எதைப் போற்ற வேண்டும் என்பதைத் தெரிந்த பெண்கள்!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 எதைப் போற்ற வேண்டும் என்பதைத் தெரிந்த பெண்கள்!

இன்றைய இளைஞர் மலரை, இரண்டு இளம் பெண்களின் ஆக்கங்கள் அலங்கரிக்கின்றன. இரண்டுமே உள்ளத்தைத் தொடும்விதமாக உள்ளது. உங்கள் மொழியில் சொன்னால் டச்சிங்காக உள்ளது. படித்துப்பாருங்கள். படித்துவிட்டு, உங்கள் எண்ணத்தைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லிவிட்டுச் செல்லுங்கள்
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++  
     1

     போற்றி பாடடி பெண்ணே !!!!

     முஸ்கி: அசையும் சொத்துகளான நாம் குழந்தைகளிடம் வைக்கும் பாசமே பொய்த்து போகும் இந்த கலி யுகத்தில் யாரும் அசையா சொத்துகளான வீடு , தோட்டம் போன்றவற்றில் அன்பு வைக்க வேண்டாம்.
--------------------------------------------------------------------------------
    என் தந்தை திரு.பாலசுப்ரமணியம் அவர்கள் பல்லடம் அருகே ஒரு கிராமத்தில் மணியகாரர் குடும்பத்தில் முதல் வாரிசாக பிறந்தவர். மனைவி இரு மகள்களை விட ஊரையும், வீட்டையும் நேசிக்கும் மண் வாசனை மிகுந்தவர். அதுவும் வீட்டின் மேல் உயிர். அழகாக பராமரிப்பார்.

    ஏற்ற தாழ்வு பாராமல் அனைவரிடமும் அன்பாக பழகுவார். பெண் குழந்தைகள் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும்
.
    ஆண் வாரிசு இல்லாததை பற்றி கவலை பட மாட்டார். இன்று நான் பொறியாளராக அவரே காரணம். அவரும் என் சித்தப்பாவும் சில விசயங்களில் எதிர்மறையாக இருந்தாலும் ஒருவரைஒருவர் விட்டு கொடுக்கமாட்டார்கள்.

    வேலை காரணமாக சில வருடங்கள் வெளியூரில் வாழ்ந்தாலும் ,கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக சொந்த ஊரில் வாழ்ந்து வந்தார்.வீட்டின் நடு கூடத்தில் போட்டு இருந்த ஊஞ்சலில் தான் பெரும்பாலும் அமர்ந்து இருப்பார். அந்த ஊஞ்சல் மற்றும் வீட்டில் உள்ள அவர் பாட்டி காலத்து மரச்சாமான்கள் தான் அவருக்கு பொக்கிஷம்.

    நான் கோவையில் புதிதாய் வீடு கட்டிய போது அந்த ஊஞ்சலை எடுத்துகொள்ள சொன்னார்.சித்தப்பாவும் அப்பாவுக்கும் பொதுவாய் உள்ள வீட்டில் இருந்து ஊஞ்சலை எடுப்பது சரியாகாது என கூறி மறுத்து விட்டேன். அதுவுமில்லாமல் என் சித்தப்பாவுக்கும் அந்த ஊஞ்சல் மேல் அலாதி பிரியம்.

    எல்லார் வீட்டிலும் நடப்பது போல் எங்க வீட்டிலும் பாகம் பிரிக்கும் நேரம் வந்தது. அப்பா வீட்டை தம்பி கேட்க மாட்டான் தனக்கு பின் தம்பி மகனுக்கு வீட்டை குடுத்து விடலாம் என நினைத்தார். நாங்களும் கோவையில் சித்தப்பாவிற்கு சொந்த வீடு இருந்ததால் கிராமத்திற்கு வர மாட்டார் என நினைத்தோம்.

    நினைப்பது எல்லாம் நடந்து விட்டால் தெய்வம் ஏது?

    சித்தப்பா கண்டிப்பாக தனக்கு வீடு வேண்டும் என கூறி விட்டார். அந்த ஒரு வார்த்தையில் என் தந்தை உடைந்து விட்டார். வாழ்ந்த வீட்டை இரண்டாக பிரிப்பது என்னால் முடியாது என கூறி தம்பிக்கு வீட்டை கொடுத்து விட்டார். ஐந்து தலைமுறை சொத்து ஆண் வாரிசுக்கே இருக்கட்டும் என நினைத்தார்.

    ஆனால் வீட்டை காலி செய்து விட்டு வரும் போது அவர் மனம் பட்ட பாட்டை எழுத என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை. அவர் மிகவும் ஆசை பட்ட சில மரச் சாமான்களை எடுத்துவந்து விட்டார். ஊஞ்சலை எடுக்க வேண்டும் என அவர் கூறிய போது என் கணவர் வேண்டாம் வீட்டிற்கு அழகான அந்த ஊஞ்சலை நாம் எடுத்துவந்து விட்டால் அவர்களுக்கு வீட்டை குடுத்து பலனில்லை மிகவும் சங்கடபடுவார்கள் என கூறி தடுத்து விட்டார்.

    வீட்டை விட்டு வந்த பின் அவர் வாழ்ந்த நாட்கள் நாற்பது மட்டுமே. உடல் நலம் பாதிக்கபட்டு மருத்துவ மனையில் இருந்த அவர் என்னிடம் பேசிய கடைசி வார்த்தைகள் " இருப்பது வாடகை வீடு . எனக்கு ஏதாவது ஆகி விட்டால் எங்கே எடுத்து செல்வது என கஷ்டப்பட வேண்டாம் நேராக மின் மயானம் எடுத்து செல்லுங்கள்" என்பது தான். அந்த வார்த்தைகள் இன்னும் என் காதில் ஒலித்துக்கொண்டு இருக்கிறது.

    வீட்டை வாங்கி கொண்டு கிராமத்திற்கு சென்ற என் சித்தப்பாவும் இந்த ஆண்டு இறந்து விட்டார் . சொந்த ஊரில் வாழ்ந்தவர் கோவையிலும் கோவையில் வாழ்ந்தவர் சொந்த ஊரிலும் இறுதி நாட்களை கழித்தது இறைவனின் செயல் என்பதை தவிர வேறு என்ன இருக்க முடியும்.

    சித்தப்பா மகன் வீட்டை காலி செய்து கொண்டு கோவை வந்து விட்டான்.மிகவும் தயக்கத்துடன் தான் நான் என் தம்பியிடம் அப்பா நினைவாக அந்த ஊஞ்சல் எனக்கு வேண்டும் என கேட்டேன்.அவனும் சரி என கூறி எனக்கு அதை மிகவும் சந்தோசதுடனே கொடுத்தான்.

    இன்று அந்த ஊஞ்சல் எங்கள் வீட்டு போர்ட்டிகோவை அலங்கரிக்கிறது. ரசித்து பார்க்க நினைத்தவர் இன்று இல்லை. அவர் ஆசைப்பட்ட ஊஞ்சல் தாய்வழி சொத்தாக என் மகனுக்கு கிடைத்ததில் தான் எனக்கு மகிழ்ச்சியே.இதற்கு இணை வேறு இல்லை.

ஆக்கம்: ஸ்ரீதேவி என்ற கல்பனா செல்வராஜ், பொறியாளர், கோவை

கட்டுரையாளரின் மனதிலும், 

வீட்டிலும் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் 

ஊஞ்சல் இதுதான்

 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2
எனக்கு அவர் எனர்ஜி பூஸ்டர்!

பெரியப்பா, என் வாழ்க்கையில் நான் மறக்காத / மறக்க முடியாத நபர்களில் ஒருவர்.  வாழ்க்கையில் எல்லோருக்கும் ஏதாவது ஒரு சோகம் இருக்கும்.  ஆனால் சோகமே வாழ்க்கையாகிப் போன ஒரு ஜீவன்.  இருந்தபோதிலும், தன்னம்பிக்கைக்கு ஒரு உதாரணமாக வாழ்ந்து காட்டி விட்டுச் சென்ற மனிதர்.

பெரியப்பாவிற்கு கறுப்பான (அம்மைத் தழும்புகளுடன் கூடிய) களையான முகம்.  நடக்க முடியாது.  உட்கார்ந்து கொண்டே ஒரு கையால் ஒரு காலைப் பிடித்துக்கொண்டு இன்னொரு கையால் தரையில் அழுத்திக்கொண்டு தரையில் நகர்ந்து போவார்.

நாங்கள் இருந்த வீட்டில் அவர் தனியாக ஒரு அறையில் இருந்தார்.  அந்த வீட்டின் வாசலின் பக்கத்தில் இருந்த அறையிலிருந்து பின்பக்கம் போவதற்கு எங்களுக்கே 1 நிமிடம் ஆகும்.  அவருக்கு மெதுவாக நகர்ந்து போக 10 நிமிடம் ஆகும்.  அவர் கட்டியிருக்கும் வேஷ்டி முழுதும் செங்கல் / மண் கரையாக இருக்கும்.  நகரும்போது முகத்தை ஒரு மாதிரி கோணலாக வைத்திருப்பார் (ஒருவேளை வலியினால் இருக்கும்).
பார்க்கவே கஷ்டமாக இருக்கும். 

ஆனால் சின்ன வயதில் அவரை மாதிரியே நடந்து காட்டுகிறேன்  என்று(முகத்தையும் அவர் மாதிரியே வைத்துக்கொண்டு)  எல்லாரிடமும் (அவர் இருக்கும்போது கூட) செய்து காட்டியிருக்கிறேன்.  சிரித்துக்கொண்டே இருப்பார்.  எங்களை அவர் எதற்கும் திட்டிய மாதிரி ஞாபகம் இல்லை.


பெரியப்பாவின் கால்கள் செயலிழந்து போகக் காரணம் போலியோ இல்லை.  சிறு வயதில் வாட்டசாட்டமாக இருப்பார் என்று கேட்டிருக்கிறேன்.  அவரும், அவரின் நண்பர்கள் / சகோதரர்களும் தினமும் அரசலற்றில்தான் குளிப்பார்கள்.  பாலத்தின் கைப்பிடிச்சுவற்றில் இருந்து ஆற்றில் குதித்து 1 - 2 மணி நேரம் நீச்சல் அடித்துவிட்டு வீட்டுக்குத் திரும்புவது வழக்கம்.  அதிலும் யார் குதிக்கும்போது தண்ணீர் அதிக உயரத்திற்கு மேலே எழும்புகிறது என்று போட்டி வேறு. 

(என் வீட்டில் நீச்சல் தெரியாத ஒரே ஆள் நான்தான்.  சின்ன வயதில் பாலாரிஷ்டம் இருக்கிறது என்று தாத்தா சொல்லி வைக்க பாட்டி (அம்மாவின் அம்மா)   பயந்துகொண்டு ஐயன்குளம் பக்கம் கூட விட மாட்டார்.  அதிலும் எட்டிக்கூடப் பார்க்ககூடாது என்று கட்டளை.  (அதை நிறைய தடவை டிமிக்கி கொடுத்துவிட்டு மீறியிருக்கிறேன்)  எப்போது ஆற்றுக்குப் போனாலும் கடைசிப் படி வரைக்குமோ அல்லது முழங்கால் அளவு தண்ணீர் போகும்போது இறங்குவதோடு சரி.    ஒரே ஒரு தடவை ரிஸ்க் எடுக்கப்போய் balance தவறி ஒரு பெண்மணியின் பாவாடையைப் பிடித்துக்கொண்டு கரையேறி வந்தது தனிக்கதை).


சரி பெரியப்பாவிடம் திரும்புவோம்.  ஒரு தடவை அது மாதிரி குதிக்கும்போது இடுப்பில் அடிபட்டு, ஜுரம் வந்து கால்கள் செயலிழந்துவிட்டன என்று பாட்டி (அப்பாவின் அம்மா) சொல்லியிருக்கிறார்.  ரொம்ப நாள் வரை அதுதான் காரணம் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன்.  பிறகுதான் சித்தப்பா சொல்லித் தெரிந்தது அது இல்லை என்று.

இவர்கள் குளிக்கப்போகும்போது சில சமயம் ஆற்றங்கரையோரமாக இருக்கும் வாழை மரத்தை வெட்டி அதன் மேல் படுத்துக்கொண்டு ஆற்றில் நெடுந்தூரம் சென்று திரும்புவார்களாம்.  ஒரு நாள் பெரியப்பா மரத்தை வெட்டும்போது பின்பக்கம் ஒரு தலை ரத்தம் சொட்டச் சொட்டக் கட்டப்பட்டிருந்தது.  அதைப்பார்த்து பயந்து வீட்டிற்கு வந்தவர்தான்.  ஜுரம் வந்து கால்கள் அவுட்.

அதன்பின் பெரியப்பாவின் வாழ்க்கை ஒரே அறையில் முடங்கிப்போனது.  எப்போதாவது வாசலில் உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்.

ஆனாலும் யாரையும் சார்ந்து / எதிர்பார்த்து வாழ அவர் விரும்பவில்லை.  தன் வேலைகளைத்தானே செய்து கொள்வார்.  தன் அம்மாவைக்கூட எதற்கும் எதிர்பார்க்கமாட்டார்.  சமையலும் அவரேதான்.  இதில் எங்களுக்கு வேறு எதாவது ஸ்வீட் செய்து தருவார்.  அதிலும் வேலை மெனக்கெட்டு கோதுமை அல்வா (கோதுமையை கல்லுரலில்  அரைத்து, பால் எடுத்துக் கிளறி) மாதிரி ஐட்டங்கள்.  டீ / காபி மட்டும் பக்கத்துக்கடையில்.  அவர் வாங்கும்போதெல்லாம் எங்களுக்கும் சேர்த்து.

தன் வேலைகளை ஒரு சுமையாக ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை.  தன் குறையைப் பற்றி எதுவும் சொல்லிக் கேட்டதில்லை.  கண் கலங்கியது இல்லை. 'முடியாது' என்ற வார்த்தை அவர் வாயிலிருந்து வந்ததே இல்லை.

தினமும் என் தங்கை / தம்பிக்கு பாக்கெட் money வேற (எவ்வளவு என்று ஞாபகமில்லை).  ஒவ்வொரு முறை ஊருக்குப்போகும்போதும் நாள் கணக்கு செய்து அவ்வளவு காசையும் அவரிடமிருந்து வாங்கிவிட்டுத்தான் அடுத்த வேலை.  நான் ஒரு பைசா விடாமல் கணக்குப் பார்ப்பதைப் பார்த்து சிரித்துக்கொள்வார்.  உட்கார வைத்து ஸ்கூல் கதைகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருப்பார்.

இவை எல்லாவற்றிற்கும் பணம்?  அவரின் ஒரு நண்பர் மூலம் சில கடைகளைப்பிடித்து கணக்கு எழுதித்தருவார்.  (நான் ஊருக்குப்போகும்போதேல்லாம் சில சமயம் உட்கார்ந்து எழுதித்தந்திருக்கிறேன்).  சாக்பீஸ் செய்வார்.  இப்படிச் சின்னச்சின்ன வேலைகள் மூலம் அவர் ஈட்டிய வருமானம் அவரின் தேவைகளைவிட அதிகமாகவே இருந்தது.  மீறும் தொகை அவர் அம்மா பெயரில் போஸ்ட் ஆபீசில் சேமிப்பாக இருந்தது.

இந்த இடத்தில் அவரின் நண்பரைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டே ஆக வேண்டும்.  அவர் என்ன வேலை பார்த்தார் என்று தெரியாது.  ஆனால் தினமும் சாயங்காலம் பெரியப்பாவைப் பார்க்க வருவார்.  எழுதிய கணக்குகளை எடுத்துக்கொண்டு போவார்.  அதிலும் முக்கியமாக இருவரும் 2 மணி நேரம் பேசிக்கொண்டே செஸ் விளையாடுவார்கள்.  பெரியப்பாவின் ஒரே பொழுதுபோக்கு அதுதான்.  விடுமுறை நாட்களில்  மணித்துளிகள் அதிகமாக இருக்கும்.  பெரியப்பாவை முழுமையாகப் புரிந்து கொண்ட / ஆதரவாக இருந்த ஒரே ஜீவன். 

இப்படியே போன அவர் வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது.  இறந்த அன்று பாட்டி என்னை விட்டுவிட்டுத் தான் மட்டும் சென்று பார்த்து விட்டு வந்தார்.  அன்றைக்கு முழுக்க அவரிடம் 'என்னை விட்டுட்டு எதுக்குப் போன' என்று சண்டை போட்டு அழுதது நினைவில் இருக்கிறது.  அதன்பின் 'கிரேக்கியம்' அன்று அழைத்துப்போனார்கள். 

இறந்தவர்களுக்காக முதலும் / கடைசியுமாக நான் அழுதது அன்றுதான்.  அதன்பின் இன்று வரை யாராவது இறந்தால் அழுகை வருவதே இல்லை.  என்னை வளர்த்த தாத்தா / பாட்டி இறந்தபோது கூட அழவில்லை.  என் வீட்டில் என்னைப் பற்றி எல்லோருக்கும் தெரியும் என்பதால் அதை யாரும் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.  (புகுந்த வீட்டில் 2 சூழ்நிலைகளில் வந்த சில பேர் என் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.  நான் நானாகவே இருக்க விரும்பியதால் நானும் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை).  இதைப்படித்துவிட்டு நான் ரொம்ப strong  என்று யாரும் நினைக்க வேண்டாம்.  அழுத தருணங்கள் நிறைய.

பொதுவாக, நமக்கு யாராவது அறிவுரை கூறினால் பிடிக்காது.  அதை நாம் பின்பற்றவும் மாட்டோம்.  அப்படியே பின்பற்றினாலும் அது சில காலத்திற்குத்தான் இருக்கும்.  ஆனால், நம் கண் முன்னால் வாழ்ந்து காட்டிய மனிதர்கள் நமக்குத் தெரியாமலே நம்முள் புகுத்திய அறிவுரைகளை, தன்னம்பிக்கையை, அவர்கள் உயிரோடு இருக்கும்போது நாம் உணராவிட்டாலும், அவர்கள் மறைவுக்குப் பின் உணர்வது / நம் வாழ்க்கையில் பின்பற்றுவது உறுதி.

இப்போது யோசித்துப் பார்த்தால் பெரியப்பா உயிருடன் இருந்தபோது நான் அவரைப் புரிந்து கொண்டதை விட, இறந்தபின் உணர்ந்ததுதான் அதிகம் என்று தோன்றுகிறது.  இறந்தபோது கூட  இனிமேல் நமக்கு பெரியப்பா பாக்கெட் money தர மாட்டார் என்ற வருத்தமே மேலோங்கி இருந்தது.  ஓரளவு விவரம் தெரிந்தவுடன், அவர் இறந்தது நல்லதுதான் என்று தோன்றியது.

ஒவ்வொரு முறை பெரியப்பாவைப் பற்றி நினைக்கும்போதும் எனக்கு ஒரு புதிய விஷயம் புரிபடும்.  புதிய கோணம் தென்படும்.  ஒவ்வொரு கஷ்டத்தின் போதும் அவர் எனக்கு ஒரு energy booster என்று சொன்னால் மிகையாகாது.  ஒரு வேளை பரம்பரையாக இந்த குணங்களெல்லாம் என் ரத்தத்திலும் கலந்திருக்கிறதோ?

இப்போது கூட கை / கால்கள் நன்றாக இருந்தும் திருடி / பிச்சை எடுத்துப் பிழைப்பவர்களைப் பார்த்தால் ஆத்திரம் உச்சந்தலைக்கு ஏறும்.  எப்போது பார்த்தாலும் எதாவது ஒரு வியாதியின் பெயரைச் சொல்லிக்கொண்டு புலம்புவர்களைப் பார்த்தால் எரிச்சலாக வரும்.    தன்னம்பிக்கை இல்லாமல் வாழ்வைப் பார்த்து பயப்படுபவர்களைப் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கும்.

சிறு வயதில் வேலைக்குப் போய் பெரியப்பாவிற்கு எதாவது செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றும்.  என் நிறைவேறாத ஆசைகளில் இதுவும் ஒன்று.

இப்போது என்னால் செய்ய முடிவதெல்லாம் மறு ஜென்மம் என்று ஒன்று இருந்தால் பெரியப்பா நல்லதொரு பிறப்பை எடுத்து வாழ்க்கையின் எல்லா சந்தோஷங்களையும் அனுபவிக்க வேண்டும் என்று இறைவனை வேண்டிக்கொள்வதுதான்.

ஆக்கம்: S.உமா, தில்லி
========================================================



வாழ்க வளமுடன்!