எக்ஸ்க்யூஸ் மி ப்ளீஸ் - அடுத்த பகுதி!

நாட்டு வைத்தியர் ஒருவர் இருந்தார். நாட்டு வைத்தியம் என்றால் மூலிகைகளைக்
கொண்டு வைத்தியம் செய்பவர். அவர் இருந்த இடம் ஒரு கிராமம்.

கிராமத்துக் கதை என்பதையும், வருடத்தையும் வைத்து நீங்களே தெரிந்து கொள்ளலாம்
இது என் சொந்த சரக்கல்ல - என் தந்தையார் சொல்லிய கதைகளில் ஒன்று என்று!

கதை நடந்த காலம் ‘சபாபதி' திரைப்படம் வந்து சக்கை போட்டுக்கொண்டிருந்த காலம்.
அதாவது 1941ஆம் வருடம்.

அந்தப் படத்தில் பள்ளிக்கூட வாத்தியார் பாத்திரத்தில் வரும் திருவாளர் கே.சாரங்கபாணி
போலவே நமது வைத்தியரும் அச்சு அசலாக அப்படியே இருப்பார். வயது 50

அக்கம் பக்கத்துக் கிராமத்துக்காரர்கள் எல்லாம் தேடி வருவார்கள். அந்தக் காலத்தில்
மாதம் முப்பது ரூபாய் கிடைத்தாலே பெரிய வருமானம். அப்போது விலைவாசியும்
நாம் நம்ப முடியாத அளவிற்குக் குறைவாகவே இருந்தது.

ஒரு அணாவிற்கு (இன்றைய மதிப்பு ஆறு நயா பைசா) நாஷ்டாவை முடித்து விடலாம்
நாஷ்டா என்றால் காலைப் பலகாரம்.மற்றதை நீங்கள் கணக்குப் பண்ணிக் கொள்ளுங்கள்

வைத்தியர் நாளொன்றுக்கு பத்து ரூபாய் பார்த்துவிடுவார். பத்து ரூபாய் என்பது 160 அணா.
தலைக்கு இரண்டணா நாலணா என்று வருகிறவர்கள் கொடுப்பார்கள்

அதோடு சிலர், அரிசி, பருப்பு, புளி, காய்கறி என்று தங்கள் தோட்டத்தில் விளயும்
பொருட்களையும் கொண்டு வந்து கொட்டிவிடுவார்கள்.

அதனால் வைத்தியர் மதிப்பு, மரியாதை, செல்வாக்கோடு வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்

வீட்டின் முன் பகுதியில் கிளினிக். தன்னுடைய ஒரே மகனையும் தயார் செய்து
வைத்திருந்தார். தந்தையோடு சேர்ந்து அவனும் வைத்தியம் பார்ப்பான்

வைத்தியர் ஒரு சீட்டாட்டப் பைத்தியம். மூலிகைகளைத்தவிர அவர் மண்டையில்
எப்போதும் கிங், க்யூன், ஜாக்கிதான் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்.

அலாரம் வைக்காமலேயே காலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் டானென்று எழுந்து விடுவார்.
காலைக் கடன்களை முடித்துக் கொண்டு, உள்ளூர் மாரியம்மன் கோவிலைக் கடனே
என்று (மனைவிக்காக) சுற்றி வந்துவிட்டு, காலைப் பலகாரம், காப்பித் தண்ணி
எல்லாவற்றையும் முடித்துக் கொண்டு, சரியாக ஏழு மணிக்கெல்லாம் தன் தொழிலைத்
துவங்கி விடுவார்.

பத்து மணிவரைதான் வைத்தியம் பார்ப்பார்.அதற்குப் பிறகு சீட்டாடக் கிளம்பி விடுவார்.
அதற்குப் பிறகு கூட்டம் வராது. அப்படியே தப்பித்தவறி வருகிறவர்களுக்கு அவருடைய
புத்திரன் தனக்குத் தெரிந்த மருந்தைக் கொடுத்து அனுப்பி விடுவான். நாட்டு மருந்து
என்பதால் பக்க விளைவுகள் (Side effects) வராது. பயமில்லை!

அவர் வீட்டு மாடியில்தான் சீட்டாட்டம் நடக்கும். ஜமக்காளம் விரித்து அமர்க்களமாக
நடக்கும். ஊரில் உள்ள மிட்டா, மிராசுகள் எல்லாம் கூடி விடுவார்கள். அந்தக்
கால கட்டத்தில் வேலை வெட்டியில்லாத பணக்காரர்கள் (நிலச்சுவான்தாரர்கள்)
நிறைய இருந்தார்கள். அவர்களுக்கெல்லாம் பகலில் இதுதான் வேலை!

மாலை ஆறு மணிவரை ஆட்டம் தொடரும். விளக்கு வைத்த பிறகு ஆடினால் ஆகாது
என்று வைத்தியர் மனைவி சொல்லியிருப்பதால் எல்லோரும் எழுந்து போய் விடுவார்கள்

வைத்தியருக்கு லாப ஸ்தானத்தில் 40 பரல்கள்.அதோடு லாபாதிபதியும், லக்கினாதிபதியும்
கூட்டணி போட்டு லக்கினத்திற்கு ஏழாம் வீட்டிலிருந்து லக்கினத்தை நிரந்தரமாகப்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அதனால் வைத்தியருக்கு சீட்டாட்டத்தில் பணம் கொட்டும்

வருகின்ற பணத்தை அப்படியே அன்று இரவு வீட்டு அம்மணியிடம் கொடுத்துவிடுவார்
அதனால் அந்த அம்மணியும் அவருடைய ஆட்டங்களுக்கு ஒன்றும் சொல்வதில்லை!

அடிப்படைத் தகவலையெல்லாம் கொடுத்துவிட்டேன். இனி வருவதுதான் மெயின்
ஸ்டோரி.
-------------------------------------------------------------------------------------
நம்ம வைத்தியர் மருந்து அரைப்பதற்கு இளைஞன் ஒருவனை வேலைக்கு அமர்த்தியிருந்தார்.

காலை 9 மணிக்கு முதல் மாலை ஐந்து மணி வரை மாங்கு மாங்கென்று மருந்தரைப்பது
தான் அவன் வேலை. விதம் விதமான மருந்துகள்.ஆசாமி சின்சியாரானவன். அது மாதிரி
ஆளெல்லாம் எத்தனை கோடி கொடுத்தாலும் இப்போது கிடைக்காது.

அரைப்பது அவன் வேலை. கலக்கி ஜாடிகளில் வைப்பது தர்மபத்தினியின் வேலை.

அரைத்த மருந்தில் ஒரு கரண்டி அளவிற்குத் தட்டில் எடுத்துக் கொண்டு வந்து
அரைத்தது போதுமா என்று கேட்பான்.

வைத்தியர் திரும்பிப் பார்க்காமலேயே, ஒரு விரலால் தொட்டுப் பார்த்து,“பத்தாது இன்னும்
கொஞ்சம் அரை!” என்பார். அரை மணி நேரம் கழித்து மீண்டும் வந்து அவன் காட்டும்போது
அதே போலத் திரும்பிப் பார்க்காமலேயே, ஒரு விரலால் தொட்டுப் பார்த்து விட்டு,
“வெண்ணை போல அரைடா விளக்கெண்ணெய்!” என்பார்.

இரண்டு மணி நேரத்தில் முதல் மருந்து முடிந்து அடுத்த மருந்தை அவன் அரைக்கும்போதும்
இதே லோலாயி. எல்லாம் சீட்டாட்டம் படுத்தும் பாடு. அதோடு ஒரு நாளைக்கு அவனுக்கு
நான்கு மணி நேரம்தான் வேலை இருக்கும் என்றாலும், அவனுக்கு மாலை ஐந்து மணி
வரை வேலை சொல்ல வேண்டுமே என்ற கட்டாயத்தில் இந்த வெண்ணைப் புராணம்.

ஒரு ஆண்டாக வேலை பார்த்தவனுக்கு, ஒரு நாள் கடுப்பாகி விட்டது.

இன்றைக்கு இந்த வெண்ணெய்ப் புராணத்திற்கு ஒரு முடிவு கட்டவேண்டுமென்று எண்ணியவன்
ஒரு தட்டில் கால் கிலோ அளவிற்கு சுத்தமான வெண்ணெயையே வைத்துக் கொண்டு
போய்த்தட்டை நீட்டினான்.

நம்ம வைத்தியரும் வழக்கப்படி திரும்பிப் பார்க்காமலேயே, ஒரு விரலால் தொட்டுப் பார்த்து,
“வெண்ணை போல அரைடா விளக்கெண்ணெய்!” என்றார்

கோபம் கொண்ட அவன், தட்டைச் சீட்டாடிக் கொண்டிந்த அத்தனை பேர்களுக்கும்
நடுவில் வைத்து விட்டுக் கனத்த குரலில் சொன்னான்:

“வெண்ணெயை எப்படி அய்யா வெண்ணை மாதிரி அரைக்க முடியும்? கடவுளே வந்து
அரைத்தாலும் அரைக்க முடியுமா? இப்போது சொல்லுங்கள் நான் விளக்கெண்ணையா?
இல்லை நீங்கள் விளக்கெண்ணையா?”

வைத்தியர் திகைத்துப் போய் விட்டார். அவன் அப்படிச் செய்வான் என்று அவர் எதிர்
பார்க்கவில்லை. அதோடு அங்கேயிருந்தவர்களெல்லாம் சிரிக்க, அவருக்கு வெட்கமாகி
விட்டது.

அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்., “அய்யா,வைத்தியம் பார்ப்பது தெய்வத் தொழில்.கடவுள்
கொடுத்த வரம். அதை ஒழுங்காகப் பார்க்காமல் இப்படி அநியாயமாகச் சீட்டாடிக்
கொண்டிருக்கிறீர்களே! கடவுள் உங்களை மன்னிக்க மாட்டார். என்னை போன்ற ஏழை
எளியவர்களை வதைக்காதீர்கள், போன ஜென்மத்தில் நான் என்ன பாவம் செய்தேனோ,
படிப்பில்லாமல் உடல் உழைப்பால் வயிற்றைக் கழுவ வேண்டியதிருக்கிறது. அடுத்த
பிறவியில் நீங்கள் செக்கு மாடாகப் பிறந்து அவஸ்தைப் படப் போகிறீர்கள்! இந்த
வேலை பார்பதற்குப்பதில் தெருவில் குப்பை கூட்டிப் பிழைக்கலாம். ஊருக்கு உதவி
செய்த புண்ணியமாவது கிடைக்கும். வருகிறேன்.”

அடுத்த நொடியில் அவன் வெளியேறிவிட்டான்.

அங்கிருந்த அனைவரின் மண்டையிலும் சம்மட்டியால் அடித்தது போலிருந்தது!

யார் முகத்திலும் ஈயாடவில்லை!

(தொடரும்)

பதிவின் நீளம், மற்றும் என்னுடைய தட்டச்சும் நேரம், உங்களுடைய பொறுமை
அனைத்தையும் கருதி இன்று இத்துடன் நிறைவு செய்கிறேன். மற்றவை
அடுத்த பதிவில்!

தலைப்பிற்கான செய்தி எங்கே?
அது சுவையானது, முக்கியமானதும் கூட, இன்னும் இரண்டு பதிவுகள் இத்தலைப்பில்
உள்ளன. நிறைவுப் பதிவில் அது வரும்!

வாழ்க வளமுடன்!