தன்னை அடித்தவனை என்ன செய்தார் ஆசிரியர்?

நீங்காத நினைவுகள் - பகுதி 2

வகுப்பறையின் வார மலர். ஒவ்வொரு ஞாயிறன்றும் வெளியாகும். ஆக்கங்கள் உங்களுடையது. படித்து ரசித்தவர்கள், தங்கள் கருத்துக்களை பின்னூட்டத்தில் பதிவிடலாம். பங்கு கொள்ள விரும்புபவர்கள் தங்கள் ஆக்கங்களை அனுப்பிவைக்கலாம்.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


நமது வகுப்பறையின் சிறப்பு மாணவரான இந்த இளைஞரின்
பெயர் V. கோபாலன்.

V for Venkatraman. வயது 74.

இணையத்தில் வலம் வருபவர்கள் அனைவரும் இளைஞர்களே - என்னையும் சேர்த்து!  மனதிற்கு ஏது சாமி வயது?

அன்பரின் சொந்த மற்றும் பிறந்த ஊர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்திலுள்ள தில்லையாடி. சின்னஞ்சிறு வயதில், நான்கு மாதக் குழந்தையாக
இருந்தபோது காலனிடம் தன் தந்தையாரைப் பறிகொடுத்தவர்.
ஊரிலிருந்த வீடு, நிலம் இவற்றை விற்றுக் காலத்தைக் கடத்தியும் தன்னுடைய எட்டாம் வகுப்பு வரையில்  மயிலாடுதுறையில்
படித்தும், பின் வசதி இன்மையால் தன்னுடைய தாய்மாமன் வாழ்ந்த
வட ஆற்காடு மாவட்டம் அரக்கோணத்தில், அவர் வீட்டில் தங்கிப்
படிக்கவும் செய்தார்.

இப்போது இவர் இருப்பது தரணி போற்றும் தஞ்சாவூர். ’கல்கி’
அவர்களின் பொன்னியின் செல்வனைப் படித்தவர்களுக்கு
மட்டுமே தஞ்சையின் பெருமை தெரியும்.

அரக்கோணத்தில் இவர் படித்த பள்ளி, முதலில் சி.எஸ்.எம்.
உயர்நிலைப் பள்ளியாக இருந்து பின் செயிண்ட்  ஆண்ட்ரூஸ்
உயர்நிலைப் பள்ளியாக மாறியது. தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில்
எட்டுவரை படித்துவிட்டு ஆந்திராவின்  எல்லையான
அரக்கோணத்தில் வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தார். அந்த வட்டார
மொழியைப் புரிந்து கொள்ளவே சில ஆண்டுகள் பிடிக்கும்.

இரு ஆண்டுகள் போலீஸ் இலாக்காவிலும், பிறகு முப்பத்தெட்டு
ஆண்டுகள் லைஃப் இன்ஷூரன்ஸ் கார்ப்பொரேஷனிலும் பணியாற்றி
ஒய்வு பெற்று,  இப்போது பாரதி இயக்கம் எனும் பெயரில்
நண்பர்களோடு இலக்கியப் பணியும், திருவையாறு ஐறாறப்பர்
ஆலயத்தில் நடைபெறும் 'நாட்டியாஞ்சலி" குழுவின்
தலைவராகவும் இருந்து பல சமூக சேவைகளைச் செய்து வருகிறார்.

மன்னார்குடி மதில் அழகு என்பார்கள். மன்னார்குடி மக்களும் அழகானவர்கள்தான். அதற்கு இவர் ஒரு  உதாரணம். எல்லாம் மன்னார்குடியில் உறையும் ராஜகோபால சுவாமியின் அருள்!

எண்பதும், நூறும் கண்டு இவர் இன்புற்று வாழ, 
நம் வகுப்பறையின் சார்பில் பழநிஅப்பனைப் பிரார்த்திக்கிறேன்!

 

இவரை வாழ்த்தும் வயது நமக்கு இல்லை. வணங்கி மகிழ்வோம்.
இவருடைய இளமைக்கால நினைவுகள்  கட்டுரையாக வந்துள்ளது.
கீழே கொடுத்துள்ளேன். அனைவரையும் படித்து மகிழ வேண்டுகிறேன்.
படித்து இன்புற்றவர்கள், தங்கள் கருத்தை ஒரு வரியில் பின்னூட்டத்தில் சொல்லிவிட்டுச் செல்லுங்கள்.

நன்றி, வணக்கத்துடன்,
வாத்தியார்
------------------------------------------------------------------------------

Over to posting!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   

"நீங்காத நினைவுகள்" 

தலைப்பு: தன்னை அடித்தவனை என்ன செய்தார் ஆசிரியர்?

1950/51 தொடங்கி 1953/54 வரை உயர்நிலைப்பள்ளியில் ஒன்பதாவது
முதல் பள்ளி இறுதி வகுப்பு (11ம் வகுப்பு)  வரை படித்தேன். மூன்று
வகுப்புக்கள் தானே, நான்கு வருடங்கள் எப்படி என்று கேட்காதீர்கள். அஸ்திவாரம் பலமாக இருக்க ஒன்பதில் இரண்டு வருடங்கள்
விரும்பிப் படித்தேன். என் விருப்பமில்லை. ஆசிரியர்களின்  விருப்பம்.
அது   சர்ச் ஆஃப் ஸ்காட்லாந்து பள்ளிக்கூடம், அப்போதுதான்
இந்திய மயமாகி வேறு நாமகரணம் சூட்டியிருந்தார்கள்.

அங்கு தலைமை ஆசிரியராக இருந்தவர் தெலுங்கு பேசும் கிறிஸ்தவர்.  அவருடைய தோற்றம் மற்றும்  செயல்பாடுகள் எல்லாம் கண்டவரை அடிபணிய வைக்கும். அதாவது மரியாதை செய்ய வைக்கும்.
அப்படிப்பட்ட  நேர்மையாளர், கட்டுப்பாட்டைக் கெடுபிடியாக அமல்படுத்துவார். தவறு செய்பவர்களைக் கடுமையாகத்
தண்டிப்பார், அவன் எவ்வளவு பெரிய வீட்டுப் பிள்ளையானாலும் சரி!

அன்றைய பெற்றோர்கள் புகார் மனு எடுத்துக் கொண்டு மேலதிகாரி
களிடமும் காவல் துறையிடமும் செல்ல மாட்டார்கள். அப்படியொரு
பண்பாடு  அன்றையப் பெற்றோர்களிடமும் நிலவியது.

அந்தப் பள்ளியில் எல்லா ஆசிரியர்களும் ஆங்கில வழக்கப்படி கோட்,
சூட், டை அணிந்துதான் பள்ளிக்கு  வருவார்கள். சில பழையகால
மனிதர்கள் பேண்ட்டுக்கு பதில் வேட்டியைக் கச்சமாகக் கட்டிக்
கொண்டு சட்டையை  இன் பண்ணிக்கொண்டு டை கட்டிக்கொண்டு,
தலையில் தலைப்பாகை அணிந்து வருவார்கள். அவர்களுக்கு
மத்தியில் ஜெய்சிங்ராஜ் என்பவர். வேட்டி ஜிப்பா அணிந்துதான்
வருவார். மிகச் சிறந்த பண்பாளர். உயர்  வகுப்புக்களுக்கு சோசியல்
ஸ்டடீஸ் என்னும் பாடம் நடத்துவார்.

ஒரு நாள் என் வகுப்பில் அவர் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்தார். என்
பக்கத்தில் மாசிலாமணி என்னும்  மாணவன். அவன் அருகிலிருந்த ஒரு கிராமத்திலிருந்து பள்ளிக்கு வருவான். அவ்வளவாக அவனுக்கு
மற்றவர்களோடு பழகத் தெரியாது. முரடன், ஆனாலும் நல்லவன்.
ஆசிரியர்  ஜெய்சிங்ராஜ் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்த போது இவன் டெஸ்க்கில் சாய்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். இதைக் கவனித்த
ஆசிரியர் அவன் மீது தன் கையில் வைத்திருந்த சாக்பீஸ் கட்டியைத்
தூக்கி எறிந்தார். அவன் திடுக்கிட்டு எழுந்தான். அப்போது
ஆசிரியருக்கும் மாசிலாமணிக்கும் வாக்குவாதம் ஏற்பட்டது.

ஆசிரியர் ஒரு கட்டத்தில் கோபமடைந்து "என்னடா! பேச்சுக்கு எதிர்பேச்சு பேசிக் கொண்டிருக்கிறாய்? எழுந்திரு,  வகுப்பை விட்டு வெளியே போ" என்றார்.

கேட்கக்கூடியவன் இல்லையே அவன். போகாமல் உட்கார்ந்திருந்தான். ஆசிரியர் அவனை நெருங்கி வந்து அவனை இழுக்க முயன்றபோது, இவன் ஆத்திரமடைந்து அவரை அடித்து விட்டான்.

ஒரு மாணவன் வகுப்பில் அனைவர் எதிரிலும், எதிர்பாராமல்
தன்னை அடித்ததும் அவர் ஒரு கணம் திகைத்துப் போனார். ஒரே
ஒரு கணம்தான். அடுத்த நொடி அவர் திரும்பிப் போய்த் தன்
இடத்தில் சிறிது நேரம் மெளனமாக உட்கார்ந்தார்.

வகுப்பே மயான அமைதியாக மாறிற்று. ஒருவரும் பேசக்கூட இல்லை.
என்ன நடக்கப் போகிறதோ என்ற பயம் அனைவருக்குமே இருந்தது. மாசிலாமணியோ ஆடு திருடிய கள்ளன் போல என் பக்கத்தில்
உட்கார்ந்திருக்கிறான். ஆசிரியர், அவரைவிடக் கண்டிப்பான தலைமை ஆசிரியர் பிரகாசத்திடம் போய்ச் சொன்னால்  போயிற்று. மாசிலாமணியின் படிப்பு அவ்வளவுதான்.

வகுப்பு முடிந்து மணி அடித்தது. ஜெய்சிங்ராஜ் போய்விட்டார். அடுத்த வகுப்பிற்கு விக்டர் எனும் ஆசிரியர் வந்து ஆங்கிலம் நடத்தினார்.
மாணவர்கள் யாருக்கும் பாடத்தில் கவனம் இல்லை. தலைமை ஆசிரியரிடமிருந்து பியூன்  வந்து மாசிலாமணியை அழைக்கப் போகிறான். இன்றோடு அவன் சீட்டுக்  கிழிந்தது என்று அச்சத்தோடு  அனைவரும் உட்கார்ந்திருந்தனர். ஆனால் ஒன்றுமே நடக்கவில்லை.

மறுநாளும் வந்தது. ஜெய்சிங்ராஜ் வகுப்புக்கு வந்தார். பாடம் நடத்தினார். ஒன்றுமே நடக்காதது போல  வழக்கம்போல கலகலப்பாக இருந்தார்.

அந்த ஆண்டு முடிந்தது. பள்ளி இறுதி வகுப்பல்லவா? அன்று
வகுப்பில் கடைசி நாள். மாணவர்கள் குதூகலமாகப் பேசிக்
கொண்டு இருந்தனர். ஆசிரியர்கள் அன்று எல்லோருடனும்
பொதுவாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். மகிழ்ச்சியான சூழ்நிலை.
நான் எழுந்து அவரிடம் கேட்டேன், “சார்! மாசிலாமணி விஷயம் ஒன்றுமில்லாமல் போய்விட்டதே. நீங்கள் தலைமை ஆசிரியரிடம் விஷயத்தைச் சொல்லவில்லை என்று பேசிக்கொள்கிறார்கள்.
ஒரு மாணவனின் எதிர்காலத்தைக் கெடுக்க நீங்கள் விரும்பவில்லை
என்றும் பேசுகிறார்கள். என்ன ஆயிற்று? இது  குறித்து நீங்கள்
புகார் கொடுக்க வில்லையா?"  என்றேன்.

ஜெய்சிங்ராஜ், புன்னகையுடன் என்னருகில் வந்து என்னைத் தட்டிக் கொடுத்து விட்டு சொன்னார்: "மாணவப் பருவம் அப்படித்தான். இளம் கன்று பயமறியாது. இதை ஒரு குற்றமாகக் கருதி புகார் செய்தால், ஒரு இளைஞனின் வாழ்க்கைப் பாழாகப் போகும். நானும் ஒரு மாணவனாக இருந்துதான் ஆசிரியராக வந்திருக்கிறேன். ஒருவனைக் கெடுத்துவிட ரொம்ப நேரம் ஆகாது. ஆனால் அவனை மனிதனாக வாழ விடுவதுதான் ஒரு ஆசிரியரின் கடமை. புரிந்ததா? நீங்களும் உங்களால் முடிந்தால் பிறருக்கு உதவி செய்யுங்கள். எந்த காரணம் கொண்டும் யாரையும் கெடுக்க முயலாதீர்கள். இதைக் கடைப்பிடிப்பீர்களா?” என்றார்

எங்கள் மகிழ்ச்சிக்குக் கேட்கவா வேண்டும். அனைவரும் கைதட்டி அவர் சொன்னதை வரவேற்றோம், நண்பன் மாசிலாமணி உட்பட!

இதைவிட மனித நேயத்திற்கு எடுத்துக்காட்டாக வேறு என்ன வேண்டும்?

அன்று மனதை நெகிழ வைத்துவிட்டார், அந்த ஒப்பற்ற மனிதர்!

என் மனைதில் நீங்காமல் தங்கிவிட்ட நிகழ்வாகும் இது!

மாசில்லாமணி என்ன ஆனான் என்று கேட்கிறீர்களா?

அவன் பிறகு, ரயில்வே பணி மனையில் பணி செய்து, ஓய்வு பெற்று, இப்போது பேரக்குழந்தைகளுடன் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான்.

- ஆக்கம் - V. கோபாலன்.

வாழ்க வளமுடன்!