு பதினைந்து நாட்கள் மட்டும் தங்க வேண்டும். ஏற்பாடு செய்யுங்கள்.” என்றேன்.

“அது தான் எதற்கு?” என்றார்

நான் சற்று குரலைத் தாழ்த்தி- அழுத்தந் திருத்தமாகச் சொன்னேன்.

“ உங்களுக்கு வீட்டில் கிடைக்காத மதிப்பும் மரியாதையும் இங்கே கிடைக்கிறதா என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். இங்கே தினமும்
உங்களைக் கேட்டுத்தான் சமையல் செய்கிறார்களா- சாப்பாடு போடுகிறார்களா என்று  தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். இங்கே நடக்கும்
எல்லா நிகழ்ச்சிகளையும் உங்களுக்குத் தொகுத்துச் சொல்கின்றார்களா 
என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாக உங்களுக்கு என்னைப்  போன்று ஒரு ஆத்மார்ந்தமான நண்பன் கிடைக்கிறானாவென்றும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்”

சம்மட்டியால் அடித்ததுபோல் இருந்ததோ என்னவோ செட்டியார் மனதால் நொருங்கிப் போய் விட்டார்.என் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு அழத் தொடங்கிவிட்டார். உணர்ச்சிப் பிழம்பாகி விட்டார். வழக்கம்போல சமாதானப்படுத்தினேன்.

அடுத்த முப்பது நிமிடங்களில் அந்த அறையைக் காலி செய்துவிட்டு- அவர் செலுத்தியிருந்த பணத்தை அந்த விடுதிக்கே தர்மமாக வைத்துக் கொள்ளச் சொல்லி எழுதிக் கொடுத்து விட்டுப் புறப்பட்டார். எல்லோரும்
கோவைக்குத் திரும்பி வந்து சேர்ந்தோம்.

வந்த கையோடு அவரை நன்னெறிக்கழகம், சன்மார்க்க சங்கம், கம்பன் கழகம், கவிஞர் கண்ணதாசன் நற்பணி  மன்றம், வைரமுத்து பேரவை போன்ற பல இலக்கிய, ஆன்மீக அமைப்புக்களில் உறுப்பினராகச் சேர்த்துவிட்டேன்.

அவரும் இப்போது உற்சாகமாகப் போய் வந்து கொண்டிருக்கிறார். அவர் தேடிய மதிப்பும் மரியாதையும்  இப்போது அவரைத் தேடி வந்து கொண்டிருக்கின்றன!

*********************************************************
வாழ்க வளமுடன்!