சிறுகதை: கொழுக்கட்டை

+++++++++++++++++++++++++++++++++++
சிறுகதை: கொழுக்கட்டை

கொழுக்கட்டையால் வரப்போகும் பிரச்னையைப் பற்றித் தெரியாமல்
வைக்கவைக்க கொழுக்கட்டையை உள்ளே தள்ளிக்கொண்டிருந்தான்
முருகப்பன். அவர்களும் மாப்பிள்ளையென்று தாங்கித் தடுக்குப்போட்டு
உபசரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

என்ன இருந்தாலும் அது சின்ன மாமியார் வீடு. மூன்றாவது தட்டில்
வெட்கமாகிவிட்டது. போதுமென்று சொல்லி விட்டான்.

அவனுக்கும் பதினெட்டு வயது முடிந்துவிட்டது. இத்தனை வருட
வாழ்க்கையில் இவ்வளவு சூடான, ருசியான பலகாரத்தை அவன்
சாப்பிட்டதே இல்லை.

இதன் பெயர் என்னவென்று வேறு கேட்டுவிட்டான். அவர்களும்
மனதிற்குள் சிரித்துவிட்டார்கள். கொழுக்கட்டை என்றார்கள்.

சாலி, அதாவது அவன் மனைவி விசாலாட்சி நன்றாகச் செய்வாள்
என்றார்கள். அவன் அப்போதே மனதில் நினைத்துக் கொண்டுவிட்டான்
- இன்னும் ஓருவாரம் அல்லது பத்து நாட்களுக்காவது தினமும்
சாயங்கால வேளைகளில் இதைச் செய்யச்சொல்லி சாப்பிட
வேண்டுமென்று.

ஆதனால் கொழுக்கட்டை என்ற பெயரை மூன்று அல்லது நான்கு
முறைகள் தொடர்ந்து சொல்லி, மனதில் பதியவைத்துக் கொண்டான்.

எல்லாம் அவன் அப்பச்சி சாத்தப்பசெட்டியார் செய்தவேலை.
அவனுக்கு ஐந்து வயதாக இருக்கும்போது அவனையும் தன்னோடு
செய்கோனுக்குக் (Vietnam) கூட்டிக்கொண்டு போய்விட்டார்.
பன்னிரெண்டு வருடங்கள் தொடர்ந்து அங்கேயே அவன்
இருக்கும்படியாகிவிட்டது.

நடுவில் அவர் இந்தியாவிற்கு வந்துபோனபோது கூட, அவனுடைய
படிப்பைக் காரணம் காட்டி அங்கேயே விட்டுவிட்டு வந்து விடுவார்.

அவன் படித்ததெல்லாம் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் நடத்திய பள்ளிக்கூடத்தில்.
அதனால் பிரெஞ்சு மொழியில் நன்றாகப் பேசுவான்

ஆங்கிலம் அறைகுறை. தமிழில் தடுமாற்றம். எழுத வராது. பேச
மட்டும் வரும். முருகப்பன் என்று தமிழ்க்கடவுளின் பெயரை வைத்ததற்கு
மாறாக அவனுடைய தமிழ் அறிவு இருந்தது.

இட்லியை யார் புட்டுப்போட்டது என்பதற்குப் பதிலாக இட்லியை யார்
கிழித்துப் போட்டது என்பான். சாம்பாரின் மணம் நல்ல வாசமாக
இருக்கிறது என்பதற்குப் பதிலாக சாம்பாரின் மணம் வரும்போதே
கேட்கிறது என்பான்.

பிரெஞ்சு, மற்றும் வீயட்நாம் சிறுவர்களோடு சேர்ந்து, கால்பந்து
விளையாட்டைத்தான் தினமும் விளையாடுவான். அதனால் முரட்டுத்தனம்
மட்டுமே அவனிடம் எஞ்சி நின்றது. பதினைந்து வயதில் இருந்து
குத்துச்சண்டை வகுப்பிற்கு வேறு போய் வந்தான்.

அதையெல்லாம் பார்த்த சாத்தப்ப செட்டியார் அப்படியே விட்டால்
தாங்காது என்ற முடிவிற்கு வந்து - இரண்டாவது உலகயுத்தம் ஆரம்பித்த
சமயம், செய்கோனை விட்டு இந்தியாவிற்குத் திரும்பியவர் - திரும்பிய
கையோடு அவனுக்கு ஓரு பெண்ணைப் பார்த்துத் திருமணத்தையும் நடத்தி
முடித்துவிட்டார்.

பெண்ணிற்குப் பதினாறு வயதுதான்.

கதை நடந்த காலம் 1941ம் வருடம்.

அவள் எட்டாம் வகுப்புவரை படித்திருந்தாள். அருமையாகச் சமையல்
செய்வாள். அவள் வீட்டில் நன்றாகப் பயிற்சி கொடுத்திருந்தார்கள்.
கருணைக்கிழங்கு கெட்டிக்குழம்பு ஓன்றுபோதும். சாத்தப்ப செட்டியாருக்கு
மிக்க மகிழ்ச்சி - தன்னுடைய முரட்டு மகனுக்கு நல்ல மனைவி கிடைத்து
விட்டாளென்று!

தங்கள் ஊரில் இருந்து ஐந்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும்
காரைக்குடிக்குத் தினமும் காலையிலோ அல்லது மாலையிலோ
சென்றுவிட்டுத் திரும்புவான் முருகப்பன்.

இல்லையென்றால் பொழுது எப்படிப்போகும்?

யுத்தத்தின் போக்கைப் பார்த்துக்கொண்டு, பிறகு ஏதாவது செய்யலாம்
என்று சாத்தப்ப செட்டியாரும் சும்மாதானிருந்தார். பணம் நிறைய
இருந்தது. சுக ஜீவனம். கவலை ஏதுமில்லை. அப்படி ஓருநாள்
காரைக்குடிக்கு வந்தவனைத்தான் கல்லுக்கட்டியில் மடக்கிய சின்ன
மாமனார் வீட்டினர் கொழுக்கட்டை, டிகிரி காப்பி கொடுத்து
வழியனுப்பி வைத்தனர்.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

வாடகை சைக்கிளைக் கடைக்காரனிடம் கொடுத்துவிட்டு, வீட்டை
நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான் முருகப்பன்.

சபாபதி படத்தில் வரும் காளி. என். ரத்தினத்தைப் போல தன் கன்னங்களை
உப்பலாக வைத்து - சேட்டை செய்தவாறு ரோட்டில் நடக்க ஆரம்பித்தான்.
இன்னும் அரைக்காத தூரம் போகவேண்டும். வழியில் ஓரு பெரிய சாக்கடை
குறுக்கிட்டது.

அவனுக்கு முன்னால் நடந்துகொண்டிருந்த ஓரு இஸ்லாமிய இளைஞன்,
”ஹைத்திரிபாச்சா” என்று உரக்கக் குரல் கொடுத்துக்கொண்டே ஓரே தாவலில்
அந்த சாக்கடையைத் தாண்டிவிட்டு நடக்க ஆரம்பித்தான்.

நம்ம ஆளும் அதேபோல், ”ஹைத்திரிபாச்சா” என்று சொல்லிக் கொண்டே
தாண்டியவன் சாக்கடையின் மறுபக்கம் பத்திரமாக வந்துவிட்டான்.

வீட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். மனம் அசை போட்டது.
”ஹைத்திரிபாச்சா” என்று ஆரேழு முறை உள்மனது சொல்லிக்கொண்டது.
அங்கேதான் வந்தது வினை. ”கொழுக்கட்டை” என்ற வார்த்தை மனதில்
இருந்து விலகி அந்த இடத்தில், ”ஹைத்திரிபாச்சா” வந்து ஓட்டிக் கொண்டு
விட்டது.

விட்டிற்குள் நுழைந்ததுமே முதல் வேலையாக அவன் கண்கள் சாலியைத்
தேடின. நல்ல வேளை அவள் முகப்பு அறை வாயிலில்தான் நின்று
கொண்டிருந்தாள்.

அவன் பரபரப்போடு அவள் அருகில் சென்றவன் வேகவேகமாகச்
சொன்னான்.”ஏய், உங்க சின்னத்தா விட்டில ”ஹைத்திரிபாச்சா”
செஞ்சு கொடுத்தாங்கடி. மூன்று பிளேட் சாப்பிட்டேன். சூப்பரா
இருந்துச்சுடி...!”

அவள் சிரிக்காமல் பதிலுக்குக் கேட்டாள், ”உப்புப் போட்டதா?
இல்லை இனிப்புப் போட்டதா?”

”உப்புப் போட்டதுதான். உனக்குச் செய்யத்தெரியும் என்றார்களே...
உனக்குத் தெரியுமா? தெரியாதா?”

அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்து விட்டது.

“”ஹைத்திரிபாச்சா” சைத்தரிபாச்சா’க்களை எல்லாம் நாங்கள்
வீட்டில் செய்யமாட்டோம். கடையில்தான் வாங்குவோம்!”

சுரீர் எனறது அவனுக்கு. அவள் விளையாடுகிறாள். பொய் சொல்கிறாள்
என்றுணர்ந்தான். கோபம்மேலிட பளார் என்று அவளை ஓங்கி அறைந்து
விட்டான்.

அதை எதிர்பார்க்காத அவள் ’ஐயோ’ வென்று சத்தமிட - சத்தத்தை
நிறுத்த சரமாரியாக மூன்று நான்கு குத்துகளை வேறு அவள் முகத்தில்
இறக்கிவிட்டான்.

பெரிய ரகளையாகிவிட்டது.

சத்தம்கேட்டு உள்வீட்டில் இருந்து ஓடிவந்த, அவனுடைய பெரியத்தா
அன்னபூரணி ஆச்சிதான் கலவரத்தைத் தடுத்தார்கள்.

”அப்பச்சி, பொம்பளப்பிள்ளையைக் கைநீட்டி அடிக்கலாமா?
பார்க்க நல்லாவா இருக்கு?” என்று கோபமாகக் கேட்டார்கள்
அவன் சாந்தமடைந்து, பதில் சொன்னான்.

”இல்லை, பெரியத்தா! பலகாரம் செய்யறதைப்பத்திக் கேட்கும் போது
கேலி செய்தாள். அதனால்தான் சண்டை வந்துவிட்டது!”

”பலகாரத்திற்காக யாராவது முகத்தில் இப்படி அடிப்பார்களா?
பார் - அவளுடைய முகம் என்னமா வீங்கிவிட்டது - கொழுக்கட்டை
மாதிரி!”

பெரிய ஆச்சி இதைச் சொல்லவும், முருகப்பன் மனதில் மின்னல்
வெட்டியது.

”கொழுக்கட்டை” என்ற சொல்லைக் கேட்டவுடன், முருகப்பன்
தன்தவறை உணர்ந்தான். இருவரிடமும் நடந்ததைச் சொன்னான்.
சாலியின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு மன்னிப்பும் கேட்டான்.

அடுத்த கணமே எல்லாம் சரியாகிவிட்டது.

அதற்குப் பிறகு முருகப்பன் சாலியைக் கைநிட்டி அடிப்பது கிடையாது.
தன் ஞாபக மறதியாலும் அறைகுறைத் தமிழாலும் வரும் குழப்பங்களைப்
போக்க அல்லது தீர்க்க யார் எது சொன்னாலும் உடனே தாளில் குறித்து
வாங்கிக் கொள்வதை வழக்கமாகக் கொண்டான்.

(செட்டிநாட்டிலுள்ள பெரிசுகள் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளுக்குச்
சொல்லும் குட்டிக்கதைகளில் ஒன்று இது. அதை நான், ஊதிப் பெரிதாக்கி,
1941ம் ஆண்டு, உலக யுத்தம், பிரெஞ்சுப் பள்ளிக்கூடம், இளம் மனைவி,
உரையாடல்கள் போன்ற மசாலாக்களைச் சேர்த்து, எனது வழக்கமான
நடையில் எழுதி, உங்களுக்காகக் கொடுத்துள்ளேன்.)








வாழ்க வளமுடன்!